Vísir - 25.07.1918, Blaðsíða 3

ViSlR
fást í yerslun
Einai's Árnasonar.
Dýrar munaðarvörur.
DýrtíS er mikii í Hollandi eins
og annarsstaðar, en ekki kveður
minst aS henni á aðfluttu mun-
atöarvörunum.
Yerðið á franskri „likör“-flösku
«r orðið 120 frankar og á græn-
um Chartreuselíkör 90 krónur.
Franskur skútueigandi fór nýlega
verslunarferð á skipi sínu frá
Bordeaux til Rotterdam meS þess-
Siáttar vörur og varð aS sögn stór-
ríkur á ferðinni.
Appelsinur eru líka afar dýrar
* Hollandi. Sjómaður einn flutti
þangað nýlega eina körfu með
appelsinum i farangri sinum frá
Frakklandi, seldi þær á uppboði
og fékk 6 franka fyrir hverja.
Síðan voru þær seldar í smásölu
fyrir enn hærra verð.
Tvinnavindsl kosta þar um 2
franka ; einn meter af ensku klæði
Itostar 58 franka.
Tóbak er þar af mjög skorn-
um skamti og aðeins hoilenskt
ftóbak fáanlegt. Það er talið að
|>aS þurfi að verBa tveggja ára
gamalt. áður en það sé hægt að
gera vöru úr því, en nú eru Holl-
endingar þegar farnir aS að vinna
úr uppskerunni frá því í fyrra. En
þeim þykir það ekki gott!
Dýr föt.
í bréfi, sem Jakok Hafsteen fjekk
í gær frá vefnaðarvöruverslun á
Englandi, sem hann skiftir við og
einnig hefir mikii viðskifti við
Rússa og er nákunnug verslunar-
ástandinu í Rússlandi, er sagt frá
því, aS venjulegur karlmannsfatn-
aður hafi i maímánuði kostað 100
sterlingspund í Rússlandi. — Dýr
þykja fötin vera hér og enn
þá dýrari eru þau annarstaSar á
Norðurlöndum, en mikið vantar
þó enn á það að verðið sé kom-
ið upp í 1800 krónur á fatnað-
inurn.
Dýrtíðin í Þýskalandi.
Maður, sem nýkominn er hing-
að frá Þýskalandi, segir að ilt sé
orðið að lifa þar. Einhleypir
menn verða aS borga þar i bæj-
um 200 mörk á mánuði fyrir mat
og húsnæði. Islendingar, sem þar
hafa verið, hafa aukreitis fengið
talsverðan mat.frá Danmörku (feit-
meti kjöt o. fl.), en þó er skamt-
urinn svo lítill og lélegur, að menn
verða að kaupa sér auka máltíð-
ir á veitingastöðum ef þeir vilja
fá sig sadda.
Ekki segir hann að Þjóðverjar
óttist það, að bandamenn fái
nokkurntíma sigrað þá, en öli al-
þýða manna vildi mikið til þess
vinna að friður kæmist á og jafn-
vel láta EIsass-Lothringen af
hendi.
Gordon Bennett.
Gordon Bennett hinn frægi rit-
stjóri og eigandi heimsblaðsins
New-York Herald er nýdáinn.
Þótt hann aldrei skrifaði neitt
sjálfur, varð hann heimsfrægur
fyrir blað sitt, því hann hafði
sórstök tök á, að velja sór rit-
færa samverkamenn, kunni vel
að stjórna þeim og var mjög
hugmyndaríkur. Honum grædd-
ist stórfó, og auk þess hafði hann
erft eftir föður sinn mikinn auð
ásamt blaðinu. Karl faðir hans
var líka nafnkendur blaðamaður
og kunni vel að velja það efni
í blaðið, sem fólk vildi lesa. Um
hann er í frásögur fært, að eitt
sinn, er hann þurfti að fylla
auðan dálk, hljóp hann út á
stræti, skammaði þar lögreglu-
þjón, uns þeim lenti saman í illu
og skyldu að lokum með blátt
auga hvor. Síðan fór hann heim
og ritaði dálkinn fullan af skömm-
um um lögregluna og fautaskap
hennar við friðsama borgara.
Sonur hans, Gordon, fann stund-
um upp á svipuðum tiltækjum,
en í stærri stíl. — Nafnkendast-
ur varð hann fyrir það, er hann
sendi Stanley til Afriku, að leita
að Livinnstone — og kostaði ferð-
ina, en það var ekkert smáræði.
Hann sagði við Stanley: „Þú ferð
og finnur Livingstone!" Stanley
gerði. sem hann bauð og fann
Livingstone, en auk þess heila
heimsálfu.
Þegar Jules Yerne hafði ritað:
Ferðin kringum hnöttinn á 80
dögum, og allir töldu það æfin-
týri og ósennilegt til framkvæmda
mætti Bennett ungri stúlku á
götunni, sem bað hann að veita
sér einhverja atvinnu. „Farðu
kringum hnöttinn á minna en
80 dögum“, sagði Bennett. Hún
fór óðara á stað og kom aftur
eins og hún fór, með litla hand-
tösku í hendinni og hafði verið
aðeins 76 daga i túrnum. Hún
hafði hitt Jules Verne í Paris
og fullvissaði hann um, að hún
skyldi láta Filias Fogg verða sór
til skammar.
Þegar kólerafarsóttin geysaði
í Hamborg, sendi Bennett ung-
an blaðamann, Stanhope, til Ham-
borgar með þeim tilmælum, að
hann reyndi að sýkjast þar alvar-
lega af kóleru og léti siðan reyna
á sér nýtt kóleruserum, sem am-
eriskur læknir hafði þá nýlega
fundið upp. Stanhope fór, túk
kóleruna, og hana skæða og sendi
í andarslitrunum slmskeyti til
blaðsins á þessa leið: „Með 5
billiónir af kólerubakterium i
mag&num sendi eg þetta skeyti.
Meðalið gutl“. Stanhope batn-
aði eigi að siður og varð fyrsti
aðstoðarmaður Bennetts.
A seinni árum vakti Bennett
mesta athygli á sér fyrir örlæti
sitt við ýms fyrirtæki, t. d. fyr-
ir há verðlaun og verðlaunagripi
sem hann gaf til kappreiða í
bilum, kappsiglinga og kappflugs.
t langan tima bjó hann i Nizza
íítaliu, enstjórnaði blaðinu gegn-
um símann. Aðalefni þess var
daglega símað til hans, áður en
það var prentað.
(Eftir „Pólitiken8)
285
manuamál fyrir innan. Lauk eg því tipp ’hin-
um dyrunttm, svo hljótilega setn niér var
mögttlegt.
Eg hélt niöri í fnér-andanum, því aö ekki
vissi eg nema einhver kynni aö vera þar inni.
Skammbyssuna haföi eg í jakkavasanum, svo
aö eg gæti gripiö til hennar undir eins og
þörf geröist'.
Eg opnaöi dyrnar meö ltægö og sá mér til
mikillar ánægjtt, aö dimt var í herberginu
og vængjahuröin lokuö, en þetta var herberg-
iö, þar sem ókunni maöurinn hafði beöi'ö
skapadægur sitt og veriö myrtur á laun.
Um leiö og eg skrapp inn úr dyrununt, rak
eg höndina í rafmagnskveikjuna og kveikti
rafljósiÖ um leiö til þess aÖ reka mig ékki
á borö og stóla.
Mér varö ósjálfrátt litiö á gólfdúkinn —
á staöinn þar sem eg haföi séö dauöa mann-
inn liggja endilangan, jú — og þar sá eg
undir eins merki ódáöarverksins, stóran og
úökkan blóöblettinn, sem ekki varö meö
nökkru ritóti afþveginn.
Eg staröi á þetta nokkra stund óttasleg-
ínn eöa eins og heillaður. Annars var her-
bergiö meö sönut ttmmerkjum, sem eg haföi
séö þaö seinast, nema aö því leyti, aö vængja-
•dyrnar voru lokaöar og dyratjaldið dregiö til
ltliöar út aö veggnum.
286
En ef einhver skjddi nú opna dyntar og
koma að mér þarna!
Mér skaut heldur en ekki skelk i bringu viö
þessa tilhugsun og litaöist ura, til a'ð leita
mér aö felustað, en sá, aö það var ekki um
annað aö velja, en að leynast bak viö dyra-
tjaldiö. Var þaö svo þykt og stórt, aö eg gat
hæglega faliö mig i fellingumvþess án þéss
nokkur maður tæki eftir ntér.
Eg gekk því mjög hljóölega aö rafpiagns-
kvcikjunni og slökti rafljósiö, en um leið tók
eg eftir því, að ofurlitla Ijósglætu lagði gegn
um skráargatið á vængjahuröinni. Laut eg
með hægð ofan að því og lagöi augað viö
og gat eg þá séð um allan salinn.
Fyrir framan eldstóna stóð Chiquard og
ræddi við frú Kynaston, en hún sat þar rétt
hjá og sömuleiðis Gallíni og Gyöingastúlkan
frá Genúa. Chiquard talaöi á frönsku, hægt
og sannfærandi og var hann allþungur undir
brún og virtist hinn ákveöriasti.
Eg gat troðið mér á milli dyratjaldsins og
huröarinnar — einmitt þar sem mér þótti lík-
legast aö moröinginn heföi faliö sig áöur en
hann réöi á manninn — lagöi eyrað við rif-
una milli vængjahurðanna og reyndi nú aö
hlusta af öllufn mætti.
Alt var svo kyrt og þögult í kring um mig,
aö eg heyröi hvernig hjartaö í mér baröist
af geöshræringunni, sem eg var í.
287
Hvaöa erindi skyldi þessi þrenning eiga
viö húsmóðurina, þar sem þau höföu þó áður
gert sig sek í að vaða um hús hennar að henni
f jarverandi ?
Eg heyrði nú aö einhver, sem eg giskaði
á aö væri frú Kynaston, sagði á ensku:
„Þetta er alt næsta undarlegt og haföi mig
aldrei grunað neitt slikt. Þiö ha’diö þá, að
af honum stafi veruleg hætta?“
„Já, þaö höldum viö, frú mín góö,“ svaraöi
Chiquard, „og eg hygg aö yður skiljist þaö'.
að horfurnar eru afar-ískyggilegar sem stend-
ur, eins og eg þegar hefi tekið fram.“
„Og hvar er Líónel ?“ spurði frú Kynaston.
„Eg þóttist eiga vissa von á því aö hitta hann
þegar eg kom til Charing Cross i gærkvöld,
því eg hafði símaö til hans.“
„Hann er einhverstaöar erlendis. Þaö er
mánuöur síöan að eg fékk seitiasta bréfiö
frá honum og l>aö var skrifað í Krakóv."
„Eg hefi skrifað honum þrívegis til Boodle
núna ekki alls fyrir löngu og ekkert svar
fengiö, en eg hugsa, aö hann sé svo niöur
sokkinn í þessi ástamálefni sin, aö hann sé
búinn aö gleyma gömlum kunningjum,“ sagöi
ekkjan gremjulega.
„Hartn var hér i London fyrir eitthvaö hálf-
um mánuöi,“ sagöi nú Gallini. „Bónell vinur
minn, sem gengur unt beina í Garlton-gistihús-
inu, sagði mér að hann hefði komið þangaS
W.illiam le Queux: Leynifélagið.