Vísir - 22.05.1942, Blaðsíða 5

VÍSIR
Föstudaginn 22. maí 1942.
IJtvarpsræða Jakob§ Möller
fjtfrmalaradherra. I gær.
Formaður Framsóknar- .
flokksins hóf þessar umræður
með þeinx formála, að þó að
ræða ætti um vantraust á ríkis-
stjórilina, þá væri til þess ætlast,
að þeim yrði haldið algerlega
á pólitískum grundvelli, án þess
að hlanda inn í þær persónuleg-
um ádeilum. Þetta er okkur nú
misjafnlega lagið, íslendingum,
og liættir okkur jafnan til þess,
að láta okkur sjást yfir þá
markalinu, sem þar ætli að
vera á milli. Og þegar pólitísku
lmúturnar taka að fljúga um
borðin, vill það einatt henda,
að þeim fylgi misjafnlega hóg-
vær orð. Og því er ekki að
leyna, að mér hefir fundist, að
hinar pólitísku ádeilur ræðu-
manna Framsóknarflokksins í
garð okkar fyrverandi handa-
manna þeirral og samstarfs-
manna, hafi líkst meira per-
sónulegum reiðilestri en rök-
studdum ádeilum. En um þetta
er ekkert að sakast, og það er
ef til vill einmitt alveg óhjá-
kvæmilegt, ef þjóðinni, sem á
umræðprnar hlustar, á að geta
skilizt það, að það sem skeð
hefir, samvinnuslitin milli
Framsóknarflokksins og Sjálf-
stæðisflokksins, hljóti að verða
slíkt þjóðarböl, sem þeir mál-
svarar Framsóknarflokksins
virðast leggja svo mikið kapp
á, að sannfæra þá, sem á um-
ræðurnar hlusta, um að það
sé. Hitl er svo annað mál, að
eftir lýsingunni, sem þeir gefa
á samstarfinu, mætti ætla, að
ekki væri mikil eftirsjón að
því, þó að upp úr því slitnaði.
Af ræðu háttvirts þm. Sunn-
mýlinga í gær varð ekki annað
ráðið, en að Sjálfstæðisflokk-
urinn hefði frá upphafi verið
eins og fjötur um fót Fram-
sóknarflokksins í samstarfinu.
Ifann liéfði tafið fyrir eða
hindrað nægilega skattlagn-
ingu stríðsgróðans, og hann
hefði algérlega hindrað fram-
kvæmd dýrtiðarlaganna frá
1941. Háttvirtum þingmannin-
um hefir alveg gleymst það, að
tillaga sú, sem fyrir liggur, er
tillaga um að lýsa vantrausti
á núverandi stjórn. En þess-
ar ásakanir hans eru rökstuðn-
ingur á vantrausti á fyrrver-
andi stjórn, stjórn þeirri, sem
hann sat sjálfur í. Hann glevm-
ir þvi, að Framsóknarflokkur-
inn og Sjálfstæðisflokkurinn
urðu sammála um afgreiðslu
skatta-laganna á þinginu 1941.
Hann gleymir þvi, að hann
sjálfur átti sæti i samninga-
nefndinni, sem um það mál
fjallaði á þvi þingi, og að hann
sjálfur flutti margar ræðuí í
þinginu og skrifaði langar
greinar i flokkshlað sitt, til
að réttlæta það, að ekki var
þá gengið lengra i því að skatt-
leggja stríðsgróðann. Hann
gleymdi því líka alveg, að það
var marg yfirlýst skoðun hans,
hæði í ríkisstjórninni og á Al-
þingi, að engar dýrtíðarráð-
stafanir mundu koma að haldi,
ef ekki væri tekið upp það ráð,
að hinda kaupgjaldið. Hann
gleymir því líka, að liann
komst að lokum að þeirri nið-
urstöðu, að binding kaup-
gjaldsins ein saman væri#ó-
framkvæmanleg og saman
yrðu að fara hömlur á ‘lcauþ-
hækkun og afurðaverði. Hann
gerði sér þess fulla grein á
þinginu 1941, að dýrtíðarlög-
in, sem þá voru sett, væru ger-
samlega gagnslaus. Ilann hugs-
aði þá um það eitt, að koma
á einhverri málamynda lög-
’gjöf um dýrtíðarráðstafanir,
sem hægt væri að telja fólki
trú um, að gæti haldið dýrtið-
inni í skefjum. Meðan á undir-
húningi þessarar löggjafar
stóð, var ekki fullráðið, að
kosningum yi’ði frestað, og
meða'n svo stóð, þorði liann
ekki að tala um hörnlur á af-
urðaverðinu, liinsvegar vissi
hann, að um hindingu kaup-
gjalds þýddi ekki að ræða,
nema þetta tvennt fylgdist að.
Hitl er svo rétt, að lxann lét,
að þingi loknu, í veðri vaka,
að hann vildi láta í'ara að ausa
úl fé úr ríkissjóði, til þess að
lækka söluverð á innlendum
afurðum til neytenda, án nokk-
urrar rannsóknar á því, að
hverju haldi slíkt íxiætti koma,
og án þess að nokkur gögn lægi
fyrir um það, hver framleiðslu-
kostnaður afurðanna váeri.
Hann hélt þó ekki fastara á
þeim kröfum en svo, að þær
voru aldrei hornar undir al-
kvæði í ríkisstjórninni, svo að
aldrei var á það reynt, á hverj-
um ráðherranna þær strönd-
uðu. Hann har aldrei fram
neina á k v e ð n a tillögu um
neina greiðslu úr' rikissjóði í
þessu skyni, og skömmu eftir
þingslit tók liann sér mánaðar-
frí frá stjórnarstörfum og lét
framkvæmd dýrtíðarlaganna
eiga sig, án þess að reyna frek-
ar á það. Þegar svo fór að líða
á sumarið og farið var að.deila
um aukakosninguna í Norður-
ísafja^ðarsýslu, og þeir Fram-
sóknarmennirnir tóku að und- I
irhúa úrslitakostina unx al-
mennar þingkosningar i vor,
þá tók háttv. l. þm. Sunnmýl-
inga, þáverandi liæstvirtur við-
skiptamálaráðherra, að visu
aftur að ókyrrast, og heimtaði
lagasetningu um stöðvun kaup-
gjaldsins, hæði grunnkaups og
verðlagsuppbótar, og þá að
vísu einnig afurðaverðs. Enn
var þó sá ljóður á ráði hans,
að enga rannsókn, sem því
nafni gat heitið, íxiátfi ^era á
framleiðslukostnaði afurð-
anna. Það átti að binda verð
afurðanna alveg blindandi, án
þess að taka nokkurt tillit til
þess, hváð framleiðendur
þyrftu , að fá fyrir þær. Um
þetta náðist ekki samkomulag
í ríkisstjórninni, og þing var
kvatt saman um haustið, sem
frægt er orðið, af því að þá
létu framsóknarráðherrarnir
flokk sinn ákveða, að ríkis-
stjórnin skyldi beiðast lausn-
ar, ef frumvarp þeirra um
stöðvun kaupgjalds (þ. e.
grunnkaups og verðlagsupp-
bótar) og afurðaverðsins yrði
ekki samþykkt. Sjálfstæðis-
flokkurinn vildi þá fyrst reyna
hina svokölluðu frjálsu leið,
þ.e. reyna að ná samkomulagi
við verklýðsfélögin um að
krefjast ekki grunnkaups-
hækkunar og við verðlags-
nefndir landbúnaðarafui’ðanna
um ) stöðvun aíurðaverðsins.
Samkomulag náðist við tvö
stærstu verkalýðsfélög lands-
ins um kaupgjaldið, og fyrii’-
heit fengust um það, að öxxn-
ur verkalýðsfélög nxUndu fara
að þeirra dæmi. Frumvarp
framsóknarmanna um kaup-
bindinguna var fellt, og Her-
mann Jónasson beiddist lausn-
ar fyrir í’íkisstjórnina af því,
að hann vildi ekki bera ábyrgð
á frjálsu leiðinni, að því er
liann sagði.
Fy rv er andi s anxs t ar f smenn
okkar í ríkisstjórninni, saka
oklcur sjálfstæðismennina um
ábyrgðarleysi, af því að við
höfunx nú rofið samstarfið við
þá, þegar aðeins er hálfur ann-
ar mánuður til venjulegra sum-
arkosninga. Sjálfir rufu þeir
I samstai’fið við okkur á haust-
þinginu, þó að ekki væri ann-
að fyrirsjáanlegt þá, en að ann-
aðhvort yrðu að fara franx
vetrarkosningar eða landið að
vera stjórnlaust i meira en
hálft ár. Þeir sáu sig um hönd
þá, ekki af ábyrgðartilfinningu
fyrir því, í livert óefni málefix-
um þjóðarinnar væri stefnt
með samvinnuslitunum. Þing-
kosningar hefðu vel getað far-
ið fram í vetur. Framsóknar-
flokkurinn liefði ekkert staðið
ver( að vígi í þeim kosningunx
en Sjálfstæðisflokkurinn vegna
árslímans. Hinsvegar þorði
flokkurinn ekki að konxa franx
fyrir kjósendur sína með liinar
ábyrgðarlausu, föllnu tillögur
sínar í dýrtíðarmálunum. Hann
kaus þvi lieldur að láta ráð-
herra sína ganga xindir það
jarðarmen, að taka lausnar-
beiðnina aftur, í þeirri von,
að hann gæti friðþægt fyrir af-
brot sitt gagnvart kjósenduix-
uxu áður en kosningar færu
fram í vor. En hann lét ráð-
herrana taka aftur lausnar-
beiðnina með „linifinn í erm-
inni“, ráðna i því að reka þann
hníf í bak samstarfsmanna
s,inna þegar að þingi loknu.
Fi’jálsa leiðin í „kaupgjalds-
og vei’ðlagsnxákxnum“ bvggðist
á því, að samkomulag næðist
um að lialda niðri bæði verð-
lagi og kaupgjaldi. Hermann
Jónasson lýsti því yfir í þing-
inu, þegar hann hafði tekið
lausnarbeiðni sína aftur, að
hann vildi enga ábyrgð taka
á „fi-jálsu leiðinni“. Almennt
nxun það nú hafa verið skil-
ið svo, að liann, sem hafði beð-
ist lausnar af þvi, að hann vildi
ekki taka áhyrgð á þeirri lausn
málsins, þætlist ekki geta konx-
ið aftur upp á aðrar spýtur.
Hitt mun engum hafa dotlið
í liug þá, að hann hefði „x’ýt-
inginn í erminni“, og væri ráð-
inn í að nota hann til beinna
ódæðisverka. En sú varð nú
sanxt raunin á. Fáum dögunx
eftir að þingi sleit, lét hann
hækka mjólkurverðið hér í
Reykjavík um 11—12%, ber-
sýnilega i þeinx tilgangi fyrst
og fremst, að konxa í veg fyr-
ir að takast mætti að lxalda
kaupgjaldi og verðlagi niði’i
nxeð frjálsu samkomulagi. Það
hafði engin rannsókn farið
franx á því, livað hótt xxijólk-
urverðið þyrfti að vera, til þess
að bera uppi fi’amleiðslukostn-
aðinn. Frá fyrstu tíð hafði eng-
in rannsókn farið fram á þessu.
Þegar Eysteinn Jónsson bar
franx frv.. unx festingu kaup-
gjalds og afurðaverðs, vissi
hann ekkert um það, hvað hátt
afurðaverðið þurfti að vera.
En hafi 12% hækkunin á
mjólkurverðinu i desembef-
byrjun verið nauðsynleg til
þess að framleiðslan bæri sig,
hvernig áttu þá mjólkurfram-
leiðendur, t. d. kjósendur liv
1. þixx. Rangæinga, að geta ris-
ið undir því, að mjólkurvei’ð-
ið héldist óbrey.tt, eins og það
var í nóvember, þeg^r þeir
framsóknarmennirnir,. að 1.
þm. Rangæinga ílxeðtöldunx,
vildu láta lögfesta það? Og er
þá ekki með þessu sannað, að
frumvarp Eysteiris Jónssonar
unx festingu afurðavex-ðsins,
eins og það var fram boi’ið á
haustþinginu, liafi verið hel-
ber vitleysa, ólxugsað frum-
hlaup, sem liefði komið bænd-
ununx í dreifbýlinu á vonarvöl?
Og eru það þá ekki einmitt
sjálfstæðisnxennirnir, senx
bjöi’guðu bæði lxag bændanna
og heiðri liáttv. 1. þm. Sumx-
nxýlinga, nxeð því að fella þenxx-
an vanskapnað hans? En skyldi
nú ekki lionunx og öðrunx franx-
sóknarþingmönnum, eins og
t. d. liv. 1. þm. Rangæinga
gleynxast, að útlista það fyrir
kjósendum sínum í vor, hver
bjargvættur Sjálfstæðisflokk-
urinn liafi reynst þeinx, með
þvi að forða þeinx frá vinum
þeirra. Eða er það af því, senx
hv. 1. þnx. Rangæinga ætlar að
leita sér að nýjum kjósendum,
t. d. í Vestur-Skaftafellssýslu,'
sem hann hefir ekki enn vilj-
að láta vei’ða blessunar mjólk-
urskipulagsins aðnjótandi.
Ilv. 1. þm. Sunnnxýlinga lang-
ar bei-sýnilega til þess, að svo
geti litið út, senx frunxvarp hans
á haustþinginu hafi i rauninni
verið alveg samlxljóða gerðar-
dómslögunum, seixx sett voru
í janúar. Þess vegna sagði hann
í gær, að við ráðlierrar Sjálf-
stæðisflokksins lxefðum snúizt,
og það í 5. sinn, þegar við féll-
unxst á að gefa þau lög út. En
þó að þessi hv. þm. liafi raun-
ar margsýnt það, að hann á
það til, að vera furðu grunnfær
á stundum, þá kemur það ekki
til nokkurra nxála, að hann
hafi ekki gert sér þess grein,
liver reginmunur er á gei’ðai’-
dómslögununx og frv. hans frá
haustþinginu. Sanxkvæmt frv.
hans átti að lögfesta afui’ða-
verðið, eins og það var, alveg
án lilliís til framleiðslukostn-
aðar, en skv. gerðardónxslög-
unum á það að fara eftir fram-
leiðslukostnaði á hverjum
tínxa. Þessum hv. þm. lánaðist
það loksins í janúar síðastl.,
eftir margra mánaða umþenk-
ingar og heilabrot, að láta sér
skiljast það, að afurðaverðið
verður að fara eftir þvi, hvað
kostar að framleiða afurðirn-
ar. Það er því liann, senx sner-
ist frá villu síns vegar, kannske
ekki í 5. sinn og ekki 4., og ekki
í 3., heldur líklega í fyrsta sinn
á æfinni, þegar hann hvarf frá
blindri lögfestingu afurðaverðs
og kaupgjalds og lét' tilleiðast
að fallast á það, að það yrði
rannsakað, bæði hvað fram-
leiðslukostnaður afurðanna
væri og verðlag þeii-ra þyrfti
því að vera á liverjum tíma,
og eins að heimilað yrði að
sanxræma kaupgjald, og féll frá
kröfunni um stöðvun vex-ðlags-
uppbótarinnar.
Við eigunx enga sök á því,
sjálfstæðismennirnir,- að þetta
vantraust á ixúverandi stjórn,
sem þessar unxræður áttu að
snúast um, er að snúast upp
i vantraust á fyrverandi stjórn,
og þá fyrst og freixxst þá tvo
liv. flutningsmenn vantrausts-
tillögunnar, sem sæti áttu í
þeiri’i stjórn.
Eg fyrir nxitt leyti hefði al-
gerlegá leitt það hjá íxxér, að
fara að rifja upp misfellurn-
ar á sambúð okkar þessi ár,
senx við unnum saman, ef þess-
ir tveir fyrrverandi sanxstarfs-
nxenn nxínir, senx tillöguna
flytja, og þá sérs’taklega hv.
1. þm. Sunnmýlinga, lxefði ekki
gefið beint tilefixi til þess, og
eg skal heldui” ekki að svo
koixxnu vekja umræður unx
önnur atriði, sem vissulega
hefðu betur piátt fara úr heridi
hjá þeirri stjórn, sem við sát-
um sanxan í. Því að sannleik-
urinn er sá, að þó að eg vissu-
lega gæti átalið ýmislegt í með-
ferð þeii’ra nxála, senx t. d. hv.
1. þm. Sunnmýlinga fór með,
þá finnst mér,°að það sé frenx-
ur hlutverk annara en mín, sem
sæti átti íxxeð lionunx i stjórn-
inni, og bar þannig að nokkuru
leyti ábyrgð á lionum og verk-
um hans, úr því að eg undi
þeim, að gera eldhúsdag að
honunx fyrir þau, nú eftir á.
Mér finnst slíkar deilur minna
imi of á liesta, senx standa yf-
ir tómri jötu. Eg skal því nú
láta vera úti’ætt urn það, og
snúa mér að því að atliuga þau
rök, sem fæi’ð hafa vei’ið fyr- |
ir því, að núverandi ríkisstjórn
eigi að sæta vantrausti Al- 1
þingis.
Iláttv. 1. þm. Síinnnxýlinga
virtist telja það höfuð-tilefni
til vantraustsyfirlýsingarinnar,
að Sjálfstæðisflokkux’inn liefði
vfii’leitt gerst svo djarfur, að j
mynda stjórn, eftir að liann 1
sjálfur, hv. 1. þm. Sunnmýlinga !
ásamt hv. þm. Strandamanna, 1
lxefði kastað frá sér allri á- (
byrgð á því, hvort nokkur 1
stjóx-n yrði í landinu eða engin. 1
Hann segir, að Sjálfstæðis- '
flokkurinn liafi nú mvndað
stjórn, sem hann viti, að ekki j
geti stjórnað, og því eigi þessi !
stjóx-n að sæta vantrausti.
Þessi hv. þnx. liefir nú setið
í í’íkisstjórn í nálega 8 ár. Og
Framsóknarflokkurinn hafði
verið svo að segja einráður í
stjórn landsins nær óslitið í
12 ár, þegar samsteypustjórnin
var nxynduð fyrir 3 árum síð-
an. Eg get látið mér skiljast
það, að þeir framsóknarmenn-
irnir, lxafi ekki hugsað sér það,
þegar sú stjórn var mynduð,
að þeirra fulltrúar ættu að
verða fyrri til að liröklast úr
stjórninni en sjálfstæðismenn-
irnir. Mér dylst það lieldur
ekki, að Framsóknarflokkur-
inn muni telja sig einan færan
um að fara xneð stjórn lands-
ins. Áðrir megi að vísu vera
þar með, þegar Framsóknar-
flokknum kæmi það betur, eða
hann vilji vera svo lítillátur,
að leyfa það. Hv. 1. þm. Sunn-
mýlinga sagði líka í í-æðu sinni
í gær, að það hefði vakið undr-
un og óliug um gervallar byggð-
ir landsins, þegar það hefði
frétzt, að liann og hv. þm.
Strandamanna liefði farið úr
stjórninni og Sjólfstæðisflokk-
urinn einn myndað stjórn.
Þess her að vísu að gæta,
að þegar Framsóknarmenn tala
um gervallar byggðir landsins,
þá eru það aðeins byggðir
framsoknarmanna, sem < þeir
eiga við. Aðrar byggðir eru ekki
I)3rggðir landsins. Framsóknar-
nxenn eru þjóðin. Hinir teljast
elcki með. Og eg get trúað því,
að framsóknai’menn um land
allt liafi fyllst undrun og ó-
lxug, — já, skelfingu, við þá
fregn, að Framsóknarflokkur-
inn hefði riiisst völdin úr sín-
um höndum. Og eg tala nú ekki
um það, þegar þar við hætist
fregn unx það að Sjálfstæðis-
flokkurinn lxafi einn mx’ndað
stjórn. En hvað ótti þá að taka
til bragðs, þegar Hermann
. Jónasson var búinn að biðja —
nei, Framsóknarflokkurinn
biður ekki, hann heimtar. En
lxvað átti að taka til bragðs,
þegar Hermann Jónasson var
bxiinn að heimta tafax-lausa
lausn f>Trir sig og ráðuneyti
sitt? Og þverneitaði að „fun-
gera“, nema af einskærri náð
til kl. 11 næsta dag? Já, hvað
átti að gera, segja framsóknar-
menn — auðvitað átti lireint
ekkert að gera, landið átti að
vera stjórnlaust, þangað til
Franxsóknarflokknunx þóknað-
ist að taka það í sátt aftur.
Að minnsta kosti nxátti það alls
ekki ske, að Sjálfstæðisflokk-
urinn myndaði einn stjórn.
„Sundurlaus og reynslulaus“
flokkur, sagði liv. 1. þm. Sunn-
mýlinga, blessaður, öldungur-
inn, nxeð 8 ára reynslu í stjórn-
arsessi og 10 mánaða lxeilabrot
um það eitt, hvað bændur geti
staðið sig við að selja mjólk
langt undir kostnaðarvei’ði.
En hverjum er þá unx þessi
ósköp að kenna? Er það Sjálf-
stæðisflokknum að kenna, eða
er það Framsóknarflokknuni
að kenna? Um það spyrja að
sjálfsögðu ekki framsóknar-
nxenn, þeir vita það af brjóst-
viti sínu. 'Það er auðvitað Sjálf-
stæðisflokknum að kenna,
segja þeir. En voru það þá
sjálfstæðismennirnir, sem neit-
uðu a§ vinna lengur með Fram-
sóknarmönnum? Nei, það var
alveg öfugt. Eða réttara sagt
þó, Framsóknarflokkiirinn
vildi ekki vinna lengur nxeð
meiri liluta þingsins, þingið var
óþægt, og það þola framsókn-
armenn ekki.
Nú, en þá var bara’ ekkert
við þessu að gera, annað en
að láta framsóknarmenn sigla
sinn sjó og tjalda því senx til
var. Það segja að vísu ekki
franisóknarnxenn, lieldur hin-
allir hinir, þessir þrír
ír
l'jórðu lilutar þjóðarinnar, sem
ekki eru framsóknarmenn, en
vilja þó fá að lifa í landinu.
Og þannig hefir það nú ox’ðið
úr, að Sjálfstæðisflokkurinxx
hefir nxyndað stjórn einn. Og
hann ætlar að reyna að stjói’na
landinu í þessunx forföllum
Framsóknai’nxanna, þangað til
kjördæmanxálið er útkljáð.
Og nú ætla eg að segja fáein '
orð fyrir lxönd þeirra nxanna,
sem ekki liafa fyllst undrun
og óhug eða skelfingu út af
því, að Sjálfstæðisflokkurinn
liefir gerzt svo djarfur, að
mynda stjórn einn. •
Það er þá fyrst, að það er
Framsóknarflokkuriinn, sem
hefir rofið stjórnarsamvinn-
una, en ekki Sjálfstæðisflokk-
urinn. Hann hefir gert það, af
því að liann lætur sig engu
skipta liag þjóðarinnar, þegar
hagsmunir hans sjálfs eru ann-
arsvegar, hagsnxunir, senx bók-
staflega talað skipta engu máli
í sambandi við þau vandamál,
senx nú steðja að. Kjördæma-
málið er eins og livert annað
þingnxál, sem' nxinnihlutinn
vex-ður að lála sér lynda, hvern-
ig fyrst og frenxst þingmeiri-
hlutinn og siðan þjóðarmeiri-
hlutinn vill skipa. Á slíkum
timum, senx nú eru, þarf þjóð-
in á öllum kröftunx sínum að
lialda. Það væi’i talinn glæpur
af hverjum einstaklingi, að'
setja liag sinn fram yfir lxag
þjóðarinnar, þegar unx sjálf-
stæði lxennar eða öryggi væri
að ræða. Nú láta Framsóknar-
nxenn í veðri vaka, að þeir trúi
þvi, að sjálfstæði og öryggi
þjóðarinnar sé i veði, ef þeir
séu ekki ’þátttakandi í ríkis-
stjórninni. Það sé ómögulegt,
að mynda nökkura stjórn, sem
sé fær um að stjórna landinu,
nema að Framsóknarflokkur-
inn liafi fulltrúa i henni.
Og samt neitar hann allri
sanxvinnu við aðra flokka unx
i
rikisstjórn! Hann þykist trúa
því, að land og þjóð séu i voða,
ef hann skoi’igt undan því, að
taka þátt í stjórn laixdsins, og
sanxt skorast hann undan því.
Og af hverju? — Af því að
meiri hluti Alþingis vill fá
brfeytingar á kjördæmaskipun-
inni, þannig, að það geti ekki
koniið fj'rir, að aðeins fjórði
lxluti landsmanna geti ráðið
lögum og lofum í landinu, í
andstöðu við liina þrjá fjórðu
hlutana. En hefir það þá nokk-
ur álirif á afdrif þess-máls,
livor t F r amsókn ax’f lokk ii rin n
er í stjórnarsamvinnu við aðra
flokka eða ekki? Engin. Málið
nxundi ganga sinn gang, hvern-
ig senx ríkisstjórninni væri skip-
uð. Kosningar eiga að fara
franx hvort eð er. I þeim kosn-
ingunx slcera kjósendur lands-
ins úr því, hvernig því nxáli
skuli skipað. Og sá úi’skui’ður
mundi falla alveg eins, livort
sein Framsóknarflokkurinn
væri í stjórn eða ekki. Fraixi-
sólcnarflokkurinn gæti alveg
eins barist á nxóti þessari breyt-
ingu á stjói’iiarskránni, livort
senx hann væri þátttakandi í
stjórn landsins eða ekki. Hann
gæti alveg eins náð stöðvunai’-