Vísir - 31.07.1934, Side 2

VISIR
'v'A m IHSmaíi i Qlse m
í u ÞURKABAR /
Undirtektir.
Byltingrartilraunin
í Austurríki.
Herrétturinii, sem á ad dæma
í málum byltingarmanna, tók
til starfa í gær.
II.
Það eru líklega einsdæmi, að
„bændaflokkur“ taki að sér það
hlutverk, að koma i frain-
kvæmd stefnumálum kommún-
Í6ta. — Kommúnistar vilja öllu
bylta og breyta. Bændur eru
lieimatryggir og lialda fast í
fornar venjur og þjóðsiðu.
Þar ber þvi margt á milli. —
En auk þess vilja kommúnistar
afnema eignarréttinn. Þeir vilja
taka jarðirnar af bændunum —
svifta þá öllu sem þeir eiga, gera
þá að ánauðugum, allslausum
þrælum.
Bændur vilja fá að eiga sitt
i friði. Þeir vilja búa að sínu.
Þeir vilja vera húsbændur
heima fvrir, eins og forfeður
jieirra hafa verið í þúsund ár.
En nú berast þeim fregnirnar
um það, að sett hafi verið á fót
sameignarstjórn í landinu. Og
þetta er gert í þeirra nafni! Þeir
liafa kosið mennina, sem leika
þá svona grátt.
Hin nýja ríkisstjórn er þann-
ig skipuð, að til bændastéttar-
innar er ekkert tillit tekið.
Stjórnin er skipuð þrem jafnað-
armönnum eða kannske öllu
lieldur einum jafnaðarmanni og
tveimur kommúnistum.
Ráðherravalið hefir liepnast
þannig, að enginn bóndi er tek-
inn í stjórnina — og enginn,
sem neitt vit hefir á málefnum
landbúnaðarins. —
Hins vegar er tvær verstu æs-
ingaskjóður Framsóknarflokks-
ins dubbaðar upp í ráðherra-
stöður!
Og allir virðast á einu máli
um það, að þessir nýju ráðherr-
ar „bygðavaldsins“ hafi ekki
hið allra minsta vit á þeim mál-
um, sem þeir eru yfir settir.
Þeir eru kunnastir að þjón-
ustu sinni við Jónas frá Hriflu.
En í vistinni þar þykir flestum
haldast illa á viti sínu og sæmi-
legu mannorði, er til lengdar
lætur.
Eftir fregnum þeim að dæma,
sem liingað berast nú daglega
úr sveitakjördæmunum, er svo
að sjá, sem inargir bændur
telji sig illa svikna, að því er
snertir ráðherra-val Framsókn-
arflokksins. Þeir höfðu búist við
því, að bestu menn flokksins
yrði gerðir að ráðherrum. Og í
trausti þess höfðu þeir greitt
frambjóðöndum lians atkvæði.
En svo kemur fregnin um
ráðberrakjörið. Og þá er bænd-
um og búaliði boðið upp á þá
Eystein og Hermann — senni-
lega einhverja allra lökustu
mennina í þingliði flokksins!
Um það er ekki að villast,
að framsóknar-bændur, allur
þorrinn að minsta kosti, liöíðu'
ekki búist við því, að svoaia
hörmulega mundi takast. —
„Ráðherra-valið er spegilmynd
af giftuleysi flokksins“, sagði
roskinn og reyndur framsóknar-
bóndi við þann, er þessar linur
ritar. Og liann bætti því við,
að þessi ráðstöfun hlyti að flýta
mjög fyrir upplausn flokksins
og tvístrun þeirra aflia, sem
baldið hefði liðinu saman að
undanförnu. -— Framsóknar-
flokkurinn hefði orðið fyrir
mikilli og margháttaðri reynslu
á siðari árum. Og þó að linign-
unarmerkin væri að vísu aug-
ljós og áberandi, þá hefði hann
og margir fleiri vonað, að hægt
yrði enn að spengja og klastra
við, svo að virðasl mætti nokk-
urn veginn lieilt. En þetta þyldi
enginn flokkur. —- Þegar svo
væri komið, að enginn maður
með pólitísku viti og sæmilegri
dónigreind og ábyrgðartilfinn-
ingu, gæli trúað ]iví, að lieill
lands og þjóðar væri höfð í
huga, er mikilvægustu ákvarð-
anir væri teknar, þá væri voði
fyrir dyrum. — Þá væri komið
að loka-þættinum. — Þá væri
lítið annað eflir fyrir hvern ein-
stakan kjósanda, en að segja
skilið við sökkvandi fleyturía og
ráða við sig, hvorl vænlegra
mundi, að hverfa til fylgis við
Sjálfstæðisflokkinn eða Bænda-
flokkinn.
Hann sagði, þessi framsókn-
ar-bóndi, að hann væri ekki
einn um þá skoðun, að bænda-
stéttin hefði beinlinis verið svik-
in á hinn lúalegasta bátt, er tveir
ungir og gersamlega óreyndir
skósveinar Jónasar frá Hriflu
hefði verið valdir í stjórn lands-
ins. Sú skoðun mundi nokkuð
almenn, að forvigismennirnir
hefði ekki getað launað flokks-
mönnunum öllu ver örugt fylgi,
en þeir hefði nú gert. Og líklega
yrði þessi óforsvaranlega ráð-
stöfun rolhöggið á traust og
gengi Jónasar meðal bænda-
stéttarinnar. Hann liefði nú sýnt
það svo glögglega, sem verða
mætti, hvar liann stæði í íslensk-
um stjórnmálum og livar liann
ætlaði bændastéttinni að lcnda.
— Þegar honum hefði verið
orðið ljóst, að ekki kæmi til
neinna mála, að þingflokkurinn
tryði honum fyrir ráðherra-
dómi, liefði liann brugðið við og
tekist að koma því lil.vegar um
siðir, að völdin væri fengin í
hendur þeim mönnum meðal
þingliðsins, sem „rauðastir“
væri og svipaðastir kommúnist-
um að öllum skoðunarhætti.
Strákurinn
að anstan.
Það er nú varla í frásögur
færandi, þó að skroppið sé
austur yfir Hellislieiði. Og mér
hefði ekki dottið í liug, að fara
að rjúka með það í blöð, að eg
fór eitthvað 300 kílóm. í bifreið
á riimu dægri núna uin lielgina,
ef svo hefði ekki viljað til, að
eg lenti á óvenjulega glöðum og
opinskáum samferðapilti á
heimleíðinní.
Hann kom til okkar austur í
Rangárvallasýslu og spurðl,
hvort við Iiefðum nokk-
uð á móti því, að lofa sér „að
fljóta með“ suður. Honum lægi
Iifið á að vera ltominn til höf-
uðstaðaríns þá tun kveHiö eða
nóttina.
Við vorum nokkuð mö'rg í
bifreiðinni ag þótti mér varlá á
bætandi. Ert sumir vildu taka-
drenginn, þvi að hann var glað-
ur I viðmöti og iðaði all'ur af'
fjöri. Aðrir sögðu sem svo, að
liklega væri strákuri’nn vi’tTaus.
Og svo væri hvert sæti skipað
í bifreiðinni, og þvi ekki’ liægt
uin vik.
'— Eg skal sitja undli- bTess-
uðu kvenfólki'nu, sagði strákttr.
— Eg befi riðið Þjórsá á Naula-
vaði með vænan ditk á hnakk-
nefintt og farnast vel. Eg hefi
vaðið Markarftjót með lcven-
mann á bakintt f Eg ætla að það
sé ekki minni raun en að sitja
undir 10 fjórðunga blómarós
suður i Reykjavik! —• En gefist
eg illa og fari stúlkurnar að
kvarta, þá er altaf hægt að
fleygja mér út úr vagninum.
Annars er eg nú ekkcrt brædd-
ur um það, að stúlkunum líki
ekki við mig, þó að eg sé ekki
hár i loftinu. — Og nú skulum
við reyna.
Og áður en varði var þiltur
kominn upp i bifreiðina og
stúlka sesl á kné honttm. Eg sá
ekki bvernig það atvikaðist, en
blómarósin sagði, að vel færi
um sig og strákur fullyrti, að alt
væri í slakasta lagi.
Og svo var Iialdið af slað. —
Eg sat t framsætinu bjá bifreið-
arstjóranum og lieyrði ekki
gerla, hvað talað var í aflursæt-
inu, því að við og við köfnuðu
allar raddir í hlátri. Hitt var
mér ljóst, að strákur masaði í
sífellu, en kvcnfólkið hló og
skríkti.
En það, sem eg heyrði, var
svona:
— Trúlofaður! •— Nei — ekki
svona beinlínis — ekki óaftur-
kallanlega. Það væri nú líka
nokkuð snemt — því að eg er
ekki nema á átjánda! Ekki þar
fyrir sarnt — sumir eru nú farn-
ir að huga að konum og ráða
sig i skipsrúmin á þeim aldrin-
um. — Hvort eg ltafi kyst þær
margar? — Það kjrnni nú að
vera ! — Milli fimtán ára og
sextugs! — Alla árgarígana! —
Giftar og ógiftar. — Og stund-
um hefi eg komist í hann krapp-
ann. Eg segi eins og skáldið:
„en gæfa var það mörgum fleiri
en mér, að ntúgar, stakkar, gil
og^hæðir þögðu“. — Við erum
snarpir i kossaleiknum hér
eystra.— Og enn segir sltáldið:
„Það gekk svo eystra úm ástir
fljóðs og manns,
þar urðu svannar hvergi kossuni
varðir.
Og mér er sagt það santa
norðanlands
og svona kvað það vera uni allar
jarðir.“
Vinarborg, 30. júlí. FB.
Otto Panetta, fyrrverandi
hermaður, liefir játað á sig, að
hann hafi myrt Dollfuss kansl-
ara. Kvaðst hann hafa drepið
Iiann í hefndarskyni, af per-
sónulegum ástæðum.
Herrétturínn var setlur kl.
í e. b. i dag og var lekið fvrir
mál Panelta og Franz Holm-
weber, sem sakaður er um land-
ráð, eíns og Panetfa.
Þegar búíð var að Iesa upp
ákærurnar á hendur þeim, en
það stóð yFir í hálfa klukku-
stund, var réftarliölduuum
frestað, til þess að verjandi gæti
undirbúíð vamarræðtr síiia.
Búist er við, að réttarhöldunum
verði haldiS áfiram í fcvel'd eða
á morgun.. ('United Press).
— Já, þefta segir blessað
skáldið. Og haídið. þið kannske,
stúlkur minar, að þetta hafi
breytst síðan! — Dettur ykkur
i hug, að vi'ð séum ólyst'ugri á
kossana núna? — Eða þá að
stúlkurnar sé frábitnari ásta-
glingrinu en á fyrri dögum? —
Nei, elskurnar mínar! — Vi'ð
erum alt að einu og þeir voru
gömlu mennirnir — feður okk-
ar, afar og langafar. Og ekki eru
þið liótinu nískari á blíðuna en
þær voru á sinni tið, mömmurn-
ar, ömmurnar og langömmurn-
ar. Nei, ékki aldeilis! Þar situr
alt við sama, þó að annað breyt-
ist! — — Við kunnum á því
lagið — og þið líka, stúlkur
mínar! Og það er ekkert nema
skóslitið og fyrirhöfnin og ar-
mæðan að vera að lila eftir okk-
ur, því að . ■?
„æskan vissi og veit bar enn,
af vegum bak við guð og menn“,
eins og skáldið segir. Við smjúg-
um undan „kalli og kellu“, livað
sem (autar!
— Þú ert ljóti galgopinn,
segir stúlkan, sem situr á knjám
hans.
— Skapaður þér til yndis og
unaðar, ljúfan mín, segir stráksi
og rekur að henni rembings-
koss.
Og nú verður uppþot í aftur-
sætinu. Og lieyri vænan smell,
eins og þegar flötum lófa er
skclt á blauta nautsliúð, og
stúlkan sprettur upp úr sætinu.
— Eg krefsl þess að dónan-
um verði fleygt út, segir stúlk-
an. — Út með hann! Þetta er
bósi og bulla!
— Gerði hann þér nokkuð,
spyr eg með liægð og líl um öxl.
— Gerði mér? En sú spurning!
Hann kysti mig, svínið að tarna!
— Nú — ekki annað en það,
segi eg', og fer að basla við að
kveikja í pípunni minni.— Hún
er stífluð og mér gengur illa. —
— Hvað verður úr þessu, seg-
ir slúlkan, og eg þykist heyra,
að henni sé i þann veginn að
renna reiðin. — Verður honum
fleygt út eða á eg að eiga það á
hættu, að hann kyssi mig aftur?
— Hvað ætli maður geti verið
að fleygja greyinu út — í blind-
þoku hér upp á miðri Hellis-
heiði.
— Altaf ertu sami skörung-
urinn, Jón! — Ja — þvi segi eg
það —- það er aumt að eiga
svona frænda og verða svo al-
Vínarborg, 31. júlí. FB.
Panetta hefir nú borið það
fram sér til varnar, að hann
hafi ekki ætlað sér að skjótú:
Dollfuss, lieldur liafi einliver
komið við handlegginn á sér og
liafi ]iá skotið hlaujiið úr byss—
unni. — Holzweber bar það, að
bann hefði fengið svohljóðandi
fyrirskipun 25. júlí: „Rikis-
stjórnina ber að liandtaka ag
neyða Iiana til þess að segja af
sér, að ósk Miklas forseta. Und-
ir eins og kanslaraskrifstofurn-
ar Iiafa verið teknar mun Miklas
forseti koma sjálfur og skipa
Rintelen kanslara".
Réttarhöldin liófust aftur-ldl.
9 í morgun. (United Press):.
ein að standast djöfulsinss vélá-
brögð.
— Sestu nú, ljúfan niín,.seg-
ir stráksi. Sestu bjá i'áðlierra-
efninu!
— Ráðherra-efniiíu,, segir
stúlkan. — Ráðheri'aefninii þó
— þó —! Skrattinn fjarri mérl
— Þú ert líka helst þesslegtu’, aft
þú sért ráðherraefni !:
Þar með tylíir liún sér aflur
í gamla sætið og eg þóttist sjá
útundan mér, að liún legði
liægri liöndina aftur fyi'ir
lmakkann á piltinum.
— Svona — svona, dúfan
min, segir stráksi. — Lofaðu
nú ráðherraefninu að taka aft-
ur kossinn, sem viltist til þín
áðan. — Þvilik synd verður ekki
bætt nema með nýjum kossi,
elskan!
Eg heyri ofurlitla smelli ....
eiiin .... tvo .... þrjá ....
— Svo að þú ert að lxugsa um
að verða ráðherra, segir stúlk-
an og er nú orðin lungamjúk.
— Já, seg'ir piltur, býsna kot-
roskinn. Eg er bara'alveg stað-
ráðinn. Og eg er að vona, að eg
sé ekki verri en aðrir strákar til
þeirra hluta! —•
— Nei, það segirðu satt. —
Sá, sem kveikir eld í íshjartanu,
getur áreiðanlega sitt af hverju
.... Og fengirðu samvinnu-
skóla-mentunina, þá er eg viss
um, að þú yrðir ósigrandi.
— Og liana fæ eg — sann-
aðu til! — Eg er á leiðinni suð-
ur til þess að finna Jónas. —
— Guði sé lof og þökk, segir
stúlkan og brosir fagurlega. —•
Hvað heitirðu annars?
— Eyvindur!
P-
Hindenburg forseti
fær sára litlar fréttir af því, sem
gerist í Þýskalandi, stendur í
amerísku blabi, þegar undantekib
er þaS, sem Hitlir kýs að hann fái
vitneskju um. Hindenburg les vit-
anlega þýsk blö'ö, eins og aörir þar
i landi, meö hinum takmörkuðu
fréttum þeirra af því, sem gerist
innan, lands. — Ameríski fréttarit-
arinn Sigrid Schultz, heldur því
fram, aö ýmsir vinir IJindenburgs
fái alls ekki að koma í heimsókn
til hans. Jafnvel ættingjar hans
surnir fái alls ekki aö heimsækja
hann, nema gegn hátíölegum lof-
orðum að blanda sér ekki í efni,
senx snerta stjórnmál.