Vísir - 20.10.1915, Blaðsíða 3

V » S i R
JDveWl s\tvcm fiampamn. S\m'\ V6§
STEINOLÍA.
Ódýrasta steinolían í bænuml
KaupiS steinoiíu að eins EFTI R V I G Tl
Tóm töt undan steinolfu sem keypt er hjá okkur
kaupum við aftur á 6 kronur hvert.
Snúið yður til
Versl. V O SM , Laugav. 55 og Versl. á Vesturgötu 50.
Sfmi 353, Sfml 403.
Erekkið
L Y S
CARLSBERG
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland:
Nathao & Olsen
Harmoníumspil
kenni eg eins og að undanförnu og útvega nemendum mínum
hljóðfaeri á leigu svo lengi sem unt er.
Eigi að síður geri eg við alís konar hljóðfœvi og tónstilli þau
sem áður. Kenslar^ örugg, vinnan ódýr.
n m 1
ÆRFATKAÐUR
fyrir karla og konnr
Stört og ödýrt úrval
Jónsson

wc Jitatott.
Frakkastíg 25.
þér viljið vera í góðu skapi, þá reykið T I M E S Oddur Gíslason yfirréttarmálaflutningsmaður, Laufásvegi 22. Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5. Simi 26.
vindilinn frá Tóbaks- & sælgætisbúðinni á Laugavegi 19. Sími 437. Bogi Brynjólfsson yfirrjettarmálaflutningsmaður. Skrifstofa Aöalstiæti ó (uppi.) Skrifstofu tími frá kl.12-1 og 4-6 e. h. Talsfml 250.
*Byén\ssow Ensku
tannlæknir, kennir Sigurður Árnason,
Hverfisgötu 14. Heima kl. 10-2. Laugavegi 67. Heima frá kl. 12-1 og eftir kl. 6 sd
Aðrar stundir eftir samkomuiagi.
5 k æ r i fást brýnd S*wé\& a\x^l^\t\^av
á Njálsgötu 22. UmawUga.
S^m\ $9$,
w
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
Talbot reyndi að sefa hana og
leiddi hana að legubekknum. »En
hvað þú ert fögur núna, ástin mín>,
niælti hann.
*
Hún horfði rnður á nýsaumaða
kjólinn, er hún var í og hún hafði
borgað — með fyrstu peningunum
er hann hafði geíið henni — og
hún varð upp með sér.
»Fellur þér hann í geð? Mér
þykir svo vænt um það. Eg — eg
vil vera eins og heldri kona að
útliti — verða heldri kona, eins og
eg á að verða. Það er leitt að
sumir heima gela ekki séð mig.
Hvað skyldt Lu>an Paiks i Cors
Corners segja og uppskafningur-
'nn hún Goodwin á Court, er átít-
Ur að ekkert sé sér.nógu gott. Eg
vildi bara!«
Hann kysti hana og dró hana
fastar að sér. >Og þú ert mjög
hamingjusöm, Fanny? Það er gott.
Og þér mun ekki finnast einmana-
legt að skömmutn tíma liðnum. Eg
verð að fara nreð þig hér umhverf-
is. Þú skait fá að sjá London. —
London að lokum og gleyma þvt
iiðna.
^Þessurn óumræðilega leiðinlega
liðna íínra«, mælti hún. »En þaö
verður ekki létt. Eg fékk undir
eins bréf frá rnóður minni.« Hún
vafði sig fastar að honum. »Hún
segir, að hún voni að nrér líki
vistin. Vistin! Hún veit lítið um,
að eg hefi tvo þjóna til að þjóna
mér!«
»Þeir eru ekki fleiri en þú átt
skilið. Þú skalt fá þjóna ef þú vilt«,
mælti hann, strauk á henni hárið,
en reyndi að kæfa niðri í sér
geispa — undir eins! »Þú verður
að skrifa ósköp gott og auðmjúkt
bréf. Við megum ekki láta hana
gruna sannleikann. Þú skilur það,
Fanny. Hvað segir hún svo fleira?«
»Ó! Það eru ósköpin öll af frétt-
um«, svaraði hún. »Ungfrú Vero-
nika er altaf Jjarverandi. Og jarlin-
um virðist líða ve!. Dr. Thorne
hefir komið að Court tif. þess að
skoða hann. Eg held að þetta sé
þaö helsta. Nei, eg hafði nærri
gleymt því. Mr. Groser, veitinga-
maðurinn í „Hundinum og uglunni"
- þú þekkir „Hundinn og Ugtuna,“
ii' ása iitlu óásjálegu veitingakrá —
[n' veist ?» mæiti hún og hristi höf-
uöið.
Talbot kinkaði kolli. »Eg veit.
Hvað var það?«
»Hann hitti móður mína í gær
og spurði hana, hvort hún hefði
séö inann, sem hafði dvaiið t
„H ndinum og uglunni/' Mann,
sem kallaður var — eg kem þvt
ekki fyrir mig — ójú, Datway —
maður með reifaða hönd.«
Höndin á Talbot hætti snöggv-
ast að líða urn háriö á henni. Svo
héit hann áfram, eins og ósjáltrátt.
Hún gat ekki séð framan í hann.
En andlit hans var orðið snjóhvítt,
og það var kominn sami geigur í
augun á honum og í miðri ræðu
hans í neðri málstofunni.
»Hvað svo frekar?« mælti hann.
Rómur hans var svo hás, að Fanny
sneri við höfðinu til þess að hún
gæti séð framan í hann. En hann
þrýsti höfði hennar fastar að sér
svo að hún varð að halla sér aftur
upp að honum.
»Groser, veitinganraðurinn, sagði
móður minni, að hann ætti hjá hon-
um fyrir gistingu og svo hefði hann
líka lánað honum peninga. En svo
hefði hattn horfið skyndilega. Gro-
ser langaði svo að fá að vita, ef
mamma vissi eitthvað um hann eða
ef eitthvert okkar hefði séð hann.
Alveg eins og við myndum vita
nokkuð um slíka dauðans vesalinga.«
»Eins og það«, tautaði Talbot.
»Það er tíka” tremur einkennilegt,
að eg skuli samt vita dálítið um
hann«, bætti hún við. »Það hittist
svo á, að eg sá hann kvöldið áður
en hann hvarf. Það var nóttina áður
en — Ralph fór.« Hún stansaði
rétt sera snöggvast áður en hún
nefndi nafn kalphs.
»Svo«, mælti Talbot hásum rómi.
Fanny kinkaði kolli. »Það hittis^
svo á, að eg gekk þvert yfir þjóð-
veginn. Þá sá eg þennan mann og
Ralph. Hann stöðvaði Ralph, eða
Ralph hann og þeir fóru að rífast.