Vísir - 06.02.1917, Blaðsíða 3

VlSIR
sem eiga að birtast í VÍSI, verður að afhenda í síðasta-
lagi kl. 9 I. Ii. ptkomndaginn.
Fyrir auðsýnða lijálp og hlut-
tekning við andlát og jarðarför
minnar ástríku konn votta eg öll-
um alúðar þakklæti mitt, barna
minna og tengdamóður.
Lindargötu 21 B
Jón Jónsson.
| VáTHVOO;"1"!
Brnnatryggingar,
sœ- og stríðsvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miðstraeti — Tslsimi 254.
ætluðu þeir að bjóða bandamönnum
frið. Ef bandaraenn vildu ekki
þekkjast það, ætluðu Þjóðverjar að
„þvo hendur sínar“ og varpai allri
ábyrgð á framhaldi ófriðaTÍns yfir
á bandamenn en ekki að hafast
annað að úr því en að verj&st.
En Þjóðverjar gátu aldrei leyst
það þrekvirki af höndum; þeir
náða aldrei Verdun á Bitt va!d.
Tækifæri til að „þvo hendur sín-
ar“ og bjóða frið, fengu þeir ekki
fyr en Rúmenia skarst i leikinn
í viðureigninni við Rúmena hafa
yfirburðir Þjóðverja í vopnavið-
skiftum komif svo greinilega í
Ijós, að ekki verður um deilt, Og
þegar þeir höfðu lagt undir sig
a/3—s/4 hluta Rúmeníu, þótti Þjóð-
verjum tími til korninn að bjóða
frið og þvo hendur sínar. —
Það var búist Við því að þeir
myndu halda sókn sinni í- Rúme-
níu áfram. Bandamenn bjuggnst
við því að þöir myndu leggja alt
landið undir sig og váða inn í
Rússland. — En það hefir ekki
orðið. Sókn þeirra í Rúmeníu
virðist nú algerlega lokið og er
þó lítill efi á því að aðstaða þeirra
hefir batnað stórum við það að
ná Rúméníu með öllum hennar
gögnum og gæðum á sitt vald,
Er þá ekki komið að þvi, að
Þjóðverjar láti staðar numið og
leyfi batdamönnum að spreyta sig
á því að sækja á?
Ef sókninni í Rúmeníu er lok-
ið, þá hefir þar losnað æði mikill
her, sem Þjóðverjar hafa lítið við
að gera þar eystra, Því engin
hætta er á því, að bandamenn
hefji .þar svo öflaga sókn á n»st-
unni, að Þjóðverjar þurfi á eins
miklu liði að halda til að verjast
eins jg áður til að leggja landið
nndir sig. — En sóknar af banda-
manna hálfu er auðvitað aðallega
að vænta á vesturvígstöðvunum
og liggur því næst að flytja liðið
þangað. Að liðíö er flntt til
landamæra Svisslands getur verið
tiiviljun og það getur Iíka stafað
af því, að Þjóðverjar séu hræddir
um að bandamenn reyni að kom-
ast þá leið.
En ef Þjóðverjar eru nú að búa
sig undir það, að hætta allri sókn,
en þykjast þó eiga eitthvað ógert,
þá er ekki ósennilegt að þeir
reyndu að ná beim skika af Elsass
ur höndum Frakka, sem þeir
lögðu undir sig í byrjun ófriðar-
ins. Af þýsku heimalandi er
ekkert annað í óvinahöndum en
þessi litli skiki, og væri því ekki
nema mannlegt, að þeir róyndn að
ná honum, áður en þeir settust í
helgan stein.
bestar hjá
Þorvaldi & Kristinn
Bankastræti 7,
Ný lúða og ýsa
fæst næstu daga á
Laugaveg 13.
Gengið inn frá Smiðjust. Sími 444.
Isl. smjör
fæst í verslun
Laugaveg 64.
Fundur i
Kvenfélagi Fríkirkjunnar
Miðvikudag 7. þ. m. á venjulegum
stað og tírna.
Konur beðnar að íjölmenna
Det kgl. octr.
Branðassurance Comp.
Vitryggir: Hús, húsgögn, Törar «l*k.
Skrifgtofutími 8—12 og f—8.
Auaturstrnti 1.
K. B. NíuIsmu
LÖGMENN
Bogi Brynjólísson
yfirréttarmálaflutuingsmaður.
SkrifstoFa í Aðulstræti 6 (uppi)
Skjifstofutimi frá kl. 4—6 e. m.
Talsimi 250.
Oddnr Gíslason
yfirréttarmálaflutningamaSu
Laufásvegi 22.
Vanjal. heima kl. 11—12 og 4—6
Sími 26.
Pétro Magnnsson
yiirdómslögmaðnr
MiðBtræti 7.
Sími 533. — Hcima kl. 5—6.
Auglýsið í VlsL
T
Istir og miliönÍF
eftir
^harles ^arvice.
62 Frh.
og horfði niður fyrir sig og hljóm-
■aðu orð hans og hreimur þeirra
ennþá í eyrum heunar. Hjartað
barðist ótt og títt og henni fanst
eittbvert hræðaluofboð ætla að
grípa sig.
Stafford mændi á hana augira-
um — augum ástar og eftirþráar,
en gat ekki ráðið í neitt af svip
hennar. Hún var svo gersamlega
ókunnug öllam aðburðum og leyni-
táknum ástarinnar, að hann gat
als enga bendingu fengið hvorki
af orðum eða látbragði hennar og
gerði sér því helst í hugariund,
að hann hefði stygt hana og væri
hún sér stór-reið.
— Fyrirgeflð mér, mælti hann.
— Þér hafið stygst af því að eg
kallaði yðnr ídu, enda var það
rangt af mér og hvatvíslegt, en
eg hefi altaf nefnt yður því nafni
i hugskoti minu og nú skrapp það
óvart út af Yörunum á mér. Er-
uð þér mér ákaflega reið? En
þér vitið þö hversvegna eg ávarp
aði yður svona — eða vitið þér
ekki að eg-------elska yður?
Hún leit upp sem snöggvast,
en horfði þó ekki á hann, heldur
á hálsana og hæðirnar álengdar
eins og í einhverri leiðslu, leit
svo aftur niður fyrir fætur sér,
hnyklaði brýrnar og virtist eiga
að stríða við alt í senn: efa, ang-
ist og undrun.
— Eg elska yður, sagði hann
lágt og ianilega, — eg ætlaði
ekki að segja yðnr frá því —
ekki núna — og vissi heldur ekki
fyrir víst hvað sjálfum mér liði í
þessu efni. Þér sjáið að eg segi
yður alt hreynskilninslega og í
hjortans einlægni. 'Viljíð þér ekki
hlusta á mig?
Hún hafði nefnilega fært sig
til eins og hún ætlaði að ganga
burt, en hreyfingar hennar voru
þunglamaleg&r og líkastar pví,
sem hún væri fjötruð eða hindrúð
af einhverjum óskiljanlegum töfra-
kratti, sem henni var ómögulegt
að sporna við.
— Eg má til að segja yðmr
þetta alt af létta þó að eg kann
ske eigi það á hættu að reita yð-
ur til reiði, eða að þér daufheyr-
ist og vísið mér á burt. Hánn
þagnaði um stund eins og hann
væri að hugsa um að haga orðum
sínum sem best og væri í raun
og sannleika hræddur við að vekja
hjá henni óvild og gremju. —
Munið þér eftir fyrsta deginum,
sem eg sá yður? Eins og húu
gæti gleymt því! Húu fann það
nú með sjálfri sér, þegar hann
lagði þessa spurningu fyrir hana,
að hún mundi eftir hverju einasta
smá-atviki frá þeim samfnndum og
hverju einasta orði, sem þeim hafði
farið á milli. — Þegar eg sá yð-
uður ríða ofan hæðina, fanst mér
að eg hefði aldrei augum litið
jafn fallega og elskulega stúlku. —
Hún bra ofurlítið litum við
þessi Iofsyrði hans og færðist ör-
lítill roði í kinnarnar, sem hvarf
þó jafnharðan aftur.
— Og þegar þér yrtuð á mig,
fanst mér eg aldrei hafa heyrt
jafn þýðan og indælan málróm,
eða að minsta kosti engan, sem
mig langaði eins til að heyraaftur
og aftur. Þetta vsr ekki nema
augnabliksstund, sem við vorum
saman, en samt gat eg ekki um
annað hugsað en yður alla leið
til gistih«8sins. Eg var að brjóta
heilann um það hver þér væruð
og hvort eg mundi fá að sjá yð-
ur aftur.
Hestarnir fóru nú að ókyrrast
og leit hún ósjálfrátt nm öxl sér
til þeirra.
— Þeir fara ekkert — þeir eru
hinir rólegustu, sagði bann. —
Bíðið þér við — æ, bíðið þór «vo-
Iitla stnnd! — Mér finst, að eg
muni aldryi fá að sjá yður aftur
ef eg sleppi yður nú og það værí
þyngra en svo, að eg gæti afbori(o
það. Gestgjafinn í veitingahú«imm
sagði mér frá yður þetta kvöld,
og hældi hann yðnr auðvita á
hvert reipi — hvernig átti það
öðruvísi að vera? En hann sagði
mér lika hvað þér væruð einmana
og hversu ant þér létnð yður um
föður yðar og hvað þér værufi
honum góð og eftirlát. Og þessa
lýsingu á yður gat eg ekki slitiö
úr huga mínum, að þér eydduð
þarna æfinni í þessu stóra og þög-
ula húsi, vinalans og gleðivana.
Eg sá þetta alt fyrir hugskots-
sjónnm minum og er ímyndnnarafL
mitt þó ekki á marga fiska. Eg
verð líka sjaldan heillaður af kven-
fólki og Howard scgir, að eg sé
kaidsinna og drumbslegur, enda
má það vel vera, að hann hafi
rétt fyrir sér. En eg get ekki
fest hugann við neitt annað en
yður og fann að eg varð að sjá
yður aftur.
Hann tók sér málbvíld og hléypti
brúnum eins 'o^ honum veittist
erfitt aðger.H greinfyrir sálarástan di
sínn,
— Eg hélt svo burt úr gisti-
húsínu og reið npp eftir veginuæ
I