Vísir - 30.03.1916, Blaðsíða 3
VÍSIR
Kveldskemtun
í Bárubúð
heldur Kvennréttindafél. íslands í Reykjavík fimtud. 30. mars kl. 8V*.
Fjölbreytt sketntiskrá.
E. Hjörleifsson rith. les nýja sögu f fyrsta sinn.
Hr. O! Thorsteinsson skemtir. Karlakór. — Sýndar skugga-
myndir o. fleira,
Aðgöngumiðar seldir í bókaversl. ísafoldar, Sigf. Eymunds-
sonar og Ársæls Árnasonar, miðvikudag og fimtudag og í Bárubúð
frá kl. 4 fimtud. og kosta 1 kr.
Nánara á götuauglýsingum I
Nokkrar dnglegar
stúlkur
geta fengið atvinnu við fiskverkun á Kirkjusandi
hjá
TSlorsWxttSSQtV,
Hátt kaup I
Chairman og Vice Chair
Cigar ettu r
fp$r eru bestar, liii
R E Y N I Ð Þ Æ R.
Pœr fást f öllum betri verslunum og í heildsölu hjá
T. Bjarnason,
Umboðsverslun Templarasundi 3
Sími 351
Agætt
kúahey
VATRYGGmC^rj
Líkkistur.
Miklar birgðir fyrirliggjandi.
Séð um jarðarfarir ef óskað er.
Sími 93. Hverfisg. 40.
Helgi Helgason
\ *\3vs\
Prentsm. Þ. Þ. Clementz — 1Í16
vœst í Einarsnesi. — Afenúist í
Borgarnesi. Upplýsingar gefur
Jón Björnssoh & Co.
Borgarnesi.
Oddur Gfslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaöur
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Pétur Magnússon
yfirdómslögmaöur,
I rundarstíg 4. Q Sími 533
Heiina kl. 5—6.
Bogl Brynjólfsson
yfirrjeítarmálaflutningsmaöur.
Skrlfstofa Aöalsiræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 12-1 og 4-6 e. hj
Talsími 250,
Vátryggiö tafalaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Áðalutnboðsm. G. Gfslason
Sæ- og stríðsvátrygging
Det kgl. oktr, Söassurance Komp
Miðstræti 6, Tals. 254.
A. V. TULINIUS.
Aðalumboðsmaður fyrir fsland
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar.
Skrifstofutími 8—12 og 2—8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
VANDAÐAR og ÓDÝRASTAR
Likkistur
seljum víö undlrrltaöir.
. Klsturnar má panta hjá .
' hvorum okkar som er. ^
Steingr. Guðmundsson, Amtm.st. 4.
Tyggvi Arnason, Njálsg. 9.
Trygð og slægð
Eftir
Guy Boothby.
— Ó, já, ó, já, svaraði hinn á
frönsku, dóttir mín elskuleg, Þér
veröið að fyrirgefa, mér er ekki
unt að trúa því, að eg eigi að fá
að sjá hana aftur. Skyldi hún þekkja
mig aftur eftir svona langan (íma?
Þegar eg sá hana síöast, var hún
svolítill angi.
— En hjarta hennar er hiö sama,
sagði Browne, og eg get fullvissaö
yður um að hún hefir geymt minn-
inguna um yöur betur en flestar
dætur myndu gera. Og henni eig-
ið þér nú frelsi yðar að þakka
fremur öllum öðrum. Ef hennar
hefði ekki við notið, væruð þér
enn í dýflissunni. En nú skulum
við fara. Við cyöurn’ tímanum í fa-
nýtt hjal, en ættum aö hraöa okk-
ur þangað sem viö erum óhultir.
— En hvað eigurn við að gera
við þetta? sagði Andrew og benti á
bækurnar á borðinu, búshlutina á
hiilunni og ýmsa aðra muni sem
voru á víð og dreif í kofanum.
— Eg veit ekki, sagði Browne.
Réttast væri að taka það með sér
sem hægt er en skilja hitt eftir.
Þó ekkert annaö gagn sé að þeim,
þá gætu þeir orðið eins konar
gestaþraut fyrir þá sem koma hing-
að á eftir okkur.
— Eg óska þeim ánægju af
ágizkununum, svaraði Andrew og
leiddi gamla manninn út úr kof-
anum.
Browne varð á eftir til aö slökkva
á lampanum. Hann hló við þegar
hann slökti. Það var hálf skrítið,
að viðhafa siíkar varúðarreglur, þar
sem allar líkur voru til að hann
kæmi þangað aldrei aftur. Eldurinn
í hlóðunum logaði fjörlega. Smátt
og smátt myndi dofna yfir honum,
logarnir deyja og eftir yrði glóð-
in, sem smátt og smátt yröi svört.
Úti var skínandi stjörnuljós og þess
vegna sáu þeir vel til vegar niður
að sjónum þar sem Mason skip-
stjóri hafði lofað að hafa bátinn til
taks.
En vegna þess hve máttfarinn
gamli maðurinn var voru þeir hálf-
tíina að komast þessa stultu leið.
Og hann hefði varla komist þetta,
ef þeir, Andrew og Browne, hefðu
ekki hjálpað honum. Þegar þeir
komu niður að sjónum var bátur-
inn þar fyrir.
— Eruð það þér, Philipp? spurði
Browne.
— Já, herra minn, það er eg,
svaraði undirstýrimaðurinn. Skip-
stjórinn sendi okkur af stað undir
eins og hann sá merki yðar.
— Það var ágætt, sagði Browne.
Haldið þið nú bara bátnum stöð-
ugum meðan við hjálpum þessum
heiöursmanni um borð.
Það var erfitt að koma herra
Petrowitch út í bátmn, mennirnir
gerðu það sem þeir gátu til að
halda bátnum stöðugum og loks
tókst það, og var þá ekki beðið
boðanna en haldið sem hraðast til
skútunnar. Fyrst var dauðaþögn.
Andrew hafði sýnilega sínar eigin
hugsanir að rekja. Faðir Katrínar
sat eins og dauður hlutur. En
Browne var gagntekinn af einhverj-
um kvíða, sem hann hvorki skildi
né gat hrundið frá sér.
Loksins komust þeir út að skút-
unni og lögðu að stiganum. Þegar
hann leit upp sá hann Mason skip-
stjóra, Foote og Maas. Þeir lágu
út yfir borðstokkinn. og horföu á
þá. Það var umtaiað fyrirfram, að
mæðginin skyldu hittast inni í þil-
farsklefanum, en ekki á þilfarinu
sjálfu.
— Getur hann gengið uppstig-
ann sjáifur? spuröi skipstjórinn. Ef
hann getur það ekki, þá skal eg
senda tvo menn niður til að bera
hann upp.
— Eg held að við getum það
einir, sagði Browne. Og með aö-
stoð stýrimannsins hálfdrógu og
háltbáru þeir, Andrew og Browne,
sjúka manninn upp á skipið.
— Hvar er ungfrú Petrowitch?
spuröi Browne.
— Inni í klefanum, svaraði skip-
stjórinn. Við héldum að hún vildi
heldur vera ein þar. Hún veit að
þið eruð komnir.