Alþýðublaðið - 27.04.1928, Qupperneq 4

4
aLiÞYÐUBBAÐIÐ
Snmarkjólar
| fyrir tetpur, svHsatlir
= á b&tn og íullorðna,
ÍHorgnnkjólar.
| HattMMnr Bjömsilóttir. I

i.
Laugavegi 23.
I
áBBi
Dívanar og Divanteppl.
Gott úrvat. Ágætt verð.
HAsgagnaevi ztan
E!rling[s Jónssonap,
Hverfisgötu 4.
bann 107 tn. fyrstu 5 dagana, sem
Kann var úti.
Hitt og þetta.
Ljóshærða kvenfóikið.
Visindamaður einn í Ameriku
ídr. G. Natzinger, heldur því fram,
að Ijóshærðu kvenfólki fækki <>ð-
um. Hefir hann rannsakað máiið
vandlega og komist að þeirri nið-
nrstöðu, að í Bándarikjunum og
Kanada séu að eins 5 Ijöshærð
stúlkubörn af hvérjum 110, srem
fæðast. Þessi sami mhður full-
yrðir og, að Ijósþærða kvenfólk-
ið hafi léttari heila en það dökk-
hærða. Blaðið, sem þetta er tekið
eftir, segir, að piltar Verði frekar
skotnir í ljóshærðu kvenfólki en
idökkhærðu — og sé það ef til
-
vill af því, að heilinn sé Létt-
ari í því íjóshærða.
Fjörugir öidungar.
Bær einn í Rússlandi heitir Ni-
kolsk. Er hann sérstaklegga kunn-
ur fyrir það, hve margt er þair
af háöldruðu fólki. Nýíega gengu
á hólm tveir litienn, 100 ára gaml-
ir, er eiga heima í bæ þessum
— og orsökin var kvennamál.
Knjas Sobotov er 101 árs gam-
all. Hann hafði ráðskonu, er hoin-
um féll imjög vel við — og lík-
lega hefir samband þieirra verið
allnáið. Hún var raunar komin
yfir fimtugt. Einn af vinum Sa-
botovs heitir Garsyn. Hann er
rúmlega tíræður — og er af að-
alsættum. Soþotov tók eftir því,
að Garyn leit undarlega hýrt til
ráðskonunnar og tók loks að
gruna, að eitthvað myndi vera á
milli þeirra. Þetta tók hann sér
mjög nærri — og þá er hann
þóttist viss í sinni sök, vandaði
hann um við Garyn og leiddi
honum fyrir sjónir, að honum,
jafngömlum manni, væri það alls
ekki samboðið að vera að glingra
víð kvenfólk. En Garyn svaraði
illu til.
— Ert þú kannske ekki yfir
hundrað ára sjálfur og hefir þó
svo miklar mætur á , stélpunni,
að þú mátt ekki vita, að ég
renni til hennar hýi-u auga? Jú,
þér ferst að vanda um við mig,
ég vil ekki ákveða kvennabósinn.
Nú varð Sobotov alvarlega reið-
ur.
— Það er þá bezt að voþnin
skeri úr, mælti hann af móðií
Og Garsyn var svo sem ekki af
baki dottinn.
— Ég hefi tekið á sverði fyrr,
sagði hann og hvesti augun á
andstæðinginn — en „stelpan" sat
úti í horni og grét.
Svo var náð í sVerð. En þá
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentun, sími 2170.
Notrað reiðhjól tekin til sðlu
og seld. Vðrrasaliraia Klappar-
stíg 27.
Brauð frá Alþýðubrauðgerðinini
fást á Baldursgötu 14.
Sokkar — Sokkar— Sokkar
frá prjónastofanni Malin ern ís-
lenzkir, eudingarbeztir, hlýjastir
Gullúr
tapaðist frá Laugavegi ,49 inn í
Þvottalaugar. Skilist í mjölkur-
búðina á Laugavegi 49 gegn fur.d-
arlaunum. Sími 722.
Bæhug’.
Deilt um jafnadarstefnuna eftir
Upton Sincliair og amerískan I-
haldsmann.
Kommúnista-áoarpid eftir Kari
Marx og Friedrich Engels.
Bylting og Ihald úr „Bréfi tii
Láru“.
Fást í afgreiðsíu Alþýðublaðs-
ins.
kortí það upp úr kafinu, að hivor-
ugur var fær um að bera slíkt
vopn til víga.
En þetta voru nú karlar, sem
ekki voru alveg á þvi að láta
sig. Þeir þrifu skammbyssur. Ogt
einvígið byrjaði. Og ekki var hætt
fyrr en báðir voru særðir blóð-
ugum sárum. . . . En þá sættust
þeir lika — og grétu saman —
og ungfrúin úthelti tárum yfir
þeirri sælu, er henni félli í skaut:
Henni hafði auðnast að lifa það;,
að' úthelt væri blóði hennar
vegna.
Veiðiréttur i Ölfusá fyrir
Kirkjuferjulandi er til leigu, Til-
boð sendist á afgreiðslu þessa
blaðs, merkt „Veiðiréttur"
Steinolia, sólarljós seiur Grettisbúð
sími 2258.
Glænýtt skyr og ágætur rikling-
ur nýkomið í Grettisbúð, sími
2258.
Úthoii. Tilboð óskast um lagn-
ingu á 1500 faðma langri girðingu. í
Ölfusi (65 cm. vírnetsgirðingu með
einum gaddavirsstreng, á tré og
járnstólpum, að mestu um mýr-
lendi). Enn fremur um lagniipgu á
vegarspotta ca. 220 faðma, á sama
stað. Tilboð merkt »Ölfus« leggist
á afgreiðslu pessa blaðs
©er-áð svo vel og athugið
vörnraai' og verðið. Cíuðan.
B. Vikar, Laragravegi 21, sfmi
658.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðux
Haraldur Guðmundsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
fáir myndu trúa ásthrifnum manni til að
sýna undir slíkum og þvílíkum kringnmstæð-
um.
,,jEr þessi stúlka ffækt inn L málið —
mikið?“
„Já; það er nú ekki beinlínis hægt að
segja mjög ákveðið um það. Þér ættuð
að sjá Munday. Hann er eiran himna allra
slyngustu og snjöllustu og afburðamestu
Leyni 1 ögregiumanna í landinu. Hann er ákaf-
'lega duglegur. Hann getur ef til vill vitað
svo mikið um þetta, að fram af yður gangi
af undrun!“
„Yðar hágöfgi, Sir Monkhouse! vildi ef til
vill rita honum niokkrar línur mér viðvíkj-
andi og segjá honum, að honum sé óhætt að
fulltreysta mér og segja mér svo alt af
létta viðvikjandi Sydenham-moröinu.“
„Ég skil yður. Þetta er rétt hjá yður.
Það er velkomið, 'að ég hripi honum línu.
Bíðið að eins iörlitla stund.“
Og hann rispaði ifáein orð ill-Iæsileg á
miða og skýrði afstöðu mina, eins pg Sir
Henry áleit heppiliegast. (
„En hvernig er jþví vafið með stúfkuna ?“
sagði ég í ikæruléýsislegum ró'mi, þótt ég
meinti með sjálfum imér hið gagnstæða.
„Var það Munday, sem komst að' þvi, að
hún væri í ispilinu ?“
„Nú; það veit þg bara ekki. Bezt að sjá
Mundaý. Látið hann (leysa ofan af skjóðunni.
Hann veit alt þetta. Hins vegar er mér
kunnugt um, að ihér er um ráðgátu og leybd-
ardóm að ræða, pem er næstum óviðjafnan-
.legur eða alveg váviðjafnanlegur í annálum
Englands. Skýrslur um það og allar fréttir
þvi viðvikjandi líkjast prabiskum kynjaæfin-
týrum. Með því að ég er lögfræðingur og
málaía?rslumaöur, sem hefi i glæpamálar
reynslu, sem ekki er neitt smáræði, tel ég
þetta morðmál framúrskarandi frynlegt. Eins
og yðtir er ikunnugt, hefi ég sött og varið
mestá fjölda af afbrota- og glæpa-mönnum.,
En nú verð ég að segja, að það gengur alveg
fram af mér.“ 1
„Slíkt er ekki pð undra, yðar (iágöfgi!“
sagði ég, kvaddi pg fór.
Árla morguns daginn eftir gekk ég rakleitt
til skrifstofu glæpamáladeildar i Scotland
Yards. Ég gat (náð tali af Munday þegar
í stað. Ég rétti honum bréf Sir Henry Monk-
houses. Hann las iþað fljótlega.
„Heitið þér Jardine ?“ spurði hann stutt-
lega. ; i
Ég svaraði því, pð svo væri; og sagði
svo: „Sir Henry Monkhouse tjáði mér, að
þér hefðuð morðmálið jfrá Sydenham til
meðferðar. Það er líklega bezt að Játa það
fylgja með um ileið, að það var ég, sem fyrst
fann Henry White dauðain."
„Ó!“ hrópaði hann. („Svo að það voruð
þér! Það eruð jsinmitt þér, sem nafn hans
var algerlega skafið út úr réttarskýrslunum.
Mér er bað ánægjuefni, að hafa tækifæri til
og tilefni að rabba við yður dálítið, því að
leyndardómur morðmálsins er ieinstaklega
merkilegur. Þér éruð kunnur öllum atrið-
um málsins og gangi j>ess; er ekkl svo?“
„Onei; því miður er ég ekki þessu eins
kunnugur og ég gjarnan vlldi.“
„Ég rakst á hann fyrst í Vínarborg og svo
síðar hér í Lundúrtum," svaraði leynilög-
regluþjónninn. „Hamn var áreiðanlega njösn-
ari erlendrar þjóðar, v— líklegast Rússlands
— og þó var hann Englendingur."
„En þeir segja ■ á Victoríu-hótelinu, að
hann bafi alls ekki verið hvítur maður.“
Leymlögregludeildarformginn brosti.
„Hann málaði andlit sitt meistaralega á
stundum. En hvitur maður var hann áreiðao-