Vísir - 13.07.1919, Blaðsíða 3

Cement ódyrast Johs Hansens Enke.
komi tii 'mála, íiö fara með þær
yfir þessar brýr, þær mundu jafn-
vel ekki vera nógu breiöar, hvaö
sem sjálfum styrkleikanum liður.
Mér finst, aö- ekki veitti af því,
aö núverandi þing geröi einhverjar
ráöstafanir til þess, aö gert yröi
viö brýrnar á næsta fjárhagstíma-
bili (1920—1921), því að áöur en
þaö er útrunnið, veröa þessar brýr
áreiöanlega orðnar ónýtar.
Ökumaður.
Clemencean
og Tyrkir.
Þegar friöarskilmálarnir voru
birtir Tyrkjum, hélt formaöur
þeirra ræðu og afsakaöi Tvrki
sem mest hann mátti, sagöi þeir
heföu nauöugir gengiö í ófriöinn,
heföu látiö Þjóöverja ginna sig til
þess, o. s. frv., og væri rangt, að
láta nuverandi stjórn gjalda þess.
Talaði og um hina fyrri, vináttu
Tyrkja viö Englendinga og vænti
tilsslökunar á samningfunum.
Clemenceau svaraöi stuttur í
spuna, sagöi m. a., aö hvaö sem
þvi liöi, hvernig Tyrkir heföu
dregist inn i ófriðinn, þá væri það
víst, aö þeir heföu gert sig seka um
svo herfilegar athafnir og svívirði-
lega glæpi og grimdarverk, að slíks
mundu varla finnast dæmi í ver-
aldarsögunni, hvar sem leitað væri,
og gaf þeim engan ádrátt um
minstu miskunn eða mildi.
’ Poixcaré
nm bandamenn og friðinn.
Poincaré, forseti Frakka, komst
svo aö orði um bandamann sína
og friðarsamningana:
,,Bandalag vort verður að hald-
ast eilíflega!
,.Það er mikið og fagurt afreks-
verk, aö hafa leitt þessa styrjöld
til lykta með friði, sem er réttlát-
ur friður, sem bætir þeirn, sem
rangsleitni voru beittir, aö svo
íniklu leyti, sem unt er að bæta,
og gerir alt, sem mannlegum mætti
er unt, til þess aö koma í veg fyr-
ir að annar eins glæpur veröi aftur
framinn á ókomnum tímúm, eins
og sá, sem Þýskaland hefir nú ver-
ið sakfelt fyrir í nafni mannúðar,
frammi fyrir öllum heimi.
„En , því fer fjarri, að starfi
| bandamanna sé enn lokiö. Friðar-
! skihnálarnir hafa' verið undirrit-
aðir, en nú er eftir aö sjá, hvernig
Jieir verða haldnir.
„Viðburðir uridanfarinnar viku
gera oss tortryggna; skipunum í
Scapaflóa hefir verið sökt aí á-
settu ráði, og franskir fánar hrend-
ir í Berlín.
Bandamenn verða að vera sam-
einaðir, til þess að friöarskilmálun-
um verði fullnægt i öllum greinum,
— þeim verður sem sé fullnægt'
smátt og smátt á mörgum kom-
andi árum.
Eg efast alls ekki um, aö sú
löngun sé jafmík hæöi í Frakk-
landi og Bretlandi, aö órjúfandi
vinátta megi haldast milli þessara
landa.
„Auk þess bíöa mörg flókin og
erfiö vandamál úrlausnar enn.
„Friöurinn við Austurríki, Tyrk-
land og Búlgaríu er svó mikið
starf, aö ekki verður. til lykta ráð-
iö, nema sama eíndrægni og vin-
átta verði ' ríkjandi meðal banda-
manna hér eftir sem hingað til.“
Bsejarfréttir. I ■
•*
ísfregnir.
Frá ísafiröi var. símað í gær, að
elcki væri teljandi ís,. aö eins eih
spöng austur af Straumnesi og lít-
ilsháttar hrafl vestarlega í Húna-
flóa, en bátar hafa eftir sem áður
faið fram og aftur á þeirn slóðum.
Hrognkelsaveiði
stunda fáeinir menn enn þá. en
litiö er farið aö aflast.
\
Snorri Sturluson
íór i gærkveldi noröur til Hjalt-
evrar á síldveiðar: Fjöldi fólks var
i með skipinu, bæöi starfsfólk frá
| Alliance-félaginu og ferðafólk.
Meðal arþega voru þessir: Franz
Siemsen, prófessor Guömundur
Finnbogason, Sigurjón læknir
Jónsson og kona hans, Björti Sí:
Ahkingur, Ingveldur Björnsdóttir,
Benedikt Jónsson frá Auönum, síra
Björn Björnsson frá Laufási og
kona hans, o. ,fl.
Trúlofuð
eru ungfrú Ólöf Elíasdóttir og
Sigurjón hifreiöarstjóri Jóhannea-
son.
Þurkurinn
varð skammvinnur í gær. Að
visu var glaðasólskin íyrri hluta
dagsins, en um hádegi var dregið
fyrir sólu, og svo regnlégt var um
tíma, aö hálfþurt hey var tekið
samati: •
„Villemoes"
kom, til Barcelona þ. 9. þ. m.
Magnús Arnbjarnarson,
cand. juris, er nýfarinn austur að
Selfossi. og mun verða þar fram
í næsta mánuð.
Málverkasýuingu
heldur frú Sigríður Erlends-
dótfcir í húsi K. F. TJ. M. þessa
dagana. Eru þar mörg falleg
málverk og ættu bæjarbúar að
nota tækifærið til aö skoða þau
og kaupa.
Botnía
kom til Færeyja í gærmorgun
og- fer þaðan væntanlega í kvöld.
„Kora“
1 kom til Siglufjarðar í gær-
kvöldi.
s
39ö
um nú í sömu átt. Fáið yður eitthvað á
höfuðið meðan eg lileð skammbyssuna
niína.
Tibbj7 beit saman vörunum, lét á sig'
sjal og sagði um leið og bún þaut af slað
ofan stigann.
„Ef þér liafið fle.iri en eina skambyssu,
þá látið mig fá eina.“ Quilton bristi böfuð-
ið um leið og hann stakk byssunni í vasa
sinn. „Ein er nóg, Tibby,“ sagði bann. -
„pað er sexhleypa og eg liefi fengið orð
fjTÍr, að hitta ælíð það, sem eg hefi mið-
að á. Áfram nú! — Eg sýni yður mikið
traust með því að lofa yður að vera með,
og vil þá líka frábiðja mér alt væl og
spangól, sem kvenfólkið er vanl að reka
upp, cf eitthvað óvanalegt ber fyrir augun.
Hún lcit á bann tindrandi 'augum og
beit ú vörina.
„Ef öðru vísi stæði á, þá skyldi eg kenna
yður að baga yður kurteislegar vax-
mjmdar-draugurinn yðar,“ hreitti bún ú!
úr sér. „En ef þér getið bjargað Mínu og
hr. Clive, þá skal eg ekki erfa þctta við
yður.“
397
XXXIV. KAPITULI.
Koma þau of seint?
Hann kinkaði kolli og þau flýttu sér út
á strætið. Quilton réði ferðinni. Fyrst
fóru þau eftir dimmum trjágöngum, þar
sem nóg var af þroskuðuin ávöxtum, og
siðan inn í óþrifalegt stræti, þar sem
druknir menn og óbreint kvenfólk var
að flælcjast fram og aftur. Loks konm þau
að lágu og óálitlegu veitingabúsi. ()g um
leið og Quilton gægðist inn í veitingásal-
inn, þvi dyrnar stóðu opnar, kom Tibby
við handlegg bans. Óhreinn og lirörlegur
fjórhjólaður vagn bafði staðnænist fúein-
ar álnir frá þeim, og tvéir menn stigu úl
úr honum. Annár þeirra var Rosliki, og
var andlit bans liálfbulið i blöði drifnum
unibúðum. peir lyftu þriðja mamiinum,
sem annaðhvorl var dauður eða meðvit-
imdarlaus, út úr vagninum, og báru bann
eins fljött og þeir gátu, inn i veitinga-
húsið. Quilton, sem bafði dregið Tibby
með sér úl í krók einn hjá veitingahús-
. inu, bljóp að vagninuin, stakk gullpening
i lófa ökumanns og skipaði- bonum að
biða. Svo flýtti hann sér aftur inn i krók-
inn. —
„Við eigum hættulegt verk fvrir hönd-
um, Tibby,“ hvíslaði bann. „Viljið þér
ekki fara heim aftur?“
398
Hún l'eit á hann reiðulega, og hann
kinkaði kolli. Veitingamaður, stór og
digur dólgur, kom út úr veitingabúsinu
til þess að viðra sig. Quilton vatt sér að
bonum og sagði í lágum bljóðum:
„Biðjið lierra Rosliki að koma út og
finna mig, eg er meðlimur i Rræðrafé-
laginu.“
Maðurinn starði á hann ilskulega, en
Quilton gaf merki, svo maðurinn tautaði
eitthvað og fór inn. Roshki kom þegar að
vörinu sjiori. pegar bann sá Quilton liörf-
aði liann bölvandi aftur á bak. En Quil-
ton, scm hélt hægri hendinni í jakkavas-
anum, glotti.
„Eg er búinn að miða á þig, Roshki,“
sagði liann, og það veit guð, að eg skýt
þig eins og liund, ef þú ekki blýðir mér
undir eins.“ Hann gekk fast að Roshki
og hvíslaði einhverju i eyra honum, og
þegar Roshki glápti og bölvaði áfram, en
hreyfði sig ekki úr sporumun, sagði bann:
„Já, eg vcit alt um það mál, og eg læt
bengja þig, ef þú gerir ekki það, sem eg
vil. Komdu þessa leið, við vekjum á okk-
ur eftirtekt bér.“
Um leið tók hann höndina upp úr vas-
anum, eins og liann þættist öruggur um
Roshki; hann kom lika. pegar þau komu