Vísir - 18.01.1921, Side 3

VÍSIR
F1 ónel.
Vér höfum á boðstilum fjölda margar teguudir a£ ílónelum
sem "eli eru með légu verði. —
Kaupiéiag Beykvikinga '
Laugaveg 22. Simi 7 2 8.
/
Þurb ajólk!
—o—
Svo sagfti kona ein, scin var d
'kvcnnafjandinum í Nýja Bíó á
sunnudaginn, og hringdi til Vísis
á eftir, aö mjólkin, sem auglýst var
í Vísi hef'öi veriö þ u n n! - Og
liver skyldi rengja það.
. Þaö haföi verið Einar Kvaran,
sent tók að sér aö mæla út rnjólk-
ina. Áður en hann tók til starfa
skýrði hann konunum frá því, að
ef þær gæfi mjólkinni góö nteö-
mæli. þá mundi þaö geta orðiö til
þess, aö ekki að eins efsti rnaður-
inn á A-Hstanum, heldur líka sá
næsti, nfl. hann sjálfur, mttndi ná
kosníngu. Fór þá heldur að fara
utn tilheyrendurna, og er rnönn-
um ekki grunlaust um. aö jtel;ta
hafi heldur spilt fyrir. — Einhver
grunur leikur víst á þvi, að mjólk-
in sé ekki vel sæt. Haföi Ólafur j
Thors ráölagt aö kaupa ódýran j
sykur frá Ameríku til aö bæta !
bragðið. Þau vandkvæði voru taliri i
á því. að erfitt mundi aö fá doll-
ara, en Ó. Th. feagði að þá mætti
bara leita til sín, hann skvldi
breyta krónunni i dollara, alveg
eftir vild! — Er það gott íyrir þá,
scm eru í gjaldeyriévandræðum, aö
nvi vita jteir hvert þeir eiga aö
snúa sér. Flvaö segja bank-
arnir ?
Þaö hefir láðst að geta þess, í
aUiglýsingunni. aö ekki átti aö eins
að útbýta „hugsjónamjólk“, held-
ur líka aö veita konum ókeypis
kenslu i að kjósa. Það hlutverk
hafði Jón Þorláksson sjálfur á
hendi. Engum öðrurn var til þess
treyst, þvi að þaö er víst svona, að
þó að karlmennirnir. sem fylgja
A-listanum, séu vitrir í betra lagi,
þá hafa þeir ekki eins bjargfasta
trú á vitsmunum kvenkjósendanná.
„Skýr afstaða".
„Morgunbl.“ fullyrSir, aS af-
staSa frambjóSendanna á A-list-
anum til stjórnarinnar, sé svo s/fýr,
aS ekki verSi um vilst, hversu mikill
moSreykur sem fráiVísi komi! —
En vill blaSiS þá ekki gera kjós-
endum þann greiSa, aS segja, f
eitt skifti fyrir öll, í fáum orSum,
hvernig þessi sffýra afstaSa sé: meS
eSa móti? — paS hamrar í sífellu
á því, aS Vísir rangfæri allar yfir-
lýsingar þeirra, er aS þessu lúta.
Eina ráSið til aS leiSa menn í allan
sannleika um þessa „skýru afstö3u“
frambjóðendanna er því þaS, aS
þeir sjálfir, eða málgagn þeirra,
taki af öll tvímæli!
BlaSiS er stórhneykslað á því,
aS Vísir hefir „vaðiS í villu og
svíma“ um það, hvort hann ætti að
telja Einar Kvaran „á báðum átt-
um“ eða ,,gallharðan“ fylgismann
stjórnarinnar. En aftur á móti finn
ur það ekkert að því, þó að Ólafur
Thórs sé ranglega talinn stjórnar-
andstæðingur, eða þó að af því
væri dregiS, að Jón porláksson sé
líka stjórnarandstæðingur! — En
vill blaSið nú ekki, alveg í hrein-
skilni, segja mönnum, hvað það
heldur sjálft um þetta. pað er auð-
séð, að Vísir vill helst koma þeirri
trú inn hjá mönnum, að þeir séu
allir fylgismenn stjórnarinnar. AuS-
vitað gerir hann það „af bölvun
sinni“. En það er ósköp hætt við,
því, að menn fari að trúa því úr
þessu, ef Morgunbl. tekur ekki af
allan vafa um það.
Sú gleðifregn flaug um bæinn
fyrir helgina, að nú yrSu bráðum
tekin af öll tvímæli um þetta. Fram- j
bjóðendur A-listans mundu nú
segja alveg skilið viS stjórnina, að
minsta kosti aS „borði og sæng“
til kosninga, út af kornmatareinok-
uninni. En svo^er það í mesta lagi
bara Pétur, sem þeir afneita —
eða' svo skilja menn alment þetta
„þann eða þá“, sem þeir tala um.
En um Pétur vissu mejm það áð-
ur. aS hans dagar áttu að vera
taldir hvort sem var — þ- e. a. s.
ef þingið vildi svo vera láta!
Kjósandi.
JðlaTerslnnin.
pað hefir verið sagt, að þess hafi
ekki sést mikil merki hér í bænum
um jólin, að bæjarbúar þyrftu neitt
að spara; jólaverslunin hafi veriS
engu minni en endranær. Ekki ber
kaupmönnum alveg saman um
þetta, en fleiri eru þeir þó, sem
ekki þykjast hafa ástæðu til þess
að kvarta. En þees ber að gæta,
aS næsta mánuð á undan hafði
verslunin verið mjög dauf. og það
jafnvel tvo mánuSina síSustu. Um
það ber öllum kaupmönnum sam-
an. T. d- er svo sagt, að ein stór-
verslunin hafi selt fyrir 40 þús. kr.
mínna í nóvember en í sama mán-
uði í fyrra. paS má geta þess til,
aS almenningur hafi sparað meira
þá mánuðina, einmitt meS það fyr-
ir augum, aS jólin voru í nánd.
í útlendum blöðum, sem Vísi
hafa borist, eru birtar fregnir af
jólaversluninni í höfuðborgum
ýmsra landa. pær fregnir eru mjög
misjafnar, og lýsa allvel ástandinu
í þeim löndum-
í Kristjaníu var jólaversl. miklu
minni en undanfarin ár. Kaupmenn
segja, að fólk hafi enga peninga og
jólagleðinnar verði hvergi vart. — í
Stokkhólmi er ástandið alt annað
Jólaverslunin varð meiri þar í ár,
en nokkru sinni áður. að sögn
kaupmanna. í Syíþjóð hefir verið
kvartað um peningavandræði og
atvinnuleysi, ekki síður en í öðrum
löndum, en það virðist engin áhrif
hafa haft á jólaverslunina. Kaup-
menn þakka þetta að nokkru leyú
því, að þeir höfðu auglýst útaolur
með mjög niðursettu verði, nokkru
fyrir jólin. — En það hefir þó þótt
einkenna jólaverslunina í Stokk-
hólmi í ár, aS það er nær eingöngu
nytsamur varningur, sem selst hef-
ir. Vefnaðarvöruverslanir seldu
mikið, en skrautgripasalar lítið. —
í Lundúnum Iáta kaupsýslumenn
líka vel yfir jólasölunni. J>ar eru
komnar á markaðinn ýmsar ódýr
ar, þýskar vörur, leikföng og hljóð-
færi. og verS er fallandi á ýmsum
varningi öðrum, t. d. öllum leður-
vörum, sem mikið er keypt af. par
m
Einþ})kka stúlkan 61
pjónninn lauk upp vagninum og
kom Yates í móti þeim, því að
hann hafði farið á undan þeim í
léttivagni og hjálpaði þeim út úr
vagninum. Cecil tók í hörid Car-
rie og hvíslaði éinhverjum ástarorð-
um í eyra henni og í sama vetfangi
sá hún hinar víðu kastaladyr ljúk-
ast upp, en tvo þjóna standa til
hvorrar handar, eins og varðmerln
í einhverri æfintýrasögu- Carrié
varð utan við sig augnablik; alt,
sem fyrir augun bar var mikilfeng-
legt, þögnin hátíðleg og móttakan
öll hljóðleg, alveg samskonarviðtök-
ur eins og bíða mundu hvaða gests,
sem að garði hefði borið, en Cecil
stóð hjá henni, og við orð hans
kom hún brátt til sjálfrar sín.
„Ekki nema það þó!“ sagði hann
„Eg er orðinn stirður af að sitja
í vagninum. — Yates! Er farang-
urinn þarna? Sjáið þér um, að
hann sé borinn inn undir eins.“
Hann sagði þetta með sömu ró sem
honum var lagin og hljómfögrum
málrómi, og orð hans urðu Carrie
meira hughreystingarefni en þó að
hann hefði sagt einhver hughreyst-
ingarorð við hana sjálfa.
Hann lagði hönd hennar um
handiegg sér og leiddi hana upp
hið breiða steinrið kastalans.
Carrie fann það eins og milli
svefns og vöku, að hún var komin
inn í stóran sal, sem var líkastur
kirkju, og út úr rökkrinu sá hún
háa og tígulega konu ganga í móti
sér og var hún lík Neville lávarði
á yfirlit og til augnanna.
„Móðir mín,“ sagði Cecil. —
„Mamma, þetta er Carrie og systir
hennar, Philippa.“
Frúin tók í hönd Carrie og leit
íraman í hana og brosti undarlega
líkt Cecil, hallaðist því næst áfram
og kysti hana. „pað gleður mig
mikið, að sjá yður, kæra mín. og
yður, ungfrú Harrington."
pað var alt og sumt! Rétt á eft-
ir kom þjónustustúlka, sem beðið
hafði álengdar, og hvíslaði lágt:
„Gerið þér svo vel að koma hérna.“
pær systurnar gengu eins og í
draumi á eftir henni upp breiðan
og útskorinn stiga.
petta var fyrsta koma Carrie til
FitzHarwoodkastalans og oft átti
hún um þá komu að hugsa á ó-
komnum tímuni, með sárri sorg, og
árangúrslaust átti hún að reyna að
afmá þá minningu úr huga sér.
Nítjándi kapituli■
,,í fám orðum sagt, hefir þú
virðst öllum ágætlega, kæra Carrie
mín.“ sagði Philippa. Og það var
vissulega hverju orði sannara.
Vika var liðin frá því er Carrie
kom til Harwood-kastalans og vissu
allir.^að hún var trúlofuð Neville
lávarði- Hver dagur hafði verið
henni öðrum ánægjulegri og hver
sigurinn rekið annan. Carrie hafði
kornist úr þessari erfiðu eldraun
slysalaust og sigri hrósandi. pað
hafði v.erið mjög gestkvæmt í kast-
aianum þessa daga og meðal gest-
anna fríðleiksmeyjar hvaðanæfa,
allar klæddar dýrindisfatnaði og
vanar stórborgabrag og umgengni
-tiginna karla og kvenna, en Carrie
Harrington, bóndadóttirin, hafð;
ekki verið eftir’oátur þeirra í neinu.
Hún hafði borið af þeim öllum í
fríðleik og fatnaður hennar, hinn
óbreytti, hafði jafnvel vakið aðdá-
uti og eftirtekt og laðað fólk að
henni.
Pað varð fljótt augljóst, að hún
hafði unniS vináttu hinnar alráðu
jarlsfrúar. pegar setið var að hin-
um dýru máltíðum, lét hún Carrie
sitja hið naésta sér, og hún lét hana
ganga méð sér. þegar hún gekk í
hægðum sínum sér til skemtunar um
hjallana umhverfis kastalann, eða
milli hinna fögru blómreita. Jafn-
vel jarlinn varð hugfanginn af
„litlu sveitastúlkunni“, eins og hann
kallaði hana, og þegar hann hafði
tóm til, var hann vanur að sitja hjá
henni eða hallast yfir stól hennar
og tala brosandi um kynni sín og
föður hennar, þegar þeir vóru ung-
ir og vóru í skóla saman.
Og um Cecil er það að segja, að
hann var í sjöunda himni af
ánægju. Hann hafði vitanlega ver-
ið . sannfærður um það fyrirfram,
að hún mundi hrífa alla, sem hún
kyntist, en hann hafði tæplega gef-
að gert sér vonir um, að vegur hen!>-
ar yrði mr\ en nú var raun á
orðin. Og hann hafði sagt henni
það, ekki einu sinni, heldur hundr-
að sinnum, þegar þau gengu eða
óku saman tvö ein, hve glaður hann
væri og stoltur af vinsældum henn-.
ar. Og honum tókst að fá niarga
tómstund til að hjala um þetta við
hana, í besta samkomulagi.
pví að nú var samkomulagið hið
besta, þó að undarlegt megi virð-
ast. „Skapsmunir" Carrie, sem
Philippa þekti manna best. virtust
/