Vísir - 22.10.1919, Page 4

22. október 1919).
VlSIR
Drengur
15—18 ára, sem skrifar og reitnar vel, getur strax fengið atvinnu
á skrifstofu hér i bænum. Umsóknir merktar nLK leggist inn á
afgreiðslu þessa blaðs.
V
0
H
4
SAkkulaði og koafektverksmiðjan
FREYJA
gj Laugaveg 76.
H
H framleiðir
Reykjavík.
Konfekt
Atsnkknlaði
SnðnsAkknlaði
sem selst í heildsölu til kaupmanna og kaupfélaga
um land alt.
Aðalumboðsmaður vor er JR. Kjartansson Skóla-
vörðustíg 10, sem veitir pöntunum móttöku,
R
ot
53
«
®
C3
æ
9
H
*!
d
0
ts
w.
œ
k
Verksmiðjan framleiðir vörur sínar eingöngu ár bestu efnum
ogleggur sérstaklega áhersluá að báa til smekklegar, vandaðar og
góðar vörur. Verkinu er stjórnað af mönnum sem unnið hafa á
fyrsta fiokks verksmiðjum í sömu grein í útlöndum og getur þvi
fyllilega staðið erlendum verksmiðjum á sporði í samkeppninni.
Freyju konfekt best.
Biðjið aðeins nm Freyju konfekt.
Fæst hjá flestum Tóbaks- og sælgætisverslunum og kaupmönnum
bæjarins.
Lítið i glnggana á Landsstjörnnnni.
Fóðursíld til sölu
50 J3LJT. fótia.
H. P. Duus.
X Bárunni
fæst hér aftir heitur og kaldur m a t u r allan daginn einnig kaffi,
súkkulaði, öl og gosdrykkir.
m o:
uýkomiB
Jón Bj örnsson
' & Oo.
Gnðmnndnr Asbjörnsson
Laugav. 1. Sími 665.
Landsins besta úrval af rammalistum. Myndir innrammaðar fljótt
og vel. Hvergi eins ódýrt.
247
Hr. Abingdon var stórglaður yfir ráðahag
Filippusar, og ráðlagði honum að ganga
sem fyrst í hjónaband.
Frú Atherley taldi það heldur ekki úr.
pví fyr sem ástkær dóttir hennar giftist,
því fyr mundu kjör sjálfrar hennar verða
svipuð því, sem þau voru áður. Hún þurfti
þá ekki að skiljast við dóttur sína úr því.
Ekki þurftu þau hjónaefnin að lcvíða
þröngum fjárhag. Á stóreignum Filippus-
ar var hvað eina til, sem hendi þurfti til
að rctta, hversu vándlátt fólk sem í hlut
hefði átt. Skemtiskip hans var farið til
Wight, svo að þau gátu farið ,,til Ports-
mouth og skoðað það þar, og Evelyn á-
kvað þegar, að eftir hveitibrauðsdagana í
Etretat skyldu þau fara í þriggja vikna
brúðkaupsí'erð með ströndum Englands.
Sú ráðagerð féll Filippusi vitanlega vel
í geð. Ekkert gat verið honum kærara.
Hann hvíslaði í eyra Evelyn að hann
skyldi einhverntíma launa henni þessa til-
lögu.
Regndag einn í júnímánuði barst Filip-
pusi bréf. Á það var prentað heimilis-
í'angið: „The Hall, Beltham, Devon,“ en
það var strikað út og annað ritað í stað-
inn. J>að var ritað með óglöggri og skjálf-
andi rithönd, eins og gamall maður og
248
sjúkur væri liöfundur þess, og var á þessa
leið:
„Kæri Filippus! Eg ligg nú fyrir dauð-
ans dyrum og þarf e k k i að skýra í
mörgum orðum, hvers vegna eg leita á
þínar náðir, eg vil feginn segja þér, hversu
sárlega mig iðrar þess óréttar, sem eg hefi
gert móður þinni, en systur minni. Ef þú
vilt vera miskunnsamur og koma til niín
og sannfæra mig um fyrirgefning þína,
mig sem bæði er gamall orðinn og sjúk-
ur, þá get eg komið fram fyrir hinn efsta
dómstól með þá sannfæring, að Mary An-
son afturkallaði það ekki, sem þú hefir
heitið mér í hennar nafni. pinn iðrandi
móðurbróðir Filippus Morland.“
Innan i bréfinu lá annað bréf, svolát-
andi:
„Kæri herra Anson! Eg tek undir þá
bæn mannsins míns að biðja yður að
heimsækja hann til að létta síðustu stund-
ir hans. Hann ásakar sig um það, sem orð-
ið er. En eg átti fremur sök á þvi en harm
— miklu fremur. Hans vegna viðurkenni
eg það fúslega. Og mér hefir hefnst fyrir
synd mína. Eg er svift aleigu minni og
sit hér í sannleika óhamingjusöm, við
banabeð manns míns. Yðar auðmjúk
Louisa Morland.“
Hin stirðlega rithönd seinna bréfsins,
249
minti hann á höndina, sem var á gömlum
og gulnuðum bréfum, sem hann átti í
fórum sínum. Heimilisfangið var hið
sama á báðum bréfunum, „Grange
House“, einhverstaðar á afskektmn og
eyðilegum stað á Yorkshire ströndinni,
sennilega eitthvert fátæklegt býli, og kom
það vel heim við ummæli lafði Morland
í bréfinu um efnahag þeirra hjóna.
Bréf þessi vöktu margar gamlar og
sárar endurminningar í huga Filippus-
ar. Móðurbróðir hans og kona hans höfðu
átt sinn þátt í því, hve daprir síðustu æfi-
dagar móður hans höfðu orðið, og jafn-
vel flýtt fyrir dauða hennar. Manninum
hafði það ef til vill verið ókunnugt, en
konunni ekki.
Hvað átti hann nú að gera? Neita deyj-
andi manni um síðustu bón hans? pau,
eða annaðlivort þeirra, höfðu neitað móð-
ur hans um síðustu bón hennar um hjálp,
og þá voru þau þó vel efnum búin.
Og hvað olli nú fátækt þeirra? Fyrir
tveim mánuðum síðan hafði Filippus
Morland verið að leita hann uppi, til þess
að arfleiða hann, og hvernig höfðu þau
getað fengið fulla vissu um frændsemi
hans við þau?
Hann leit aftur á heimilisfangið á bréf-
inu og bað þjóninn að færa sér jámbraut-