Vísir - 28.12.1919, Blaðsíða 3

VlSIR
r.eita a'ö taka á móti peningum á
éörum tíma, en þa'ð munu fæstir
gera.
Á meöan sinn greiöslutíminn er
a hverjum sta'ö. og þaö alveg
reglulaust, er hverjum ,,heimtara“
þetta hinn mesti verkaþjófur, eins
og nærri má geta.
Á þessu þarf þvi aö ráöa bót
og þaö ef engfnn vandi aö gera
þa'ð, annafi hvort meS lögbo'öi, urn
aö verslanir séu skyldar til aö hafa
gjaldkera viölátinn ákveöinn tíma,
e'öa öllu heldur meö samtökum
verslana ög því um likra atvinnu-
fyrirtækja, um einn og sama út-
borgunartima. sem sjálfsagt er a'ö
se daglega.
Vill ekki Kaupmanna félagiö liér
x Reykjavík íhuga þetta mál. —
Revnslan hefir sýnt, aö þaö er
duglegt félag' og áhrifamikiö, ef
þaö beitir sér.'
Reykjavík, 23. des. 1919.
Mercator.
Ðánarfregn.
Anton Árnason, skipstj. á botn-
vörpuskipinu „Rán“. andaöist hér j
í bænurn í gær. Hann var ætta'Sur j
frá Arnarnesi í Eyjafiröi, ungur ;
jnaöur, framúrskarandi duglegur í
og vel gefinh og drengur liinn
besti. Hann haföi kent lasleika
nokkurs áöur en hann lagöi af staö
í síöustu Englandsför sína, seni
hann kom heirn úr á aöfangadag,
þá fárveikur. — Banameiniö var
heilahimnubólga.
Maður datt
hér á götunum i fvrrakvöld og
viöbeinsbrotnaöi. Hann heitir Ás-
geir Jónsson, Bjargarstíg 17.
Trúlofuð:
Tryggvi Ólafsson stýrimaöur og
ungfrú Herdís Ásgeirsdóttir (stjúp-
öóttir Páls sál. Matthíassonar
skipstjóra).
• ®' r® f ® «®.r ©,* •-.«’.©< i o
í „Nýja Bíó“
er sýnd ágæt mynd þessa dag-
ana. Leikendurnir eru samvaldir,
og er óvenjulegt, að sjá öll hlut-
verkin svo snildarvel leikin. Aðal-
blutverkiö leikur frægasta kvik-
myndaleikkona í Ameríku, Mae
Marsh, og er leikur hennar aödá-
anlegur.
„Meira ljós“
og tneiri sand þyrfti bærinn aö
gefa íbúurn sínum. Myrkrið og
hálkan hafa kipt 1 fótum undan
mörgum mönnum undanfa'rna
,daga og gera að likindunt enn, ef
bæjarstjórn a'ðhefst ekki meira en
1 ú lxefir gert verið. Það mun þykja
dýrt að kveikja á öllum ljóskerum
bæjarins; en úr því a'ö eldur er
tekinn upp í gasstöðinni á annað
lxorö, þá ættf þaö ekki aö setja bæ
inn á höfuöið, þó að ljósin fjölg-
uðu og mundi margur kjósa, að
bæjarstjórn revndi að beita spar-
seminni á öðrum sviðum. — Og
nóg er til af sandinuml
• N. D.
Frá landssímanum.
27. ðesembar 1919.
Frá 1. janúar n. k. verða símskeyta og talsimagjöld eins og
hér segir:
I. Símskey tagj öid:
Fyrir almenn símskeyti innanlands greiðist 1 kr. stofngjald af
hverju símskeyti, auk 10,aura fyrir hvert orð.
Fyrir hraðskeyti þrefalt ofangreint símskeytagjald.
Fyrir innaubæjarsímskeyti 50 aura stofngjald af hverju sím-
skeyti, auk 5 aura fyrir hvert orð.
Fyrir póstávísanasímskeyti 3 kr.
'öjald fyrir margar nafnkveðjur (TM) hækkar úr 25 aurom
upp í 60 aura fyrir almenn símskeyti og úr 50 aurum upp í 100
aura fyrir hraðskeyti fyrir hver 100 orð eða færri.
Öjnur gjöld óbreytt.
II. Ta.\símagiöl<l:
25 aura gjaldið hækkar upp í 35 aura
35 — — — — - 50 —
60 — — — - - 75 —
75 — — — — - 125 —
100 — — — — - 175 —
160 — — — — - 250 —
175 — — — — - 300 —
225 — — — _ - 400 —
Ennfremur hækkar ársgjald fyrir skrásetningu símnefna úr 12
kr. upp i 20 kr. og afnotagjald fyrir vanaleg talsimatæki i Reykja-
vík hækkar um 1 kr. fyrir hvern mánuð eða upp í 64 kr. árlega
(40% hærra hjá aliskonar verslunarfyrirtækjum og hjá þeím mönn-
I am öðrum, sem nota símann sérstaklega mikið).
Jafnframt þessu skal tekið fram, að ákvæðið um tveggja mán-
aða uppsagnarfrest er numið úr gildi fyrir 1. ársfjórðung 1920.
Smávara, smekklegust og ódýrust. Nýja verslunin, Hverfisgötu 34.
66
Fjörugir hópar karla og kvenna, sem
sátu að tedrykkju, sáust þar nú ekki. —
Máninn var kominn upp. Gólí laufskálans
var gárað skuggum og mánaskini. Jafnvel
angan blómanna var öðru vísi — blandað
hálfduldri angurværð. Einbver töfrablær
bvíldi yfir þessari kyrlátu aftanstundu.
Max leil í kringum sig. Að lokum kom
bann auga á Söndu. Hún stóð i einu born-
inu og hallaði sér upp að marmarasúlu.
Sorgarblær var yfir henni, og þegar hann
nálgaðist sá hann að augu bennar voru
íull af tárum.
pað virtist honum Söndu líkt, að bún
■dró enga dul á það', að lnin hefði grátið.
grátið.
Er klukkan orðin hálf sjö, sagði
hún. Röddin var trega blandin, eins og í
barni, sem orðið hefir fyrir refsingu. —
pað gleðui- mig, að þér komuð. Viljið
þér fyrirgefa mér?
— Hvað á eg að fyrirgefa yður?“ sagði
Max, þó bann gæti getið sér til, við bvað
bún átti. -v Ekkert að fyrirgefa.
— Jú, víst er það, mælti hún ákve'ð-
in. ]?að vitið þér eins vel og eg. En
eg er viss um að þér fyrirgefið mér, at
því — af þvá að .þér skiljið, að það vah
mér ekki sjálfrátt.
Max vissi ekki hverju svara skyldi. —
67
Hann þorði ekki að játa,að bann skiidi
það vel.
pér þurfið ekki að vera hræddur að
tala eins og yður býr í brjósti, héll Sanda
áfram. Eg veit, að þér skilduð hvernig
í öllu lá, að þér funduð, hversu mikils
virði það blauL að vera fyrir mig, að geta
fengið að vera, þó ekki væri nema nokkr-
ar minútur, með h o n u m. Eg kæri mig
ukki um að leyna nokkru fyrir yður. For-
lög okkar beggja virðasl mér svo lík. Eg
vona, að þér fyrirgefið mér, að eg var
svona eigingjörn, og um leið bugsunar-
laus gagnvart yður, að þér fyrirgefið mér
það, af því að það skeði á svo merkilegu
augnabliki í lífi mínu. þér skilduð það
var ekki svo?
.iú.
-— Eg befi alt af dáðst að honum. pað
var bann, þessi einn, sem eg sagði yður,
að mér væri kær. Föður míniun þótti
ekki álitlegt, að eg hugsaði svo mjög um
„binn djarí'a riddara" en það befi eg
nefnt Richard, frá því eg var barn að
aldri. Ricbard virtist geðjast mæta vel að
þvi, að eg lilbæði bann. Hann skrifaði
mér'ekki, af því að hann bafði ekki tíma
til þess. En stundum, þegar bann kom
iieim iir einhverjum æfintýraleiðangrin-
uni, sendi baim mér einbverja vel valda
86
gjöf. Eg befi alt af fylgsl með ferðatagi
hans i blöðunum. Eg vissi, að nú var liann
í Algier. Og eg býst Við þvi, að vissan
um það bafi flýtt fyrir för minni til
Egiptalands. Og það hafði gevsi ábrif á
mig, að mæta Ricliard bér óvænt. Eg
bafði þráð svo mjög, að þér kæmuð aftur,
svo eg gæti írétt hvemig sakir stæðu, en
þegar fundum okkar Ricbards bar sam-
an, gleymdi eg öllu öðru.
-— það var mjög eðlilegt, sagði Max.
En það var órétl, mælti Sanda með
ákal'a. Og eg befi enn meira að ásaka
mig l'yrir. Eg nnmdi vel, að þér böfðuð
boðið mér til miðdegisverðar, en ef
b a n n hefði boðið mér, hefði eg þegið
það, og ekkert skeytt um yðar boð. Auð-
vitað liefði eg afsakað mig, en þó befði
eg verið reiðubúin að offra yður fyrir
liann.
Hvers vegna eruð þér að skrifta
þannig? spurði Max. — pess gerist eng-
in þörf. Eg ----------
Eg vil vera einlæg og segja yður
alt af létta. Eg vildi svo gjarnan, að vin-
átta okkar gæti baldist, jafnvel þó að eg
verðskuldi það ekki. Eg vil reyna að bæta
fyrir al’brot mín.
pað bafið þér nú þegar gert, sagði
Max sannfærandi. Hann fann vel, að