Vísir - 28.12.1944, Blaðsíða 7

Fimmtmlaginn 28. HpspmFpT-.
V 1 S I R
7
8
„Það er áhættusamt slarf,“ sagði Gallió, „en
eg held, að okkar ágæta vini, Gallusi, verði aldrei
stofnað i þá hæltu.“
„Mér lcki forvitni á að vita, hvernig Diönu
mundi líka, að vera prinsessa,“ sagði Marsellus,
annars iiugar. Hann leit upp og mætti forviinu
augnaráði föður síns.
„Við c'fum komnir harla langt frá efninu,'ef
við förum að skeggræða um Diönu, eða er ekki
svo ?“ sagði Gállió seinlega. „Leggur þú. hug á
hana?“
„Ekki meiri en Lúsía gerir,“ svaraði Marsell-
us hikandi. „Þær eru, eins og þú veizt, óaðskilj-
anlégar. Auðvitað sé eg Diönu næstum daglega.“
„Fallegt, merkilega fjörugt barn,“ sagði
Gallió.
„Falleg og fjörug,“ samsinnti Marsellus, „en
ekki barn. Diana er næstum sextán ára skaltu
vita.“
„Nógu gömul til að giftast. Er það það, sem
þú erl að reyna að segja? Þú gætir tæpast ldotið
betra kvonfang —■ ef hún tekur tamningu.
Diana er kyngóð. Sextán, eh? Það er furðulegt,
að Gajus $þuli ekki hafa uppgötvað þetta. Hann
mundi vaxa mjög í áliti lijá keisaranum, ef hann
ynni hylli Diönu — og hann þarfnast þess, á-
reiðanlega.“
„Hún hefir andstyggð á honum.“
„Einmitt það? Ilún hefir talað um það við
þig‘?“ .
„Nei, lierra. Lúsía sagði mér ])að.“
Það varð alllöng þögn, unz Gallió fók aftur
til máls. Hann talaði hægt og lagði áherzlu á
orðin:
„Meðan þessar viðsjár eru með ykkuf Ga jusi,
er þér hyggilegast að gefa Diönu eins lítinn
gaum og ]íú getur.“
„Eg sé lfana aldrei nema hér heima. hérra.“
„Það er sama þú skaít koma fram við liana
mcð gætni. Gajus hefir njósnara allsstaðar.“
„Hérna — á okkar heiniili?“ Marsellus setti
upp vantrúarsvip. ,
„HvLelcki það? Heldur y’ú. að Gajus, sonur
Agrip])u, sem aldrei hugsaði a’rlega hugsun á
ævi sinni, og Júlíu, sem er fædd með eyru lik-
ust skráargötum, sé of beiðaríegur lil þeSs?“
Gallió vatt bókrolluna, sem lá við olnboga hans,
fimlega saman og gaf með því til kynna, að
verki hans væri lokið þann daginn. „Við' höfum
útrætt þetta mál, held eg. En út af þessu, sem
kom fyrir í nótt— hygg eg, að vinir ])rinsins
kunni að ráða honum íil þess að láta það mól
niður falla. Það verður tiyggilegast fyrir þig að
gcra ekkert, segja ekkert — og bíða þess, scm
koma skal.“ Hann slóð á fætur og strauk lir
hrukkunum á skykkju sinni.. „Komdu! Við.
skulum til herbúðá ísmaels' og líta á þær
spönsku. Þér mun litast vel á þær. Þær eru
niiallahvítar, eldfjörugar og gáfulegar — og
vafalaust rándýrar. fsmael, sá gamli þrjótur
veit, að eg hefi hug á þeim til allrar ólukku fyrir
budduna mína.“
Hið uppörfandi skap gamla mannsins gerði
Marsellus hressan í bragði. Það var engu líkara
cn hinn ráðsnjalli Markús Lúkas Gallió hefði
fullkomlega útkljáð þetta óheillamál þeirra
Gajusar. Marsellus opnaði dyrnar fyrir sena-
tornum og bjóst íil að fylg.ja honum. Demetríus
var að hangsa fram í forsalnum og hallaðist itpp
að .einni súlunni. Hann kom hvatlega á móti
þeim, og heilsaði með spjóti sínu og fylgdi þeim
eftir fáein skref, er þeir strunsuðu gegnum hin
stóru saíarkynni og út undir hin feikna miklu
bógagöngu.
„Það er heldur óvanalegt, að Demelríus sé
að slæpast hér i forsalnuni,“ sagði Marsellus'j
hálfum hljóðum.
„Hann hefir kannske staðið hcr,“ sagði Gallió,
„til þess að vérja einhverjum öðrum að hanga
við dyrnar.“
„Heldurðu, að hann hafi haft einhverja sér-
slaka ástæðu til slíkrar varasemi?“
„Það er vel líklegt. Hann var með þcr í hóf-
inu, veit, að þú móðgaðir Gajus, gerir ráð
fyrir, að þú sért fallinn i önáð og liugsar þar
ai’ leiðandi sem svo, að hað sé bezt að hafa
augun hjá sér.“
„Á eg að spyria hann, hvorl haiin álíti, að
njósnarar 'séu á heimilinu?“ spurði Marsellus.
Gallíó lnisti höfuðið.
, „Ef hann kenist að því, að eitlhvað gruiísam-
leg't sé á seyði, mún hann gerá þér aðvart, son-
ur minn.“
„Hver er að koma þarna?“ *
Marscllus lcinkaði kolli ti! einkenniskíædds
riddaraliðsforignia, sem bcygði í sömu andránni
inn frá Via Árclía. „Övænlur heiður!“ murraði
hann. „Það er.Kvintus, vngri Túskusbróðirinn.
Prinsinn hefir haft mikið dálæti á honum upp
á síðkastið, hefi eg heyrl.“ Vel ríðandi fylgdar-
svcinn var með Iiínum unggæðingslega for-
ingjá. Foringinn reið hvatlega til, þeirra. dró
þegar gylta Iiréfrollu upp uudan kyriilbelli sinu
án þess að hirða um að heilsa.
„F.g hffi skipun frá lians hátign, Gaju'si prinsi,
jini' að kof-»a læssu bréfi ! hendur Marsellusi
Lúkasi Gallió, hersveitarforingja,“ hreytti liann
i’iI úr sér með þiósti. Aðstoðarsveinninn, sem
hafði stigið af baki, hélt á bréfrollunni upp
þrepin og afhenti liana.
„Hans hátign mætti gjarnan háfa í þjónustu
sinni sendisveina, sem kunn.a sig betur,“ niuldr-
aði Marsellus. „Áttu að biða eftir svari?“
„Keisaraleg skipun heimtar hlýðni — en ekki
svar,“ drundi í Kvintusi. Hann vatt liesti sín-
um fruntalega við, keyrði hann sporum og
reið á broll. Aðstoðarsveinninn fylgdi auðsveip-
ur á eftir.
Eitt sinn er amérískur herprestur, sem liafði verið
1G mánuði á Kyrrahafsvígstöðvunum, var að koma
heim í orlof, sá móður sína, varð hann svo yf:r sig
glaður að sjá hana, að hann greip hana og þrýsti
henni l'ast að sér þegar liann heillsaði henni.
JS'okkrum dögum seinna fór hún að kvarta um
verk fyrir brjóstinu, og við gegnumlýsingu kom
í Ijós að tvö rif höfðu br'otnað er presturinn var að
lieiksa móður sinni.
Jarðskjálftar i Suður-Ameríku hafa stundum kom-
ið af stað svo mildum flóðbytgjurn, að öldurnar hafa
borizt 10 þús. milur yfir Kyrrahafið og lent á st: önd-
m Japans.
Gerir þú nokkrar líkamsæfinagr eftir morgimbað-
ið þitt?
Já, vanalega stíg eg á sápuna, þegar eg fer út úr
baðherbeiginu.
Kennarinn: Ilver er aðalframleiðsla Vestur-Indía?
Drengur: Eg veit það ekki.
Kennarinn: Hvað er þetta, hvaðan fáið þið syk-
urinn?
Drengurinn: Við fáum hann lánaðan hjá nágrönn-
um okkar.
Mesta upphæð af peningum, sem tapazt hefir í stríð-
inu, eru 400,000 dollarar. Fóru þeir í sjóinn, er am-
eriska beitiskipinu „Chieago" var sökkt við Gua.dal-
eanal.
Anna Dennön, simaslúlka í Iíansas, átti nýlega 28
árá starísafmæli. Sagði hún, að hún hefði þ'á \ erið
búin að afgrei'ða 7,300,000 símtöl.
Yngri systir. liaris Villa kom hlaupandi heim og
kallaði í mömmu sína.
Hvað er að? spurði mamma hennar.
Komdu fljótt, hann Villi er að far úr fötunum og
bráðum verður hann allur berfættur.
Eigið þór nokkra fátæka ættingja?
Nei, ekki s'em eg veit um.
En eigið þér nokkra ríka ættingja?
Nei, enga sem vita um mig.
Veistu það, að eg byrjaði lífið sem berfættur lítill
drengur.
Jæja, ekki fæddist eg með skó á fótunum.
„Eg veit það ekki. Eg clsk-
aði liarn) —1 um langt skeið.“
Það fór eins og Íitringur um |
hann allan.
Honum fannst 'Jjclta næstum i
óskil 'æ lcgt og ekki liægt að J
vætta sig við það.
„Þér eruð ekki hamingju-
söm.“ sn-ð' liann. Og syo bætti
hann við i örvæntingu sinni.
.En þcr voruð hamingjusöm
dálitla stu'id í morgun.“
„Það er satt, eg er ekki bam-
ingiiu '•''). Eg veit ekki hvort
það stendur i sambaudi við
hann. Það er að minnsta kosti
elcki homnu einuin að kenna.
AIH hiáloast að. Við erum í
rauninni í fangelsi — eg og
hann. Mér finnst cg vera ciauð.
Earrrj e finnst honuni það líka.
Það er svo margt sem eg vil'di•
gera. en met ekki. Það er eins
og marlröð. Morguninn. seiii
]>ér kop' r úngað þið bafði
— mér allt i einu allt
breytt. Mér faimst eg lifa áft-
t! r.“
„Elsþið þér njig?“ spurði
liann.
„Nei, það er eklci það. Ekki
ást þess eðlis, sem eg held- að
]x:r þafið meint hljórnleika-
kvöldið.“
,,.E, farið nú elcki að tala um
ást. sem aðeins er andlegs eðlis.“
Allt i einu var sem birti yfir
Iienni og liún var eins á Svininn
oy hún liufði verið um morgfln-
inn.
„í þetta ‘ inn er það seiu pg
’æt i té :>f fpiálsmn vilia gerl.“
■••■v !.v.?ö eigið l)ér. Hváð
viljið þér ?“
„Koma því íil leiðar, að þið
gelið aftur notið frelsis“
Hversu litið það muiidi bafa
virzt — ef um annan stað og
aðra stund hefði verið að ræða.
En ekki þarna. Ekki þarna í
íitla bvitmálaða biirinu — i
hokkurri fjarlægð frá hershöfð-
ingjanum. Ög svo var hún þarna
uþpi. En hann þráði meira —
ást. —
„Ef við áðeins héfðum meiri
tíina til umræðna,“ sagði hann.
„Við verðum að fára ivm aft-
ur.“ •
, TIún opnaði dyrnar og þau
lögðu aftur leið sina ti! liers-
böfðingjans. Halm sneri baki að
þeim. Hann var að liorfa út um
gluggann.
,.Það cr að byrja að þiðna,“
sagði hann. „Það verður'ekki
skíðaveður á morgun.“
lfann snéri. sér við, Það var
ískuldi .. i svipnum, SeitHudú
tónar syauasöngsins Iiljöhiúðu
í útvarpinu.
„Eigum við að fara nú, lierra.
Breysing, eða vilduð þér heldur
bíða og drekka whiskyið ýðar.“
„Það var eklcert whisky. til,“
sagði greifynjan. „Þið verðið
víst að fara nú. Það er orðið
framorðið.“
Hershofðinginn gekk fram og
nam staðar milli þeirra.
„Oh hver eru þá áform ykkar
á morgun? Ekki verður bægt
að fara á skiði. llvað eigum við
að gera — við þrjú?“
„Herra Preysing verður önn-
um kafinn. Hann ætlar að mála
mvndir af stúlkunum. Kannske
við æltum að fara í einhverja
smáferð. Fara eitthvað í bifreið-
inni og neyta liádegisverðar
saman.“
,,Hún cr að reyna að koma
lionum á brott,“ liugsaði Mark,
svo að eg geli farið miuu fram
á mórgun.“
En það var eins og..einliver
grunsemd hefði vaknað i huga
hershöfðingjans.
„Við tvö, væna min?“ sagði
hann. „Það væri ókurteisi gagiú
varl berra Preysing.“
„Hánn kaprir sig ekkert um
~að fara. Rg þefi spurt hánn um
þáð. Hánn gelur komið seinná,
m bann vill.“ ?
•s ■ rtcj n t <i . .* ii
Ilershöfðinginn horfði ýmist
á Mark eða greifynjuna.
Hann las það úr svip þeirra,
að eitthvað var á seyði.
Það var ekki um að villast,
að það var eitthvað," sem dró
þau hvort að öðru. Þau voru
að hugsa um það sama og eng-
ar lmgsanir um annað komust
að. En hvað var það? Nú, þau
hirtu ekki um að vera sanlan,
að miunsta kosli ekki á morg-
un. Hvers vegna? Það var eitt-
hvað í bígerð, eitthvað sem heint
var gegn honum, eins konar
samsæri. Þau, húsið' sjálft. allt
hjálpaði til, að hann sannfærð-
ist um, að liann væri þarna ó-
velkominn gestur.
Hann lagði við hlustirnar. Al-
ger þögn rikti-i húsinu sjálfu.
En úti fyrir heyrðist seitlandi
niður. —
„Jæjá, eg kem eftir þér klukk-
an níu.“
„Jæja, eg kem þá klukkan
niu,“ sagði íiershöfðinginn.
Hann kvssti liönd hennar og
hann og Mark buðu henni góða
nótt. Hún gekk nieð þeim lil
dyra. Hún gekk liratt og létti-
lega og gat ekki leynt þvi hver
léttir benni var að ]iví, að þcir
voru nú lpksins að.fara.
^ Þeir vóru fápiálir á lciðiuni