Alþýðublaðið - 28.07.1928, Blaðsíða 3

Alþýðublaðið - 28.07.1928, Blaðsíða 3
ALÞÝBUBLAÐIÐ 3 að bæta kjör þeirra, sem af hungri þjást. „Hungra&ur var ég, og þér gáfuð mér að eta,“ sagði Jesús Krlstur. Þessi orð hans sýna engu siður en sagan, sem vér höfum tekið til umhugsunar í dag, að ef fagnaðarerindið knýr oss ekki til að gefa hungruðum að eta, höfum vér hvorki heyrt það eða skilið. Það er eftir misk- unnsemi og fórnfýsi, sem Jesús dæmir oss. En hefir oss þá skilist þetta ?• Hafa krístniT menn iitið á sig sem bræður og systur? Hafa þeir líkst Kristi í því, að finna til með þeim sem hungrið þrengir að, og gem eitthvað til að seðja þá? — Jú, þrátt fyrir alt og alt 'getum vér hugsað með gleði til fagurrar fórnfýsi. Þrátt fyrir alla galla og annmarka á voru trú- arlega og siðferðilega lífi, verð- ur ekki annað sagt, en að margt hafi verið gert og sé enn gert til að gefa hungruðum brauð. MifcO- fengleg og margháttuð góðgerða- starfsemi á sér stað um víða ver- öld. Fagnaðarerindið knýr menn til sjálfsfórnar. Jesús Kristur er enn að -seðja hungraðan iýð. En þó koma fram dökkar hliðar — jafnvel á þessu. Enski rithöf. Henry Drummond hefir sagt: Það er mjög auðvelt að fleygja skíld- $ngi í betlara á götunni; það er venujlega auðveldara en að gera það ekkí. Með smá-peningi kaup- um vér oss iausn frá samúðar- tilfinningunum, sem himinhróp- andi eymdin hefir vafcíð hjá oss. Þetta er of ódýrt — of ódýrt fyrir oss, en of dýrt fyrir betlar- ann. Ef vér í raun og veru elsk- uðum hann, mundum vér annað hvort gera meira fyrir hann eða minna.“ — Þetta eru eftirtektar- verð orð. Þau draga fram í dags- ijósið, hveriiig vér gerum góð- vefkin til þess að hafa stundaraf- sökun. Erum vér í rauninni efcki hvað eftir annað að spyrja sjálf oss, hvað við getum komist af með að gefa lítið — og hocio við gétum komist af með að elska lítið? — En hitt er engu síður athyglisvert, að ölmusan getur orðið betlaranum dýr. Setjið yð- ur fyrir sjónir fiðiuleikarann, sem ég mintist á áðan. Eruð þér viss um, að hann hafi ekki otrðið að kaupa dýru verði aurana, sem lagðir voru í hattinn bans ? Til- finningar listamannsins eru næm- ar. Hann hefír eitt sinn dreymt fagra drauma um að útbreiða un- að og sælu rneðal mannanna; vinna köJlunarverk sitt með því að rækja þá gáfu, sem guð hafði gætt hann. Hann hafði ætlað sér að ,ldfa til að vinna og starfa. — En nú stendur hann 1 glampa götuljósanna uppí við Vötnin og notar sönggáfu sína til að — betla. Hann er ekki að vinna eða starfa — hann er að biðja að gefa sér. I hvert skiíti sem hringl- jar í smápeníngi skelfur rödd fiðl- unnar hans af harmiy sem lista- mannshjartað dylur með sjálfu sér. Hann finnur, að flest fólkið er að gera þetta sér tíl afsök- xrnar. Hann finnur, að hann er eickl lengiy með í hinum starf- sama hóp mannlífsins og hann saknar þess sárt að geta ekki unnið köllunarverk sitt í þjón_ ustu þjóðar sinnar og guðs, sem gaf honum gáfurnar. Manninum er eðlllegast að starfa. En það sem dregur úr dug hans er hungr- ið — tærandi og seigdrepandi hungur. Ömurleifcinn seáít að í sál hans, krafturinn og kjarikurinn þverr. Og sérhver*ný gjöf — eða ný afsökun miðlungs-kærleikans — veldur sviða í sárum hans. En hvað á þá að gera, ef góð- gerðasemin er ófullkomin og nær efeki tilgangi sinum? Hvernig á að komast fyrir xætur hins mikla meins og seðja þá, sem hungrið þjáir? Er þar unt að Ieita frekar tíl JesÁ Krists ? Ég sagði, að miönnum væri eðli- legt að vínna. Þess vegna er þeim meiri gleði í því að fá að njóta krafta sinna til að vinna fyrir sér, heldur en að þiggja ölmusur jafnvel góðra manna. „Betra er heHt en vel gróið,“ segir máltæk- ið. Og það er ekki hinn minsti vafi á því, að ef lifað væri eftir fagnaðarerindi Krists hér á jörð, mundi hungurdauði ekki koma fyrir, að svo mifclu leyti sem hann stendur í mannlegu valdi. Þá yrðu ölmusur óþarfar eins og sáralækning heilbrigðum líkama. En hvar yrði þá fengin fæða handa öllum þeim, sem hungra, munu sumir spyrja. En lík spurn- ing hefir áður komiö fram. Það var í óbygðum Gyðingalands. „Hvaðan skyldi maður geta mett- að þessa menn á brauði?" — En sannleikurinn er sá, að jörðin, sem guð gaf oss til ábúðar, á í skauti sínu brauð handa fleiri mönnum en nú byggja hana heím- skauta milli, að eins ef því væri úthlutað eftir boði Krists. Ef all- ir stjórnmálamenn og iðjuhöidar, verzlunar- og verkamenn hefðu boðorð hans rituð í hjarta sér, mundi þá ekki óðara hverfa pessi sífelda hnefaréttarbarátta og síð- lausar styrjaldir um auð og völd, þar sem rétturinn hejæir hinum sterka til, en hinn veiki hungrr ar? Vér, sem teljum oss læri- sveina Krists, megum ekki gera oss ánægða með neitt minna en það, að sú meginhugsun, sem Hggi að baki þjóðskípulagi, lög- gjöf og atvinnumálum, sé þetta eitt: simein:ng og samviima allra krnfla undir merki Krisfs. Ég held ekkí, að Jesús sjálfur mundi .vilja telja sig til neins sérstaks stjórn- málaflokks, ef hann væri nú uppi. Til þess eru peir allir of pröngir enn sem komið er. En hver sá' flokkur, sem byggja vill á guðs- ríkishugsun Jesú og láta alt mið- ast við sameinaða en ekki sundr- aða krafta, — sem ekki gerir sig ánægðan með alt eins og er, heldur vi'l gera samúð og kær- leka Kriists ■ að grundvelli pjóð- arstarfseminnar —• sá flokkur mundi vinna með honum að pví að seðja pá, sem hungra, hvern- ig svo sem hið ytra. skipulag er að öðru leyti. Ég hefi hajdið því fram, að fagnacweriiidi Jesú Krists fœrðí mönnimum huggun í erfíðleikum og pján&tigum, ap ‘pað hvetti til starfsemi fyrfr pá, sem eiga bágt, og loks vii ég leggja áherzlu á pað, að sé pjóðfélagslífið bygt á kærleifcshugsun Krjsts, er ekki lengur hœtki á hungrí, áð svo miklu leyti, sem menn ráða við. — En að síðustu vil ég að eins minna á þetta: að breytingin verfður að koma ao innan. Skap- gerð og hugarfar sérhvers ein- staklings verður að mótast af anda Krists. En hugsum ekki ein- göngu um annara skyldur og ætl- umst ekki til þess að peir verði - fyrri til. En spyrjum sjálf osis í hljóði: Hvað gerir pú til að peim, sem hungra, veitist huggun fagn- aðarerindisins ? Hvað gerir pú til að góðgerðastarfsemi pín og ann- arra nái tilgangi sínum? Hyað gerir pú til að starf pjóöfélagsins • byggist á réttlæti og kærleika Krists? ■Up Það er ekkert jafn- nauðsynlegt heimánum og aukin trú á Krist Lifandi traust, sem knýr til starfa í pjónustu gnðs. Amundsen horfinn. Nobile lifir. Grein með pessari yfirskrift birtist í Vínarblaðinu „Arbeiter- zeitung" nýlega; hefir hún v'akið töjuverða athygli úti um heim, ekki sizt fyrir pað, að í henni er skírt afdráttarlaust og af fulM einurð frá pessum harmleik í Norðurhöfum, og ekkert undan dregið. Eins og gefur að skilja er mikið rót á hugum manna uim öll lönd út af atburðum peirn, sem hafa verið að gerast í Norð- ur-Ishafínu í sambandi við flug- ferð ítalans Nobile til Norður- heimskautsins. För peirra Nobile hefir verið hrakför hin mesta, og saka ýrnsir Nobile um margt mið- ur fagurt. — Þegar eftir að No- bile var horfirm, fóru margir garp- ar að leita hans, sumir peirra eru nú horfnir og taldir af, par á meðal er hinn frægi norski land- köninuður, Roald Amundsen. Hér birtist kafli úr greininnii í „ Arbeíterzeitung“: „. . . Amundsen hefir fómað sér í þeiTri von, að geta bjargað möimnm Nobile. — Þetta er hib fagra og stórfenglega í sambandi við sorgaxleikinn í Norður-Ishaf- inu. Norska þjóðin — heimurinin — varð að sjá á bak einum beztu sona sinna vegna þess, að hé- gómlegur og kærulaus æfintýra- maður lék sér að mannslífum. Þetta er hið sorglega og dökka við þenna atburð. Stórmennið er látið, en hégómlegi og flasfengní svartliðirm lifír og gortar af „af- rekum" sínum. Það getur kveikt reiðielda í hugum réttsýnna rnanna. Þessi Nobile-ferð er glæpur. Mussolini stofnaði til heninar til að reyna að varpa ljóma á _dvín- andi svartliðastefnuna. Það var ekki prá eftir að kanna ókunn svæði eða auðga vísindin, er ýttu undir ferð æfintýramannsins, heldur miskunnarlaus pólitík. — Nobile lagði áf stað illa undirbú- inn í stóru loftskipi með marga hrausta sveina til fylgdar sér. Þeir þektu ekki lítilmensku formgjans. Þeir treystu honum, þar til peir sáu hvernig hann reyndist. Hann lét bjarga sér fyrstum, en skildi hina alla eftir. Er þetta ekki einmitt rétta myndin af svíirt)iðaforingjanum, sem fómar mannslífum tii þess eins að reyna að aúka Ijóma veld- is síns, láta heiminn tala um. „íl duce“ og páfakrossinn. Ef illa gengur er foringjanum bjargað fyrstum, förunautamir látnir eftir. En 'hvað sýnir þessi reynzla okkur ? Hún kennir okkur að trúa ekki blint á „stóru mennina", sem hæst gaspra. Hún kennir okkur að vera á verði gegn æfintýramönmum landvinningastefnunnar. Hún ktnn- ir okkur að vera á verði gegn vitfirringsæði hégómlegra þjóð- ernissinna, er ekkert , sjá og ekk-

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.