Vísir - 27.06.1916, Blaðsíða 3

________________ _______________ VlSlR
V erslunarstaða.
Stúlka sem þekkir vel til vefnaðarvöru, og sem hefur áhuga
fyrir verslun, geíur fengið atvinnu við eina af stærstu verslun-
um bæjarins.
Hátt kaup.
Eiginhandar umsókn merkt 119 sendist afgreiðslu þessa blaðs.
Vepa mislinga.
Meö því að eg ætla aö verja heimili mitt fyrir mislingum þá vil
eg hérmeð tilkynna feröafólki þaö, aö eg get ekki hýst ferðamenn eöa
selt þeim nokkum greiöa á þessu sumri.
p. t. Rvík 26. júní 1916.
frá Hæli.
Umboðssala
mfn á Síld, Lýsi, Fiski, Hrognum og öðrum íslenskum
afurðum mælir með sér sjálf.
mmm Áreiðanleg og fljót reikningsskil. —»
INGVALD BERG
Bergen, Norge.
LeitlB upplýslnga h]á: Sfmnefnl:
Útlbúi Landsbankans á Isaflröl, Beres. Bereen.
Bergens Prlvatbank, Bergen.
Laukur,
onions — Perleög
i glösum,
Til ferðalaga er áreiðanlega
best að kaupa
I
niður-
soðið
f Matardeiid Sláturfélagsins,
Hafnarstræti — Sími 211.
SAGA
KVENNHETJTJOAE
FEA LOOS
besta og fróðlegasta frásögn frá ófriðnum,
sem til er á íslensku. Fæst á afgr. Vísis.
Skrifstofur H. Benediktssonar,
Suðurgötu 8 B,
fást á leigu frá 1. október næstkomandi.
Semja ber við
Pétur Þ, J. Gunnarsson.
LÖGMENN
■■■■► ◄
Pétur Magnússon,
yfírdómslögmaBur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brtt-
ish Dominion General Insu ’
rance Co. Ltd.
Oddur Gfslason
yflrréttarmAlaflutnlngsmaBur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Siml 26
Bogi Brynjólfsson
yfirréttarmálaflutnlngsmaöur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [uppi].
Sriistofu timi frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916
Aðalumboðsin. G. Gfsiason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V, Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
Með kuldaglott á vörum gekk
frú Antrobus burtu frá þeim Kat-
rínu og Rupert. En hvorki var hún
ánægð né glöð í skapi.
Hún gekk inn í hliðarherbergi,
því hún vildi ekki vekja eftirtekt,
og þurfti að fá tíma til að jafna
sig. Hún var, satt að segja, bæði
hissa og reið yfir því að Rupert
skyldi sýna sér slíka mótstöðu.
Reyndar haföi hún aldrei látiö sér
detta í hug að minnast hans, á
tneöan hann var fjarverandi, — hún
þóttist hafa skilið svo við hann að
hann væri alveg úr sögunni.
Hún hafði, frá því fyrsta, álitið
hann aðeins heimskingja, sem ekki
væri ómaksins vert að gera sér
neinar grillur úiaf. Og þó hann
máske hefði þózt verða fyrir svo
sárum vonbrigðum, að hann yrði
að fara af landi burt, tii þess að
reyna að gleyma og jafna sig.
hvað gat henni komið það við.
En einstöku sinnum, á meðan hún
var aö Ieggja niður fyrir sér að-
ferðina til þess að komast upp á
milli Chestermeres og Katrínar,
hafði henni þó flogið hann í hug,
þessi uiaður, sem hafði elskað hana
og tiibeöiö svo innilega, og myndi
halda því áfram æfilangt, að því
er hún taldi sér trú um.
En nú var hann gerbreyttur. Nú
var hann kaldur og rólegur og
auðséð var að hann fyrirleit hana.
Þetta sveiö henni sárt, einkum
vegna þess að henni þótti valdi
sínu misboöið með því.
Var þessi kaldi, rólegi maður
sami maðurinn sem látið hafði í
Ijósi, aðeins fyrir rúmu ári síðan,
svo heita og ákafa ást til hennar?
Var þetta virkilega Rupert sjálfur?
Qat þetta verið hann, sem hafði
staðið þarna, og án þess að láta
sér bregða séð hann koma á móti
sér í allri sinni dýrð, hana, feg-
urðargyðjuna sjálfa. Það var hræöi-
legt að hugsa sér það. Hana svim-
aðj við að hugsa til þess ef vald
sitt væri þannig á förum, en þá
vaknaði hatrið í hjarta hennar.
— Eg skal kenna þeim að
þekkja hver sterkastur er. Eg skal
neyða þau til að viöurkenna þaö.
Öll skulu þau verða grátt leikin.
En h ú n skal þó fá að Ifða mest
af þeim öllum.
Hatrið til Katrínar varð æ magn-
aðra. Hún hefði getað myrt hana
með köldu blóöi, slitið hjartaö úr
brjósti þessarar þögulu konu, sem
hafði svo miklu sierkari áhrif en
hún og nú hafði verið vitni að
þessari auðmýkingu, sem hún hafði
orðið fyrir af Rupert.
Þaö þótti henni jafnvel sárast af
öllu aö Katrín skyldi sjá það og
heyra.
Á leiðinni inn í danzsalinn sá
hún manninn sinn standa við dyrn-
ar, og vera alls staðar að gæta að
sér. Hann var aldrei ánægður ef
hann misti sjónar af henni. Hann
að minsta kosti viöurkendi þó ein-
veldi hennar.
Hún brósti dauflega.
— Með einu orði gæti eg feng-
ið hann til að myrða hvern sem
vera skyldi, tautaði hún lágt. Eg
get notað hann ef —----------
Hún þagnaði alt í einu. Maöur,
sem stóð í dyrunum, snéri sér við
og kom auga á hana og gekk á
móti henni.
— Þér voruð búin að lofa aö
danza viö mig, frú Antrobus, sagði
hann með ákafa. Eg hefi verið að
svipast að yöur en gat hvergi kom-
ið auga á yður.
Rósabella hló nú kuldahlátrinum
gamla, og hristi höfuðið.
— Nú danza eg ekki meira í
kvöld. Eg er að fara. En þérmeg-
ið fylgja mér út að vagninum, ef
þér viljið. Eg ætla að segja yður
leyndarmál sem þér ekki megið
Ijósta upp. Eg er í pólitískum hugs*
unum í kvöld. Eg hefi lofað
Cheðermere lávarði að koma og
hlusta á ræðu hans, og eg ætla að
komast burtu héðan, án þess á
beri, og það þegar í slað, þvi
annars verð eg of sein.
Þessi maður sem nú fylgdi
henni út var mjög háttstandandi.
Hann var hertogi, ógiftur, veliauð-
ugur, ófríður og heimskur. En
menn óttuðust hann alment ísam-
kvæmislífinu, því hneykslissögur
voru hans líf og yndi. Hann dáð-
ist mjög að Rósabellu og hafði
því ekki, enn sem komið var, bor-
ið út neinar sögur um hana.
Hún hefði nú áreiðanlega getað
gengið frainj hjá honum í þetta
sinn, en hún stóð við af ásettu
ráöi. Hún þurfti að svala sér á
þeim, sem stóðu henni í vegi, og
það eins fljótt og unt var.
— Eg er orðin dauðleið á
þessu aðgerðaleysi. Hún lætur aldrei
undan, nema hún sé knúð til þess.
Og nú skal hún verða það í kvöld.
Eg er að mestu tilbúin, og þetta
flón, nertoginn þarna, skal hjálpa
til að fullkomna ásetning minn.