Vísir - 02.05.1918, Blaðsíða 3

VISIR
atsveinn óskast
á seglskip, sem fer til Spánar og hing-
aö aftur,
Menn snúi sér til
E. Strand
skipamiðlara.
Tóbaksverslunin
G. Kr. Guðmundsson & Co.
sHlpamiðlar
Hafnarstræti 17. Sími 744.
Skipakaup — Skipaleiga — Vátryggingar.
Skövinnustofan
á Laugavegi 55
leysir allar viflprðir fljótt og veí alheMi.
hefir nú fengið miklar birgðir af:
Yindium Cigarettum Reyktótbaki
Munntébaki Reykjarpípum
fleiri teg. mikið úrval og ódýrar.
Át-chocolade og Brjdstsykur o. fl.
Stærsta úrval i borginni og hvergi ódýrara.
Trúlofun.
Ungfrú Maria W. Heilmann og
Árni S. Böðvarsson útgertSar-
maöur.
Dýrtíðin.
í nýútkomnum „Hagtiðindum“
er, eins og að undanförnu, skýrsla
um smásöluverð i Reykjavík og
sýnir hún að matvörur og aðrar
uauðsynjavörur, sem þar eru tald-
ar og nú eru fáanlegar hér, hafa
hækkað i verði um 212%. Á mat-
vörum einum er hækkunin igi%;
hafa þær hækkað um 47% síðan í
fyrra vor og um 12 °/o síðan í árs-
byrjun.
„Sterling"
var á Eyjafirði i morgun, og var
lagður af stað þaðan; en ísspöng
ein mikil varð skipinu Þrándur i
götu úti á firðinum hjá Hjalteyri.
Eins og áður er sagt, brotnaði ís-
inn á firðinum upp á dögunum og
rak hann þá eitthvað út, og komst
Sterling óhindrað inn að Akureyri,
en í nótt rak spöng þessa aftur inn
i álinn milli grunnanna, (Laufáss
og Hörgár) og lá Sterling innan-
vert við hana kl. 10 í morgun og
beið færis að kornast út.
»i.
. Utf *ir \U vk Urf -ifcLr |
Bæjarfréttir.
Afmæli í dag.
Marta Einarsdóttir.
Afmæli á morgun.
Ármann Jóhannsson verkam.
Gunnlaug Thorlacius ungfrú.
Þórunn Finnsdóttir ungfrú.
Sigurður Ólafsson rakari-
Guðlaug H. Kvaran ungfrú.
Steindór Björnsson kennari.
Kristján Jónsson prentari.
Ragnar H. Blöndal verslunarm.
75
braut yfir annan almenning, sem nefndur er
Tootingalmenningur eins og eg komst seinna
að.
Þessi eltingarleikur tók nú að gerast all-
harðsóttur og var þeim mun æsingameiri sem
eg ekki vissi fyrir vist, hvort vinstúlkan mín
var í hinum vagninum eöa ekki.
Viö voi-uin nú komnir hálfa leiö yfir al-
menninginn og að járnbrautarbrú einni. Sáum
við þá, aö fremri vagninn hægöi ferðina, því
að nú varð rauða íjósiS skærara. Vgnstjórinn
minn kllaði þá til hans, eins og eg hafði lagt
fyrir hann, en þaö varö* ekki til annars en
þess, aö hann jók hraðann jafnskjótt aftur,
þótt undarlegt væri, og þá fyrst datt mér i
hug, að hefði Xenia litiö út um bakgluggann
á vagni sínum og oröið þess vör, að henni var
veitt eftirför, þá gæti hún skilið það svo, sem
þaö væru óvinir hennar á hælum henni, og
léti þess vegna vagnstjóra sinn auka skriöinn
sem mest til þess að komast undan.
„Eftir hraðanum að dæipa, þá er þetta ein-
hver hinn ferömesti vélarvagn, sem eg hefi
séð Og það eru engar líkur til þess aö við
náum honum a beinum og greiðfærum vegi,“
sagði vagnstjóri niinn.
„En þaö verðum viö nú'samt aö gera, hvað
sem tautar,“ svaraöi eg. „Haldiö þér áfram
eins og þér hafið gert og það er líka hugsan-
legt, aö hinn vagninn komist bráðum þang-
76
aö, sem umferðin er meiri og leiðin þess vegna
torsóttari.“
„Viö skulum vona það,“ svaraði hann, „en
eg er hræddur um, að steinolían sé á förum hjá
mér, enda var eg ekki sem birgastur af henni,
þegar þér kölluðuð á mig í Kensington.“
Þetta þóttu mér illar fréttir, ekki hvað síst,
þegar eg sá þá líka, að fremri vagninn dró
heldur undan jafnvel þótt við hröðuðum ferö-
inni sem mest mátti verða og vagninn okkar
hristist allur og nötraði-
Þegar við voruin komnir yfir almenning-
inn,- beygði fremri vagninn inn i mjóa og fá-
menna götu í einu úthverfi borgarinnar og
hægði nú ferðina aftur.
„Hann er að leita sér að gatnamótum'.“
kallaði vagnstjóri minn, „og nú kemur til
okkar kasta!“ Bætti hann þá olíu á vélina
og fór nú svo hart yfir, að það var bæði
stórhættulegt öllum þeim, sem þarna áttu leið
um, og langt fram yfir það, sem leyfilegt var.
Varð nú allmikil bugða á veginum, og þegar
viö komum fyrir hana, sáum viö okkur til
mikillar ánægju, að fremri vagninn haföi
nutníö staðar við hlífðarstöpul eða randstein
1 gangstéttinni, en vagnstjórinn var að spyrja
Stúlku, sem var að láta bréf í póstkassa þar
hjá, til vegar.
Okkar vagfn staðnæmdist þama líka við
77
hliðina á hinum og sá eg þá framan í fölt
og óttaslegið andlit við vagngluggann.
i?aö vai- Xenía og hún sat alein i vagninum.
Eg var ekki lengi að stökkva út úr mínutn
vagni og þá fyrst geröi hún sér grein fyrir,
aö það var eg, sem hafði veriö aö elta hana.
„Ja, hvaö er að tarna, Vesey læknir!“ hróp-
aði hún. „Eruð það þér sjálfur! Ðæmalaus
kjáni get eg verið — eg héit, að þetta væri ein-
hver fjandmaður minn, sem væri að ofsækja
mig og veita mér eftirför og eg hefi ekki haft
augun af ykkur síðan við fórum frá Clapham-
almenningi.“
„Þetta er alt saman mér aö kenna,“ sagði
eg. „Eg fékk skeytið yðar of seint.“
Opnaði eg svo vagnhurðina fyrir henni, svo
hún gæti stigið út úr vagninum.
Við báöum vagnstjórana að bíöa stundar-
korn og gengum síðan eftir hinni þögulu og
mannauðu götu alt þar til að við héldum,
að þeir gætu ekki heyrt, hvað við töluðum
saman.
„Dæmalaust getur þetta verið ólánlegt alt
saman,“ sagði hún loksins. „En nú má eg ekkt
standa neitt við til að tala við yður, því eg
verð að vera kominn ofan á hafnargarðinn
í Dóver klukkan ellefu til þess aö geta náö
í ferju yfir Sundið.“
„Hafnargarðinn í Dóver!' En hvers vegna
fóruð þér þá ekki á járnbrautinni ?“ sagði eg.