Vísir - 24.11.1925, Qupperneq 4

f’riðjudaginn 24. nóv. 1925
VÍSIÍl
„Góða frú Sigríður, Iivernig ferð þú að l)úa tll svona
gúðar kbkur?"
„Eg skal kenna þér galdurinn, ólöf mín. ííotaðu að-
eins Gerpiilver, Eggjapúlver og alla Dropa frú Efnagerð
Keykjavíknr, þú verða kökurnar svona fyrirtaks góðar“.
„Það fæst Iijú öllnm kaupmönnum, og eg kið altaf
um Gerpúlver frú Efnagerðinni cða Gerpúlverið með
telpumyndiuni".
15—30°lo afslátt
gef eg af öllu veggfóðri. —
— 120 tegundum úr að
velja.
SLOANS
er langútbieiddasta
„LINI5IENT“
í heimi, og þúsundir
manna reiða síg á það.
Hitar strax og linar *
verki. Er borið ú án
núnings.J Selt i öllum
lyfjahúðum. Nkk\œm-
ar notkunarreglur
fylgja hverii flösku.
!Qj£cv7£jfyrTlA1.
FAKSIMILE
PAKKE
Guðmandnr Ásbjörnsson
^Simi llOO.^rR [Laugaveg l.‘e“
Svnntnr
frá 2,50
Morgnn-
kjólar
frá 9,85
Léreíís-
nær-
fatnaðnr
i rnjög ruik?u
úrvali hjá
okkur
Törnhúsid.
Steil, aiiskonar,
Postaiíðsvörur,
Leirvörur,
Olervörur.
Barnaieikíöag.
Verðið altaf lækkanði
Nýjar vörnr 2var í mánnði.
Éii Hí Bankastræti 11.
Ofnar svartfr og emaflleraðjr.
Eldavéiar stórar með bakaraofni og emaill. snðn-
katli Irá kr, 130,00.
Þvottapottar so-ss uira.
Oinrör og ofnkitti,
ísleifnr Jónsson.
’Laugaveg 14.
FÓRNFÚS ASl.
lögr’egluna hafa allan veg og vanda af því.
Hver veit nema Rabasson sé saklaus.“
Þegar veiöimaðurinn hristi höfuðiö efa-
blandinn, sagði Núnó:
„Þið vitiS, aS eg hafSi sagt Strehley upp
vistinni. Reikningar hans voru í óreglu. Auk
þess var hann drykkfeldur. Hver veit nema
einhverjum hafi veriS hagur í þvi, aS hann
hyrfi úr sögunni?“
„Hann var yfirveiðimaöur og skógarvörö-
ur, herra greifi, og hér um slóöir er þaS
hættuleg stáSa.“
„HvaS ekkju Strehleys snertir, þá skal eg
sjá um, aS hana skorti ekkert. Eg slæ ekki
hendinni af þeim, sem deyja í þjónustu minni.
Og eftirleiSis gegniS þér stöSu Strehleys
þangað til eg hefi ráðið mér annan yfirveiði-
mann.“
MaSurinn þakkaSi fyrir sig, kvaddi og fór.
Um sama leyti sem Núnó barst fregnin um
dauSa Strehleys, kom Pont Croix markgreifi
á bát sínum upp eftir ánni. Haustsólin skein
á fjöllin í fjarska, en léttur þokuslæSingur
var hiS neSra viS ána. Hann og Celestin voru
aS innbyrSa feiknastóran áí, þegar hundur
Clements fór aS urra. Og í sama bili heyrSi
hann kallaS til sín:
„Herra Clement! Ilerra Clement!“
Pont Croix leit viS og sá mann koma hlaup-
andi milli trjánna.
„ÞaS er Briffó. HvaS er honum á hönd-
um? RóSu í land Celestin!“
Þjónninn lagSi álanetiS til hliSar, tók til
ára og sneri bátnum aS landi.
„Herra Clement!" kallaSi Briffó enn í
mesta eymdarrómi.
„Já, já! Eg er hérna. Þú öskrar eins og
þú sért brjálaSur! TalaSu svo aS eg skilji
þig!“
Briffó var yfirkominn af mæöi; hann
fleygSi sér niSur á fljótsbakkann og lá þar.
„Eg hefi hlaupiS alt hvaS af tók. Eg kem
beint frá þeim .... Þeir hafa tekiS Rabas-
son fastan.“
„AS þessu hlaut aS reka. Eg var búinn
aS segja þér þaS,“ sagði Clement.
„Hann er ákærSur fyrir morS,“ sagði
Briffó.
„Fyrir morS! ÞaS er heldur óefnilegt! En
þaS getur tæplega verið rétt.“
„Ó, herra Clement! Eg get svariS aS hann
er saklaus. ViS vorum saman, þegar glæpur-
inn var framinn."
„HeyrSu, gamli þorskhaus! Ertu aS hugsa
um aS koma sjálfum þér í klípu?“
„ÞaS er nú einmitt þaS, sem eg óttast mest
af öllu,“ sagSi Briffó einfeldnislega. „Og
þess vegna var þaS, aS eg fór aS leita ráSa
hjá ySur. Eg er alveg yfirkominn og rugl-
aSur. Eg hefi ekki linaS 'á sprettinum síSan
eg fór fram hjá Lagný. Tveir lögregluþjón-
ar gæta Rabassons.“
„Og hvern á hann aS haía drepiS? spurSi
Qement.
„Strehley, yfirveiSimanninn úr höllinni,“
sagði Briffó.
„Hver ákærir hann?“
„Líkurnar eru móti honum, og allir halda
aS hann sé sekur, þaS er aS segja, ef þér,
herra markgreifi, viljiS ekki reyna aS sanna
aS hann sé saklaus.“
„Hvernig ætti eg aS fara aS því? Held-
uröu aS eg fari aS verSa málaflutningsmaS-
ur fyrir slíkan þoi-para?“ sagSi Clement.
„IivaS verSur um okkur, ef þér bregSist?“
Og Briffó liélt höndunum fyrir andlit sér,
fullur örvæntingar. Pont Croix rann til rifja
aS sjá eymd.hans. Honum þótti óneitanlega
vænt um aS þessum mönnum, sem fæddir
voru á óSalseign hans, skyldi finnast sjálf-
sagt aS leita verndar hans, eins og verið
hafSi, áSur en hann misti eignir sínar. Hann
hugsaSi sig um lítiS eitt og sagSi:
„I-Ivar fanst líkiS ?“
„Á sandeyri viS Mare-Plate.“
„Hvar var Rabasson í gær?“
„í Anette-skóginum.“
„GeturSu sannaS þaS?“
„Nei, herra! ViS mættum engum.“
„ViS skulum fara þangaS sem morSiS hef-
ir veriS framiS. Ef til vill getum viS orSiS
einhvers vísari. — Celestin, berSu netin upp
og kiptu bátnum á land.“
Clement stökk í land, og gekk af staS gegn-
um Commandiere-skóginn. Hann gekk hratt
og hlustaSi á frásögn Briffós um aS sumar-
skálinn væri brunninn, hyssan horfin og
Strehley dauSur.
Clement talaSi ekkert, en hugsaSi aS eins
meS sjálfum sér: