Vísir - 08.11.1936, Side 2

2
YÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Óli sýsluskrifari.
öli sýsluskrifari reið í réttirn-
ar og drakk sig augafullan.
Morguninn eftir var liann sár-
lasinn, enda var liann óvanur
öllu fylliríi og' mesti reglu-
piltur- -— Hann lá í öllum föt-
um ofan á sænginni og skalf
eins og hrisla í stormi. Hvernig
var þetta annars og livenær
kom eg heim, sagði hann við
sjálfan sig. Hann settist framan
á og svimaði dálítið. Én þá kom
óræstis klígjan, svo að liann
varð að halla sér út af á ný.
Óli sýsluskrifari var óneitan-
lega hálfgerður einfeldning-
ur, en samviskusemin sjálf.
Honum þótti embætt sitt hið
virðulegasta, þó að kaupið
væri lágt. Þáð var ekki
slorlegt, að sitja þarna inni
hjá borðalögðum sýslumannin-
um og fá að vera viðstaddur
öll réttarhöld. Þau gátu verið
iskemtileg og voru það oft.
Hann hafði eiginlega gaman að
öllum málum, sem fyrir réttinn
komu, en skemtilegust voru þó
barnsfaðerpismálin.
ÓIi dreif sig fram í eldhús
og slokaði i sig ósköpin öll af
köldu vatni. Þorstinn minkaði
í bili, en ógleðin var söm og
jöfn.
— í skrifstofuna verð eg að
komast, sagði hann við sjálfan
sig, og það upp á stundina —
á undan sýslumanninum, eins
og eg er vanur.
Svo lagði hann af stað.
En þegar í skrifstofuna kom,
var hann svo sár-lasinn, að
hann gat á engu verki snert og
með engu móti haldið sér uppi.
Hann barðist við ógleðina og
þorstinn tók að kvelja hann á
nýjan leik.
Undarlegur andskoti hvernig
þetta brennivin fer með mann,
hugsaði Óli sýsluskrifari. Og
ekki skal einn dropi af þeim
óþverra inn fyrir minar varir
koma héðan í frá og að eilífu.
Ekki einn pennadropi !• Því heiti
eg þér, Fríða mín elskan, og
yður lika, húsbóndi minn, em-
bættisbróðir og yfirvald! —
Klígjan var óþolandi. Og
verkir um allan skrokkinn. Óli
sýsluskrifari gat með engu móti
setið í stólnum sínum. Hann lét
fallast á gólfið og bað guð al-
máttugan að fyrirgefa sér og
hjálpa sér. —
Hann treysti sér ekki til að
risa á fætur að sinni. Og nú
hlaut sýslumaðurinn að koma
á hverju augnabliki.
—- Ilann rekur mig eins og
hund, sagði Óli við sjálfan sig,
ef hann kemst að því, að eg
hafi verið fullur. —- En að eg
reyni að skreiðasl heim og láti
svo skila ])ví til lians, að eg
sé fárveikur.------Óli brölti á
fjóra fælur, en þá kom svim-
inn, afleitur svimi. — Nei —
það er algerlega vonlaust.-----
Þau sjá um það, að eg missi
embæítið, skötuhjúin tvö —
svima-skrattinn og klígjan. —
---- Og nú er hann að koma,
sýslumaðurinn. — Guð almátt-
ugur varðveiti mig. Bara að eg
væri nú steindauður. —
ÓIi sýsluskrifari lagðist á
hakið og lokaði augunum. Það
var ekki um annað að gera, en
að taka því, sem að liöndum
hasri.
.— Iívers vegna liggi þér
þarna?
Óli skildi ekkert í því, hversu
rödd sýslumannsins var köld og
kærleikslaus.
— Eg er svo óttalega veikur,
svaraði Óli. og gerði sig sem
aumastan. — Eg hehl það sé
lungnabólga. Eg er víst að
devja.
—- Eg ætla að eiga það við
yður, Óli minn, að fara ekki að
taka upp á þeim skolla, að
deyja hér í skrifstofunni minni.
Reyni ])ér heldur að komast
heim og sálast þar.
Mér mundi nú finnast eins
Og eg dæi í sjálfu embættinu,
ef himnafaðirinn léti sækja mig
hingað. — — Eg hefi alla tíð
elskáð vður og blessað embætt-
ið næst skaparanum og
henni Fríðu minni. —-
Nú kom eitthvað slæmt upp
í munninn á Óla, en hann
kingdi því jafn harðan.
Hvar liafi þér allar þessar
miklu kvalir?
- - Bara lireint og beint um
allan líkamann, eins og hann er
langur til.
— Þá er það ekki lungna-
bólga.
—- Nei. Það er líiclega eitt-
livað annað.
— Yæri elcki réttara að ná í
lækninn ?
— Nei — nei — nei — nei. —■
í öllum guðanna bænum. Þetta
er lærður skratti og mundi sjá
hveritig í öllu liggur. —
— Væri það ekki ágætt?
- Nei — elskulegi herra
sýslumaður. Eg er hræddur við
læknavísindin. — Eg skal nefni-
lega segja yður, að eg tók svo-
lítið inn í gærkveldi-----
— Tólcuð inn?
- ,Iá setti það í mig — svona
í örvæntingii, sem maður segir.
— Ilvað settuð þér i yður ?
— Ekki svona Iiöstugur,
elsku —■ hjartans sýslumaður.
—?------Það eru nefnilega þess-
ar ógurlegu sorgir. Eg er svo
kvalinn á sálinni - Og það gef -
ur ekki 'eftir kvölum holdsins.
- Hvað settuð þér í yður?,
— Ætli það hafi ekki verið
svona eins og ofurlítil vitund
af eitri.-----Engin stór ósköp
náttúrlega — en þó nóg til þess
— Nög til hvers?
— Að eg fái lausn í náð frá
öllu saman — embættinu og
lífinu.---r- Míg langar svo sem
ekki til að deyja, ekki svona í
raun og veru.-------Og svo er
nú lika eitt barnsfaðernismálið
á döfinni. ----- Og þá eru alt
af eins og blessaðír hátiðisdag-
ar hérna hjá okkur.
Okkur?
— Eða mér að minsta kosti.
Og stundum hafi þér nú hrosað
Jíka, herra sýslumaður, svona út
i annað munnvikið og mér til
samlætis. Ójá, ekki veit eg bet-
ur.
Heyri þér, ÓIi minn. Skild-
ist mér eklci rétt um daginn, að
þér æltið kærustu-grey hérna í
næsta húsi?
— Hún vill mig ekki lengur.
Henni líst miklu betur á Iiann
Steina - nýja húðarmanninn.
—- —: Það er þó ekkert em-
hætti, lield eg, að standa í búð.
En svona er blessað kvenfólk-
ið. Það vill alt af eitthvað
nýlt og nýtt. Eg liefi svo sem
oftar en núna verið rétt að
segja húinn að missa Iiaría
Fríðu út úr höndunum á mér.
— Eg kann ráð við þessu,
Óli minn, sagði vfirvaldið.
ÓIi reis upp á ölnboga og
fann nú mikJLu minna til svim-
ans og klígjunnar. Hann sagði:
Svona er lærdómurinn. Og ráð-
ið — það er —?
— Hnappheldan, drengur —
lmappheldan!
- Ekki líst mér á það, sagði
Óli sýsluskrifari og vonin dó í
augum hans. — Hún er vör um
sig, blessunin. Eg fæ liana ald-
rei í haftið, nema því að eins,
MINNISVARÐINN Á DYBBÖLHÆÐ.