Vísir - 08.11.1936, Síða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
að þér hækkið við míg embætt-
islaunin. — ,
— Eg er nú ckki viss um að
þér verðskuldið hærra kaup en
þér hafið, Óli minn. —
— Þá er úti um alt, sagði
Óli og hallaði sér á bakið. —
Hún segir að þetta sé engin enir
hættislaun.-----Og svo er ann-
að. Hún sagði við mig, núna
á föstudagskveldið, að eg ætti
,að vera reglulega fínn maður
og hafa gylta húfu á höfðinu,
aldeilis eins og sjálfur sýslu-
maðurinn.
— Hún er gamansöm, stúlk-
an. —
— Það má nú segja. Og ekki
vantar gáfurnar. En auðvitað
hefir hún ekki mentun á við
mig, auminginn. Og það er
heldur ekki við því að húast. —
Eg liefi eklci setið til ónýtis
á móti yður liérna við skrif-
borðið og hlustað á alt, sem
fram af yðar fallega og lærða
munni hefir gengið. — Eg 'tala
nú ekki um réttarhöldin — til
dæmis i Barnsfaðernismálun-
um. —
— Eg hafði ráðgert með
sjálfum mér, sagði yfirvaldið,
■ að hækka launin yðar ofurlítið
frá næstu áramótum. Það hefði
ekki orðið mikil hækkun, lík-
lega firnrn krónur á mánuði. —
En nú hafi þér tekið inn eitur
og lognist væntanlega út af áð-
ur en sól er af lofti j kveld.
Svo að þetta nær þá ekki
lengra. —• —-
— Það er nú kannske ekki
alveg áreiðanlegt, að eg drepist,
sagði Óli sýsluskrifari. —- Mér
finst jafn vel, að nú sé eins og
einhver linun á sárustu þraut-
ununr. — — Ivroppurinn er
ekki eins undirlagður núna.
Óli sýsluskrifari. hrölti á fæt-
ur, en riðaði við og greip til
höfuðsins. Sviminn var enn í al-
gleymingi og klígjan afleit.
Hann settist í stólinn sinn og.
leið ilia.
Sýslumaðurinn brýndi raust-
ina og mælti:
— Heyri þér nú, Óli minn.
Eg veit hversu ástatt er um yð-
ur nú. Eg ralcst á yður liér á
húströppunum i gærkveldi.
Þessu hafði Óli ekld búist
við. Hann mælti ekki orð frá
vörum — bara steinþagði og
lækkaði allur í sætinu.
Sýslumaðuri.nn hélt áfram:
( — Þér voruð að skrafa og
skeggræða við hina elskulegu
Fríðu — og þó var hún livergi
n'ærri. Eg vorkendi yður. Og þá
staðfesti eg með mér, að hækka
við vður kaupið, þó að vitan-
lega sé það umfram alla verð-
leika. ---- Og nú ætla eg að
lofa yður að heyra sumt af þvl,
sem þér rausuðuð í ölæðinu. —
Þér sögðuð:
Hann hækkar við mig
kauþið, i^lessaður sýslumaður-
inn. En Steini, fjandinn sá, fær
enga hæklcun. — Hann er líka
ekkert annað en dóna-grey og
skarfur.-----En eg er embætt-
ismaður, hvað sem liver segir.
Sit heint á móti borðalögðum
sýslumanninum og ldusta á
öll réttarhöld. — Og það skaltu
vita, góða mín, að á þriðjudag,
ef ekki mánudag, verður rétt-
arliald í barnsfaðernismálinu
hennar Stebliu. Þakkaðu guði
fyrir, að þú ert ekki hún
Stebba! — Þú heldur kannske
að liann Steini húðarmaður
megi vaða hér inn, setjast beint
á móti sýslumanninum og
hlusta á alt saman.
Svo ráku þér upp ldátur,
veifuðuð svipunni og mæltiið:
Steini er ekkert annað en inn-
anhúðarihaður. Og hann fær
enga kaupliækkun. Eg er em-
bættismaður -—- •— eg fæ launa-
hækkun. — Og kystu mig svo
upp- á það — jórnfrú dvrgja.
— Guð almáttugur, kom eins
og ósjálfrátt út úr Óla sýslu-
skrifara. — Sagði eg dyrgja?
— Auðvitað sögðu þér dyrgja
En hverju skiftir það? Stúlk-
an var hvergi nærri. —
—.Tá, það er satt. Og þar var
eg heppinn.
— Langar vður til að heyra
meira ?
— Eg veit ekki. — Kannske.
Þér sögðuð meðal annars:
— Já, launaliækkunina fæ
eg, því að sýslumaðurinn getur
ekki án mín verið. — Eg er
langbesti sýsluskrifari ( í heimi.
-----Upp á það læt eg prest-
inn lýsa með okkur — bara
hreint og klárt.----Upp á það
læt eg Þorfinn smið klambra
saman hjónarúmi.-------Upp á
jjað kaupi eg sæng og kodda í
það mikla rúmstæði.-------- Og
uppá það lýsir presturinn hless-
an sinni vfir okkur. Og þá ert
þú orðin sýsluskrifara-frú, en
stelpurnar hér i kaupstaðnum
gráta í leyni og segja: Jesús
minn — livað maðurinn tekur
niður fyrir sig .... Aldrei
liefði eg trúað þessu um þann
fagra og hálærða sýsluskrifara.
—- Sagði eg alt þetta, spurði
auminginn í stólnum.
— Vissulega. En hverju skift-
ir það? Stúlkan var hvergi
nasrri.
— Já, það er alveg satt. Mikil
var sú hepni.
Yfirvaldið settist við skrif-
horð sitt og tók að hlaða í
skjölum, sem þar lágu. —-
ÓIi sýsluslcrifari sat í stóln-
um og hærði ekki á sér.
—- Yður er nú best að fara
heim að liátta og' sofa, sagði
yfirvaldið. —-
— Já, sagði Óli sýsluskrifari.
Þér ætlið þá ekki að relca
mig, þó að þetta kæmi fyrir í
gærkveldi og þó að eg skrökv-
aði?
—- Verið óliræddir um það.
Óli reis á fætur og ætlaði að
þakka sýslumanninum. — En
hann kom sér einhvern veginn
ekki að því, þegar til átti að
taka. Stóð hara grafkyr og
liorfði niður í gólfið. —
— Hraðið yður nú, Óli minn,
sag'ði yfirvaldið.
— Já, sagði Óli sý^luskrifari
En liann fór ekki. — Og svona
liðu nokkur augnablik. — Þá
herti hann sig upp og mælti
hikandi:
—- Mig langaði til að spyrja
yður að einu, herra sýslumað-
ur. — Fyndist yður ekki rétt-
ara, að eg gengi um hjá stúlk-
unni — núna áður en eg hátta
— og léti hana vita um launa-
hækkunina?
— Eg sé ekki neitt á móti
því.
— Og svo mætti eg kannske
segja við hana eitthvað á þá
leiðina, að yður þætti eg ágæt-
ur sýsluskrifari — — ágætur
embættismaður. Það væri enn
þá betra. Hún gengst upp við
þessháttar — húh er nú svo-
leiðis gerð, blessunin.
— Ágætur embættismaður!
Það slculu þér segja. —
—- Guð launi yður eilíflega,
lierra sýslumaður.------Og svo
er það nú bara þetta, hvort eg
mætti ekki — svona einhvern-
tíma seinna — fara með gömlu
húfuna yðar heim til hennar og
lofa henni að sjá mig með
hana. (' 1 ! , ’lj
— Alt til reiðu, Óli minn. En
nú skulu þér fara beint i hátt-
inn.
Og hurðin féll að stöfum að
haki Óla sýsluskrifara.
*'p.
BELGISKIR FASISTAR
tða Rexislar gerðu fyrir nokkuru tilraun til þess að halda útifund í Brussel, í forboði
stjórnarinnar, en lögreglan kom í veg fyrir, að áform þeirra hepnaðist. Mynd þessi er tek-
in á fasistafundi i Briissel. Fremst: Degrelle, foringi fasista.