Vísir - 15.10.1916, Blaðsíða 3

VISIR
opin kl. 3—6 virka daga í bæjarþingstofunni.
Góöir trésmiðir 2 eöa 3 geta fengið
vinnu hjá skrifstofunni
Maskmuolía, lagerolía og eylinderolía
fyrirliggjandi.
Sími 214
Hið íslenska Stemolíuhlutafélag.
ófriðnmn, einkum siðan Eúmenar
Bkárnst i leikinn. Stjórnin hefir
sent erindreka til hlntlansra landa
til að komast eftir þvi hverja kosti
bandamenn vilji bjóðaþeim. Stjórn-
arandstæðingar bafa einnig sent
erindreka. Þeir hafast við í
Sviss.
Þjóðverjnm er litið gefið nm
þessa tyrkneskn sendimenn og
hafa heft för þeirra. Og öll bréf
Tyrkjastjórnar til stjórna hlnt-
lausra rikja ern að sögn opnnð og
lesin i Þýskalandi.
Þannig er ástandið íTyrklandi.
Enver pascha, er aldrei óhræddnr
nm líf sitt. Nýlega brá hann sér
til aðalherbúða Þjóðverja og hefir
þeos ekki verið getið enn, að hann
sé horfinn heim aftnr.
Það myndi fánm koma á óvart,
þó að nppreist yrði hafin i Kon-
stantínópel.
Loftskipaárásirnar
á England.
Þær eru nú orðnar nær dag-
legir viðbnrðir. Hatrið til Breta
er orðið svo magnað í Þýska-
landi, að það verðnr að fá bvöIud.
„Þýskir stjórnmálamenn, sem
hika við að beita hverjn því
vopni, sem fáanlegt er og stytt
gæti ófriðinn gegn þessum óvin-
um, ættu áð hengjastw, eagði
þýski kanslarinn nýlega í ræðu.
— En hvernig loftárásirnar á
England eiga að stytta ófriðinn,
er víst flestum óskiljanlegt. —
Þær ern ekki til annars en að
svala hatri, en auka um leið
hatrið milli þjóðanna og verða
því miklu fremur til að lengja
ófriðinn.
Sunnudagana 24. sept. og 1.
okt. fórn Þjóðverjar á mörgnm
Íloftskipum til Englands að nætur-
lagi. I fyrri förinni mistn þeir 2
j loftskip með allri áhöfn og 1 í
þeirri síðari. í bresknm skýrslum
er talið, að aðeins tveir breskir
menn hafi beðið bana fyrir
sprengikúlum Ioftskipanna 1. okt.,
en 28 þ. 24. sept. (um 100 særðir).
Manntjón Þjóðverja hefir því síst
verið minna á þessnm 3 loftskip-
nm sem þeir mistu.
Og hvað riðvíkur efnalegn
tjóni, þá er efasamt hvorir hafa
beðið meira, því herferðirnar ern
farnar í svarta myrkri og vita
loftfararnir því sjaldnast hvar
sprengikúlnrnar koma niður. En
loftskipin sjálf eru miljóna virði.
Bretinn hrekkjaðnr.
í „Gula Tidend" er sagt- frá
því að norskt síldveiðagnfuskip,
„Driftig" sem stundaði síldveiðar
hér við land í snmar, hafi á heim-
leiðinni verið stöðvað af ensku
herskipi austnr af Langanesi, feng-
inn liðsforingi til fylgdar ogskip-
að a5 fara til Bretlands. — En
svo fór, að liðsforinginn rankaði
ekki við sér fyr en „Driftig" var
kominn í landhelgi Noregs, og þá
þverneitaði Norðmaðnrinn aðsnúa
við Og flutti Bretann til Noregs.
Meðmæli.
Þægilegt er að geta anglýst.
Ef mann vanhagar nm eitt eða
annað, þá er vandinn ekki annar
en sá, að finna Yisi og biðja hann
fyrir eina smáanglýsingu í „kaup-
skap“ — borgunina tel jeg ekki.
Og um kvöldið eða daginn eftir
kemur það sem um var beðið
fyrirhafnarlaust. — Ja — húsnæði
kemur ekki til greina. Það ann-
ast bæjarstjórniD,
Ed, að öllu má finna. Og það
eru nú blessaðar stúlknrnar, sem
eg hefi helst eitthvað út á að
setja.
Ef mig vaptar stúlku í vist,
vetrarstúlku, hálfa (formiðdags)
stúlku — helst húsvana, vegna
þess að ; vetur fer í hönd, þó að
lítið sé nm húsnæðið) — þá fer
eg með auglýsingu í Vísi. — En
þegar Vísir er kominn út, þá byrja
vandræðin, þau að velja úr.
Til mín koma 20—30—40 stúlk-
ur, snmar laglegar, sumar la—la,
sumar nngar, sumar gamlar, sum-
ar holdugar, aðrar grannar, snm-
ar svaithærðar, aðrar ljóshærðar,
og allar húsvanar, g ó ð a r, 1 i p r-
ar, þrifnar, geðgóðar,
hreinlegar, vandaðar,
hraustar o. s. frv., að því er
þær sjálfar segja — og eftir öðra
er ekki að fara. Meðmæli eða
vottorð frá fyrri húsbændum þekkj-
ast hér ekki.
Það er nú svo gnði fyrir þakk-
andi, munu blessaðar stúlkurnar
segja, að við getum fengið vistir
án slíkra vottorða. Það „vantaði
nú bara“, að við ættnm að „dek-
stra“ gömlu húsmæðurnar um með-
mæli — það yrði ekki til annars
en þess, að þær mietu alla „ré-
spekt“ fyrir okkur!
En það sem var tilgangnr minn
með þessum línum, var að vekja
athygli þeirra fitúlkna, sem hafa
alla þá kosti til að bera, sem að
framan ern taldir, á því, að ef
þær legðu f»am vottorð frá fyrir
Dóttir snælandsins.
Effir
Jack London.
--------
Frh.
— Persarnir gömln rákn þræla
sína með svipum út í orustn, sagði
hún og leit aftur. Eg hefi aldrei
skilið það fyr. Viljið þér ekki
snúa aftur og sækja hann?
Corliss fór og sparkaði í Tommy
þar sem hann Iá á ísnnm, og rak
bann svo á nndan sér.
Báturinn var ekki þungur, en
vegurinn var ógreiðfær og bratt-
ur. Sólarhiti var allmikill og
birtan skerandi á ísnnm.
— Ó, Vance! Vitið þér hvað,
sagði Frona.
— Hvað er að? spnrði hann
nm Ieið og hann þurkaði svitann
af enninu á sér.
— Eg vildi óska að eg hefði
borðað dálítið meira í morgnn en
eg gerði.
Hann hummaði við. Þau voru
nú komin á íshrygginn, sem var
f miðið, og þaðan sán þau anða
ána og hinn megin við haua eáu
þau nú greinilega manninn og
neyðarflagg hans.
— Áfram nú Tommy, skipaði
Frona, við erum hálfnnð og það
er íslaust vatn þarna fyrirneðan.
— Nú, svo þér ernð að hngsa
mest um það, svaraði hann önug-
ur, þér sem eruð að ganga næst
lífi mínu með þessn ferðalagi.
— Eg er hrædd um að þér hafið
einhverja stórsynd á samviskunni,
Tommy, sagði hún og hristi höf-
nðið, því annars mnndnð þér ekki
vera svona Iífhræddnr. Ojæja!
Það er nú annars líklega ekki
nema eðlilegt. Þér vitið ekki
hvernig maðnr á að taka danð-
annm.
— Jú, eg vil alls ekki deyja!
sagði hann ákafur.
— En það kemur nú samt ein-
hvern tima fyrir hvern einasta
mann. Máske er nú stundin að
höndum borin hvað okkur þrjú
snertir.
Þau komu litlu síðar að polli,
sem myndast hafði þar á ísnum.
Frona lagðist niðnr að vatninu til
að fá sér að drekka, og meðan
hún lá þarna, tóku samferðamenn-
írnir eftir því, að hún var búin
að ganga sundur sokka og skó.
Djarnar voru bláar og blóðrisa og
einknm blæddi mjög úr einni
tánni.
— Eu hvað þeir eru litlir á
henni fæturnir og fallegir og
mjúkir, sagði Tommy háðslega.
Corliss leit til hans reiðilega,
en alt í einu viitist honum detta
nokkuð nýtt í hug, og hann sagði
við Tommy:
— Heyrðu! Þú ert i tveimnr
skyrtum. Láttu mig fá aðra
þeirra.
Tommy starði á hann undrandi,
en alt í einu virtist hann skilja
við hvað Corliss átti, og hann
hristi höfuðið og gekk bnrtu.
Frona átti hálf erfitt með að
rísa á fætur aftnr, en þegar hún
var staðin upp, spnrði hún Corliss
nm hvað hann og Tommy hefðu
verið að þrátta.
— Það var ekki neitt. Setjist
þér niður.
— Nú, nú! Hvað gengur að?
Corliss lagði hendurnar á axlir
henni og neyddi hana til að setj-
ast. Það eru fæturnir — þér
getið ekki gengið lengra svona á
yður komin. Þeir ern allir í einu
eári. Sko! Hann strauk hendinni
um aðra ilir.a orr varð alblóðugnr.
Hvers vegna hafið þér ekki getið
um þetta?
— Ó, eg kendi ekkert til í fót-
unum — eða ekki mjög mikið.
— Farið þér úr einhverju pils-
inu, sagði hann.
— Eg — etamaði hún út úr
sér; eg er baia í einu pilsi.
Hann leit í kringnm sig. Tommy
var horfinn inn á milli ísjakanna.
— Við verðum að halda áfram,
sagði Frona, og reyndi til að
standa á fætur.
En hann aftraði henni. — Þér
farið ekki eitt fet fyr en jeg er
búinn að binda um sár.in. Svona!
Látið þér nú aftur augun!
Hún hlýddi. Og þegar hún
lauk aftur upp augunum, sá hún
að hann var ber niður að mitti.
Skyrtuua sína hafði hann rifið
niðnr í ræmnr og var nú að binda
þeim nm fætur hennar.
— Þér genguð öftnst %g því
tök eg ekki eftir þessu fyrri.
— Þér þurfið ekki að vera að
afsaka það, sagði hún, eg hefði
átt að geta sagt til.
Eg er heldur ekki að afsaka
neitt, en eg er að ásaka yður.
Svona, feomið nú með hinn fótinn
og haldið honnm upp.
Corliss gat nú ekki ráðið við
sig þegar hann var kominn í svona
náið samband við hana, og í mesta
flýti kysti hann á tána á henni,
tána sem baróu Conbertin hafði
áður kyst.
Hún kiptiekki að sér fætinum,
en húu stokkroðnaði og fann þó
til einhverrar sælutiJfinsingar.