Vísir - 04.11.1915, Síða 3

A i is 1 vi
Sanvfos kampavm §\rcs.\ \90
„Chairman’ og ViceChair’
Cigarettur
p^T eru bestar. ~1B§
REYNIÐ ÞÆR!
7 ETRARKÁPUR
fyrir telpur w^omtvav.
Stórt úrval.
Pœr fást í öllum betri verslunum og í heildsöiu hjá
T. Bjarnason,
Umboðsverslun Templarasundi 3
Sími 513
Alfatnaður
seldur afar ódýrt.
Sturla lónsson.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofu tími frá kl.12-1 og 4-6 e. h.
Talsfml 250.
* Pétur Magnússon
yfirdómslögmaður,
Grundarstíg 4. Sími 533.
Heima kl. 4—6.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Sturla Jónsson.
$
mmmmm^mmmmmm
Bakhúsið Austurstræti 17
sem um nokkur undanfarin ár hefir verið notað fyrir
prentsmiðju, (síðast af hr. Gunnari Sigarðssyni) er
til leigu fyrir sanngjarna leigu. Lysthafendur snúi sér til
Brauns Versl. Rvík.
OOOOOOeOOOOOO
Eg
undirrituð tek að rrér að kenna
börnum. innan fermingaraldurs,
einnig lesa með þeim ensku og
dönsku undir skóla.
Hannyrðir tek eg að mér að
kenna jafnt sunnudaga sem virka
daga.
Jólianna (xísladóttir.
Grundarstíg 5 (uppi).
Heima kl. 5—7.
Vindla
er best að kaupa í
Lanflstjörnunni.
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutningsmaður,
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Sími 26.
Sendið angl. nímaniega
V
IJrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Eg hefi séð hann margsinnis
.með þennan hníf*, sagói ungi
verkamaðurinn. Hann fyltist hug-
rekki við að heyra til sjálfs sín.
»Já, já, það höfum við séð!«
kvað alstaðar við.
Lynborough lávarður varð ösku-
grár í framan og hann hleypti
brúnum. »Gætið að, hvað þið seg-
ið«, mælti hann svo byrstur, að
þeir sem næstir stóðu hörfuðu aftur
á bak. »Hvers vegna ætti hnífur
Ralphs að vera hérna?«
»Hann var grafinn með líkinu.
Hann fanst við höfuð þess eftir því
sem Burchett og Goldie segja*,
nöldraði lögreglustjórinn.
Jarlinn hvesti svipinn við þetta
inr'ik'''*, ca,T,b'”1d o,n=>H yer.
ið milli morðingjans og þessa unga
manns? Sennilegast er, að þeir
hafi aldrei hist, aldrei sést!«
Talbot stóð rétt hjá honum.
Hanri kinkaði kolii samsinnandi.
»Alveg rétt«, mælti harin lágt. Senni-
iegast hafa þeir aldrei hvor annan
augum litið. Hvers vegna ætti ungi
maðurinn — hvað heitir hann? —
Farrington, að vera grunaður?«
»Það mintistenginn á neinn grun«,
mælti jarlinn hvatskeytlega.
Lögreglustjórinn hristi höfuðið.
»Mér þykir leitt að þurfa að segja
það, lávarður«, mælti hann virðu-
lega en ákveðið, »að þeir hittust.
Þeir hittust oftar en einu sinni og
að minsta kosti í tvö skifti fóru
þeim orð á milli. Farrington rakst
á manninn hér í skógunum og
samkvæmt skyldu sinni þá skipaði
hann honum að hafa sig á burt.
Maðurinn var ekki mjög hiýðinn
og mér er sagt, að hann ■hafi ógn-
að Farrington, eða Farrington hafi
ógnað honum.«
Jarlinn varð enn aivörugefnari og
þyngrl á svipinn. »Hér er ekki
staður fyrir slíkar umræður*, mælti
h’nn ák'ípðiö. »Farið með H'kið
burtu, lögreglustjóri, og komið
svo upp að Court. Burchett, þér
komið með honum.«
Talbot rétti fram handlegginn og
jarlinn studdist við hann að vagn-
inurn. Um leið og hann sté inn í
vagninn gaf hann Whetstone merki
um að koma líka. Er þeir komu
inn í lestrarsal jarlsins, féll jarlinn
niöur í stól sinn við eldinn og sat
hugsi, starandi fram fyrir sig. Svo
stóð hann svo skyndilega á fætur,
að hinum varð felmt við. Hann
gekk tígulega að stólnum við borð-
ið og tók ritföng sín fram.
Talbot gekk hægt tii hans. »Hvers
vegna ert þú að íþyngja þér með
þessu"? Hvers vegna léstu ekki lög-
reglustjórann fara til Saintsbury lá-
varðat ?« mælti hann.
Jarlinn horfði byrstur framan í
hann. »Hvenær hefi eg ekki gert
skyidu mína?« mælti hann alvöru-
gefinn. »Heldurðu, að eg sé svo
gamall, svo volaður að eg reyni
ekki að gera skyldu mína. Þetta
morð — ef það annars hefir verið
morð — var framið á landareign
rriinni. Ungi maðurinn, setn er
ákærðnr —«
»Nei, nei«, tautaði Talbot. »Ekki
ákærður — naumast grunaður!«
Það létti yfir jarlinum. »Þú hefir
rétt að mæla. Eg gerði of mikið
úr þessu, Talbot«, mælti hann.
»Það er hreinasta heimska að ætla,
að Ralph Farrington sé nokkuð við
þetta ri3inn.«
»Auðvitað«, mælti Talbot blátt
áfram. »Hann var ákafur í lund og
menn vissu ekkert um hans fyrri
æfi, en« — hlýlega og skírskot-
andi til hinna — »þetta eru áreið-
anlega ekki nægilegar ástæður til
þess, að gruna hann um svo hrylli-
legan glæp.«
Whetstone leit upp. »Þér hafið
rétt að mæla, Talbot, það er eg
viss um. Hann hefir ekki gert þetta«,
mæiti hann með svo miklum ákafa,
að Talbot horfði á hann undrandi.
»Þektuð þér hann, Whetstone?*
mælti hann eins og hann væri á-
nægður yfir því, hversu Whetstone
var sannfærður um sakleysi Ralphs.