Vísir - 18.09.1919, Blaðsíða 6

18. sept. 1919.]
VlSIR
kannast við annarsstaðar af
landinu, svo sem lokleysu-
greinarnar um „Kjallaramálið"
i Vatnsdalnum og „Kirkjumál-
ið“ á Seyðisfirði. Samskonar
endileysa er það að fai'a með
þetta innheimtumál í blöðin. —
iílægilega vitlausar eru slúður-
sögurnar um ýms viðskifti
verslunarinnar, eins og sagan
vin þessa dæmalausu kápu, sem
umr. greinarhöf. flytur; kápu-
maðurinn liefir liklega verið á
ferð hér í Reykjavík og liefði
liann átt að lialda sýningu á sér
í kápunni, svo liann yrði þjóð-
kunnur maður.
Innheimtu á verslunai'skuld-
um álít eg ekki ncinum til van-
íæmdar ef rétt er með farið.
Skilsemi i viðskiftum er nauð-
synleg meginregla, þegar um
réttmætar ki'öfur er að ræða.
Mér niun enginn geta brugðið
um óheiðarieik i viðskiftum, tel
innheitntu þessa engu óheiðar-
legra starf, en alvinnu „Tima“-
ritstjórans. Að rétl var að farið
við innheimtuna er sönnun
komin á, þar sem sættir urðu í
öllum málunum nema einu,
cins og áður er getið. Og skuldu-
nautamir i Vopnafirði geta best
borið um það, hvort eg hafi ekki
verið sanngjarn i kröfum, að
niinsta kosti létu þeir það á sér
sjrflja nálega undantekningar-
laust; erida liöfðu nokkrir
merkustu menn lneppsins þau
orð um innheimtuna eftir sætt-
irnar, að vart hefði verið fáan-.
legur lieppilegri maður til þess,
að Ia þessar skiddir út úr heim-
inum, töldu það happ fyrir
Vöpnfirðinga að komast að
þeim sættum sem gerðar voru,
þar eð svo stórkostleg eftirgjöf
j varð gerð á skuldunum; í stað
1 þess hefðu skuldirnar ef til vill
1 gengið kaupum og sölum
j riianna í milli um tugi ára, en
j eftir sættunum á þehn öllum að
vera lokið á næsla ári. Eg skal
taka það fram, að framkvæmd-
arstjóri Kaupfélags Vopnfirð-
mga og aðrir merkh' kaupfé-
Jagsmenn þar, álitu að óheppi-
legl væri að ganga lengra i þá
átt vegna viðskiftanna framveg-
is, álitu að of mikil eftirgjöf
gæli dregið úr skilsemi manna
framvegis.
Greinarhöfundhium i „Tím-
anum“ finst það augsýnilega
athugavert, að eg skuli taka að
mér innheimtu þessa af því að
cg sé skrifari sýslumanns.pai'na
bregður fyrir lijá greinarhöf.
takmörkuðum skilningi, ófrjáls-
iegri hugsun og lakmai'kalaus-
lun smásálarskap, eins og þeg-
ar starfsinenn við Landsbank-
ann máttu ekki hafa sjálfstæða
skoðun i pólitik hérna um ár-
ið. Húsbóndi minn, sem verið
hefir siðustu árin hefir enga
Jongun hafl til þess að kúga
starfsmenn sína i skoðmium
cða gerðum, sem ekki koma
óaglega starfsviðhiu við.
Annars fjölyrði eg ekki l rekar
um þetta að sinni, fanst eg þurfa
að leggja orð i belg, þai' sein eg
var innheimtumaður verslunar-
skuldanna og farið var að
demba þessari enditeysu. i blöð-
in. En ef þetta hriflu-skriflu-
blaðabull um málið heldur á-
íram, er ólijákvæmilegt, þegar
eg kein hehn og hefi plöggin
lyrir mér, að svara ýmsiun ó-
j sannindum og lireyía máliuu
öðruvisi, sem ekki mun koma
sér sem besl fyrir suma aðílj-
allskonar, sérstaklega á staerri og minni vélbáta, preseningar yfir hvat5
sem er, úr ágætu efni, vatnsslöngur, rekaklceri og flaira, fá menn
áreiðanlega hvergi betra né ódýrara en hjá E. K. Schram, Vesturg. 6.
Sími 474.
Duglesur slsósmlöur
óskast nú þegar.
Hvannbergsbræðnr, Hafnarstrætl 15. Sími 604.
—m—————iM——nm—TniirT-mM-miiiiiTimiB--- - -- i m — —
Skóverslnn Stefáns Gnnnarssonar
Anstnrstræti 3
hefir fengið mikið úrval af karlmauna- og kvennaskófataaði. Auk
þess fyrirliggjandi mikið úrval af barnastigvelum, skóhlífum, karl-
manna-, kvenna og barna af öllum stærðum og margar tegundir
af legghlífum.
Föstudaginn 19. þ. m.
verður haldið stórt opinbert uppboð í Goodtemplarahúsinu og þar
selfc meðal annars: álnavara, járnvara. leðurvara, rltföng og
ýmiskonar smávara. Uppboðið hefsfc klukkan 1 e. li.
. Bruna og Lífstryggingar.
Skrifstofutími kl. 10-11 og 12-5V2
Bókhlöðustíg 8. — Talsími 254.
i Sjálfur venjulega við 4y2—5Va.
A. V. T u 1 i n i u s.
ana eða greinarhöfundinn í
1 ,Tímamim“.
, Staddur í Rvík, 14. sept. 1919.
Einar Blandon.
Nýkommir
nótur
með s/s „Kora“.
Hljóðíærahúsið Aðalstræti 5.
SÖLUTURNINN
Hefir sctíð bestu
bifreiðar til leigu.
162
hinn ungi Morland er niður kominn? J>ér
hljótið að vita eilthvað um hann, þvi að
annars hefðuð þér ekki borgað fæðið
hans.“ Já, það var sannarlega gaman! —
Var það eklci, Eliza?“
„Jú, en við sögðum ekki neitt,“ svar-
aði frú Júdd. „Við þögðum eins og stein-
ar, og létum elckerl uppskátt um ferðalag
yðar til Holloway þetta kveld. Var ekki
svo, Vilhjáhniir?“
„Nei, það gérðum við reyndar ekki. —
Mér þótti undir eins hálf-vænt um yður
og ef Jimmy litli hefði fengið að lifa,
þá væri liann nú á aldur við yður —
fimtán ára, eða hvað?“
Loksins gat Filippus fengið hann til að
sækja nágranna sinn. Júdd lét sem eitt-
hvað alvarlegt væri á ferðum, svo að nial-
salinn hélt, að þjófur hefði brotist inn í
kjallarann.
En þegar þéir voru komnir inn í mat-
jurtábúðina, þá var alvörusvipurinn ekki
Icngi að fara af Júdd.
„ÁttÍ eg ekki kollgátuna, Tomkins?“
hrópaði Iiann. Nú geturðu séð, hvaða
maúnþekkjari eg er. parna er nú herra
Morland kominn aftur til að borga mér
sjötíu og fimm aurana, sem eg lánaði
honum. Hvað segirðu um það, Tomkins?
gamli Skröggur?“
163
Filippus taldi aurana vandlega og fékk
Júdd þá.
„Skárra var það nú veðmálið!“ sagði
Tomkins.
„.Tá, það segi eg með!“ hrópaði Júdd.
„Tvær krónur var eg búinn að borga, og
komdu nú með fjórar krónur, Tomkins
Eg skal „spandéra“ þeim upp á okkur sem
eg er lifandi maður!“
„petta er hálfskrítið alt saman,“ nöldr-
aði Tomkins og dró periingana upp úr
vasa sínum, hálfnauðugur þó.
„Eg hjósl við, að yður mundi þykja það
kátlegt,“ sagði Filippus. „Verið þér nú
sælir, herra Júdd! Verið þér sælar, frú!
J?ið skuluð fá skeyti frá mér innan hálfs
mánaðar."
Með sama var hann þotinn í burlu áð-
en þau varði. pau sáu það seinast til hans,
að hann liljóp í sprettinum upp að Hol-
born og þar gleyjrii London hann i sig.
Litlu siðar fengu .lúdd hjónin skriflega
tilkynningu frá lögmönnum nokkrum um
það, að einn skjólstæðingur þeirta hefði
keypt húseignina, sem þau bjuggu i, og
að Júdd ok kona hans og hvort þeirra,
sem lengur lifði, mætti njóla hennar end-
urgjaldslaust alt til æfiloka.
Sjötíu og fimm aúrá lánið og matar-
reikningurinn frá „hinu konunglega
164
Stjörnu-gistihúsi“ urðu þannig til þess að
veita herra Júdd og konu hans rúm þrjú
þúsund krónur í lireinan ágóða á hverju
ári —
Og það fékk Tomkins aklrei að vita.
XII. KAPÍTULI.
Lokið einum kafla sögunnar.
Áður en Filippus gekk til hvílu leitaði
hann sér upplýsinga um verustað herra
Ahingdons, skrifaði honum og bað hann
að veita sér viðtal næsta kveld.
Jafnframt þvi leitaði liann ráða hjá
umsjónarmanni gistihússins.
„Eg þarf að komast i kynni við heið-
arlegan og áreiðanlegan lögmann,“ sagði
hann, þvi að og hefi í hyggju að lcaupá
mér húseign, sem ekki er að vísu neitt
sérlega verðmæt, en mér leikur samt hug-
ur á að fá til eignar og mnráða. Getið þéi'
vísað mér á nokkurn?“
Umsjónarmaðurinn nefndi honum niik'
ilsmetið lögmannafélag þar i grendinni.
„Eg skírskota þá lil yðar,“ sagði Filip'
pus, „en þér slculúð auðvitað ekki segja
annáð, en að eg dvelji hér og um frain
alt vil eg ekki að þér getið um aldui
minn.“
„Ætlið þér þá að finna þá sjálfur?*