Vísir - 23.12.1944, Blaðsíða 7

Langardaginn 23. des.
V I S í R
?
cr
S)
SZ/cu/d /3, c£DouQÍao ]
Sfcyríil/ín n
S)
6 f
„Hnellnar buddur, er það ekki?“ skríkti Mar-
sellus. „Ilvar náði pabbi i þær?“
„Hafðu ekki syona hátt!“ hvislaði Lúsía.
Hún reis á l'ælur og gekk út að girðingunni.
Bróðir bennái’ labbaði á'eftii- henni. Þau sneru
sér gegnt borginni. „Hvað sagði Púllus um
þetta, sem þú gerðir?" spurði liún tómlátlega.
„Segðu mér“ — Marsellus lét sem hann heyrði
ekki spurningu hennar — „er eitthvað sérstakt
við þessa þræla, sem veldur þvi, að þú ert svona
framúrskarandi nærgætin ?“
Lúsía hristi höfuðið, án þess að líta upp —••
og andvarpaði.
„Eg er bara að hugsa um,“ sagði hún með
haégð, „livernig mér mundi þykj-a að vera í
þeirra sporum.“ Hún horfði áliyggjufull á svip
gegn spurulu augnaráði hans. „Það er elcki
ómögulegt, Marsellus, að eg kunni bráðlega að
hreppa einhver svipuð kjör.......Þvi mundir
ekki una því. Heklurðu það?“
„Heimska!“ hreytti Marsellus út úr sér. „Þú
tekur þér þetía alllof nærri. Það er ekkert að
óttast. Eg mun sjá svo um.“
„Hvernig?“ sagði Lúsía áköf. „Hvernig ætl-
ar þú að sjá svo um?“
„Já —“ sagði Marsellus sefandi — „livað
heldurðu, að eg mundi gera — varla að eg
mundi ganga fyrir þetta andstyggilega skrið-
dýr með afsökunarbeiðni?“
„Jú, gerðu það — bað Invn. „I dag. -- Semdu
frið við hann, Marsellus. Segðu honum, að þú
hafir verið drukkinn. Þú varst' það; ekki svo?“
„Eg vil heldur láta hýða mig — á markaðs-
torginu!“
„Já — eg veit það. Og e. t. v. verður það gert.
Gajus er hættqlegur!“
„Oh hvað gæli hann gert? Tiiyerius'mundi
ekki leyfa hinum hálfvitlausa stjúpsyni sinum
að refsa meðlimi Galliófjölskyldunnar. Það er á
allra vitorði, að gamli maðurinn fyrirlítur
hann.“
„Já — en Tíberíus gerði hann að rikiserfingja,
af því að Júlía l-irafðist þess. Og það verður að
taka Júliu með í reikninginn ennþá. Ef. það
kemur til álita, hvort þetta örþreytta gamal-
menni skirii taka afstöðu með Galliófjölskyld-
unni gegn Gajusi — hafandi konusvarkinn
skammandi rétt við eyrun á sér, þá efa eg, að
hann baki sér slikt ómak. Við Júlíu verður engu
tauti komið.“
„Gamli hefndarvargurinn —“ Marsellus hik-
aði í miðri setningu.
„Hugsaðu málið vandiega.” Rödd Lúsíu var
léttari, eins og hún hefði komið auga á eiuhverja
lausn. „Komdu, við skulum borða morgunverð-
inn. Síðan skaltu fara til Gajusar. Þú verður að
sætta þig við það. Lofaðu liann! Sláðu honum
gullhainra! Honum verður varla óglatt af þvi.
Segðu honum að hann sé fallegur. Segðu honum,
að enginn maður í öllu keisaradæminu sé eins
vitur og hann. Segðu honum, að hann sé guð-
dómlegur. En gætlu þess vandlega, að halda
andlitinu á þér í skefjum. Gajus er farinn að
þekkja gárungshátt þinn.“
Marsellus ákvað að hlýða ráðum sýstur sinnar
og vildi ljúka sem fvrst þessu ógeðfelda verki.
Hyggindi hans sögðu lionum að sækja um ó-
heyrn á formlegan hátt og híða hentugleika
prinsins. En hann var knúinn áfram af liinum
alvarlegu vandræðum sínum. Hann ásetti sér að
liafa hina tíðkanlegu hirðsiði að engu og freista
þess, að hitta Gaius fyrirvaralaust.
Ef hann kæmi til hallarinnar rétt fyrir há-
degi, gæti hann jafnvel orðið svo heppinn, að
fá að vera fáeinar minútur í einrúmi með prins-
inum, áður en nokkur yrði til ]iess að segja hon-
um frá næturóhappinu.
Klukkan tíu gekk hersveitarforinginn til her-
hergja sinna, yngdur og hresstur af heitu baði,
kröftugu nuddi Demetríusar og svamlinu í laug-
inní, klæddist umhyggjusamlega og labbaði i
hægðum sínum niður stigann. Hann tók eftir
þvi, að dyrnar á bókaherberginu stóðu í hálfa
gátt og nam þvi staðar til þess að heilsa upp á
föður sinn, sem hann hafði ekki séð siðan i gær-
dag. Hinn myndarlegi, livithærði senator sat við
skrifborð sitt og yar að skrifa. Hann Ieit upp,
kinkaði, kolli, brosti snöggvast og sagði Marsell-
usi að koma inn.
„Ef þú befir tima í' dag. sonur góður, þá lang-
ar mig til að Cá jtig með mér til þess að skoða
tvær spænskar: hryssur.“ ' ,,
„Mér þælti það gaman. herra, en væri morg-
undagurinn ekki eins hentugur? Eg hefi. mjög
áríðandi erindi að gegna, sem ekki getur beðið.“
Það var einhver kviðahreimur i róm hersveitar-
foringians svo að gáfuleg augu öldungsins litu
rannsakandi á Iiann.
„Ekkert alvarlegt, yænti eg?“ Gallíó benti á
autt sæti. ^
„Eg vona ckki, lierra.“ Mavsellus sat á breiðri
stóllyríkinni eins og verið væri að prófa liann.
-Einbeift þagmælska og hispurslaus tjáning tog-
uðust á um hug hans.
„Mér sýnist þú vera áhyggjufullur,“ sagði
faðir haíis. „Eg óska ékki eftir, að hnýsast að
óþörfu í einkavandamál þín, en ífet eg gert eitt-
hyað fyrir þig?“
„Eg er hræddur um ékki, herra, þökk fyrir.“
Ma'rseHus hikaði andartak, svo seig liann liægt
niður i stólinn og liorfði á hinn fyrirmannlega
föður sinn* einarður á svip. „Ef þú hefir tíma,
skal eg segja þér frá.“
Gallió kinkaði kolli, lagði frá sér skriffærin
og hallaði sér fram á krosslagðar hendur sinar,
hughreystandi í bragði. Frásagan var löng. Mar-
sellus hlífði sér ekki. Hann sagði allt af létta.
Hann var kominn á fremsta lilunn með, að
skýra frá vandamáli Lúsiu í sambandi við sögu
sína, en sá sig um hönd, þvi að liann fann, að
faðir þeirra hafði fengið að vita nóg að sinni.
Ilann lauk frásögn sinni með því að lýsa því
yfir, að hann væri á förum þegar í stað, til þess
að beiðast afsökunar. Gallió liafði hlustað með
athygli og án athugasemda. Hann hristi nú
ljónshöfuð sitt og hrópaði: „Nei!“ Hann stóð
hnarreistur og hristi höfuðið aftur. „Nei! —.
Nei, nei!“
Á KVÖlWÖKVNM
Frá niiðri 19. öld er til Reykjavíluirbragur eftir síra
Guðmund Torfason. Þar segir hann um konurnar:
Hér finnast konur, frúr og meyjar,
er farfa sig með ýmsum lit,
þær glæsilegu gullhlaðseyjar
ganga langt yfir mannlegt vit;
eg fæ ei þeirra fegurð lýst,
frómtyndi og hegðun allra sizt.
Kvendin sum gráa kjóla bera
með kransa lins og fléttað hár,
járnbendar eins og á að vera
út svo þær fái gengið skár,
svo kurteisar, að ker fullt má
koll þeirra setja skaðlaust á.
Þær kveða: Jæ er kokkepie,
kan vals og snakker dansk, er feit,
en hitt, að mjólka kýr og kvie
kinder og mukka flór í sveit,
svo skítt, svo tossuð, liðileg
eg líð það ei, fjandinn gali i mig.
----o-----
Sumri hallar haust að fer
heyri það snjallir ítar.
Hafa fjallahnúkarnir
húfur mjallahvitar.
(Gömul vísa).
----o-----
Einstakir hlutar líkamans lifa oft klukkustundum
og jafnvel dögum saman eflir að hinn eiginlega dauða
hefir borið að höndum. Meira að segja liafa frumur
í sérstökum liffærum fundizt lifandi meira en tveim
vikum efir að aðrar frumur likamans voru dauðar,
Ungur maðUr gekk rösklega inn i skrifstofu skurð-
læknisins.
—■ Góðan daginn, læknir. Eg leit aðeins inn t t að
þakka yður fyrir það, sem þér hafið gert. fyrir mig!
Læknirinn virti hann fyrir sér slundark-.irn og s, gði:
— En cg inan alls ckki eflir yður. Þéi eruð :kki
einn af minum sjúklingum.
-— Það veit eg vel, svaraði ungi niaðurinn, -- en
frændi minn var það, og4 cg var einka-ertinginn 1, msl
m
Eftir
Eíhel Vance
ið,“ liugsaði Mark. .„Og allii'
vila það, jafnvel „niinkurinn“.
llún varaði mig við honiiin, og
cg lét inannalega.En egerénginn
kraftakarl. Eg liefi ekkert iim
að velja: Eg verð að setjast nið-
ur og bíða átekta. Af því að
Fíitz er að útvega vegabréfið.
Af því að læknirinn bíður i her-
nergi sinu, eftir þvi að beyra
hvernig dyrabjöllunni, er liringt,
eins og vanaléga eða harkalega,
eins og þegar leynilögreglan er
á ferðinni. Af því að Einmy lígg-
ur uppi, án þess að geta nokkra
björg sér veilt. Hersliöfðinginn
gæli ýtt inn Inu'ðinni, án þess að
liafa mikið fyrir þvi.“
„Þetta er fallegt,“ sagði hers-
höfðinginn, „livað er það?“,
„Sorgar-valsinn," sagði greif-
ynjan.
Marlc húgsaði t'ram og aftur
,um hve mikið hersliöfðinginn
kynni að vita um þetla allt sam-
an, mundi haiiit I. d. vita, livort
aflakah liefði farið frani. En þá
hlyti hann að vila að móðir hans
varð bráðkvödd nokkru áður en
aftakan 'átti að fara fram. Nú,
óvist var að hann fcngi tilkynn-
ingu uin þetta stöðu sinnar
vegna, en síðar mundi Iiann ef
til viil frétta um það. Og hvað
vissi liann úni Sabinu? — Fritz
hafði sagt, að allir myndu tala
um jarðarförina. Þá vtírður
lika talað mii mig, hugsaði
Mark. Ætti eg að scgja: „Móðir
mín, var grafin i morgun". Nei,
ha.1111 liafði ekki kpmið tram
seni syrgjandi þetla kvöld. —
Jæja, ef aðeins Fritz yrði kom-
inn með vegabréfið árla morg-
uns, svo að þcir gadu farið með
hana, án þess hershöfðinginn
liefði hugmynd lim það.
Allt i einu sagði hershöfðing-
iiui:
„Ruby, veiztu að afi herra
Preysings var Richard Ritter,
listmálarinn?"
,.Já.“
„Einkeniiilegt. Hann málaði
niynd af konumii niinni."
,,Já.“
„Hami byggði eimiig lnisið,
sem allir dást svo mjög að. Dá-
ist þér aö því, herra Preysing?“
„Eg liefi aldrei séð ]iað."
„Furðulegt, að þér skuluð
ekki hafa haft meiri áliuga fyr-
ir því að sjá það en þetta. Eg
trúi þessu varla."
„Eg hefi ekki verið liér lengi.
Þar að auki — það er ekki okk-
ar eign lengur.“
" „Já, það tír satt. Það var selt
— eigi alls fyrir iöngu."
„Hve lengi liafið þér verið
hérna, herra Preysing?11
„Hve lengi, —- líklega viku
tíina.“
„Eu'hérna í bænum?“
„Aðeihs síðastliðinn föstudag
og' í dag.“
Hershöfðinginn virlist ekki
vita neitt inn það, sem gerzt
hafði og Mark varð rórri. En
liaini var að reyna að komast
að þvi.
Nú var leikinn svanasöngur
í útvarpið og hershöfðinginn
notaði tækifarið tij að segja,
að greifynjan hefði ávallt
niinht sig á svan. Marlc jank-
aði þvi, en þólti leitt, að liers-
höíðjiigjanum skyldi liafa dott-
ið liið sama í hug og lionum.
„Alið þér nokkrar áliyggjur,
herra Preysing?“ sagði hers-
höfðinginn allt í einu.
„Hver er áhyggjulaus?“
„Þér færizt .undan að svara
— nieð því að spyrja sjálfur.
Það er auðvelt. — Kaimske eig-
ið þér }iað sanieiginlegt með
konum, að geta verið miskunn-
arlaus — það skyldi maður
a’tia, ef þér hafið sagt réít frá
skoðunum yðar á konum."
Mark yppli öxlum. Ilaiin
furðaði sig á þvi, að greil'ynj-
an skyldi geta þolað þennan
mann í návist sinni. En Mark
taldi óhyggilegt, að gera t kki
of lílið úr áhrifmn þ= ssa
manns. Hann mundi allt af ; eta
komizt að því, sem var að ;er-
ast í liúsinu. Enn hafði h ipn
enga hugmynd um það, en "in~
hver gruiiur var vakinn í b iga
lians.
Mark komsl l I' oks að þe írri
niðurstöðu, a< ] því fyrr ; em
hann færi því hc *tra; ; þaö v æri
alveg skakkt a f h omi m að i era
þarna.
„Hún kaim tu kin á hon um,
og mér ætti á sa raa áð sta iida
um þetta.
Hann horfð i á ha na fasl og
lengi.
Það var fegurðarblær yfir
hcnni, en ]>að var fölvi iiius
fagra hausts.
„Skyldi ég pokkúrn tima sjá
hana aftur? Hvernig skvldi
niér liða heima i Bandai íkj-
unúin eftir allt þetta? Vitandi
það, að það á aldrei fyrir nér
að iiggja, að liitta hana a! tur,
— geta ekki ei-nu sinni gert mér
voti uin það."
Honuin varð litið á hershófð-
ingjann, og sá, að liahn h ifði
ekki gætt sín. Hersliöfðinginn
hafði lesið i luig hans, er Iiánn
horfSi á gréifynjúna.