Vísir - 08.09.1916, Blaðsíða 3

VISIR
leiðsögumaðurinn opnaði dyr á
öðrum veggnum og komu þeir
út í langan gang. Svo fóru þeir
herbergi úr herbergi og fór Kín
verjinn þar um eins og hann
væri daglegur gestur þar. Peir
komu inn í lftið herbergi. í því
voru nokkrir Kínverjar, sem töl-
uðu saman í hálfum hljóðum.—
Bleik hrylti við návist þessara
manna sem gátu tekist á hendur
hvert myrkraverk, hversu svart
sem það væri.
Þeir héldu áfram ferðinni og
komu loks í reykingastofuna. Á
löngum strigadýnum lágu Kín-
verjar þétt saman, Peir lágu á
ýmsa vegu og nutu eitursins —
eitursins sem étur merginn úr
Kínversku þjóðinni.
Út úr skugganum á einu horn-
inu kom Kínverji og mælti leið-
sögumaðurinn nokkur orð lágt
við hann, svo sneri hann sér að
Bleik. Frh.
LÖGMENiM
► l— ilii
Oddur Gíslason
yflrréttarm&laflutntngsmatSur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heiirií k! 5—6 .
Bogi Bí'yívjóifsssvon
yflrréttarmfelafiutr Srígsn'-eCur
Skrifstofa i Aöalstræti 6 [u pi).
Skrifstofutimi frá kl. 12—1 og 4 -6 e.m.
— Talsinii 250 —
Húsgögn ijl sö!u,
Karlmannsskrifborð og skritborðs-
stóll úr eik, salonskápur úr hnot-
viði, 2 gólfteppi 6x7 álnir og
3x4Va al> og kringlótt borð úr
hnotviði.
Slýrimannasiíg 15.
Bæjargjöid.
Hérmeð er skorað á alla þá gjaldendur, bæði konur og katla
sem eiga ógoldið áfallið gjald til bæjarsjóðs, hvort heldur er auka-
útsvar, fasteignagjald eða annað, að
greiða það nú þegar.
Óll gjöld til bæjarsjóðs eiga að vera goldin innan mánaðar
hér frá. —
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
61 --------------
Frh.
Vincent sleit sig frá umhugsun-
arefninu og varö þess nú var hve
fast og alvarlega Matt blíndi á hann.
— Eruð þér hugrakkur maður,
Vincent?
Augnablik horfðust þeir í augu.
En það var nægilegur tími fyrir
Matb Hann sló hnefanum í borðið
svo fast að brakaöi íþví og sagði:
— Þaö veit guð að það erúö
þér ekki! Og gott er nú það, því
það máske kemur í veg fyrir að
eg þurfi inna leiöinlegt starf
af hendi. Vincent! Þetta barn, sem
nú er orðin fullorðin stúlka, sefur
í nótt í Dawson. Ouð hjáipi okk-
ur báöum, því aldrei getum við
lagst til hvíldar jafn óspiltir og ó-
saurgaðir eins og hún! Vincent,
lofið mér að gefa yður holt ráö:
Réttið aldrei út hendina til þessað
ná í hana — hvorki með né án
kirkjunnar samþykkis og blessunar.
En djöfull sá, sem Lucile haföl
talaö um að í Vincent byggi fór
nú að láta bóla á sér.
— Mér geðjast ekki að yður,
hélt Matt áfram. Ástæðuna fyrir
því segi eg ekki í þetta sinn,sem
einu gildir. En takið nú vel eftir
þvf sem eg segi: Ef þér nokkru
sinni verðið svo heimskur að giffast
henni þá skal yöur það þess mest
iöra af ölium hlutum. Já, maður!
Eg skyldi þá steindrepa yður með
einu einasfa hnefahöggi, ef til kæmi,
og á þyrfti að halda. En þó vil
eg vona að mér auðnist að koma
yður út úr veröldinni á einhvern
virðulegri hátt. En verið þér nú
rólegur, — eg skal Iofa yöur því
aö reyna þaö!
írska svínið þitt! hrópaði Vin-
cent. Og hafði nú djöfull sá, er í
honum bjó, slitið af sér öll bönd
fyr en varði og Matt sá í einutn
svip miðað á sig marghleypunni
sem Vincent dró upp í skyndi.
— Er hún hlaðin ? spurði hann.
Já, eg trúi yður til þess. En þvf
hikið þér ? Takið þér f gikkinn.
Fingurinn, sem um gikkinn hélt,
hreyfðist örlítið.
— Svona! Skjótið þér nú! Skjót-
ið þér, segi eg> En þér mynduð
ekki hæfa, — augnaráðiö er svo
óstöðugt.
DRENGUR
óskast nú þegar til að bera
Vísi út um bæinn.

Krone Lageröl er best
Prentsmiðja Þ. Þ. Ciementz, 1916.
Vincent reyndi til að snúa höfð-
inu og Iíta undan.
— Horfið á mig, maður! sagöi
Matt. Horfið í augu mér meðan
þér framkvæmiö þetta.
Mót vilja sínum varð Vincentað
snúa höfðinu og augu þeirra mætt-
ust.
— Nú, nú, sagði Matt.
Vincent gnísti tönnuni og þreif
í gikkinn, — eða réttara sagt hélt
hann að hann gerði það, alveg eins
og menn halda í draumi að þeir
geri eitt og annað. Hann hafði
reyndar fullan vllja á að gera það,
en hræöslan í sál hans hamlaði
því.
— Hann er þá máttlaus, er ekki
svo, þessi veslings litli, skjálfandi
fingur, sagði Matt glottandi. Svóna,
bendið nú marghleypunni í aöra
átt og leggið hana frá yöur, gæti-
lega, — svona — gætilega, gæti-
lega.
Um leið og Vincent slepti gikkn-
um féll marghleypan úr hendi hans.
Hann stundi lágt og hneig, örmagna,
niður á stói.
Hann reyndi til að rétta sig upp,
en f stað þess hné hann á grúfu
fram á borðið og huldi andlit sitt
með skjálfandi höndum.
Matt horfði á hann meðaumk-
unaraugum á meðan hann lét á
sig vettlingana. Hann fór síðan út
og læsti hurðinni gætilega á eftir
sér.
19. k a p í t u I i.
Vance Corliss lauk við að þvO
og þurka af seinasta tindisknum
sínum, og láta hann upp á hilluna
hjá hinum búsáhöldunum. Að þvf
búnu kveikti hann í pípunni sinnr
og fleygði sér aftur á bak upp f
fletið og blíndi upp í ræfrið á
mosaþakta kofanum sínum á French-
hæðinni. Þessi kofi hans stóð f
brekkunni sem lá niður að Eldo-
radolæk, rétt við alfaraveginn. Og
ljósiö i glugganum hjá honuin
blasti beint við öllum vegfarend-
um þar um slóðir.
Þaö var sparkað í hurðina svo
hun hrökk upp. Bishop staulaðist
inn með eldiviðarbyrði á bakinu.
Skegg hans var svo klakað að hanti
gat ekki lokið upp munninum til
þess að segja neitf. Honum þótti
það ætíð mesta mein þegar þetta
kom fyrir. Hann flýtti sér að ofn-
inum til að þýða klakann, Og þeg-
ar hann var langt kominn með
það spurði Corliss:
— Hvað ætli frostið sé mikið,
Bishop ? Ætli það séu fimtíu stig ?