Vísir - 19.03.1918, Síða 2

V X S 1 R
Kaf é Fj allkonan
mælir hið besta með veitingum sínum
og gerir sér far um að fullnægja óskum skiftavinanna.
Bræðurnir Eggert og Þórarinn Guðmundssynir
spila á hverju kvöldi frá 9^/a—ll‘/a
og á sunnudögum frá kl. 6—7 og frá 9l/2—11 Va-
Með virðingu
, A Dalstedt.
yrafja
fer mótorbátnrinn ÚLFUR
föstudag eða laugardag í þessari viku. Tekur farþega og póst.
Semjið við Nathanel Mósesson
Hótel ísland nr. 6. Talsími 187.
Fiður og dúnn
kom meö Botniu 1
Vöruhúsíð.
8 trippi,
eitt brúnt, tvö jörp, tvö rauð og þrjú gráleit, hafa verið tekin föst
í Laufási fyrir margföld -túnspjöll. Er eigendum hór með gert að-
vart um að leysa þau út hið fyrsta. Yerða óskilahross eftirleiðis
iafnóðum tekin föst og þau koma í túnið.
Tryggvi Þórfcudlsson,
Til minnis.
Baðhúsið: Mvd. og ld. kl. 8—8.
Barnalesatofan: Md., mvd., föd. kl. 4—8.
Borgarstjðraskrifst.: ki. 10—12 og 1—ð.
Bæjarfðgetaskrifstofan: kl. 10—12 og 1—5
Bæjargjaldkeraakrifst. kl 10—12 og 1—5
Húsaleigunefnd: þrfðjnd., föstnd. klöid.
íslandsbanki kl. 10—4.
E. F. U. M. Alm. samk. snnnnd. 8 sd,
L. F. K. R. Útl. md„ mvd., fstd. kl. 6—8.
Landakotsepít. Heimsöknart. kl. 11—1.
Landsbankinn kl. 10—3.
Landsbókasafn Útl. 1—3.
Lándsnjóður, 10—2 og 4—5.
Landssiminn, v. d. 8—9, helgid. 10—8.
N&ttúrngripasafn snnnnd. l‘/i—8Vs*
Pðsthúsið 10—6, belgid. 10—11.
Samábyrgðin 1—6.
Stjðrnarráðsskrifstofnrnar 10—4.
Vífilsstaðahælið: Heimsðknir 12—1.
Þjððmenjasafnið, sannnd. 12Vi—l'/i'
Ófriðurinn
og
Hntlansnþjöðirnar
Frá upphafi ófriðarins hafa
merm búist við því, að að því
mundi reka fyr eða síðar, að
hlutlausu þjóðirnar í Norðurálf-
unni yrðu neyddar til þess að
taka þátt í ófriðnum. En lík-
lega hefir þetta aldrei verið eins
yfirvofandi og nú.
Þegar Þjóðverjar hófu kaf-
bátahernaðinn, dró mjög úr sigl-
ingum hlutlausra þjóða til Eng-
lands, og Bretar heptu siglingar
þeirra til Ameriku, í því skyni
að fá þær til þess að hefjaEng-
landssiglingar á ný. Norðmenn
einir hafa boðið kafbátahernaði
Þjóðverja birginn. En skip frá
Sviþjóð, Danmörku og Hollandi
hafa fjölmörg legið aðgerðalaus
í höfnum, bæði heima og í lönd-
um bandamanna. Skipaekla hef-
ir þrengt meira og meira að
bandamönnum. Nú eru herflutn-
ingar byrjaðir frá Bandaríkjun-
um, og þarf til þeirra mikinn
skipastól. Þess vegna eru banda-
menn nú ráðnir í því, að þröngva
hlutlausu þjóðunum til þess að
hefja siglingar á ný með öllum
skipum sinum, að meira eða
minna leyti í þeirra þarfir. —
Fyrst reyna þeir samningaleiðina
og setja hlutleysingjunum þá
kosti, að ef þeir vilji fá útflutn-
ingsleyfi á vörum frá Ameríku,
verði þeir að leigja bandamönn-
um skipastól. Ef þeir gera það
ekki, fá þeir engar vörnr. En
þótt þeir sætti sig við það, þá
verða skipin þó sennilega af þeim
tekin. En það væri ofbeldisvei-k,
sem alment mun litið svo á, að
gæfi hlutJausu þjóðunum fult til-
efni til þess að segja bandamönn-
um stríð á hendur.
Það er enginn efi á þvi, að
hlutlausu þjóðirnarreyna í lengstu
lög að sitja hjá. Hafi um eitt
skeið verið nokkur tilhneiging
til þess, t. d. í Svíþjóð, að sker-
ast í leikinn, þá mun sú til-
hneiging nú alveg horfin. Enda
er það nú orðið augljóst öllum,
að allar ófriðarþjóðirnar eru „alt
af að tapa“ og gróðavoniu eng-
in fyrir þær, og því síður fyrir
þær þjóðir, sem hér eftir kynnu
að flækjast inn í deiluna.
Þjóðvðrjar hafa þegar lýst því
yfir, að þeir muni telja það hlut-
leysisbrot, ef Hollendingar leigi
bandamönnum skipastól. Þeir
mynau því vafalaust þegar vaða
inn í Holland með her, ef Hol-
lendingar gengju að kröfum
bandamanna. En hvað verður,
ef bandamenn taka skipin að
Hollendingum naúðugum? Krefj-
ast Þjóðverjar þess þá, að þeir
segi bandamönnum stríð á hend-
ur? Það má telja það víst, að
þó að enginn vafi væri á þvi,
að skipatakan væri hlutleysishrot,
þá myndu Hollendingar heldur
kjósa að þola það með þögn og
þolinmæði. En þá lægi nærri að
halda því fram, að þeir væru
ekki færir um að verja hlutleysi
sitt, hvað sem bandamenn kynnu
að gera á hluta þeírra. Yæri
það Þjóðverjum ekki hættulaust,
vegna nágrennisins, og því við-
búið að þeir þættust til neydd*
ir að leggja Holland undir sig
til þess að geta varið strendur
þess og landhelgi.
Það er því enginn vafi á því,
að Hollendingar eru komnir í
þá klípu, sem ekki er sjáanlegt
að þeir komist út úr. En hætt
er við því, að fleiri kornist í
sömu klípuna fyr eða síðar, því
að gera má ráð fyrir því, að
bandamenn geri sömu kröfur til
Dana og Svía og verða þá for-
lög þeirra þau sömu, hver sem
þau nú verða.
V I S 1 R.
Aígraiðsla biað*in« i Aðaietiwt
14, opin írá kl. 8—8 A imrjr.is degi.
Skriísíoís & sajna stað.
Sími 400. P. O. Box 867.
Ritstjðifirm tii viðteJs irk kl. 2—8.
Prentsmiðjau i Laugaveg «.
simi 138,
Anglýsiagtun veitt möttaka I Lanás
stjfirnnaai sftir kl. 8 5 kv&Iáin.
Áuglýsingaverð: 50 anr. hves ou.
dálkt í stærri aagí. 5 aura orðit i
siaúsmglýslngnw með öbreyttu letri.
Kvenna- PftO’Tl-
Karla-
Barna- Ihlííar
nýkomnar
EgiII Jacuhsen
III meðferð
á hestum.
Fyrir nokkrum dögum sendi
velmetinn nafngreindur maður
Vísi nokkrar línur um illa með-
ferð á hestum nokkrum. Vildi
Vísir að svo stöddu ekki birta
greinina, þó að síst sé ástæða
til að „draga fjöðar yfir“ slíkt,
en sýndi það formanni Dýra-
verndunarfélagsins. En hann
kvað sér kunnugt um þetta, og
sagði að félagið hefði þegar gert
ráðstafanir til þess að bætt yrði
úr því, og að gætur myndu verða
hafðar á meðferð þessara hesta
framvegis.
Vísir veit nú ekki hve rögg-
samt Dýraverndunarfólagið er í
því að hafa gát á meðferð á
skepnum í bænum. En of mjög
mun mönnum Iiætta til þess að
hnjóta í fólagið fyrir eftirlits-
leysi. Ættu menn að vekja eft-
irtekt félagsstjórnarinnar á því,
ef þeir verða vanr við illa með-
ferð á hestum eða öðrum skepn-
um eða helst að kæra það fyrir
lögreglustjóra. Og þá fyrst að
gera slíkt að blaðamáli, ef kær-
urnar bera engan árangur og
láta þess þá getið.
Vísir væntir þess, að maður
sá sem sendi honum greinina á
dögunum, misvirði það ekki þótt
hann birti hana ekki, og hafi
framvegis gætur á meðferðinni
á þessum hestum og öðrum skepn-
um, sem verða á götu hans, Ef
hann verður var við eitthvað
misjafnt, þá mun Vísir fúslega
leggja honum lið, til þess að fá
úr því bætt, og ef á þarf að
halda að gera það opinberlega
að umtalsefni.