Vísir - 07.06.1936, Qupperneq 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Súpnslagfnrina.
Smásaga um húsmæður og matargerð, eftir P, TUTEIN.
Súpan var brimsölt. Auðvit-
;að liefði eg ekki átt að minn-
att á það, en eg gerði það nú
:samt. Konan mín tók sér skeið,
dreypti á, og liorfði þykkjulega
á mig.
— Nei, súpan sú arna er
hreint elcki sölt. Eg liefði gam-
an af að sjá þig búa lil betri
.súpu.
— Eg get búið til miklu betri
súpu.
— Þá skaltu bara gera það.
— Já, eg skal svei mér sýna
þér, að eg get bæði búið til
góða súpu og tekið matreiðslu-
konustöðu, ef eg bara kæri mig
um.
— Jæja, karlinn. Þú lieldur,
að þú getir verið vinnukona!
Ha, ha, ha, — lierra vinnu-
Tcona!
Það er ekkcrt i heiminum
jafn lúalega ertandi, eins og
þegar hlegið er að því, sem
maður segir í fullri alvöru. Eg
var sannfærður um það, að eg
gæti unnið öll vinnukonustörf
á liverju venjulegu heimili —
-og sagði þvi snúðugur:
— Þetta er ekkert til að
lxlæja að. Eg skal sýna þér það,
livenær sem er, að eg get bú-
ið til góðan mat.
— Látlu þá sjá, — en góði
reyndu það samt ekki liér
heima.
Samræður okkar féllu niður
um hríð, —- en svo, þegar liún
har fyrir mig kjötbollurnar,
hafði eg ýmislegt við þær að
atliuga, og þá byrjuðum við
fyrir alvöru að rífast.
Um kvöldið lieimsóttu okk-
ur tveir kunningjar okkar, og
drukku hjá okkur kaffi. Þá
skýrði konan mín gestunum
hátíðlega frá því, að við hefð-
um nýlega veðjað um það,
livort eg væri hæfur til að
sækja um vinnukonustöðu —
eða ekki, aðeins einn einasta
dag. Eg kunni ekki við að segja
konuna mína Ijúga, og játaði
því, að svo liefði verið. Siðan
gekk sagan mann frá manni,
og kunningjafólk olckar hringdi
unnvörpum, til að vita, hvern-
ig málið stæði. Konan mín
var vön að svara öllum spurn-
ingum á þessa leið: Hann þyk-
ista geta það, en eg á nú bara
Lágt með að trúa því.
Allar tilraunir mínar til að
gleyma þessu viðurstyggilega
slúðurmáli voru árangurslaus-
ar, og loks var mér hrundið
út í algleymi þess með því, að
konan min laumaði í mig smá-
auglýsingu úr dagbláði einu,
])ar sem óskað var eftir rösk-
um og áreiðanlegum matsveini
á fáment heimili.
— En hér er þess krafizt, að
umsækjandi hafi meðmæli,
sagði eg.
—- Nauðsynlegustu meðmæli
getur þú fengið hjá mér, góði
minn. Þú liefir verið „hjá mér“
í þrjú ár, og eg get vel slaðið
mig við að segja, að þú sétt
kurteis og allra almennilegasta
skinn, ef þú ert undir ströngu
eftirliti húsmóðurinnar.
— Kærar þakkir.
Síðan gaf hún mér skrifleg
meðmæli, og svo skilaði eg um-
sóknarbeiðni, sem eg fékk
svarað tveim dögum síðar. Þá
var mér liátíðlega tilkynt, að
eg skvldi snúa mér til frú Vetr-
arlands í Vonarstræti 107. Og
þangað fór eg.
Eg gekk rakleitt til frúar-
innar, þar sem hún sat og
fylli út í stóran og viðamik-
inn körfustól. í skauti henn-
ar lá franskur doðrantur,
sem hún hefir liklega verið að
lesa. Áður en hún tók kveðju
minni, setti hún upp gleraugu
og skoðaði mig frá livirfli til
ilja, spurði síðan hvort eg væri
umsækjandi, og kvað eg svo
vera.
— Þér lítið nú ekki út fyi’ir
að vera neinn fjdliraflur, mælti
liún. En eru þér þá ekki mik-
ill matmaður?
—Eg kvaðst vera hófsmaður
mikill um mat og drykk, — en
frúin liorfði rannsakandi á mig
og trúði því víst tæplega.
— Eg ætla að ráða yður til
mín, ef þér getið sofið lieima,
en eg læt yður vita það strax,
að reyni eg yður að óráð-
vendni, kæri eg yður fyrir lög-
reglunni, og borðið þér meira
en góðu hófi gegnir, þá segi
eg yður upp. En áður en eg
segi yður fyrir verkum, þætti
mér vænt um að mega lala við
fyrri húsmóður yðar. Hefir
hún síma?
Við liöfðum til allrar óham-
ingju síma, og nú var eg lok-
aður milli hurða, á meðan þær
frúrnar ræddust við. Eg lievrði
frú Vetrarland segja, að liún
skyldi ekki gefa mér of mikið
sjálfræði og, að hún mundi
strax halda mér í „mátulegri
fjarlægð“!
Samliingarnir gengu prýði-
lega.
Eg' átti að fá 45 krónur um
mánuðinn, og smáliækka svo
upp í 50 krónur, ef eg reyndist
vcl.
Fyrst átti eg að gera hreint
í eldhúsinu, og frúin skipaði
mér að flytja stólinn sinn fram
til mín, svo hún gæti setið og
sagt mér fvrir, og kvnnst hand-
verki mínu. Það tafði töluvert
fyrir mér, að þvo eldhúsborðin
og þegar að mataráhöldunum
kom, varð eg að þurka diskana
bæði bak og fyrir. Frúnni var
laust um málbeinið og lét dæl-
una ganga, uns hún livað eft-
ir annað var komin að því að
lcafna úr mæði. M. a. sagðist
hún lesa geysilega mikið, og
þess vegna væri hún nú orðin
þetta feit. En þar sem mér kom
það hálf spankst fyrir sjónir,
að fólk læsi á sig ýstru, svar-
aði eg þvi hvorki til né frá.
Hún hefir líklega séð, að eg
var ekki sérlega hrifinn, og tók
að spyrja mig um siðasta veru-
stað minn, — og hvernig hús-
bændur eg hefði átt. Eg hag-
ræddi á mér svuntunni og kvað
húsbónda minn hafa verið
besta grey, — en frúna hálf-
gerðan varg.
— En húsmóðirin verður nú
að láta til sín taka í öllu, sem
fólk nefnir nýtísku húsbald.
Þér eigið eftir að þurka und-
an gasvélinni!
Eg þurkaði, fægði og fágaði
Frh. á 5. síðu.
SKRIÐ J ÖKULL.