Vísir - 07.05.1925, Blaðsíða 5

Fimtudaginn 7. maí 1925.
VÍSIR
I Magasin du Nord. |
Eftirtaldar vörur eru hvergi
ódýrari í bænum: Handklæða-
dregill frá 1,25. Tviáttau frá
1,45. Gardínur, mikið úrval.
Slitfataefni
tvíbreitt, sérlega gott á 4,00
pr. meter. Molskinn, fjórir
litir.^Cheviot í drengjaföt, bast
í bænum hjá okkur.
I Y0RUHOSIÐ
Veggfóður,
Loftpappír,
Gólfpappa og
Veggjapappa
selur ódýrast
Björn Björnsson
veggfóðrari
Laufásvegi 41. Sími 1484.
Iiieiti
Eimskipafél.húsinu j3. hæð.j „
Semur sérstaklega um alla
mánaðarinnheimtufyrir versl-
anir. Tekur einnig einstáka
víxla og aðrar skuldakröfur
til innheimtu kl. 10—l á dag-

inn.
Visiskaffíö
gsrlr alla glaöa.
} Ekkert strit
Aðeins iitil suða

Og athugið litina i mislitum
dúkunum, hve dásamlega skœr-
Ir og hreinir þeir eru, eftir litla
guðu með þessu nýja óviðjafn-
—r-* anlega þvottaefni. >-<
FLIK-FLAK
Gaman er að veita því athygli, meðan á suðunni stendur, hve greiðlega
FLIK-FLAK leysir upp óhreinindin, og á eftir munu menn sjái, aC
þræðimir í dúknum hafa ekki orðið fyrir neinum áhrifum.
FLIK-FLAK er sem sé gersamlega áhrifalaust á dúka og þeim óskaðlegt,
hvort sem þeir eru smágerðir eða stórgerðir. J>ar á móti hlífir þaO
dúkuniun afarmikið, þar sem engin þörf er á að nudda þá á þvotta-
bretti né að nota sterka blautasápu eða sóda.
Aðeins litil snSa,’og óhreinindin leysast alveg npp.
Jafnvel viðkvæmustu Jit'ir þol«
FLIK-FLAK-þvottinn. Sérhver mis-
litur sumarkjóll eða lituð mansétt-
skyrta kemur óskemdjúr þvottinum.
FLIK FLAK algerlega óskaðlegt.
FLI K
Fæst í heildaelu hj|
1 Bmnjólfsson $ Kuaranl
rfímar 890 & 949. Reykjarík.
FLAK
GRlMUMAÐURINN.
Mundu þiS standa hjá, á meSan útlendir her-
menn færi úr einni borg í aðra, svívirSandi kon-
ur ykkar og rænandi borgarbúa? Mundi ykkur
líka vel, ef sú trú, sem guð hefði gefið ykkur,
væri talin á borð við drottinsvik og upprebn?
Höndin, sem hefir fætt þessa þjóð, frú mín,“
sagði hann og hló við kuldalega, „það er hönd-
in, sem hefir eytt þetta land, rænt borgir lands-
ins, rekið fólkið klæðlaust og hungrað út á
gaddinn, -— það er höndin, sem prinsinn af
Óraníu hefir risið gegn, til þess að koma fram
hefndum!“
Hún hafði smátt og smátt þokast frá honum
á meðan hann talaði, og hún hefði losað hend-
ur sínar, ef hann hefði ekki haldið svo fast um
þær, að hún fekk þær hvergi hreyfðar.
„En Ramon var myrtur, herra minn,“ mælti
liún hægt, „getur þú búist við, að eg gleymi
því? — og eg þyrði að sverja, að jafnvel nú
finnast menn, sem mundu vilja myrða Alba
hertoga, ef færi gæfist .... og jafnvel föður
minn.“
Hann svaraöi þessu engu, — eí hún heföi
ekki minst á, að faöir sinn lcynni aö veröa
myrtur, kynni hann, ef til vill, aö hafa reynt
aö segja henni, að manndráp væri ekki æfin-
lega morÖ, heldur réttlát refsing á stundum.
Ramon, hinn svíviröilegi þrjótur, var dauöa-
sekur, umfram flesta ótínda glæpamenn. En
hvernig ætti hann aö segja henni þaö, úr því
aö hún haföi gert svo svo alranga ímyndun
sem mest mátti veröa, um þenna illa og sví-
virðilega mann? — Honum varö þess vegna
ekki annað fyrir, en aö þegja og stynja.
Ekki var enn kominn tími til þess aö hin
nærna og hjartahreina mær mætti sjá ráðgát-
ur tilverunnar leystar hverja af annari, — til
þess aö henni mætti skiljast, aö til er víðari
sjóndeildarhringur í veröldinni en sa, sem hún
hafði litið yfir múra klaustursins. Hún hafði
alist upp við fyrirmyndir, hugsanir og fyrir-
ætlanir, sem hvergi komu nærri þeim miklu
og beisku sannindum, sem boðuð vóru hver-
vetna í hinu fótum troðna landi. Allar hug-
myndir hennar um konung og föðurland,
skyldur og drottinhollustu urðu að hverfa og
eyðast fyrir hversdagslegum og sárum sann-
indum, áöur en hún reisti sér hreinni og heil-
næmari skoðanir á rústum þeirra, um trú, von
og takmarkalausan kærleika.
Mark vorkendi henni af öllu hjarta barna-
skap hennar og fáfræði. Stjórnlaus löngun
greip hann, til þess að vefja hana í faðm sér
og flytja hana eitthvert út í ævintýraheima,
fjarri öllum svikráðum, grimdarverkum, eymd
0g kúgun; og þó hefði hann á hinn bóginn
haft yndi af að fara með henni þangað, sem
sorgir og fátækt þjakaði hvað sárast, því að
hann vissi, að sál hennar var enn þrungin þeim
blíöu tilfinningum, sem kunna aö létta þrautir
og þjáningar með einu, társtokknu augnatilliti
eða hlýju handtaki.
Alt þetta og margt fleira sagði augnaráð
hans henni, þó að hann þegði, og hún vissi,
— af undarlegri skarpskygni, — hvað honum
bjó í brjósti. Ákefð sú, sem lýsti sér i því,
sem hann hafði sagt við hana, hafði sann-
fært hana um, að hann væri ekki sá hirðu-
lausi dáðleysingi, sem orð fór af. Heitar og
djúpar tilfinningar bærðust í brjósti honum,
— heitari, ef til vildi, en i brjósti þeim mönn-
um, sem hugðu á morð og uppreisnir og sátu
um nætur á svikráðum. Hún fann, að hann
væri ekki blindur fylgifiskur landstjórans, eða
föður hennar. Hann sá eymd þá, sem þjóðin
stundi undir, en kæruleysi lians 0g gáleysi
var auðsjáanlega ekki nema yfirvarp, — undir
niðri kendi hann biturrar gremju, vegna þjóð-
ar sinnar.
En þó að undarlegt megi virðast, þá áfeldist
hún hann ekki fyrir þetta. Ált í einu virtist
hún sjá hag lands og þjóðar öðrum augum
en áöur. Hún haföi alt í einu hlotið nýjan
skilning á málefnum Niðurlandabúa. Úr því
að Mark var verndari þeirra 0g málsvari, þá
skildist henni, að þeim gæti ekki verið alls
varnað. Þetta var, ef til vill, ekki rökvíslegt,
en þó máttugra og sannara en mörg rökleiðsla,
— og rödd tilfinninganna hvíslaði að henni:
„Gæti hann barist fyrir þessu málefni, ef það
væri ilt? Gæti slíkur sannfæringareldur brunn-
ið í sálu hans, ef hér væri um ilt málefni að
ræða?“
Og Lenóra fann skyndilega til ákafrar löng-