Vísir - 28.12.1915, Side 3

V ÍSIR
§)teWl SavtUas t\4JJen^a svttow o$ fcatup&vnu Svmv \90
ítwr.-í''

200 Regnkápur
karla og kvenna
komu með e.s* Skálholt
í Vöruhúsið.
3'(tv4vl utvaL
Sturla fónsson.
yiu
kma
^lötvtusm\övU4v
bragðgott og drjúgt
kom með s/s »Skálho!t«.
SmjörMsið.
Hafnarstræti 22.
y
gam^ávsda^
verður skrifstofu vorri
lokað kl. 1 e. li.
Hið ísi. sternolíuhiutafj.
Setv&vl au^tásvYv^av
- wni
Umaute^a.
Sími 223 Prentsmiðja P. P. Clementz.
* Vindiar og Cigarettur
4f mikiil afsláttur.
* Laura Nielsen,
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥1
NIÐTJESOÐIÐ
Fiskmeti
Orœnmeti
Kjöt
Ávextir
Súpur
nóg úr að veija [ NýHÖffl.

gögmenn 1
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutningsmaöur,
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Sími 21
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálafiutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofu tími frá kl.12-1 og 4-6 h/e
Talsíml 250.
Pétur Magnússon
yflrdómslögmaður,
Grundarstíg 4. Sími 533
Heima kl. 5—6.
Vátryggingar. ^
Vátryggið tafalaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
ance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gísason
Sæ- og siríðsvátrygging
Det kgl. oktr. Söassurance Komp.
Miðstræti 6, Tals. 254.
A. V. TUUNIUS.
Aía!i n lcðímaður fyrir ísland
Cigarettur
mest úrval í
LanMtjörnunni
Trygð og slægð.
Eftir
Guy Boothby.
n ----
Frh.
Hann stóð þarna hátt upp í
klukkutima, hugsaði fram og aftur
og gat samt aldrei komist neitt ná-
lægt fulikominni niðurstöðu. Þá
kastaði hann burtu því, sem eftir
var af vindlinum, rendi augunum
í síðasta sinn til lands, gekk niður
í svefnklefa sinn til þess að dreyma
aftur og aftur um æfintýri það, sem
hann hafði ratað í um kvöldið.
Hvað sem annars mátti segja um
það, var veðrið morguninn eftir alls
ekki gott. Fjöllin kringum fjörðinn
voru falin í þykkum þokubólstrum
og það rigndi stöðugt. Að loknum
morgunverði settust karlrnennirnir
í hóPum inn í reykingasalinn, en
kvenfólkið fór að skrifa bréf eða
lesa sögur sínar niðri í setustof-
unni.
Enginn sýndist vera í góðu skapi
nema Browne. Þegar hinir voru að
hreyta úr sér fúkyrðum yfir þok-
unni, voru að bollaleggja um það
í öngum sinum, hvort ekki myndi
nú birta upp, þá sýndist hann hafa
töluvert gaman af þessu. Um 10
leytið sagi hann frá því, að hann
ætlaði að fara í land til þess, sagði
hann, að semja við yfirvöldin um
burtförina daginn eftir. Og í kurt
eisisskyni spurði hann, hvort nokk-
ur af gestum sínum vildi koma
með honum. Og fékk hann neit-
andi svar frá öllum, sem þá voru
inni í reykingasalnum. Þjónn hans
færði honum regnfötin hans. Hann
fór í þau og var kominn af stað
yfir að stiganum þegar Maas kom
neðan úr skipinu.
—- Getur það verið, aðþérséuð
að fara í land, spurði Maas og var
góðlátlegur undrunarkeimur í rödd-
inni. Ef svo er og ef þér viljið
hafa mig með, þá" langar mig til
að mega koma með yður. Ef eg
verð eftir þá veit eg, að eg vakna
í vondu skapi, svo að ef þér viljið
hlífa gestum yðar við þeim leiðind-
um, þá ræð eg yður að hafa mig með.
Þótt Browne hefði vel getað
verið án hans, bannaði veisæmið
honum að láta á því bera. Hann
lýsti því ánægju sinni yfir þessu.
Þeir gengu niður stigann og sett-
ust báðir í bátinn. Browne fann
nú f fyrsta sinn á ferðinni og í
fyrsta skifti í öll þau ár, sem þeir
höfðu þekst, til löngunar til að ríf-
ast við Maas. Samt var ekkert í
framkomu hans, sem hann gat
fundið sér til.
Maas sá, að Browne var ekki
eins og hann átti að sér. Hann
reyndi því að gera eins gott úr
vandræðunum og hann gat, og
honum tókst það svo vel, að þeg-
ar báturinu lenti við bryggjukrýli,
var vinur hans búinn að ná sér
svo að segja alveg.
— Nú megið þér hafa það al-
veg eins og þér viljið, sagði Maas
þegar þeir voru lentir. Umfram
alla muni, látið þér eins og eg sé
ekki til, eg get vel haft af fyrir
mér sjálfur. Mig fyrir mitt leyti
langar til að ganga upp í fjallið.
— Blessaðir gerið þér það þá,
sagði Browne, sem þótti engan
veginn leitt að heyra hann taka
þessa ákvörðun. En ef eg væri í
yðar sporum, þá myndi eg þræða
veginn. Þokubólstrarnir eru ekki
nærri lausir við að vera ískyggi-
legir.
— Þetta er alveg satt, sagði
Maas. Svo kvaddi hann og lagði
af stað.
Browne, sem var samviskan sjálf,
gekk með fram brekkunni heim til
yfirvaldsins, sem hann haföi sagst
ætla aö finna. Þegar hann hafði
ráöfært sig við hann, lagði hann
leið sína, heim að gistihúsinu. Hann
ávarpaði ráðsmanninn, sem hann
hitti í forstofunni og spurði hann
að, hvort hann myndi geta fengið
að tala við frú Bernstein.
— Það tel eg líklegt, herra
minn, svaraði maðurinn. Eg skal
vísa yður til hennar, ef þér viljið
koma með mér.
Og að svo mæltu gekk hann á
undan eftir löngum gangi og stað-
næmdist við herbergi í hinurn end-
anum.