Vísir - 12.09.1925, Page 6

f
VÍSIR
Laugardaginii 12. sept. 1925.
Lanðsins besta úrval ai rammalistnm.
Myndir innrammaðar fljótt og vel. — Hvergi eins ódýrt.
Gnðmnndnr Ásbjörnsson.
'HW
A N D
Simi 555.
Langaveg
Efnalang Reykjaviknr
Kemlsk fatahrelnsnn og lltnn
Langaveg 32 B. — Siml 1300. — Símnefnl: Efnalang.
Hrainsar meB nýtísku áhöidum og aðferðum allan óhreinan fatnaS
og dúka, úr hvaöa efni sem er.
Litar upplituS föt og breytir um lit eftir óskum .
Eykur þægindi. Sparar lé
Fril Uestur-fslendinsuiii.
—o—
Merkur íslendingur látinn.
Þann 25. júlí ]). á. anda'ðist í
Chicago Islendingurinn Benedikt
læknir Einarsson. Blaöið Lögberg
fer svofeldum orðum um hann:
,,Var hann stórmikill hæfileika-
maöur, aö sögn, og skaraði mjög
fram úr i skurðlækningum. Iiann
var fæddur i Myvatnssveit 12.
ágúst 1855, og fluttist vestur urn
haf 17 ára að aldri. Starfaði hann
l'yrst: sem túlkur í þjónustu járn-
bra.utarfélaga, en tók síðan að
stunda nám við Mi.chigan-háskól-
ann. Lauk hann prófi í' læknisfræði
með ágætis vitnisbuijði. Til Chica-
' go fluttist hann 1891, og dvaldi
þar upp frá því.“ Sænskt blað,
sem dánarfregn þessi er þöfð eft-
ir, telur Benedikt heitinn eigi að
eins hafa verið rnikinn og merk-
an lækni, heldur hafi mannkostir
hans verið svo miklir, að fátítt
er. Bókelskur hafði hann verið
meö afbrigðum, fróður um sögu
íslands og bókmentir. Hann lætur
eftir sig konu og tvö börn.
I
I Merk læknishjón.
Þau Magnús B. Halldórsson og
Ólöf kona hans Magnúsdóttir, áttu
silfurbrúðkaup 6. júlí í sumar. Var
þe’f.n hjónum haldið veglegt sam-
sæti í Winnipeg, og má svo heita,
Aðalnmboðsmaðnr fyrir
Island
Ú, Einarsson
vélfræðingur.
Símnefni „Atlas14 Reykjavik.
Sími 1340
að vinir þeirra kæmi að úr öllum
áttum, til þess að taka þátt i þvi,
t. d. margt manna úr North Dakota
ríki. Magnús er ágætur læknir og
hefir látið mjög til sín taka um
ýms mál. Kona hans er dóttir síra
Magnúsar heitins Skaptasonar,
hins merkasta manns.
Síra Ragnar Kvaran haföi orð
fyrir gestitlm í samsætinu.
Rögnvaldur Pétursson
átti 25 ára prestskaparafmæli 12.
júlí í sumar. Hann er einhver hinn
atkvæðamesti Vestur-íslendingur,
sem nú er uppi. Hefir hann helgað
Únítarastefnunni starf sitt að
miklu leyti. Hann hefir lengi ver-
íð fulltrúi Unitarafélagsins í Bost-
011 fyrir Vestur-Canada, auk þess
sem hann gegndi störfum fyrir söfn
u'o sinn í Winnipeg. Þó starf hans
hafi farið mikið í trúmálin, þá hef-
ir hann þó afkastað miklu á öðr-
um sviðum. Hann er ágætlega rit-
fær |tnaður og víðlesinn, og hefir
skrifað mikið í blöö vestra, eink-
anlega Heimir og Heimskringlu,
Hafði hann ritstjórn hennar á
liendi um skeið. Á síðari árurn
hefir hann lagt mikið starf fram
fyrir þjóðernishreyfinguna vestra,
verið ritstj. Tímaritsins, og að
allra dómi leyst það prýðilega at
hendi. Dómarnir hafa vearið ærið
misjafnir um síra Rögnvald og oft
staðið á honu|m mörg járnin, eins
og títt er um menn, sem mjög
skara fram úr. Síra Rögnvaldi
mun það manna mest að þakka,
að „Andvökur" Stephans kornu út.
Heimskringla, sem út kom 25. júlí
s. 1. var að mestu helguð starfi
Rögnvalds. Flutti Stephan G.
honunt kvæði, sem þar er prentað.
ílarleg grein um starf hans er í
blaðinu, eftir Gísla Jónsson, ávarp
eftir síra Ragnar E. Kvaran, Sig-
. fús Halldórs, ritstjóra Heims-
kringlu o. fl.
Ekta kirsuberjasatt
framleidd af óþyntum berjasafa og sykri. Engin íblöndun af Essensum eða öðrum keimsterkum
efnum. Fyrsta flokks vara Selst aðeins á 3 pela flöskum. — Fæst hjá flestum kaupmönnum.
Efnagerð Reykjavikur.
Fórnfus ást
Skáldsaga
eftir
George Ohnet.
1.
í gamla hallargarðinum stóö vagn með
hestum fyrir. Á þessurn vagni ætlaði Selim
Núnó í veiðiför ásamt gestum sínum. Þjón-
arnir voru komnir á undan með skotvopn
þeirra og veiðihunda. Það var 1. dagur sept-
embermánaðar og fyrsti dagurinn sem leyfi-
legt var að fara á dýraveiðar. Ekkert ský
var á lofti, og sólin sendi brennheita geisla
yfir héraðið. Á klukkuturni þeim, sem gnæfði
upp úr miðri höllinni, var klukkan að slá
tólf. Þá opnuðust dyrnar, sem vissu að stein-
tröppum hallarinnar og Selim Núnó og gest-
ir hans gengu út. Þar voru tvær konur, ung-
frú Ester Núnó og greifafrú Peral. Ungfrú
Núnó var klædd látlausum búningi; hún var
ljóshærð, alvörugefin og móeyg. Grerfafrú
Peral vár í stuttu, skotsku pilsi, gulum reið-
stígvélum og bar litinn fjaðrahatt á höfði.
Augu hennar voru svört og tindrandi, var-
irnar rauðar. Níu karlmenn komu út með
þeim; allir voru þeir taldir með bestu skytt-
um Parísarborgar. Þar var prinsinn af Fau-
cigný, Burat lögmaður, Francfort, systurson-
ur Núnós, hinn laglegasti maður, barón Tre-
sovier, Brucken greifi og þeir vinir Núnós,
Bre.de, Trembly og dúfnaskyttan frægajakol)
Termont. Núnó sjálfur var klæddur hvítum
fötum. Hann var jötunmenni á vöxt, og gaf
þegar merki um, að vagninum skyldi ekið
til þeirra.
„Þú ætlar þá ekki að verða samferða?“,
sagði hann við dóttur sína.
„Nei, pabbi! Eg kem ef til vill síðar og
borða með ykkur morgunverð," sagði hún.
„Jæja, þú tekur þá körfuvagninn og lætur
beita fyrir hann skotsku hestunum. Við för-
um að steinkrossinum; þar er bæði fagurt
útsýni og skuggasælt.“ Hann gekk tit> Ester
og mælti við hana í hljóði:
„Þú hefðir átt að sýna greifafrúnni þá
kurteisi að verða henni santferða. Henni kann
að þykja leiðinlegt, að ver,a ein í þessum karl-
mannahóp.“
„Hún er víst ekki feimin við það; hún
ætlar að vera á veiðum með þér í allan dag,“
svaraði hin unga mær.
„En mér væri mikil þægð í, ef þú vildir
gera það,“ sagði Núnó.
„Jæja þá! Fyrst þér er það kappsmál, þá
verð eg auðvitað að gera þpð.“
„Þú ert góð stúlka,“ sagði Núnó innilega,
tók um mittið á dóttur sinni og kysti hana
á ennið. Síðan snéri hann sér að géstum sín-
um og mælti:
„Greifafrú! Við erum þá ferðbúin.“
Hubert Brufchen greifi, ungur og laglegur
maður, hraustlegur útlits, stiklaði léttilega
upp í vagninn, bauð greifafrúnni sæti við hlið
sér og greip síðan taumana á þeim fjórurn
hestum, sem fyrir vagninn var beitt. Hinir
* veiðimennirnir settust á sætin í vagninum,
■ tveir þjónar stóðu við vagndyrnar, og að litl-
um tima liðnum brunaði vagninn af stað og
hvarf inn í trjágöngin.
Ester stóð litla stund og horfði á eftir
vagninum. Síðan gekk hún i hægðum sínum
niður í skemtigarðinn bak við höllina. Þegar
hún var orðin ein, gerðist yfirbragð hennar
raunalegt. Sá, sem þá hefði séð hana, mundi
tæplega hafa trúað því, að hún væri einka-
dóttir og eftirlætisbarn Núnós hins ríka. Sið-
an móðir hennar dó, fyrir tiu árum, hafði
Ester alist upp á heimili föður síns, undir
handleiðslu ungfrú Faverger, ágætrar kenslu-
konu. Hún var kaþólskrar trúar og hafði því