Vísir - 27.10.1921, Page 3

VÍSIR
ieildsala-ImboðsY8Fslim
F’srrirliggjancli=
Dulfeir a^s^* *sc fiiBnr leikffiig,
Komið sem fyrst, birgöir mjög af ekornum skamti.
Sisfús Btðndah I & Co.
Fyrirliggjandi
i
*
Rúgmjöl fínt,
Hálfsigtimjöl,
Dönsk jaröepli, besta teg.
Sveskjur 60/70 ágætar.
Aðeins litíar birgðir.
n Bpiflnrm'pconTi í/ QHlQcnn
Simi 7 20.
Lœkiargðtn 6B.

Hafnarstr. 15. Sími 465.
Spavið óþarla blaup og kauplð steinolíu í Birninum, Veslurgötu 39.
ílátin sótt og send heim ef óskað er, Sími 112.
Fœði.
Nokkrir menn við góða atvinnu
geta komist að verulega góðu
matborði í Kirkjustræti 8 B,
Munið eftir að blóðmeðalið -
Fersól ■**
er öllum ómissandi.
f>ið, sem eruð föl og aumingja-
leg, notið blóðmeðalið
— F e r s ö 1. —
pið, sem finnið til þreytu og
máttleysis, notið blóðmeðalið
— Fersól. —
pið, sem fáið svima og yfirlið,
Rangindi
Oít flýgur sii hugsun í huga
mér, þegar eg sé reitagerSar-menn-
ina ganga til vinnu sinnar, h v a ð
þ e i r s é u s æ 1 i r, sem eitthvað
hafa að gera á þesSúm neyðar-
tímum. Hvað það er sælt, að hafa
eitthvað að starfa, í samanburði
yið það að sitja heima auðunv
höndum og hafa ekkert við að
yera, horfa á dapra konu og syöng
börn og ekkert riema skammdeg-
ið framundan.
Gest ber að garði með skulda-
kröfu, en ekkert til að borga með
— Hvað á að gera? Engin fæst
vinnan og elckert lánið. Sem bet-
ur fer, fæst ekkert lániö. Við vilj-
um ekkert lán, ef við fáum enga
vinnu. — Lániö er tekið handa
bænum. til að borga vinnuna, og
við, sem heitna sitjum, fáum að
borga okkar skerf. Við erurn jafn-
illa á veg'i staddir og hinir, sem
vinnu Itafa fengið, við sumir, sem
heima sitjum, höfum fyrir jafn-
mörgum börnum að sjá og minni
atvinnu undanfarið en að minsta
kosti sumir þeirra, sem hafa feng-
ið vinnu.
Við krefjumst þess að fá vinnu
aðra vikuna. Við viljum hafa jöfn-
uð. Við getum ekki látið það ó-
átalið, að tekið sé stórlán handa
einum 70—80 mönnum, sem er
tæpur fjórði hluti vinnulausra
manna i bænum. — Okku'r finst
það ekki vera rétt, ef við hittum
fjóra menn, dauðvona af hungri,
og höfum eitt brauð, að kasta því /
í einn þeirra og láta liina ekkert
fá. En svona er hér farið að —
Jesús Kristur braut brauðið og
skifti því milli allra.
Jökull Steinn.
notið blóðmeðalið
-- Fersól. —
Pið, sem eruð iystarlitil, notið
blóðmeðalið
& ...J
— Fersfil. —
J?ið, sem eruð taugaveikluð,
notið blóðmeðalið
— Fersól. —
Blóðmeðalið
Fersól —
rwSíís..■*.,
fæst í Laugavegs-Apóteki og
flestum öðrum apotekum hér á
landi. (Að eins FERSÖL egta).
«r
ei&ÖlxUfar allar stærðir og Q-mm miiatigvi hjá Stefáni Gmmarssyni.
öaniniamir. 14jg
P. Mangles, því aS hann kann aS þegja. En hann
fór gamall aS fást viS þetta, eins og þeir flestir,
þar vestra. Svo aS hann er þá kominn, er ekki svo?
Já, hræfuglarnir eru farnir aS hópa sig, þögli vin-
ur minn. pað er eitthvaS á seySi.“
Deulin teygSi liátt og þunt nefiS upp í rykugt
loftiS og þefaði af þyí.
„Var hún meS honum, þessi stúlka?“, spurði
hann alt í einu; „ungfrú Netty Cahere?“
„Já.“
„Eg leita ævinlega eftir ástum hennar, — henni
geðjast það best.“
Cartoner'horfSi beint framundan sér og svaraði
engu. Deulin tók að hlæja, en hláturinn var ekki
allskostar viðfeldinn. Hann hló sjaldan hranalega,
en í þetta skifti var ekki laust við að svo væri.
þeir sögðu ekkert fleira, fyrr en þeir höfðu gengið
góðan spöl norður fyrir Piccadilly, og námu stað- j
ar fyrir framan hús með hvítum gluggakistum.
Nokkrir vagnar stóðu hinu megin við götuna.
„Er heimsóknardagur hjá henni?“, spurði Deu-
lin.
Jr ««
a.
Deulin lét í ljósi gremju sína með því að gretta
sig. „Og við verðum að sjá fjölda fólks, sem okk-
ur væri ráðlegra að sjá ekki. En úr því að við er-
um komnir, þá er best að við göngum inn, —
m@ð bros á vörurn. ha?, hugrakki Cartoner!“
„Og lýgi á tungu-“
„Ekki verð eg eftirbátur yðar þar, heldur,"
sagði Deulin og leitaði að nafnspjaldaveski sínu-
peir gengu inn í húsið og fundu þar fyrir margt
manna, eins og Deulin hafði spáð; sáu gestirnir
vafalaust, að þeir komu saman. Auðsætt var, að
hér var hvorki komið saman fólk af háum stigum
né listamenn; því að konurnar voru látlaust bún-
ar og karlmennirnir flestir gamlir og gráhærðir.
Renna mátti og grun í, að þar væri meira um vits-
munamenn en tíðast er í flokki þeirra, sem ekkert
hafa til síns ágætis nema ættgöfgina, eða meðal
liinna grunnhygnu söngmanna og málara, sem
kallast listamenn. En það, sem heyrðist af sam-
ræðunum, kom áheyrandanum til að ætla, að
heinúlið væri nokkurs konar smásmíði af Babel.
peir félagar skildu í dyrunum og Deulin gekk
inn til þess að heilsa hávaxmni, gráhærðri konu,
sem stóð milt í meðal hinna glaðværu gesta. Hún
hafði þegar komið auga á Cartoner fyrir ofan
höfuð gestunum, en hann þokaðist hægara gegn-
um mannþröngina. Hann virtist eiga þar fleiri
vini en Deulin. Lafði Orlay gekk að lokum í móti
Cartoner og þegar þau tókust í hendur, mátti sjá
bregða fyrir ofurlitlu æltarmóti með þeim.
„Eg þarf einkanlega á yður að halda annað
kveld,“ sagði hún, „eg á von á nokkrum gestum.
Eg ætla að senda yður orðsending í kvöld.“
Að svo mæltu gekk hún frá honum til að
kveðja einhvern, sem var á förum. Deulin var
nú aftur kominn að hlið Cartoner.
„Heyiið þér,“ sagði hann, tók í ermi hans og
l talaði moðurmál sitt, „mig langar til að koma
yður í kj’nm við vini mína. Pierre Bukaty, prins,“
sagði hann og staðnæmdist fiammi fyrir háum,
gömlum manni, gráhærðum og skrúfhærðum, er
hafði á sér miðalda höfðingjabrag, „leyfið mér
að segja yður deili á gamla vini mínum, Cartoner.“
peir tókust í hendur án þess að heilsast öðru vísi
en með því að hneigja sig. Deulin hélt enn í ermi
Cartoner og neyddi hann til að snúa við og líta
á bjarteyga, hvatlega stúlku, sem var að svipast
um. Hún var tápmikil og skarpleg, og hefði getað
verið úr flokki þeirra stúlkna á Englandi, sem
mikið eni undir berum himni. við hollar íþróttir.
„Wanda, prinsessa,“ sagði Deulin, „vinur minn
herra Cartoner.“
Hún vendi glaðlegum augum til Cartoners, en
alvara hans virtist alt í einu speglast í augum
; hennar.
„Hann er mesti tungumálamaður í Evrópu,"
sagði Deulin lágt en glaðlega; „talar jafnvel
pólsku; honum eru léðar tungur manna og engla.“
Sjálfur mælti hann á pólsku. Wanda prinsessa
horfði öðru sinni í hin alvarlegu augu Cartoner,
og blaði var flett við 1 þeirri bók, sem geyroir
forlög manna, og engin feer í að skygnast.