Vísir - 20.12.1921, Blaðsíða 4

I
20. desember 1921)’
,VlSIR
Odjr Húsgögn
Ef barn yðar tatur litlum
þroska þ& reynið að gefa
þvi GLÁXO.
Frá deginum í dag til jóla, sel eg öll fyrirliggjandi húsgögn ineð miklum afslætti. J>ar með
eitt sett í herraherbergi, klætt með leðri. 3 sett í dagíeg herbergi. Sérstaka hægindastóla og orgel-
stóla. — Ait nýtt og búið til á húsgagnavinnustofu minni, og því trygging fyrir fyi-sta flokks efni
og vinnu.
Styðjid iimlenda.ii iðnað!
Með þvi látið þér peningana ekld að óþörfu út ur landinu.
Með sérstöku tækifærisverði verður selt eitt sett borðstofuhúsgögn og eitt sett í svefnherbergi.
Enn frémur eitt ameríkanst skrifborð. — Dívanar og dívanteppi seljast til jóla með mjög miklum
afslætti. — Mikið úrval af gluggastöngum og dyratjaldastöngum (Portera) með öllu tilheyrandi.
Linoleum og linoleum áburður. — Hvergi ódýrara.
yirðingarfylst.
Kx*£stiiizi Sveinsson.
Vatnsstíg 3. Talsími 321.
SJÁLFBLEKUNGAR,
ágætir, 14 karat gull — tækifæris-
verti 5 krónur. Besta jólagjöfin.
Útsalan á Laugaveg 2.
Á g æ t
EPLI og APPELSÍNUR
fást ódýrast í
VERSL. VAÐNES.
Sími 228.
HANGIKJÖT
■ \ ■
hvergi betra.
Komið og sannfærist.
VERSL. VAÐNES.
Sími 228.
Jólaleyfi
' r , ■ 1
háskólans hófst í gær, aö tokn-
um kenslustundum.
Grunsamlegur farmur.
Hingaö kom nýskeö þýskur
botnvörpungur með 20 tonn af á-
fengi, sem fara átti til St. John i
Canada, Kvaðst skipstjóri vera á
leið vestur til aö stunda ísfiski við
Nýfundnaland, en hafa komið hér
við til þess að fá nánari fyrirskip-
anir frá Þýskalandi. Frásögn hans
þykir ekki alls kostar sennileg 0g
lögreglan hefir sent fyrirspurn til
Þýskalands, en svar er ókomið.
Sóttvarnir.
Enskur botnvörpungur kom
hingað i morgun til að leita sér
viðgerðar, en skipsmenn eru lasn-
ir af þungu kvefi og hefir þótt
ráðlegra að gæta allrar varúðar í
samgöngum við þá.
Árbók Háskólans 1920—21
er nýkomin út. Fylgir rit eftir
háskólarektor skólaársins, prófes-
sor dr. Guðm. Finnbogason, er
heitir: Land og þjóð. Verða nokk-
ur eintök sérprentuð, og er þeim
ráðlegra, sem eignast vilja bókina,
að falast eftir henni sem allra
fyrst. Það er skemtilegt rit og al-
þýðlegt. Verður þess siðar getið
hér i blaðinu. Höfundurinn biður
þess getið, að láðst hafi að leið-
rétta prentvillu í ritinu, á bls. 26,
9. linu að neðan. Þar segir svo:
„eitthvað tveim eða þrem árum“
en á að vera: „eitthvað hundrað og
tveim eða þrem.“
Atvinnuleysið í bænunn
í gær birtist auglýsing frá borg-
arstjóra um atvinnuleysið i bæn-
um. Er þess- að vænta, að hver
einstakur bæjarmaður geri sitt til
þess að aftra þvi, að menn korni
hingað i vetur til að leita sér at-
vinnu, með því að ætla niá, að það
verði þeim að eins vonbrigði.
Vinnuveitendur láta sér vafalaust
svo ant utn sameiginlegan hag
sinn og bæjarfélagsins, að þeir láti
innanbæjarmenn sitja fyrir hvers
konar atvinnu á þessum erfiðu
tímum.
Guðmundur Ásbjörnsson
gengur ekki úr bæjarstjórn að
þessn sinni eins og sagt var í Vísi
i gær. Fimti maðurinn, sem úr
gengur er Kristján V. Guðmunds-
son.
Leiðrétting.
í auglýsingu frá Björnsbakaríi,
sem stóð í blaðinu í gær, stóð hun-
ungakökur, en átti auðvitað að
vera hunangskökur.
Gammamir 45.
Prinsinn lagði frá sér blaSið og leit upp skyndi-
lega. í hvert skifti sem athygli hans var að óvöru
vakin, varð hann skyndilega harðlegur á svip.
Einhver hafði einhvern tíma sagt, að saga Pól-
lands væri skráð í hinum djúpu andlitsdráttum
hans. —
„Nokkuð farið aflaga?" spurði hann.
„Ekkert, sem nokkru skiftir," svaraði Martin.
„Öllu er óhætt.“
petta virtist orðtak þeirra, því að Kosmaroff
hafði sagt eitthvað mjög svipað.
„Eg er alveg sannfærður um, að málefninu er
engin hætta búin,“ sagði Martin og talaði ótt og
ákaflega eins og sá, sem þörf er á að sannfæra
sjálfan sig. „pað var ekki annað en misgáningur,
en okkur varð hræðilega hverft, þið megið trúa
því, — einkum mér, því að eg varð að gæta
tvenns konar hagsmuna. Cartoner kom ríðandi beint
í flasið á okkur.“
„Cartoner?" endurtók prinsinn.
„Já, hann hringdi bjöllunni, en við áttum von
á öðrum, og þegar hliðinu var lokið upp, leiddi
hann hestinn beint inn á milli okkar. pað var
laus skeifa undir klðrnum-
„Hver sá hann?“ spurði prinsinn.
„Hver einasti maður.“
„Kosmaroff?“
„Já, og ef eg hefði ekki verið þar, þá hefði
farið illa fyrir Cartoner. pið vitið, hvemig Kos-
maroff er. pað var mjórra muna vant.“
„pað hefði verið yfirsýnd,“ sagði prinsinn. —
„pað var slysið, sem þá henti síðasL pað hefir
%
[aldrlei Itil Jþessa orðið jtil láns að úthella blóði í
smáskömtum."
„pað sagði eg einmitt Kosmaroff, þegar Car-
toner var farinn. pað var auðséð, að hann hlaut
að hafa komið af hendingu. Cartoner gat ekkert
um þetta vitað. Ef hann hefði gert þetta af ásettu
ráði, hlaut hann að vita alt — eða ekkert.“
„Hann gat ekki hafa vitað alt,“ sagði prins-
inn- „pað er algerlega óhugsandi.“
„pá hefir hann ekkert vitað,“ sagði Wanda
og hló við og þá var mesti alvörublærinn horfinn
af þessu máli.
„Eg veit ekki, hve margs hann varð vísari með-
an hann var inni hjá okkur — það er að segja um
þá hættu, sem hann var sjálfur í — því að hann
er allra manna stiltastur og var rólegur, rólegri
en eg. En hann veit, að eitthvað var þarna at-
hugavert," sagði Martin og þurkaðj rykið framan
úr sér með vasaklútnum sínum. Hönd hans titraði
ofurlítið, eins og hann hefði riðið geyst eða hon-
um hefði skotið skelk í bringu. „Við komumst í
hart, fyrst í stað, þegar hann var farinn, einkan-
lega við Kosmaroff. Maðurinn er ekki nema hálf-
taminn, ef satt skal stgja.
„pað er honum sjálfum fyrir verstu,“ sagði
Wanda. Hún talaði mjög kvíðalaust og virtist stað-
ráðin í að gera svo lítið úr þessu atviki sem verða
mátti. ,
„Hvernig er þá máíum komið?“, spurði prinsinn.:-
„Nú er svo komið,“ svaraði Martin, „að Pól-
land er ekki nógu stórt til þess, að þeir geti báðir
verið þar Kosmaroff og Cartoner. — Cartoner
verður að fara. pað verður að segja honum það,
eða annars —“
Wanda hafði sest við sauma sína, en þegar
hún laut yfir þá athugul, hvarf roðinn smátt og
sinátt úr kinnum henni-
„Eða annars — hvað?“ spurði hún.
. Martin ypti öxlum.
„Jæja, Kosmaroff lætur sér ekki alt í augu
vaxa.“
„pú átt við, sagði Wanda, (sem vildi komast
fyrir allan sannleika í þessu efni), „að hann muni
myrða hann?“
Wanda leit til föður síns. Hún vissi, að þeiv
menn eru engir sáttasemjarar, sem mjög eru að-
þrengdir. Hún var kunnug sögu síðustu uppreisnar
°g vissi um hin mörgu morð, sem hin nafnlausa
þjóðstjórn stofnaði til og lét fremja, en duldist
sjálf svo vel, að ekki hefir til þessa dags orðið upp-
víst um meðlimi hennar. Prinsinn bandaði hend-
■inni lítið eitt, eins og hann varðaði litlu um þetta.
„Við getum ekki fengist um þessa smámuni. Við
höfum meirí stórræði með höndum. Okkur hefir
ævinlega komið saman um, að einstaklingslíf megi
ekki tálma framgangi okkar mála.“
„Kosmaroff styður altaf mál sitt með því,“
svaraði Martin og var órótt.
„Einmitt! Og úr því að eg var ekki nærstadd-
ur, þegar þetta skeði — og það er meira að
segja ekki í mínum verkahring — þá get eg ekki
látið þetta til mín taka.“
„Kosmaroff hlýðir éngum öðrum.“
„Gerið þið þá Cartoner við vart,“ sagði prins-
inn að lokum. Og hann var ævinlega vanur að
eiga síðasta orðið. Hann var vanur að segja við
einn: Farðu! og við annan: Komdu!
„Eg get ekki gert það,“ sagði Martin og leit
til systur sinnnar. „pið vitið um stöðu mína, og
hvernig um mig er setið.