Vísir - 18.04.1941, Page 6

Föstudaginn, 18. apríl 1941.
VlSIR
Svívirðilegasta vopn styrjaldar-
innar. Eftir Pétur Sigurdsson.
Ef til vill er þaö glannaskapur
að fullyrða, hvert sé hið sví-
virðilegasta vopnið í núverandi
styrjöld, þar sem undirferli, lýgi
og blekkingar er meðal svívirði-
leguslu vopnanna. En að mínu
áliti eru það Japanir, sem beitt
liafa djöfullegasta vopninu.
Rithöfundur, sem lengi hefir
verið búsettur í Slianghai í Kina,
skrifar um þetta merkilega ril-
gerð, og lýsir því, livernig Jap-
anir hafa hugsað sér að eyði-
leggja Kínverja á eiturlyfja-
notkun og gera þá að þrælum
sínum. Þeir hafa ekki látið sitja
við hugsunina éina og það eru
engir smávegis draumar, sem
þessa „yfirburða“ þjóð dreymir
um þrælahald sitt. 1 riti sem
dreift er meðal allra japanskra
hermanna, er þetta sagt — og
takið nú eftir:
„Eiturlyfjanotkun sæmir
ekki slíkum yfirburða kynstofni
sem Japönum. Aðeins hnign-
andi og úrkynjaðir kynþættir
— svo sem Evrópumenn, Kín-
verjar og Austur-Indíubúar eru
erturlyfjaþrælar. Af þessum á-
stæðum eru þeir dæmdir til þess
að verða þrælar okkar og þann-
ig líða smám, saman undir lok.“
Diálagleg framtíðarspá. Jap-
anir vila vel, hvílíkt eyðilegg-
ingarafl eiturlyfjanotkunin er,
því að hvergi í heiminum eru
jafnströng lög og í Japan, gegn
notkun eiturlyfja, og hvergi er
þeim jafn stranglega framfylgt.
Þar má dæma mann í 7 ára
þrælavinnu fyrir það aðeins að
eiga ópíumspípu. Japanir eru
lika búnir að sjá, livernig eitur-
lyfin gefast í styrjöld. Þegar þeir
tóku Manchukou kom það í ljós,
að liermannafylki þau, sem í
voru ópíumneytendur, ýmist
flúðu eða gáfust upp án nokk-
urar verulegrar mótspymu.
Það er á vitorði fjölda einstakra
manna og einnig Þjóðabanda-
lagsins og ríkja, að Japanir bafa
sent eiturlyfjasala í þúsundatali
lil Ivína, ýmist á undan herfylk-
ingum sínum, eða jafnhliða
þeim. Þannig hefir þeim tekist,
ekki aðeins að gera pést og sjúk-
dóma fylgjur striða, heldur
einnig að láta slíkt böl greiða
hernaðinum veg. Þeir hafa hald-
ið vernd sinni yfir kórönskum
eiturlyfjasölum í Kína og greitt
þeim veg þangað. En heima í
Japan er Kóreumaður svo rétt-
laus og lítilsmetinn, að hinn
aumasti Japani getur slegið
kóreanskan heldri mann án þess
að sæta átölu.
Þá hafa þessir eitursalar ferð-
ast um í Kína og þótzt vera
læknar, selt mönnum töflur er
áttu að vera allra meina bót. En
hraustir, ungir hermenn í Kina
þurftu ekki þessar töflur, og þá
fundu Japanir annað ráð. Þeir
framleiddu nýja tegund síga-
retta og komu í þær einni af sín-
um eiturtegundum. Þær voru
svo seldar ódýrari en nokkrar
aðrar sígarettur í Kína, og þann-
ig" tókst að gera unga menn á-
nauðuga þræla eiturlyfjanna, i
þúsundatali.
Japanir liafa beitt sömu að-
ferðinni í Kína og i Manchukou.
Strax er þeir hafa lcomizt yfir
ný landsvæði, hafa þeir lcomið
upp ópíumeinkasölu, afnumið
öll lög' er bönnuðu ópiumnotk-
un, látið lausa fanga sem sekir
Iiöfðu gerst við slík lög og lagt
alla stund á að fá sem flesta við-
skiptamenn. Sérstaka áherzlu
liafa þeir lagt á það, að ná til
ungra háslcólamanna. Stúdent-
ana Iiafa þeir tekið fasla og á-
kært þá fyrir eittlivað, til dæmis
þjóðernisundirróður, haldið
þeim i fangelsi nokkurn tíma,
en eftir það voru þessir ungu
menn orðnir ánetjaðir notkun
eiturlyfjanna.
Svo vel tókst þessuin hersveit-
um eiturlyfjasalanna að vinna
verk sitt í Norður-Kína, að lieita
mátti að hinir japönslcu her-
menn gætu vaðið þar yfir við-
stöðulaust. Til dæmis er frá þvi
sagt, að einn yfirmaður í kín-
verska hernum hafi kenn t um ó-
sigur herdeildar sinnar því, að
rigning liafi verið svo mikil að
hermennirnir liafi ekki getað
kveikl i þessum eiturmögnuðu
sígarettum sínum, en án þeirra
hafi þeir ekki dugað til neins.
Það liefir verið skelfingin ein,
segir greinarhöfundurinn, fyrir
Amerikumenn, er lengi hafa bú-
ið í Shanghai, Kanlon, Peiping,
Soocliow, Nanldng og Ilankow,
að sjá hvernig Japanir liafa
veitt þéssu eiturlyfjaflóði yfir
allan þann hluta Kína, sem ítölc
þeirra og yfirráð ná til. Áður
þekktist eklci eiturlyfjanotkun í
Nanking, en svo íullkomlega
hefir eiturlyfjasölunum tekist
að leggja Nanking undir sig, að
samkvæmt rannsókn Ame-
ríkumanna og Breta, er þar búa,
eru nú 50.000 — eða áttundi
hluti landsmanna í Nanking her-
fang eiturlyfjanautnanna. Allra
síðustu skýrslur gefa upp jafn-
vel frá fjórða til þriðja hluta
landsmanna sem þannig séu
farnir. Viðskipti ópíuineinka-
sölunnar í Nanking nema 5.000.-
000 kinverskra dollara á mán-
uði. Þetta mundi nægja til þess
að fæða og klæða 200.000
mahnjs. f Peiping eru 500 búðar-
holur, sem verzla með eiturlyf,
en svo margar verzlanir eru þar
ekki í neinni annari grein við-
skiptanna. Þannig láta liinir
japönsku ræningjar fórnardýr
sín í Kina greiða kostnaðinn við
slátrun þeirra og undirokmi.
Þetta er að vera „vitmenn illt að
íremja“.
Árum saman hefir sú nefnd
Þjóðabandalagsins sem afskipti
hefir af slikum vandamálum
kvartað um þetta við stjórn Jap-
ans og bent á þetta óskaplega
ópíumflóð, sem þeir bæru á-
byrgð á. En árangur hefir eng-
inn íengist annar en loíorð um
rannsókn.
Á fjárhagsáætlun Manchulcuo
árið 1939 var gert ráð fyrir að
ópíumsalan mundi gefa af sér
71.000.000 yen, og var það 24
mihjónum meira en imdanfarið
ár. En nokkrum mánuðum eftir
að fjárliagsáætlunin var samin,
tilkynnti hið opinbera að tekjur
ópíumsölunnar mundu yfirstíga
90 milljónir yen. -
Hin árlega ópimnframleiðsla
í Kóreu var vanalega því sem
næst ein smálest. 1931 var liún
fimm smálestir, 1932 sjö smá-
leslir, 1933 fjórtán smálestir, en
1937, þegar auknjngu þurfti til
árásarinnar á Kína, varð liún
næstum 30 smálestir.
Á árunum 1928—34 var ár-
legur úlflutningur Persíu af ó-
píum 500 smálestir. 1935 steig
útflutnmgurinn Upp í 833 smá-
leslir, en það ár gerist herstjórn
Japans þýðingarmikill kaup-
andi, og næsta ár var útflutning-
ur Persíu á ópíum 1346 smá-
lestir. Sumt af þessu var flutt á
skipum, er sigldu undir lierfána
Japans og var flutt beina leið til
hersins.
Þannig er liún, ljóta sagan
um þennan svívirðilega glæp
Japans, að reyna á slíkan liátt
og með öllum ráðum, að undir-
oka þjóðir og halda þeim svo
kúguðum í eymd og þrældómi,
Þetta var brezk flngvél
Þessi mynd er tekin á strönd Frakklands við Ermarsund, að líkindum ekki langt frá Gris
Nez-höfða, þar sem Þjóðverjar hafa liinar langdrægu fallbyssur sínar. Segir í línum þeim, er
myndinni fylgja, að þýzku hermennirnir, sem á lienni sjást, sé að draga á land hluta af eyði-
lagðri Hurricane-flugvél, sem Þjóðverjar skutu niður.
til þess smámsaman að afmá
þær af jörðinni.
En hvað nú um áfengis- og
sígarettuflóðið á Islandi? —
Hvernig mun það leika íslenzka
æsku? Hafa sígaretturnar verið
rannsakaðar nákvæmlega? Inn
til mín kom eitt sinn í vetur
ungur maður reykjandi síga-
rettu og minnti reylcjarþefur-
inn mig mjög á sigarettur, sem
ung stúlka reykti ákaft, er eitt
sinn leigði herbergi hjá okkur.
En sú unga stúlka gat hvorki
talist vinnufær né normal, og
hafði þó verið góðum hæfileik-
um gædd. Hún leit í alla staði
út eins og eg hugsa mér ópíums-
neytendur. Hendurnar eins og á
beinagrind, útlitið flóttalegt og
sjúklegt. Hún var hrædd og
kviðin, þjáðist af vanlíðan og
taugabilun og kendi engu öðru
um en sígarettunni. Hún dvaldi
aldrei lengi í sama stað, sveikst
um að borga húsaleiguna, en
reyndi að framfleyta sér á
saumum, og hún kunni verk
sitt í raun og veru vel, ef hún
liéfði verið sæmilega vinnufær.
— Eiga ungu stúlkurnar olckar
að verða þannig, er fram líða
stundir? Þær nálgast nú all-
margar þessa ískyggilegu fyrir-
mynd, og ungu sveinarnir
standa líka margir til að verða
vanmeta fé. Við þetta búum við
á öld vísindanna.
Reykjavík, 12. febr. 1941.
Pétur Sigurðsson.
Svuntusilki
vírdregin. Gardínutau. Kjólaefni og Strigaefni í kjóla. Sokkar.
Borðdúkar. Hringprjónar. Smellur o. fl. nýkomið.
Verzlunin DYNGJA Laugaveg 25
SigliiEgar
Vér höfum 3—4 skip stöðugt í förum milli vestur-
strandar Englands og Islands. Tilkynning um vörur
sendist
CullxfoFd & Clark Ltd.
BRADLEYS CHAMBERS,
LONDON STREET, FLEETWOOD,
eða
Geir M. Zoéga
Símar: 1964 og 4017,
ER GEFUR FREKARI UPPLÝSINGAR.
Bifreiðastöðin GEYSIR
BEZTU BÍLAR BÆJARINS. - Nýtísku upphitun.
Símar 1216 og 1633.
Maupassant: ÓROFA TRYGGÐ.
Þá grét hún i tvo daga samfleytl, og þetla var
upphaf ástarrauna, sem þjáðu liana til dauða-
stundar.
Ár hvert kom hún aftur. Hún gekk fram lijá
honum á götunni, án þess að áræða að yrða á
hann. En hann var stórlátari en svo, að hann
virti hana þess, að líta við henni. En liún elskaði
hann svo lieitt, að lienni. lá við sturlun.
„Læknir,“ sagði hún við mig, „hann var eini
maðurinn í öllum heiminum i mínum augum.
Eg vissi varla, að aðrir karlmenn væri til.“
Þegar foreldrar hennar voru látnir hélt liún
áfram starfi þeirra, en nú hafði hún tvo liunda,
í stað eins, og voru báðir stórir og grimmlyndir,
og vei þeim, er á hana hefði ráðist. Dag nokk-
urn, er hún hafði viðdvöl i þorpinu, þar sem ást-
hugur hennar var öllum stundum, sá hún Chou-
quet koma út úr lyfjabúðinni. Hann leiddi unga
konu sér við hlið. Það var konan hans. Hann var
nýkvongaður.
Seint þá um kvöldið gerði hún tilraun til þess
að fremja sjálfsmorð með því að drekkja sér i
tjörninni við Ráðhúsið. Maður nokkur, sem
hafði verið að svalla, bjargaði henni og bar hana
inn í lyfjabúðina. Chouquet kom sjálfur niður
til þess að hjálpa henni. Án þess að láta í ljós á
nokkurn hátt, að liann þekldi hana, færði hann
hana úr fötum og nuddaði liana, og sagði alvar-
lega: %
„Þér hljótið að hafa gengið af vitinu! Hvílík
heimska, að gera annað eins og þetta!“
Það var eins og það nægði henni til þess að
fá þrótt á ný, að hann hafði ávarpað hana. Hann
neitaði að laka við nokkurri þóknun fyrir að-
stoð sína, þótt hún legði fast að honum og með
miklum ákafa, að þiggja fé að launum fyrir.
Og þannig leið hvert árið af öðru. Ilún sat við
störf sín og hugsaði án afláts um Chouquet. Ár
livert sá hún hann í lyíjabúð sinni, er liún fór
þar fram hjá. Og nú tók hún til að kaupa þar
algeng, hressandi ’lyf. Með þessu mótinu gat
hún séð hann í nálægð sinni, talað við hann —
og lagt íe i liendur lianS eins og forðum daga.
Eins og eg sagði ykkur dó liún í vor. Þegar
liún hafði sagt mér þessa átakanlegu sögu, bað
hún mig að gera erfðaskrá fyrir sig — því að
hún vildi ánafna manninum, sem hún liafði
elskað allt silt hf, aleigu sina, allt sem hún liafði
nurlað saman undangengin æviár.
Hún hafði alltaf erfiðað fyrir hann, sagði hún,
og ofl neytt matar af skornum skammti, til þess
að gela lagt meira til liliðar, — til þess að vera
viss um, að hann liugsaði til liennar enn einu
sinni, —- þegar hún væi’i dáin. Því næst aflienti
hún mér tvö þúsund þrjú liundruð og tutlugu
og sjö franka. Tultugu og sjö frankana aflienli
eg prestinum, í útfararkostnað, én liitt fór eg
með, þegar liún liafði gefið upp öndina.
Daginn eftir fór eg á fund Chouquet og konu
hans. Þau sátu andspænis hvort öðru og voru
að ljúka við að snæða hádegisverð. Þau voru
bæði allgild orðin, rauðleit í andliti, og ilmandi
af lyfjunum, sem þau seldu, þóttafull og ánægð
með tilveruna. Þau buðu mér að setjast og þiggja
glas af víni og þá eg það. Þvi næst hóf eg frá-
sögn mína, hrærðri röddu, og bjóst eg við, að
þau mundu vikna, er þau heyrðu liana. En und-
ir eins og Chouquet skildist, að þetla kvendi,
sem hafði flakkað um til þess að fá gamla stóla
til viðgerðar, hafði borið ástarhug í brjósti lil
bans, varð hann æfur af reiði og stökk á fætur.
Það var engu líkara en hún hefði rænt hann
mannorði hans, virðingu þeirri, er hann naut
hjá heiðarlegu fólki, persónulegum heiðri hans,
liinu góða láliti lians, sem honum fannst meira
virði en lifið sjálft. Gi-emja konu lians var engu
minni og hún gat ekki sagt annað en þetta:
„Þéssi gamla flökkukei’ling! Þessi gamla
flökkukerling!“
Chouquet æddi hringinn í kringunx borðið og
kollhiifan hans var alveg að detta af honum.
„Ilafið þér nokkxiru sinni heyrt -annað eins,
læknir?“ sagði liann. „Þella gengur alveg franx
af mér! Hvað get eg tekið til bragðs ? Ef eg
befði vitað þetta meðan liúxx var á lífi þá liefði
eg getað látið handtaka liana og setja liana í
fangelsi. Og þar hefði liún fengið að dúsa, það
getið þér reitt yðxxr á.“
Eg var sem lostinn reiðarslagi, er erindi mínu
var þannig tekið, exx það vildi eg reka af bezta
hug. Eg var í vafa um hvað segja skyldi. En eg
varð að vinna það hlutverk, sem mér hafði ver-
ið falið, og hélt áfram:
„Hún bað mig að afhenta yður sparifé sitt,
seixx nemur tvö þúsund og þrjú liundruð frönk-
uni. En þar sem fi’ásögn mín virðist liafa valcið
megna óánægju ykkar lijóna, væri kannske ráð-
legast, að gefa féð liinum fátæku.“
Hjónin störðu á mig orðlaus af undrun. Eg
tók féð úr vasa mínum, og lagði á boi’ðið. Það
var óhreint safn margskonar rnyntar frá ýnxs:
um löndum, gull-, silfur- og eirpeningar í einni
hrúgu.
„Hvað segið þér unx tillögu mína?“ spurði eg.
Frú Chouquet vai’ð fyrri lil að svara.
„Nú, — þar senx um seinuslu ósk koixunnar
er að ræða .... held eg, að við gelum vart band-
að hendi við þessu.“
Eiginmaður lxennar bætti við, dálítið skömm-
ustulegur:
„Yið getum allt af varið því til einhvers fyrir
börnin!“
„Eins og ykkur þóknast,“ sagði eg þurrlega.
„Gott og vel,“ sagði hann, „þar sem hún bað
yður að aflienda méwféð, er bezt að þér gerið
það. Við finnum sjálfságt einhver ráð til þess
að vex-ja því i góðu augnamiði.“
Eg afhenti féð, lineigði mig og fór nxina leið.
Daginn eftir lcom Cliouquet til nxín og sagði
skyndilega:
„Eg sé .... að koixan liefir skilið eftir flutix-
ingavagninn sinn liérna. Hváð ætlið þér að gera
við hann ?“
„Ekkert. Takið hamx, ef yður sýnist svo.“
„Ágætt! Mér hafði flogið í hug, að eg gæti
notað liann fyrir skúr í nxatjurtagarðinum mín
um.“
Þegar liann vax- lagður af stað kallaði eg á
eftir lionuixx og bað liaxxn að koixia aftuí’ senx
snöggvast:
„En svo er gamli jálkurinn — og hundarnir.
Viljið þér ekki taka við þeim líka?“
Hann stóð kyrr, xxijög undrandi.
„Herra trúr, nei! Hváð gæti eg gert við þá?
Gerið við þá, sem yður sýnist.“
Hann hló og kvaddi mig nxeð haixdabandi.
Hvað senx öðru liður verður ekki hjá því konx-
ist fyrir lyfsala og sveitalækni, að forðast allaxx
fjandskap.
Huixdana liirti eg og presturinn klárinn, en
Chouquet notar flutningavagniixix fyrir skúr.
Fyrir féð keypti hann finxnx hlutabréf í járn-
bi’autarfélagi.
Þella er eina dænxið unx fullkomna ást, sem
eg hefi noklcuru sinni fengið vitneskju um.“
Læknix’inn þagnaði. En markgreifafrúin
stundi við og sagði með tárin í augunum:
„Það er sönnun þess, að konui’nar eiixar vita
livað það er, að elska.“
ENDIR.