Vísir - 14.02.1916, Blaðsíða 3

V l SIR
1 1 "' '~1" ~ 1 !•'"*• ' ! ------------------------------------------------
JDteltW? svivon 09 &ampao\n %\x(C\
Togara Buxur og
Stakkar.
Úr Iðunnardúk saumað á okkar alþektu
saumastofu, þrœlsterkur frágangur — og
sterkasti dúkurinn. Lftið á þetta hjá oss
áður en þér gerið kaup annars staðar.
YÖEITHtrSIÐL
BTJAR PRÉTTIR;
Vorslun Auðunns Nfelssonar f Hafnarflrðl beflr
nú á”boðsfólum stórt úrval af glervðru: 10 tegundir
bollapör, dlska stóra og smáa, skálar, sósukðnnur.
flsklfðt^ þvottastell, vafnsglös og smjðrkúpur. Alls-
kenar járnvörur, kolakðrfur, þvottabala og ennfr. 2
teg. af flðri.
■sii.” '■ ' ' Tyaas'j,, , z==rrrrxx.-z-rr , ■,; ij."„.. .i
Grikkland og Rúmenfa.
Það er haft eftir rúmensku blaði,
að Orikkir og Rúmenar hafi gert
Mmning um það, að hvorug þjóðin
skuii Iita af hlutleysi sfnu nema hin
Mmþykki.
Verslun
G. Kr. Andréssonar
& Co.
Hafnarfirði
vill leiða athygli fólks að þvf, aö hún hefír ávalt á boöstólum
birgöir af:
matvöru, nýlenduvöru og olíufatnaði
fyrir sjómenn.
Vðrutegundirnar eru af bestu tegund og seljast
afar ódýrt.
Viröingarfylst.
Verslun G. Kr. Andréssonar
& Co.
Reykjavíkurvegi 5, Hafnarfirði.
Ofnar og eldavélar
fyrirliggjandi.
Ofnar frá kr. 14,50—175 kr. Eldavélar frá 17—200 kr.
— Rðr og Ieir o. s. frv. —
IGT’ Stoersta eidfæraverslun í borginni.
Laura Nielsen.
S&est að
au^sa \ i sv
Trygð og slægð.
Eftir
Quy Boothby.
58 ----
Frh.
14. kapituli.
Á Ieiðinni niður eftir strætinu,
þá tók gamli maðurinn ait í einu
Undir handlegginn á Browne og
iekk við hiiðina á honum.
— K»ri ungi vinur, sagði Sau-
W þagar þeir höíðu gengiö sam-
^Bða fáein skref. Nú þegar við er-
öe komnir undir bert loft og út
,*r húsinu, þá er okkur óhætt að
***» saman, án þess að þurfa að
•ttaat að hlustað verði á okkur.
Heyrið þér mig nú eitt augnablik.
Hafið þér nokkra hugmynd um,
kvað þ»ö cr sem þér ætlið að fara
»* gera?
Auðvitað veit eg það ekki
glögt, svaraði Browne hæversklega.
£■ satnt hefi eg dálitla hugmynd
um það.
— Jæja, iofið mér þá aö segja
yður eitt, eg segi yður það satt,
að eg er kunnugri siíkum málum
sem þessum heldur en nokkur,
sem þér þekkið, eða nokkur annar
maður,
Browne vissi naumast hvað hann
átti að segja. Sauber nam staðar og
horföi framan í hann.
— Hafið þér gert yður grein
fyrir því, að þér, ungi Englend-
ingur, án nokkurrar reynsiu í slikum
málum setjifl yður á móti ölium
hinum miklu herskörum rússneska
bjarnarins.
— Sérstaklega er það það, sem
mér hefir komið til hugar, sagði
Browne.
— Og þér haidið að þér séuð
tnaður tii að sigra örðugleikana,
þegar þér þekkið styrkleika óvinar-
ins? Eg dáist að hreysti yðar, en
eg óttast að þér vitið ekki fyrir
víst út í hvað þér eruð að leggja.
Samt sem áður, fyrst þér ætiið að
halda áfram með þetta, þá langar
mig til að gefa yöur svo góð ráð
og bendingar sem eg get, og sem
geta oröið yður tii hjálpar. Mér
hefir skilist af öllu sem fram er
komið að þér hafiö ekki þekt frú
Bemstein mjög lengi?
Browne sagði það satt vera, og
beið með óþreyju eftir því hvað
kæmi næst. Hann var farinn að
hafa ánægju af að tala við þenn-
an ðrvasa gamia mann með dökku
hvössu augun, og sem talaöi eins
og si sem vald hefir.
— Áður en eg fer nokkuð lengra
út í þessa sálma, sagði gamli mað-
urinn, þá Ieyfið mér að geta þess,
að eg ber engar brigður á hæfi-
Ieika frúarinnar, þvert á móti. Hún
er mjög gafuö kona og hún þekkir
stjórnmálin f Evrópu út í ystu
æsar. Svo mikið er mér óhætt að
segja. Samt sem áður, ef eg væri
í yðar sporum þá myndi eg reyna
að vera eins varkár og unt er meö
að trúa henni fyrir leyndarmálum.
Frúin er ágætur félagi, hún> er
heimspekijega hugsandi og getur
Iátið sér Höa vei f hinum óttaleg-
ustu kringumstæðum. En í málum
eins og þessum, — það hryggir
mig að geta þess — þá hieypur
tungan með hana f gönur. Og ein-
ungis af þeirri ástæðu álít eg hana
vera — ekki hættuiausa.
Eg skai ekkert um það segja,
hvaða álit Browne hafði sjáifur á
frúnni í þessum efnum. En — frú-
in var nú einu sinni vinkona Kat-
rínar og því var það skylda hans,
fanst honum, að halda hlífiskildi
fyrir hana, hve vond sem hún væri.
Herra Sauber hefir líklega séð hvað
hann hugsaði, því að hann horfði
augnablik á hann með arnhvössum
rannsakandi augum. Og þegar
hann haföi horft á hann stundar-
korn, þá héit hann áfram samtal-
inu af enn meiri móö en áður.
— Eg vona, að þér misskiljið
mig ekki, sagði hann. Eg óska
þess alls ekki, að yður mishepni9t
þetta verk, sem þér hafið tekist á
hendur. Eg hefi þekt frú Bernstein
lengur en hún eða eg hefi iöngun
til að muna aftur í tímann. Og
það er iangt frá mér að óska þess,
að þér fáið siæmt álit á henni. En
eg hefi þekt ættfóik Katrínar enn-
þá iengur. Eg verð að vinna f
þess þágu það sem eg get. Til
þess er eg siöferðislega skyldugur.