Vísir - 18.07.1916, Blaðsíða 3
V ISI R
Tilkynning
írá Mlbrigðisfulltrúanm
/
Hérmeð ámirmast allir þeir, er mjólk selja, eða hafa útsölu á
mjólk fyrir aðra, hér í bænum, að skila til heilbrigðisfulltrúa vott-
orði frá dýralækni um kýr og fjós framleiðenda mjólkurinnar, inn-
an 5 daga. — Að öðrum kosti verða þeir tafarlaust lögsóttir.
Heilbrigðisfulítrúinn í Reykjavík,
16. júlí 1916.
9
Arni Einarsson.
fióft aAuluxva
Gott kaup í boði
Duglegur og vanur múrari getur fengið atvinnu við hleðslu á
stýflugarði við rafmagnsstöðina á Seyðisfirði. Þyrfti að fara austur með
Gullfossi nú.
Menn snúi sér til Vegagerðarskrifstofunnar á Klapparstíg 20, milli
kl. 2—3 síðdegis.
Nyir kaupendur
V í s i s
4 «
sögu Kvenhetjunnar frá Loos
ókeypis fyrst um sinn
mmmmmmmmmmmm
... .. .. - .... , . , .
Rjóltóbak
fæst tiú ódýrast
í versl. Guðm* Egilssonar, Laugav. 42f
Fljótir nú áður en það þrýtur!
LÖGMENM 1 VATRYGGINGAR
SKSí iwaBM
Oddur Gíslason yflrréttarmálaflutnlngsmaOur Laufásvegl 22. Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5 Simi 26 Brunatryggingar, sæ- og stríðsvátryggingar. A. V. Tulinius, Miðstræti 6 — Talsími 254
Pétur lyiagnússon, yfirdómslögiWaöur, Hverfisgötu 30. Simi 533 - Heima kl 5-6 . Det kgl. octrt Brandassurance Comp. Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru- alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28. Ausfurstræti 1. N. B. Nielsen.
Bogl Brynjólfsson yflrréttarmálaflutningsmaOur, Skrifstofa í Aðalstræti 6 [u;pi]. Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e. — Talsími 250 —
T
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
10 ---------------
Frh.
Þeir kölluðu upp méö hárri röddu
hverjir munirnir voru, um leið og
þeir skrifuðu alt hjá sér. Voru það
blaut og hálfrifin sendibréf og
kvittanir, sem lágu þar á dreif í
sandinum, einnig nokkrir gullpen-
ingar vafðir innan í hvítan vasa-
klút. Menn, sem réru fram og aftur
um ána, á stærri og smærri bát-
um, létu eins og þeir sæu ékki
þetta né heyrðu. Þeir skiftu sér
ekkert af þvf.
Skandfnafarnir virtu líkið fyrir
sér. Þeir uröu mjög alvarlegir á
svipinn,
— Hvar er samferðamaður hans?
Ætli að enginu hafi verið honum
samferða? spurði sami maðurinn og
áöur, með enn meiri ákafa.
Þeir, Skandfnafarnir hristu höf-
uðin, því þeir skildu ekki ensku.
Þeir lögðu út í ána og óðu kná-
lega. 1
Einhver á árbakkanum hinu megin
hrópaði til þeirra, með aðvarandi
röddu, og staðnæmdust þeir þá um
stund og ráðguðust um. Svo héldu
þeir áfram.
Mennimir, sem voru að skrifa
upp eigur druknaða mannsins, snéru
sér við og horfðu á eftir þeim.
Áin dýpkaði. Hún náði þeim í
mitti. Og straumurinn var afar-
þxmgur. Þeir riðuðu á fótunum og
hjólbörurnar snérust undan straumn-
um. En nú var það versta búið.
Vatnið var nú aðeins upp í hné.
En þá slitnaði önnur burðarólin hjá
þeim, sem næstur gekk börunum.
Bagginn kastaðist þá til og hann
misti jafnvægið.
Á sama augnabliki hrasaði sá,
sem næstur honum var. Og nú
drógu þeir hvor annan í kaf. Tveir
þeir næstu mistu nú einnig fótfestu
og börurnar ultu um og ráku með
straumnum niöur frá vaðinu og út
í hylinn.
Þeir tveir sem næstum voru nú
komnir yfrnm, snéru þá viö og
reyndu að bjarga. Það var karl-
mannlega gert, en kom fyrir ekki.
Hringiðan sogaði þá einnig í kaf.
Baggarnir héldu þeim í kafi, --
öllum nema þeim sem ólin hafði
slitnað hjá. En hann reyndi ekki
að komast yfrum, heídur iét berast
með straumnum á eftir félögum
sínum. Nokkrum hundruðum feta
neðar var hvasseggjað klettarif í
ánni, og eftir augnabliksdvöi komu
þeir nú þar í Ijós.' Fyrst strönd-
uðu hjóibörurnar á rifinu, og þar
brotnaði hjólið af þeim. Mennina
rak aila á rifið, og af því aftur,
nema einn.
Frona, sem sat í einum ferju-
bátnum, sá að maðurinn þreif
dauðahaldi utanum klettasnös roeð
blóðugum höndunum. Hún sá svo
glögt hið föla andlit hans, og
hvernig hann reyndi að halda sér
föstum. En straumurinn varð hon-
um yfirsterkari og reif hann burtu.
Þaö skeði á sama augnabliki og
féiagi hans, sem synti knálega til
hans, rétti út hendina til að ná í
hann.
Nú fóru báðir í kaf. Og fáum
augnablikum síðar skaut þeim upp
rétt fyiir ofan fossinn, sem þar var
i ánni. Þar hepnaðist ferjubát að
bjarga þeim, er á sundi var. En
hringiðan svalg hina.
í fjórðung stundar réru ferju-
bátar þarna fram og aftur, og fundu
loks hina druknuöu menn, og fluttu
þá á land.
Frona leit á lík þessara fimm
ungu kappa, sem lágu nú þarna á
eyrinni, áður en hún slóst i förina
með þeim, sem eftir lifðu og nú
héldu áfram.
Dyea-árdalutinn er þröngur og
votlendur. Og var nú alþakinn
götuslóðum og troðningum.
Á einum af þessum götuslöðum
fann Frona mann, sem lá endi-
langur í bleytuuni.
Maðurinn lá á hliðinni og gat
ekki reist sig við með hinn þunga
bagga, sem var bundinn á bak
hans. En ekki virtist hann láta
það fá svo mjög á sig. Og þegar
hann kom auga á Fronu sagði
hann glaðlega:
— Það var mál til komið að
þér kæmuð. Eg er búinn að bíða
hér eftir yður í meira en klukku-
tíma. Og þegar Frona nú beygði
sig niður að honum, til þess að
hjálpa honum, hélt hann áfram:
Það er ágætt. Leysiö óhræsis ólina
þarna, eg hefi altaf verið að reyna
að ná í hana og ekki getað.
— Hafið þér ekki meitt yðnr?
— Ekki vitund. Eg er alheill
og kvarta ekkert yfir þessu. Það er
bara vanalega hepnin mín, — en
eg hefi fengið góða hvíld, og yfír
hverju ætti eg svo að kvarta Sjáið
þér til! Eg hrasaði um trjástofn-
inn þarna og niður í bleytuna.