Vísir - 18.04.1916, Blaðsíða 3

VtSIR
Líf sá by rgðarf élagið
er heiðarlegt, gott og mjög vel
stætt félag, og stendur undir eftir-
liti stjórnarinnar. Félagið kaupir
veðdeildarbréf Landsbankans
fyrir alla þá peninga, sem inn
til þess borgasf á íslandi og hefir
‘ sjálfstæða íslenska læknisskoðun. ,
Tryggið líf yðar í þessu félagi
öðrum framar.
jUtoömxv.
5. grein í reglugerð um skipun slökkviliðs og brunaniála
Reykjavíkurkaupstað 25. júní 1913 hljóðar svo:
»Hverju húsi, sem virt er 10000 krónur eða meira skal
»fylgja einn krókstjaki, hæfilega sterkur og mir.st 5 metra
»langur. Sömuleiðis stigi, er sé svo langur, að hann
»nái upp í glugga á efsta íbúðurharberbergi hússins.
»Pessir hlutir skulu geymdir á tilteknum stað, er sé að-
»gengilegur fyrir slökkviliðið.«
Það hefir komið í Ijós, að húseigendur margir í bænum hafa
brotið ákvæði þessarar greinar og eru allir húseigendur því aðvar-
aðir um að koma því í lag, sem ábótavant kann að vera í þessu
efni, fyrir lok þessa mánaðar.
Slökkviliðsstjóri gefur nánari upplýsingar um hvernig krók-
stjakar og stigar skulu gerðir og lætur 1. maí rannsaka hvort fyrir-
mælum reglugerðarinnar sé fullnægt.
Borgarstjórinn í Reykjavik, 6. apríl 1917.
Aths. Félagið hefir aldrei unnið
ólöglega á íslandi, en jafnan
fylgt fyrirmælum íslenskra laga.
Páskavörurnar
súkkulaði og sultutau
kökur og kökuefni
er langbezt að kaupa
\ Jí^öjtu
y. Evmsetv.
LÖGMENN
► <
Bogi B.ynjálfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaður,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutími frákl. 12—1 og 4—6 e. h.
— Talsími 250 —
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaOur
Laufásvegi 22.
Venjuiega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26

vv
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Orundarstíg 4.
Sími 533 — Heima_kl. 5—6
JSest aS
\
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
5 ----
Frh.
Rupert hafði litið á hana.
— Herra Tempest ejra nú víst
alveg oröinn blindur. Er ekki svo,
Rósabeila?
Rósabella kinkaði kolli mjög
ánægjulega. Hún lét ekki hina
minstu meðaumkun í ljós.
— Jú, hann er blindur, heyrn-
arlaus og allur af göflunum geng-
inn, hafði hún sagt mjög harð-
neskjulega. Og svo er víst ýmis-
legt að honum sem enginn þekkir
nafn á nema ef til vill hann sjálfur.
Þú veizt hvað mér leiðist sjúkt fólk,
einkum ef það er nú orðið hund-
gamalt. Það er svei mér nóg, finst
mér, að verða að hafa Agnesi
frænku í kringum sig með öllum
sínum ímynduðu veikindum. Gerðu
þér nú einu sinni í hugarlund hve
skemtilegt það muni vera, að veröa
að búa í sama húsi og gamall,
hálfgeggjaður blindur karlfauskur,
sem aldrei getur hreyft sig án þess
að fella um koll a!t lauslegt, sem
hann Kemur í nánd við.
Rupert hafði þotiö á fætur og
þrifið hatt sinn.
— Jæja, Rósabella, hafði hann
sagt. Eg ætla nú ekki að vera leng-
ur, eg er hræddur um að eg muni
ef til vill verða fyrir þér. Hann
hafði með niestu herkjum stamað
þessu út úr sér og sföðugt hring-
snúið hattinum sínum milli hand-
anna. Hann vissi varla í þennan
heim né annan. Hann var að reyna
að gleyma því sem Rósabella hafði
veriö að segja.
— Ó! hafði Rósabella sagt kæru-
leysislega. Mér var hreint engin
þægð í að þú kæmir. Eg varö
meira aö segja reið þegar eg sá
þig, en fyrst þú ert nú kominn
hingað á annað borð, þá mátt þú
gjarnan vera dálítið lengur. Það
getur verið að eg geti notað þig
til þess að gera eitthvað fyrir mig.
Já, í sannleika sagt, þá man eg nú
eftir ýmsu sem þú getur gert.
Ungi maðurinn haföi hætt að
hringsnúa hattinum sínum, og litið
á hana. Hann hafði roðnað allra
snöggvast. Hún var nú farin niður
af borðinu og var að hnota skýl-
una og ætlaði svo að setja hana á
sig aftur.
— Ætlar þú aldreí að breytast
neitt, Rósabella. Ætlar þú altaf að
vera svona köld og fráhrindandi?
Ætlarðu aldrei að taka meiri hlut-
deild í kjörum snnara? Aldrei að
hugsa um annað en sjálfa þig og
þfna eigin ánægju?
Stúlkan hafði litið á hann alveg
forviða. Hún hafði séð að hann
var mjög æstur. Hún hafði ekki
g«taö svarað undir eins.
— Þegar eg hugsa mig betur
um, Rupert, þá kemst eg að þeirri
niðurstöðu að þú megir fara, hafði
hún sagt með uppgerðar rósemi.
Ef þú hefðir haldið áfram að vera
vænn og góður drengur þá heföi
mér ekki þótt nema gaman að því
að hafa þig hérna hjá nrér stund-
arkorn. En fyrst þú auðsjáanlega
ert í vondu skapi, þá segi eg þér
það hreinskilnislega að eg vil helzt
vera án þín. Emma og þjónustu-
stúlkan hljóta að koma eftir nokk-
ur augnablik og eg get vel komist
af með hjálp þeirra.
En Rupert hafði staðið eins og
þvara á gólfinu. Hann hneigði sig
ekki og hann hélt áfram að standa
kyr löngu eftir að hún hafði lokið
máli sínu.
— Rósabella, hafði hann sagt
þegar hann loks rauf þögnina.
Finst þér ekki að — að það sé
kominn tími til að við förum að
skilja hvort annað, þú og eg?
Hann hafði litið á hana mjög
hugsandi. Hún leit út eins og
Austurlanda-gyðja, þar sem hún
stóð í marglita kjólnum með rósa-
klút vafinn um höfuðið.
— Skilja hvað? hafði hún spurt
rólega. Eg get ekki séð að við
höfum neitt aö ræða um.
Hendurnar á Rupert tóku aftur
til að hringsnúa hattinum alveg
ósjálfrátt.
— Það er um framtíð okkar
sem við þurfum að ræða, hafði
hann sagt eftir augnabliks þögn.
Viö verðum ef unt er að ráða við
okkur hvernig við ætlum að haga
lífi okkar í framtíöinni.
Rósabella hafð hlegið kulda-
hlátur.
— Ó, kæri Rupert, hafði hún
svarað mjög kæruleysislega. Hví
viltu endilega vera að brjóta heil-
ann um það sem ekki er unt að
fá nokkra lausn á?
— Ekki unt?
Rupert fölnaði og varir hans
skulfu.
— Já, alls ekki unt, hafði hún
sagt og bandað óþolinmæðislega
frá sér með hendinni. Skilurðu það
I ekki? Taiaði eg ekki nógu skil-
merkilega?
Hann hætti alt f einu að snúa
hattinum og færði sig ögn nær
henni.