Vísir - 13.04.1919, Qupperneq 6

VíSIR
Páll ísólfssou
er væntanlegur hingað heim
nú með Botníu i þessari ferð.
Hann hefir, eins og kunnugt
er, stundað nám á sönglistarhá-
skólanum i Leipzig um 5 ára
skeið og notið þar lcenslu bestu
kennara, þar á meðal organist-
ans við St. Thomaskirkjuna í
Leipzig, próf. Earl Straube (org-
el), próf. Tischmuller (piano),
próf. Sitt (theori m. m.) o. fl.
Páll hefir gegnt organistastarf-
inu við St. Thomaskirkjuna og
stjórnað kirkjuhljómleikunum
þar á annað 'ár, í fjarveru aðal-
kennara síns, próf. Straube,
meðan hann inti af hendi her-
varnarskyldu sína og ferðaðist
til Austurríkis, Ungverjalands,
Sviþjóðar,Danmerkur ogviðartil
að lialda hljómleika. Auk þess
hefir Páll verið starfandi i ýms-
um félögum, sem hann h)efir
haft ómetanlegt gagn af að
kynnast á sönglistarbraut sinni,
þar á meðal í hinu heimskunna
Bachsverein.
Páll var hér heima veturinn
1916 og hélt þá tvo hljómleika
liér i dómkirkjunni og aðra tvo
þar einnig til ágóða fyrir líknar-
starfsemi kvenna („Hringinn"
og „19. júni“ eða Landsspítala-
sjóðinn). Að hljómleikum þess-
um var þá svo mikil aðsókn, að
færri fengu að að komast en
vildu, og blöðin hér rómuðu þá
að maklegleikum. ,
í síðastl. mánuði hefir Páll
haldið hljómleika í Jerúsalems-
kirkjunni i Kaupmannahöfn,
en ekki hefir annað af þeim
fréttst en það, að þeir hefðu tek-
ist mjög vel, og blöðin þar fari
Vátryggingarfólögin
Skaadinavia - Baitica -- Natioaai
Hlatafé samtals 43 miljónir króna.
Islands-deildin
Trolle & Rothe h. f., Rejhjavik
Allskonar sjó- og striðsvátryggingar^á skipum og viir-
um gegn lægstu"iðgjöldum.
Oíanncfnd félög liafa afheMt íslandsbanka ífteylíja-
vík til geymslu:
hálfa miljón króna,
sem tryggingarfé fyrir skaðabótagreiðslum. Pljót og góð skaða-
bótagreiðsla. Öll tjón verða gjörð upp hér á staðnum og félög
þessi hafa varnarþing hér. Bankameðmæii: íslandsbanki.
Koltjara
Veganefnd Reykjavíkur óskar ettir tilboði um
sölu á 100 kjöggum af koltjöru til vegagerðar.
Tilboð sendist Borgarstjóranum fyrir Iok april-
mánaðar.
lofsamlegum orðum um þá. —
Páll gerði ráð fyrir að fara til
Stockhólms og halda þar hljóm-
leika áður en hann kæmi heim,
en óvíst er að honum hafi enst
tími til þess. pegar hann kem-
ur heim hefir hann í hyggju að
halda hljómleika í dómkirkjunni
um páskaleitið, og mun það
mörgum gleðiefni.
íþróttaYöllurinn.
Skeyti frá Kaupmannaliöfn,
sem bírtist nýlega í Vísi, scg-
ir að danslcir knattspyrnumenn
ætli að koma liingað í j úlí i sum •
ar og er erindi þeirra að þreyta
knattleik við íþróttamenn í
Rcykjavík.
pað er sjálfsagt talsvert metn-
aðarmál hverjum manni hér, að
ísl. iþróltamenn geti komið svo
fram við þetta tækifæri, að það
sé bæði þeim og Reykjavík og
landinu i lieild sinni til sóma.
Fyrsta skilyrðið til þess munu
margir telja það, að þeir fari
ekki mjög lialloka i knattspyrn-
unni, og sjálfsagt bera menn það
traust til þeirra að óreyndu.
Samt er þess að gæta, að hér er
við raman reip að draga, því að
nú keppa þeir í fyrsta sinni við
samvalda knattspyrnumenn. Oft
hafa ísl. kept hér á íþrótta-
vellinum við útlendinga, eink-
um af herskipum, og stundum
fongið frægan sigur, en þess er
að gæla, að þar hefir ekki verið
við samvalda menn að eiga, þó
að margir þaulvanir menn hafi
verið þar innan um.
Svo er annað, sem ekki má
gleyma: pað er ekki alt undir
sigrinum einum komið.
Hingað kom enskt skemtiskip
sumarið 1914, skömmu áður en
styrjöldin hófst. Skipverjar
þreyttu knattleik víð „Fram“ á
íþróttavellinum og unnu engan
leik. Sá sem þetta ritar átti tal
við enska foriíigjann eftir leik-
inn og lofaði hann framkomu fs-
lendinga, sagði að þeir hefðu
sýnl „f a i r p 1 a y“ (þ. e. komið
179
hún sé að ybba sig, hr. Clive.“
„En Tibby hefir rétt fyrir sér,“ sagði
Clive um leið og hann tók hatt sinn. „En
þið verðið að leyfa mér að koma aftur, eins
og eg sagði. Mína, viltu koma með mér út
á strætið?“
Mína hikaði við og sneri sér undan, en
Elisha greip fram í og sagðí óðara: „Auð-
vitað vill hún það, herra!“ Hún lét því á
sig hatt og fór í yfirhöfn. Hendur hennar
skulfu og hún var föl í andliti.
Clive kvaddi Elisha og forðaðist að særa
liann með þvi að þakka honum, og svo
gengu þau Mína þegjandi hlið við hlið
niður stigann og út á strætið. peim var
báðum of mikið niðri fyrir til þess að
koma upp nokkru orði. Svo staðnæmdist
hann loks, er þau höfðu beygt inn í kyr-
látt stræti, greip hönd hennar og sagði:
„pað var erfitt heit, sem þú lést mig
vinna, Mína. En eg skil þig, góða, og met
þig enn meira fyrir það. En nú ætla eg að
koma aftur á morgun.“
„Ekki fyr en þar næsta dag,“ hvíslaði
hún í bænarróm.
Hann leit á hana ásökunaraugum, en
lét þó undan.
„Jæja, þá þar næsta dag, en það er það
allra lengsta, sem eg get beðið. Skilurðu
það ekki, hve mjög eg þrái, að geta kall-
180
að þig mína, að vita að þú ert mín ? —
Jæja, eg kem þá á þessum tíma, sem þú
óskar, og fyrsta verk mitt skal vera að
fara með þig í Pale-myndasafnið. Og þá
máttu ekki hlaupa frá mér eins og við
værum að aðhafast eitthvað ljótt. Og svo
giftum við okkur fljótlega, Mina, það má
ekki dragast lengi. — pvi græturðu, elsku
Mína ?“
„Eg er ekki að gráta!“ sagði hún og
þurkaði um leið tárin úr augunum og leit
í augu honum. „En þetta er svoddan f jar-
stæða,------alveg-------ómögulegt.“
„Omögulegt!“ hann hló og þrýsti hönd
hennar fast. „Hvers vegna skyldi það vera
ómögulegt? Og þó er nokkuð satt í þvi,
sem þú segir, Mína; það sýnist fjarstæða,
að þér skuli þykja vænt um mig, og að þú
skulir ætla að fela sjálfa þig mér fyrir alt
lífið!“
Hún endurtók orð hans og þrýsti hönd
hans í móti; einkennilegur dökkvi var í
augum hennar og varirnar titruðu.
„Yertu sæl, Mína,“ sagði hann í sakn-
aðarróm. „petta er alt eins og draumui’,
en sá draumur skal haldast svo lengi sem
við lifum, guði sé lof. Yertu sæl þangað til
daginn eftir morgundaginn. Hvað ætlarðu
að hafa fyrir stafni allan þann tíma? —
Sjálfur hefi eg svo margt að gera, og verð
181
líka að hafa, svo timinn liði. — En þú?“
Hún brosti í gegnum tárin.
„Eg ætla að vera dugleg að læra.“
„Að læra,“ endurtók hann. „Hvað þú
verður saklaus og barnsleg eiginkona,
Mína. Bara að mér auðnaðist að verða
ástar þinnar verðugur,1 og að eg gæti gert
þig hamingjusama!“
pessi voru síðustu orð hans. pað var
eins og hann treystist ekki til að segja
meira, heldur bar hönd hennar upp að
vörum sér og hélt svo hratt af stað. Svo
leit hann við eftir stundarkorn, og sá, að
hún stóð enn þá í sömu sporum og horfði
á eftir honum, en svo hélt hún á stað þeg-
ar hann leit við. Hún fór ekki heim í
Bensons-sund heldur gekk út á flóðgarð-
ana, staðnæmdist þar, hallaðist upp að
múrnum og starði ofan i fljótið: —
Loks hrökk hún upþ úr draumum sín-
um og hélt heimleiðis. Elisha vaf farinn
i kenslustund, það var þögult og tómlegt
í herbergjunum eins og í hjarta hennar.
Hún settist við hljóðfærið og reyndi að
festa hugann við æfingarnar; en hún hætti
oft í miðjum klíðum, lét hendurnar hvíla
hreyfingarlausar á nótunum, lokaði aug-
unum og kallaði fram í huga sínum and-
lit hans, röddina hans og orðin: „Eg elska
þig“.