Vísir - 21.05.1918, Blaðsíða 3

Mótorb. Patrekur
fer til Dvergasteins
um miðja þessa viku, tekur vöruflutning.
Menn snúi sér til
Hlntafélagsins „Hanknr“
Hafnarstræti 1S.
nema þá er stræti eru malbikuð.
í><5 er þetta tæki alveg ómiss-
andi til þess að gjöra vegina
færa jafnskjótt og þeir eru lagð-
ir. Svo þarf breint ekki að lýsa
því, hvað vegir verða að mikl-
um mun baldbetri, er þeir eru
pressaðir strax í byrjun og sömu-
leiðis þegar þeir eru bættir síðar.
Allir vita hvað mikill vinnu-
kraftur fer beint til spillis á
ópressuðum og ósléttum vegum,
og þótt vagnbjólunum sé ætlað að
pressa þá, þá fer venjulega svo,
ef ofaniburður er ekki því fast-
ari í sér, að djúp hjólspor mynd-
ast og verða að farvegum fyrir
vatn, sem gjörir vegina óþokka-
lega og ónýtir þá.
Það sem menn furða sig á er
það meðal annars, að þeir vegir
skuli ekki vera pressaðir, sem
lagðir eru inni í bænum, svo
sem vegirnir beggja megin tjarn-
arbrúarinnar. Bærinn á þó góða
vegapressu, eins og allir vita.—
Ef til vill stendur þetta í sam-
bandi við þá hugsun, að þessir
vegir verði ekki notaðir næstu
5—10 árin, eða ekki fyr en
steinsteypubrú komi á Tjarnar-
veginn. En mörgum gengur
illa að skilja, að ekki megi fylla
skarðið í veginum og láta nægja
mjóar hlaðnar rennur .í gegn um
veginn þangað til hægt verður
að steypa brú.
Eins og vonlegt er, þá heimta
menn að þessi vegur sé gerður
fær strax, úr því að hann er
kominn.
Þegar menn aka út á Nes og
víðar hér í kring, þáfurðamenn
sig á ofaníburðinum, sem nýbúið
er að setja í vegina, ekki af því
að hann sé ópressaður og ófær
af þeirri ástæðu, því að það er
reglan, heldur af stórgrýtinu sem
er innan um. Einkennilegt að
sálda ekki sandinn sem notaður
er, heldur eyða vinnuafli í að
aka grjóti ofan á vegina til þess
að skemma þá og ónýta akfærin
sem um þá fara.
Nú hefir verið stofnað svokall-
að vegamálastjóraembætti er skip-
aður hefir verið í maður, sem öll
beinin virðist hafa til að láta
eitthvað undan sér ganga. Vit-
anlega er eigi það eitt verksvið
hans, að gera að eins tillögur
um hvar vegi skuli leggja og
ráða menn til vegagerðar, það
gæti óverkfróður maður gert eins
vel. — Nei, hann verður að kapp-
kosta að láta það sjást hvítt á
svörtu, að framför eigi sér
stað í vegagerðinni, bæði í verk-
lagi og vöndun efnis.
Vegirnir um landið eiga að
vera þær samgöngubætur er
myndi staðfastan grundvöll und-
ir framhaldandi menningu, en
það gera þeir sannarlega ekki ef
þeir verða að þeirri botnlausu
hít, sem gleypir vinnuafl lands-
manna og það því meir því fleiri
og lengri sem þeir verða. Svo
langir gætu þessir moldarvegir
orðið að lokum, að landsmenn
allir samtals hefðu ekki við að
halda þeim í horfi gegn áhrifum
vatns og vinda, þótt þeir gerðu
ekki annað.
Hvað hæft er í því, að vinnu-
kappinu hraki því meira sem
betur er borgað, það veit eg ekki,
en satt mun það vera að fram-
för sé að minsta kosti engin í
þessu efni, og ver sé hér unnið
alment en tíðkast meðal menn-
ingarþjóða. Ur þessu verður
ekki bætt nema með ákvæðis-
vinnu samfara ströngu eftirliti
að verkið sé sómasamlega af
hendi Jeyst.
Bæjarstjórn Reykjavíkur og
landsstjórnin verða að Játa mæia
vegi þá sem 'nú fyrirfarandi hafa
Dnglegur
verslunarmaður
(reaistúdent eða búfræðingur)
getur fengið góða atvinnu.
Tilboð merkt „100“ legg-
ist inn á afgreiðslu Vísis.
verið gerðir með tímavinnu, til
þess að hægt sé að sjá hvað met-
erinn kostar í þeim. Almenn-
ingur krefst þess að vita hvað
hann kaupir fyrir þetta mikla
fé sem veitt er til atviunubóta.
f>að má reyndar minnast á það
að almenningur á mikla sök á
því hvað illa tekst með vegamál-
in. Menn heimta vegina allir f
einu og sem allra fyrst. Afleið-
ingin er sú, að ef gera á til hæfís,
verður að hrúga upp dýrum en
ónýtum vegum. Einkum er
þetta augljóst hér innanbæjar í
Reykjavík. Menn byggja út um
holt og móa og heimta vegi og
götur sem ómögulegt er að halda
við. Ef slíku hefði ekki verið
ansað, þá væri nú með sama til-
kostnaði, búið að malbika allar
þær götur sem íteykjavíkurbær
þarf á að halda.
Það eru ekki fá lögin sem t.
d. búið er að aka ofan í Vestur-
götu. Og mestu af þessu, sem
vindur og vatn hefir ekki hreins-
að burt, því verður nú víst að
aka burt aftur, þegar gatan verð-
ur malbikuð.
X.
120 121 122
skapnum stóöu bláar leirkrúsir, en nálægt
„Eg verö aö afsaka Janeskó kaptein, sem
Litlu síöar heyröi eg greinilega, aö kven-
maöur hrópaði tvisvar: „Chárles, Charles !“
og var því samstundis svaraö í höstum karl-
mannsrómi, eins og til aö þag-ga niður í
kvenmanninum.
Stofan, sem eg sat í, virtist vera lestrar-
_ stofa einhvers bókavinar, því aö veggirnir
voru alþaktir þókum, er einkum fjölluöu um
guöfræði og önnur vísindi, og var þókasafn
þetta hiö vandaðasta að sjá. Uppi á bóka-
skápnum stóöu bláar reirkrúsir, en nálægt
glugganum héngu ýmsar gamla'r og dýrmæt-
ar eirstungur.
„Nei, eg vil þaö ekki!“ heyröi eg nú að
-kvenmaðurinn sagði. „Eg bíö ekki eina mín-
útu lengur!“
„Jú, þér bæði viljið og skulu'ð!“ svaraði
karlmaðurinn, „og gætið þér að því, að eg
tala í fullri alvöru,“ bætti hann við hótandi.
Málrómur þeirra virtist heyrast gegn um
þilið, og jiegar eg gættl betur að, sá eg aöi
bak við einn bókaskápinn gengu vængja-
hurðir fram í borðstofuna. Voru þessar per-
sónur því vitanlega í næsta herbergi.
Eg stóö fyrir framan aringrindina og sneri
baki að eldinum og hlustaði á tal þeirra. VaiJð
eg þess að vísu var, að þau töluðu hljóðlega
en elvki gat eg heyrt oföaskil, en að eins
'William le Queux: Leynifélagið.
það, aö kvenmaður rak upp lágt óp. Mér var
fariö aö leiöast eftir kapteininmn og langaöi
til að ná tali af honum, en ekki kom hann
samt enn, þó að liðnar væru fullar tíu mín-
útur síöan eg kom.
Nú lauk þrætunni í borðstofunni og sló öllu
í þögn. Var þá hurðinni lokið upp skyndi-
lega og gekk inn öldruð kona, lítil vexti og
mjög einkennileg ásýndum með fjólubláa koll-
hettu og dökkan herðaklút. Hun hafði lierða-
kistil og var dvergvaxin og var alt útlit
hennar næsta undarlegt, svo að mér hefði
komið hún beinlínis afkáralega fyrir sjónir,
hefði öðruvísi staöið á. Hún ávarpaði mig um
leið og hún gekk inn og kendi nokkurs elli-
óstyrks i málrómnum.
„Eg verð að afsaka Janehkó kaptein, seni
dvelur hér hjá mér,“ sagði hún. Þa'ö voru
skyndilega gerð boð eftir honum fyrir eitt-
hvað hálftíma, og bað hann mig að segja
yður, áð hann mundi ekki verða lengi burtu
ef þér vilduð gera svo vel og bíða sín á
meðan, þvi að honuni er mjög ant um að
g'eta náð tali af ýðúr, en bróðir hans er hér
staddur, og skal eg nú biðja hann að ganga
inn til yðar og spjalla við yður.“
Að svo mæltu strunsáð’i gamla konan út,
en eg varð einn eftir.
Litlu síðar opnuðust dyrnar aftur. Sneri es-
r - ^ ^
mer þa við og stóð þar frammi fyrír mér
prúðbúinn máður, hár og grannur, skegglatts.
gráhæröur og snoökliptur, stóreygður og út-
eygður.
Eg kannaðist undir eins við, áð það var
saini maðurinn, sem orðið hafði á vegi mín-
um að kvöldi liins tranda, og sami máðurinn.
sem eg hafði séö I réttarsalnum, þar sem
hann hlustaði á vitnaleiðsluna.
„Þér eruð líklega Vesey læknir,“ sagðí
hann um leið og liann hneigði sig fyrir mér
og var málrómurinn einkar þýður með dá-
litlum útlenskuhreim. „Mér er sagt, að þiS
séuð kunnugir, kapteinninn bróðir minn og
þér.“
Eg áttaði mig þegar, og lét hann ekki verða
þess varan, að eg kannaðist viö hann.
„Já, við erurn þáð,“ svaraði eg, „og eg
kom hingað til þess að hitta hann.“
„Já, einmitt það, — og eg símaði til yðar
eftir beiðni hans. Honum er mjög hugleikið
að ná fundi yðar 5 kvöld til þess að ta'la um
eitthvað við yður, sem ykkur fer á milli og
bað hann mig að afsaka fjarveru sína, en
það voru alt í einu gerð boð eftir honum.
Samt vonast eg nú eftir honum á hverri
stundu.“
Mér datt í hug, að þetta hefði verið mað-
urinn, sem eg heyrði hafa í hótunum við
kvenmanninn frammi í borðstofunni — kven-