Vísir - 28.09.1923, Blaðsíða 4

VUiR
Föstudagfirfti 28. sept. 1923.
Earlmannatatnaðir.
Blá Cheviotsföt, svört Kamgarnsföt og allsk. mislit föt frá
kr. 55.00 pr. sett, nýkomnir í stóru og fjölbreyttu úrvali í
Brauns Verslun.
Aðalstræti 9.
Veggíðður
Fjölbreytt iryal af emkn voggféöri. Légt yerB.
Guðmundur Ásbjörns^on
Laagayeg 1.
Ef þið viljlö veralega góö, ósvlkln vín, blöjlð þi um hln
heimsþektu Bodega-vin.
Sjóvátryggingarfélag Islands, EimsMparéiagshúsiuu, Reykjavfk
Bimar: 542 (skrifitofan), 809 (framky.atj.). Simnefni sIn«uranoe“.
Alakonar ajó- og atriBayátryggingar. Aliaienakt ajóyátryggingarfélag.
Hvergi betri og árelðanlegri vlðskifti.
Léreftasaum
kennir undirrituð. — Elísabet Er-
lendsdóttir, Grettisgötu 27 (eftir
30. þ. m. í Þingholtsstr. 27, uppi).
Miðdegismatur
fæst framvegis í Þingholtsstræti
28 (Hússtjórnarskólanum). Sann-
gjarnt verð.
Grólfdúkar
og vaxdúkar, miklar birgöir, einn-
ig dívanteppi, frá kr. 15.50.
JÓNATAN ÞORSTEINSSON.
Þakjárn og þakpappi
kom meB Gullfoss og Lagarfosi.
Helgi Magnússon & Co.
Magasin
du
Nord
Haapmaanahöfn
Linvöradeildiu verBuropnuð
aánuiaginn 1. okt.
V0RDHÚSIÐ
Rúmstæði
i
ailskonar
og tréstólar, mjög ódýrir, hjá
JÓNATAN ÞORSTEINSSYNI.
V eggf óður
venjulegt og leður-„imitation“
(vaskegta), ódýrast og best. Kom-
iS og þér munuð sannfærast.
Versl. Hjálmars Þorsteinssonar
Skólavörðustíg 4. Sími 840.
Krydd
allskonar
er best og ódýrast i
Nýiendavörndeild
J e s Z i m s.e’n.
Gistihæli
Hjálpræðishersins á Seyðisfirði
opnaði deildarforingi S. Graus-
lund á laugardaginn var. Er það
í bæjarfógetahúsinu, er Ari Arn-
alds hafði selt hernum fyrir 45
þús. kr. f neðri hæð hússins er
lestrarstofa, borðstofa, eldhús og
ibúð fyrir umsjónarfólk, en á efri
hæðinni svefnrúm fyrir 17 manns.
Eætir þessi framkvæmd úr mjög
tilfinnanlegum skorti á gistingu á
Seyðisfirði og mun bærinn og
sýslan styrkja fyrirtækið eftir
föngum.
ENGINN VEIT SÍNA ÆFINA —
Konan , hristi höfuðið og muldraði: „Kol!
Ekki nema það þó.“ En eftir örstutta stund,
kom hún með kolamola r ausu. Travers kveikti
eld og hitaði sér tevatn, Að því búnu settist
hann við borðið og tók að rita utan á um-
slögin, eftir -rauðu bókinni. pess háttar störf
eru að líkindum ver iaunuð en flest annað, og
mega menn rita bæði fljótt og lengi til þess að
vinna sér inn fáa shillinga. En þó að honuni
lægi mikið á fénu, þá hætti hann fljótlega að
skrifa. Virtist svo sem hann fengi ekki fest
hugann við þetta óbrotna starf vegna þeirra
. tilfinninga, sern bærðust honum í brjósti.
Hann stóð á fætur, tautaði eitthvað blótsyrði
fyrir munni sér, lauk upp gömlum og slitnum
malsekk og tók þar upp dagblað. pað var
þriggja daga gamalt. Hann þurfti ekki að
fletta því við. Á ystu síðu blasti við honmníburð-
armikil frásögn um það, hvernig erfingi Stran-
fyres lávarðar hefði fundist, og frá því skýrt,
að hann væri kominn til Englands. Fréttin
hafði verið símuð vestan um haf, og kom frá
bláðamanni, sem var svo heppinn að sjá Rafe,
og hafði hann lýst hinum unga námumanni
mjög eftirminnilega. Helstu atriðin í lýsingunni
lutu að vaxtarlagi hans og karlmensku, og þess
getið, að hann væri rauðhærður. Frásögninni
lauk, eins og vera bar, á upptalningu allra þeirra
titla, sem Stranfyre lávarður hefði öðlast með
arfinum, og skrá yfir fasteignir þær, sem hann
hefði erft, og hvað þær gæfu af sér.
Travers starði lengi á hvert orS og las grein-
ina í hægðum sínum, þó að hann.í raunínni kynni
, hana utan bókar. Síðan settist hann við arininn,
með blaðið í hendinni, og starði í glóðina. pað
var ekki örðugt að gera sér í hugarlund að-
stöðu þessa manns, sem hafði skotið upp úr
venjulegri námamannsstöðu, en nú var orðinn
einn af ættgöfugustu aðalsmönnum og hafði
fengið í arf gamalt og þjóðkunnugt ættarnafn,
ásamt gegndarlausum auðæfum.
Öll gæði þessa heims stóðu opin hinum unga
manni; hverri þrá gat hann fullnægt og upp-
fylt allar sínar óskir; hann gat skrýðst pelli og
purpura, og hann gat óhikað biðlað til hinnar
ættgöfugustu og fríðustu meyjar ríkisins. Hann
var nokkurskonar ævintýraprins, vafinn í skykkju
auðæfanna og átti alt það, sem Travers girntist.
Travers spratt á fætur, kreisti blaðið í hendi
sér, og bölvaði jarlinum af Stranfyre; ekki í
ákafa, en í stuttum, snöggum setningumí með
haturshreim í rómnum, hatur logaði í augum
hans og hatur titraði á vörum hans. Hann sett-
ist oftur við borðið og tók til við hið fyrirlitlega,
sálarlausa starf. ----- Lávarður Stranfyre var
á ökuferð með ungri hefðarmey, efalaust hentu
þau gaman,s á þessu augnabliki, að hinu undar-
lega framferði mannsins, sem þau höfðu bylt
um koll, og héma sat nú hann, Travers, í ræfils-
kytru, skrifaði utan á umslög og fékk að laun-
um nokkra aura fyrir þúsundið.
Hann sá muninn í huga sér, meðan hann
vann af kappi, og hjavta hans fyltist gremju, því
að hann taldi sjálfum sjer trú um, að ef fara
ætti eftir lögmáli náttúrunnar, þá væri það
hann, Travers, sem ætti a8 erfa tignamafnið
og allan auðinn.
*
pví að þessi maður var hálfbróðir Rafes, son-
ur. konu þeirrar, sem faðir þeirra hafði flekað,
og um það hafði hann verið að hugsa í andar-
slitrunum.
„Og er það ekki dæmafátt, að fáein orð,
sem hempuskrýddur snáði hefir mælt, skuli
valda þessu öllu,“ hvæsti hann á milli tann-
anna. „Enginn hefir orðið fyrir eins hastarleg-
um rangindum eins og eg. Eg er nafnlaust úr-
þvœtti, en hinn er aðalsmaður og hefir auð fjár.
pað er hreinasta furða, að eg skyldi ekki taka
fyrir kverkar honum og kyrkja hann. Eg á
auðvelt með að skilja bróðurmorð Kains. pað
má margt færa honum til afsökunar. Bróðir!
Er það nokkur furða, þó að sá bróðir sé hataður,
sem situr að öllu því, sem að réttu lagi tilheyr-
ir öðrum? Já, .það má finna Kain margt til
málsbóta. Mér var morð í hug, þegar mér varð
litið á brosandi andlit hans. Guð gœfi, að eg
sæi hann aldrei framar!"
Hann þurkaði kaldan svitann af enni sér,
reis á fætur, drakk nokkra teiga af tei og stóð
síðan með bollann í hendinni, starði fratm fyrir
sig og tautaði hálfhátt: %
„Eg er eflaust asni! Eg hefði átt að segja
þeim hvar eg átti heima. pau hefðu boðið mér
peninga. Og hamingjan veit að þeirra þarf eg
með. En eg gat það ekki. pað er hálfskrítið
að óþektur ræfill skuli eiga stolt til í eigu sinnil
Hvaðan skyldi eg hafa það? Ékki frá móður
minni,“ og fyrirlitningarbros lék um varir hans;
því miður bar hann hvorki ást né virðingu fyrir
móður sinni. „Sennilega frá föður mínum. Mér
kippir í kynið. Eg er Halgrave, að minsta kosti