Vísir - 18.04.1918, Blaðsíða 3

i í O 1 K
Fyrsta fl. Orgel-Harmomnm og Piano
eru nú fyrirliggjandi.
Fleiri þúsund nótur nýkomnar.
Spiladósir, Nótnamöppur. Taktmælar, Nótnapappír, Guitarar o.fl,
Opið kl. 10 f. m. til 7 e. m.
H)jdðfærahií§ Reykjavíkur
(gegnt Dómkirkjunni).
Dragta- og kjólaefoi
(afmæld)
45 tegnndir nýkomnar i
eppilegustu fermingargjafiF
fyrir pilta og stúlkur eru að fá
± mestu lirvali
hjá
sköverslun
verðnr opnnð í dag i Vestnrgötn 5.
Þar fæst skófatnaður af mörgum gerðum með eins sanngjömu.
verði og unt er.
Oddnr J. Bjarnason.
Verslon Hristinar Signrðardóttnr
Laugaveg 20A.
Beitusíld,
Fataefni
Blátt Cheviot (Yaet Clnb)
margar tegundir.
Frakkaefni — Bnxnaefni
alt. mjög ódýrt eftir gæðum.
JP ö t afgreidd f 1 j ótt eins og undanfarið.
Gnðm. Sigurðsson.
fyrirtaks góða, höfum vér til
sölu. Síldin er til sýnis í
íshúsi vorn við Skothnsveg
ef menn óska.
f Isbjörnir> n
Símar: 259 og 166.
E.s. Island.
Þegar „ísland“ fór héSan vestur
um haf síöast, þá var þaö ekki
útlcljáíS mál, hvort Sameinaöa fé-
lagiö tælci viö skipinu þá þegar
eöa ekki.
Landsstjói-nin haföi áöur reynt
að losna við skipiö, i næstu ferö
þess á undan, meöan það lá og beiö
í New York, en félagiö þá vitnaö
í þaö, aö skipið ætti að afhendast
hér í Rvík en ekki í Ameríku. En
þegar svo hingað kom aftur, neit-
aði félagið enn að taka við skip-
inu, og þá vegna þess að það væri
skuldbundið til að fara aftur vest-
ur um baf. En þá setti forstjórn
landsverslunarinnar hart á móti
börðu og tilkynti félaginu að hún
afsalaði sér leigu á skipinu og yrði
það þá látið liggja hér á kostnað
félagsins, Varð það þá að sam-
komulagi, að láta „ísland" fara
vestur aftur og nú befir félagið
séð það ráð vænst að láta undan
cg taka við því.
39
en það er stílað til húsmóður yðar, eins og þér
sjáið.“
„Til húsmóður minnar!“ hrópaði hún. „Þeir
hafa þá verið svo ósvífnir að taka skeyti til
hennar og rífa það upp!“
„Nema ef svo skyldi vera,“ hugsaði eg með
sjálfum mér, „að einhver af þessum dular-
fullu gestum hafi gengið undir nafni frú
Kynaston.“
IV. KAPÍTULI.
Ein ráðgátan enn.
Þegar eg litaðist um í stofunni, sá eg að
þiykt ryklag lá yfir öllu og var sannarlega
engin vanþörf á aö þrífa þár eitthvað til.
Mátti sjá, að hverjir sem gestix-nir höfðu
verið, höfðu þeir ekki gert sérlega háar kröf-
til hreinlætis. En þ>að var engum efa undir-
orPi>5, að þeir höfðu vaðið þar um alt og látið
sem þeir settu þar heima. En tilgangurinn
var líklega ekki annar en sá, að fremja þennan
glsep, eins og raun bar vitni um, og hún hi-æði-
leg, þarna uppi á loítinu.
Frarnmi í forstofunni lieyrði eg hið þunga
fótatak lögreglumannanna og óþýðan málrórn
jxeirra. Eg aðgætti vandlega diskana á borði
inu og komst að þeirri niðurstöðu, að það
hefðu veriö tveir karlmenn og einn kven-
(William le Queux: Leynifélagið.
40
maður, sem hefðu setið þar að snæðingi. Þessa
tilgátu bygði eg á því, að peran á einum disk-
inum haföi verið flysjuö mjög vandlega og
mundlaug, sem þar stóð hjá, verið notuð, en
auk þess fann eg litla og bogna hárnál á gólf-
inu hjá stólnum.
Eg var nýbúinn að taka hana upp af gólf-
inu þegar einn lögregluþjónninn kom inn
og sagði, að leynilögreglumennii-nir óskuðu
nærveru minnar uppi. Gekk eg þá upp í her-
bergið, þar sem líkið lá, með nábleikt and-
litið og galopin, stai-andi augun.
Mér varð litið framan i hann og fór um
mig hryllingur af ótta. Augun sýndust ein-
blína á mig með einhverju töfi-amagni. Vitan-
lega hafði eg sem læknir séð dauðann í ýms-
um myndum, en eg hafði samt aldrei séð neitt
lík svona hræðilega dularfult og með öðrum
eins svip.
„Þér eruð ekki í neinum efa um, að hér
getur ekki verið um sjálfsmorð að ræða,
herra læknir?“ spurði elsti leynilögreglumað-
urinn, sem virtist standa skör hæi-ra en hinir.
„Nei, eg er í engum efa um það,“ svaraði
eg. „Maðurinn hefir verið lagður að aftan
urn leið og hann gekk inn i herbergið, og
þessi eina stunga hefir orðið honum að bana.“
„Hafið þér gei-t j-öur nokkra liugmynd um,
með hvaða vopni hann hafi verið veginn?“
„Já, víst hefi eg það,“ svaraði eg, laut nið-
41
ur að líkinu og benti þeim á sárið fyrir neöan
eyrað. „Ef þið viljið atliuga lögunina á sár-
inu, þá sjáiS þiS undif eins, aö þaö er þrí-
hyrnt og hér um bil fjórði partur þumlungs
á hvern veg. Þetta út af fyrir sig bendir mér
nú á ýmislegt. Svona lagað sár gat ekki verið
gert með öðru en þrístrendu vopni eða egg-
jámi, en hvaða vopn eru það? Eg hefi vasa-
hníf með litlum þrístrendum sting til að stin.ga
í gegn um enda á vindli, en þess háttar sting-
ur væri alt af lítill til þess arna. Hvaða ó-
sköp! Eg hygg, að vopnið, sem hér hefir
verið vegið með, liafi verið einn af þessum
gömlu rýtingum frá Flórenz, er nefndir voru
misericordias og voru rnjóir og hár-
beittir. Sár eftir þá greru illa vegna lögunar
þeirra og auk þess var stingurinn oftlega
rjóðaður eiturefnum, sem di-ógu þann til
dauða, er stunginn var, ef stungan sjálf nægði
ekki til þess.“
„Það er mjög merkilegt,“ sagði lögreglu-
stjórinn. ,,Þér hefðuð sannarlega átt að vei-a
leynilögreglumaður, herra læknir.“
„Já, þetta er nú eklci annað en tilgáta min,
sem eg byggi á ])ví. er eg hefi athugað."
sagði eg hlæjandi. „Þessi ungi maður hefir
fortakslaust verið myrtur af einhverjum, sem
leynst hefir bak við dyi-atjaldiö ]>arna, og
þeim, sem atlöguna geröi, hefjr samxarlega
ekki skeikað.“