Vísir - 17.08.1916, Blaðsíða 3

V I S’l R
Jtofefera JlsVxtnetvw
vatvtar í SkatpWShvn,
góð kjör.
stvux sér W Stttvtvar^ ?J^or sUvnsow
’JtaStvaxstafctt \fc v Aa^.
sem hersveitir miöveldanna hafa
lagt undir sig.
Það er nauösynlegt aö ráöa fram
úr þessu hiö allra fyrsta, því ef
þessar tillögur eiga að koma til
framkvæmda, þá veröur þaö að
ske mjög btáðlega; innan skams
verður fatið að hiröa uppskeruna,
og ef hún á aö koma íbúum her-
teknu héraöanna að notum, veröa
eftirlitsmenn frá hlutlausum lönd-
um að fá öll umráð yfir henni,
áður en hún veröur tekin til notk-
unar handa miðveldaborgurum*.
Þaö er víst ekki mikill efi á því,
að miðveldin neiti þessum uppá-
stungum. Þau munu telja sér siö-
feröislega heimilt, aö slá eign sinni
á uppskeru herteknu landanna
vegna þess aö bandamenn batina
meö ofbeldi alla aðflutninga til
þeirra og reyna þannig aö svelta
þá inni.
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
40 -----
Frh.
— Þér eruð píslarvottur vina
yöar, sagöi Frona brosandi. Og
þér segiö svo lista vel frá, aðvinir
yöar geta ekki sýnt yöur neina
vægö.
— Segið þér okkur nú eina góða
barkarbátssögn, sagði baróninn,
reglulega góða sögu, svo hárin rísi
á höfðum okkar.
Þau fætðu sig nú nær arninum
hjá frú Schoville. Og Vincentsagöi
frá hinu straumharða fljóti í Box-
gili, og White-Horse fossunum, meö
hinum ógurlegu hringiöum, og hin-
um hugdeiga félaga hans, sem fór
í kring, þorði ekki aö vera honum
samferöa og lét hann einan um að
bjarga sér og baslast áfram. Þaö
var fyrir níu árum. Þá var Yukon
lítiö þekt land.
Eflir hálfa klukkustund kom frú
Schoville þjótandi, og var Corliss
meö henni.

LÖGMENN
Oddur Gíslason
yflrróttarmálaflutnlnKsmaður
Laufásvegi 22.
Vetijulega heima kl. 11-12 og 4 5
S'mi 26
Pétur Magnusson,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uypij.
Skrifstofutimi frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
SetxdvB au^^svtv^av
Uttvat\U$a
Ptetsmiðja Þ. Þ. Clemenlz. 1916.
— ÓI Nú get eg ekki meira,
stundi hún upp, um leið og hún
dró af sér glófana. Eg hefi nú
aldrei vitað annaö eins óiánl Það
veröur aldrei neitt úr þessum leik.
Eg leik aldrei frú Linden! Hvernig
ætti eg líka að geta þaö? Krog-
stad er þotinn af sfað til Indíána-
árinnar. Enginn veit nær hans er
von aftur. Krogstad átti að Ieikast
af herra Maybrick eins og þér vitiö,
Corliss. Og frú Alexander er hreint
frá af höfuöverk. Hún getur varla
hreyft sig. Þaö veröur þv( ekkert
úr æfingu í dag, þaö er gefinn
hlutur. Það eina sem eg græddi
viö þaö aö fara út, og láta ykkur
öll bíða, er aö eg hitti þenna
hlægilega náunga. Nú ýtti hún viö
Corliss. Nú! Þið hafiö ekki sézt
fyrri! Coubertin baron, — herra
Corliss. Ef þér finnið gull, herra
barón, þá ræö eg yður til að selja
Corliss. Hann er eins ríkur og
Krösus var og kaupir alt, ef bara
pappfrarnir eru í lagi. Og ef þér
nú ekki finniö gull, þá skuluð þér
selja samt. Hann er mesti mann-
vinur, skuluð þér vita.
— En hugsið ykkur nú, hélt hún
áfram og snéri sér aö hinu fólk-
inu. Þessi hlægilegi náungi varsvo
elskulegur að bjóöa mér aö fylgja
mér hérna upp brekkuna. Hann
var sí-rausandi alia ieiö. Já, hann
helt sér aldrei saman. En hann
þverneitaði því aö koma inn með
mér og horfa á æfinguna. En
þegar hann svo fékk að vita að
ekkert yrði úr æfingu, þá snérist
hann alt í einu — eins og vind-
hani. Og þarna stendur hann nú
og er að skýra frá því að hann
hafi verið yfir hjá Miller Creek, —
en hérna okkar á milli sagt er
ekki gott aö vita hvaða myrkra-
verk-------
— Myrkraverk! Skolsagöi Frona
um Jeið og hún benti á pípu-
munnstykki sem stdð upp úr
frakkavasa Corliss. Þér eruð þá bara
meö pípu, — má eg óska til
hamingju?
Hún rétti fram hendina og hann
tók vinalega í hana.
— Þetta er alt saman Bishop að
kenna sagöi hann hlæjandi. Þegar
eg, síöar meir, á að mæta fyrir
hinum æðsta dómstól, þá er þaö
hann, sem ber ábyrgðina á þessari
synd.
— Já, — en þetta eiu þó frain-
farir, sagöi Frona, og nú vantar
ekki annað á en smellið blótsyrði,
svona í viðlögum.
— Og eg fullvissa yöur um, að
eg er nú heldur ekki alveg allri
þekkingu sneiddur í þessari grem,
svaraði hann. Enginn getur ekið
hundasleða án slíks, en flest þess-
ara blótsyrða eru þannig iöguð að
þau eru ekki vel frambærileg inn-
an um kvenfólk. Eg fullvissa yður
samt um að þrátt fyrir fjandann og
fióðhækkunina — — —
— Ó! Ó! æpti frú Schoville og
stakk fingrunum í eyrun.
— Frú! tók nú baróninn til orða,
mjög alvörugefinn. Það er staö-
reynd, sorgieg staðreynd, að hund-
arnir f heimskautalöndunum hafa
fleiri mannssálir á samvizkunni en
nokkur önnur lifandi vera eða nokk-
ur torfæra. Er það ekki satt? Eg
vil skjóta því undir ykkar úrskurð,
herrar mínir.
Bæði Corliss og Vincent stað-
festu hátíðlega frásögn hans. Og
nú fóru þeir að segja hver öðrum
svo agalegar hundasögur að frú
Schoville þoldi ekki mátiö.
* sjc * * * *
* * *
Vincent og baróninn urðu eftir
til þess að borða morgunverö með
húsfreyju umsjónarmanns gullsins.
En Frona og Corliss fylgdust að
niður brekkuna. Með þegjandi
samþykki beggja, svo sem til þess
að gera samtalstímann dálítið lengri,
viku þau til hægri og fóru þannig
þvert yfir ótal gangstíga og sleða-
brautir, sem lágu til bæjarins.