Alþýðublaðið - 25.06.1928, Blaðsíða 4

4
ALPÝÐOBfeAölfí
Mikið úrval af
falleguni eg
ódýrsin
kveBsokknm
Hltt og þetta.
Auður og ópægindi.
I síðast liðnum mánuði va:
dregið um vinningana í happ-
dxætti einu í Paris. Stærsta vinn-
inginn hlaut bláfátækur klæðskeri
í Rouboix, Hafðd snauður við-
skiftavinur látið hann haía happ-
drættismiðann upp í skuld.
Þegar klæðskerinn frétti um pá
hamingju, er honum hafði fallið
I fikaut, Varb hann frá sér num-
inn af gleði, eins og nærri má
geta, því að vinningurinm nam
mörgum milljónum franka. Dag-
5|nn eftir að hann vissi, að vánn-
ingurinn haíði fallið í hans hlut,
fór hann tii Parísar tH pess að
sækja peningana. En í París átti
hann ekki náðuga daga. Fjöldi
manns kom þangað sem hann
Kaffi", imatasv, þvottastell
Bankastræti 11. SSims @15.
beztu fáanlegu, s.vo sem: Kvisialakk, Fe.rn'S, Þurkefni, Terpentína, Black-
ernis, Carbolin, Kreolin, Titanhvíit, Zinkhvita, Blýhvíta, Copallakk, Kryst-
allakk, Húsgagnálakk, Hvítt japanlakk, tilbúinn farfi í 25 mismunandi
• litum, lagað Bronse. B^urrir litir: Kromgrænt, Zinkgrænt, Kalkgrænt,
græn umbra, brún umbra, brend umbra, Kasselbrúnt, Ultramarineblátt,
Emailleblátt, Italsk-rautt, Ensk-rautt, Fjalla-rautt, Gullokkar, Málmgrátt,
Zinkgrátt, Kinrok, Lírn, Kítti, Gólffernis, Gólfdú'/alakk, Gólfdúkafægi-
kústar.
VaI d. Paulsen.
bjó, og állir þóttu’St þurfa að
gefa honum leiðbeiningu um,
hvernig lrann ætti að verja pen-
ingunum. Einn seldi honum bíl,
annar lét hann líftryggja eig og
sá þriðji seldi hdnum hluti í
verzlun sinni. Loks kom ljómand i
falleg og vel búin stúlka, fór með
hann á rakarastofu, í fatabúð og í
gimsteinabúð. lét dubba hannupp
og skipaði íhonum að kaupa skart-
föt og gimsteina. Síðan fór hún
með hann í veitingahús, þar stem
biðu 20 vinir hennar. Tókst að
eyða um nóttina 30 þúsund fren' -
um af fé klæðskerans.
Um morguninn var hann heldur
en ekki timbraður. Hpnum fanst
lífið grimt og harðleikið, og hann
ákvað að skera sig á háls. Tók
hann stóran rakhníf og brá á
háls sér. En áður en klæðskera-
tetrinu blæddi út, kom að maður,
er sótti lækni. Var nú farið með
kiæðskerann i isjúkrahús, og tókst
að bjarga lífi hans. Og þá, er
honum var batnað, var harrn s nd-
vilja helzt hinar góðkunnu
reyktóbaks-tegundir
Mixíœre,
Glasgiotw ——-
Csapsían - ——.
Fásí í öllumverzíimum.
I'flítf íúitp
ílveilisáfttU' .síml 1294, |
tekur að sér alls konar tækifærlsprent- j
un, svo sem erfiljóö, aögönefumlða, bréV, g
reiknimíB, kvltjtaoir o. s. frv., og af-
greíðir vinnuna ftjélt og vlð réttu verði.
ur heim tiL Rouboix, En hörm-
ungar hans voru ekki enda nær,
Þá er heim kom, biðu hans 3000
bréf. Sum voru frá kvenfölki, er
vi'di giftast honum, önnur frá fá-
tæklingum, er báðu hann að
hjálpa sér — og énn önínur frá
kaupsýslumönnum, er vildu, að
Mjólk fæs: allan daginn í Al-
þýðubrauógeröinni
N$fr ka pendur
fá Alþýðnblaðið ókeypis til
Biæstw máiaaðaíinióta. Cterist
éskrifendm' strax í dag!
Snk'kar — ífwkHwi** - Suk'kar
ir* pf)Ö!l«Ftó!ÖWþ1 M»ÚI 'I...
'••■'Ozkn h
Mýja Siskbúðin hefir sima
1127. Sigurður Gíslason
®©í‘5ft (ivo V«1 uthwf)Í5
vðrnrmir v«<■ t)íO. (iiiiðin.
51. Vikar, Laua ivegl 21, s ml
658.
hann gerði fé ag við þá. Maðurinn
varð frá sér nurninn a: örvænt-
ingú, stökk út um gluggann —- og
hefir ekki sést síðan.
--------—--------
Ritstjóri og ábyrgðarmaðu.
Haraldur Guðmundjson.
Alþýðuprentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
bað hennar allrahávirðulegasta göfgi, Ozeroff
prinzessa, mig að tjá yður. Hver er áritun
yðar hér í borginni ?“
„Hótel ,Evrópa‘,“ svaraði ég og bað hann
að bera kveðju mína og þakklæti til henn-
ar allrahávirðulrgustu göfgi, Ozeroff prinz-
essu.
Auðsæilega hafði hann engan grun og
ékki hina minstu hugmynd um, að við Clare
hefðum hizt í þessu sama herbergi. En hann
var stóriygari. Á því var enginn efi.
Hann isinti mér ekki frekar, en lét sér
nægja að gefa varðmönnunum merki. Opn-
uöu þeir dyrnar, og þar voru tveir aðrir
einkennisbúnir þjónar, er fyigdu mét til
dyra hallarinnar. Þaðan fylgdi þjónn mér
út að hinu mikla hli'ði, aem opnaðist eins
og af töfnakrafti og small í lás á hælum
mér.
Kastalinn var hryllilegur í mínum augum.
Ég fór að hugsa um, hvað Clare Stanway
væri leyndardómsfull vera. Moarðið í Sydenr
ham, uppgötvun min í lokaða húsinu í Ken-
sinigton, orð Italíukommgsins, — alt þetta
gerði hana svo dularfulla í mínum augum,
að mig rak í rogastans, og þessa stúlku
elskaði ég óumræðilega. Ég fann betur og
betur, að án hennar gat ég ekki — lifað.
Ég snæddi miðdagsverð í Pivats, sem var
aíþekt matsöluhús á þeim dö'gum. Það vár
í þeim hluta borgarinnar, er Marskaya nefn-
ist, og þegar ég var búinn að borða, sat
ég lengi grafkyrr, niðursokkinn í erfiðar
og þungar hugsanir.
Ég var í flækju. Hvort myndi greiðast úr
þeirri flækju? Eða kann ske yrði óg henni
að bráð ?
Myndi Clare efna loforð sitt og koma til
mjóts við mig á staðnum, sem hún tiltók?
Ég hefi áldrei verið jafnreirðarlaus á æfi
rninni. Ég var ált af að líta á úrið mitt.
Mér fanst tíminn heilar eilífðir. Það var eins
og biðin ætlaði aldrei að taka ehda.
Það, hvers vegna Clare Stanway mætti
mér svona skyndilega, hvers vegna hún lét
éitt og annað í Ijós við mig með einuingis
óbeinum orðum, og hvers vegna hún þjáðist
af ótta.við það, að Bernowski _gæti séð bkk-
ur samári, var alt sarrian ráðgáta, er eg
gat ekki leyst úr. í margar vikur, sem voru
þreytandi og þjáandi fyrir mig, hafði ég
leitað að henni. Ég óskaði sjálfum mér til
írarningju að hafa nú fundið hana aftur.
Eftir stuttá stund ætlaði hún að mæta rniér
á afviknum stað, og ég átti að fá að ganga
-við hlið henni, eins og ég gerði á hinum
unaðsríku og ógleymanlegu kvöldstundum,
áður en sorgaratburðurmn í Sydenham kom
fyrir. Hún þekti mig, rissi alt um stöðu
mína. En hvernig stóð á því, að hún vissi
það ?
Loksins var hinn endalausi tími lfðinn!
Ég ætlaði mér að ganga hægt, því að
timinn var nægur, en ég gat það ekki. Ég
bruniaði þvert á möti áfram á harða-ferð
ýmist eftir eða með fram Fontanka-skurð-
inum. Yfirborð hans var ein ísbella og
þykkur snjór ofan á ísnum. Ég gekk tif
baka nokkurn spöl til þess að eyða tím-
anum, og svo snéri* ég við aftur og h.élt
áfram.
Eftir margítrekaðar tiiraunir í því skyni
að hægja ferðina, tökst mér það svo vel, að
loks fór ég að ganga löturhægt.,, Þegar ég
ko'm að Fontanka-brúnni, þeirri, sem Clare
hafði til tekið, vantaði klukkuna enn þá
fimm mínútur í "tlu.
Klukkan tíu á kvöldin er þes-si staðiur
ágætléga valinn fyrir leynifundi. Mjög fáir
eru á ferð, og vanalega ríkir þar kyrö yfir
öllu. Ég beið í skugga brúarinnar. Stjörnr
urnar blikuðu yndisiega á heiðum kvöld-