Vísir - 19.01.1945, Page 7

Föstudaginn 19. janúar 1945.
V ISIR
7
Q*
<r

2C/oi/d C'C>. Cöouglas,
^Y/j//tZZznn

m
25
Þegar vika var liðin, fóru nienn að' gerast ró-
legri, er þeir tóku að venjasl hiniim nýja aga.
Marsellus gaf stuttaralegar fyrirskipanir og
krafðist skilvrðislausrar hlýðni. Hann heimtaði,
að menn gerðu það, sem fyrir þá væri 'lagt, þegar
i stað og með vandvirkni, en ekki með hangandi
hcndi, eins og áður hafði þótt fullgott í Gaza.
Ilann áltvað að kvnnast foringjum sínum
smám saman af sjálfu sér í stað hess að þröngva
jieim til viðkynningar og það var viturlega ráð-
ið lijá honum. Hann Icoin eins fram við alla, var
alltaf virðulegur í framkomu og vár stuttur i
spuna við foringja sína. Hann var réttlátur,
hugulsamur og talaði við hvernMnann, en sýndi
viljafestu í öllu, sem hann gerði. Innan slcamms
var liver maður farinn að finna áhrifin af aga-
scmi hans, en enginn virtist kunna þeim iÍÍa.
Mennirnir voru Iivatlegri í göngulagi óg virtust
Iiafa fengið áhuga fyrir því að vera sem snyrti-
legastir lil fara. Útlit og hugsunarháttur for-
ingjanna liafði einnig lekið miklum stakka-
skiptum.
Páliis. sem gekk næstur Marsellusi kom til
skrifstofu hans á hverjum morgni og spurði um
fyrirskipanir. Þeir höfðu ekki talazt við síðan
kveldið góða. Þeir töluðust við sem vfirmaður
og undirniaður, voru eins og steiiigerfingar
livor við anr.an og kurteisir, svo sem frekast
var unnt. Pálus kom snyrlilega búinn lil her-
hergja Marsellusar og óskaði eftir að fá að tala
við foringjann. Varðmaðurinn kom béiðni hans
iil Marséllusar, en hann leyfði varðmanninum
að hleypa Pálusi inn. Síðan gelck Pálus inn og
stóð beinn eins og örvarskaft fyrir framan Mar.
selius. Þeir heilsuðust.
„Það er nauðsynlegt að afla sex nýrra úlf-
alda, herra.“
„Iívers vegna?“ Marsellus spurði svo skjótt
og stuttaralega að það var eins og nie’nn lieyrðu
smella í bogástrerig.
„Einn er haltur, tveir veikir og þrir orðnir of
gamlir.“
„Fáið nýja!“
„Já, Iicrra.“
Að. svo mæltu mundi Pálus lieilsa og ganga
út. Marsellusi varð stundum hugsað um það,
hvort þessi kuldi í samstarfi þeirra mundi verða
ævarandi. Ilann vonaði, að á því yrði breyting.
Hann var að verða einmana á þeim tindi, sem
hann hafði ldifið, til þess að geta lialdið við ag-
anum i liðinu. Honum fannst i raunnmi Pálus
vera bezti maður. Hann var að visu orðinn beizk-;
ur í huga vegna útlegðar sinnar og siðferOiléga
úr skorðum genginn vegna leiðindanna og við-
burðaleysisins í auðninni. Marsellus var stað-
ráðijin í jjyi, að koma lil móts við Pálus, ef liann
sýndi minnstu tilhneigingu til að verða vin-
gjarnlegur, en Pálus varð að verða fyrri til.
Hvað Sexlus áhrærði, þá hafði Marsellus nijög
lílið saman við hann að sælda, því að Sextus
fékk skipanir sínar fyrir milligöngu Pálusar.
Þessi stóri, geðstirði inaður liafði alltaf lilýtt
jivl, sem fyrir hann var lagt, en liann var alltaf
þungbúinn og geðvonzkulegur. Hánri mælti
aldrei orð af vörum undir borðum, át mat sinn
og bað siðan um levfi til að standa upp frá borð-
um.
Eitt kveldið, þegar Marsellus var búinn að
vera tiu daga í virkinu, tók liaiin eftir því, að
Sextus kom ekki að borða.
„Hvar er hann?“ spurði liann Pálus og kink-
aði kolli til auða stólsins.
„Hann fótbrotnaði, lierra,“ svaraði Páliis.
„Hvenær?“
„Eftir liádegi í dag, herra.“
„Með hverjum hætti?“
„Hliðið i gripagirðingunni skalk á hann.“
Marsellus spratt á fætur og gekk út. Að and-
artaki liðnu fór Pálus á eftir honuni og náði
honum á leiðinni til herbergis Séxtusar. Þeir
gengu samhliða með löngum, föstum skrefum.
„Slæmt brot?“
„Nci, lireint brot. Fóturinn lítur ekki illa út.“
Sextus lá endilangur á rúmi sínu og svítinn
bogaði af cnni lians. Hann leit upp, er koinu-
mcnn gengu inn til hans og reyndi að lieilsa
þeim eins og ekkert væri.
„Miklar þrautir?" spurði Marsellus. ,
„Nei, lierra,“ svaraði Sextus og beit á jaxlinn.
„Hreystilega logið!“ sagði Marsellus höstugum
rómi. „Þannig ljúga Rómverjar jafnan! Þér
/■ munduð ekki kannast við sársauka yðar, þótt
þér væruð höggvinn i spað! Þetta rúm er óliæft,
jiað sigur i miðjunni, eins og hengirúm. Við
verðuin að finna betra rúm. Eru þér búinn að
bo.rða ?“
Sextus liristi liöfuðið og sagði, að hann hefði
enga matarlyst.
„Jæja, við sjáum nú til,“ sagði Marsellus.
Þegar komið var að liðskömnif! næsta morg-
un, vissi liver maður í setuliðinu að yfirfnaður
þeirra,- scm hafði skotið þeim öllum skelk í
bringu með framkomu sinni, liafði farið rak-
Iciðis lil eldhúss foringjanna og blandað nærandi
drvkk haiida Sextusi gamla. Siðan hafði liann
látið flytia hann i heilsusamlegra húsnæði og
liaft umsjón mcð því, að sérstök rekkja var gerð
fyrir liann.
Þenna dag varð Marséllus foringi setuliðsins
i Minóu. Þá um kveldið lagðist Demetrius ekki
til svefns með rýting sinn í hendi. Hann hirti
einu sinni ekki um að læsa hurðinni.
—o—
Næsla dag ýtti Pálus hundraðshöfðingi varð-
manninum við dyrnar hjá virkisforingjanum lil
hliðar og gekk rakleiðis inn. Hann heilsaði, en
ekki eins teiriréttur eða kuldalega og áður. Mar.
sellus hauð honuui að seljasl og Pálus þá það.
„Heitt í dag, Pálus liundraðsliöfðingi," sagði
Marsellus.
„Gaza liefir ekki trú á góðu veðri, lierra. Veð-
urfarið er eins og lunderni íbúanna. Annað
livort frost eða funi.“ Pálus hallaði stólnum aft.
ur á bak og stakk þumalfingrunum undir beltið.
„Gvðingar lialda upp á mikilvæga liátíð, herra.
Hún stendur í viku þegar tungl er fullt i ]>eim
mánuði, sem jieir kalla Nisan. Þér hafið ef lil
vill heyrt um jiessi hátíðahöld?“
„Nei, eg liefi aldrei heyrt þau nefnd á nafn,“
svaraði Marsellus. „Eru þau nokkuð okkur við-
komandi ?“
„Það er Páskavikan, sem er til að fagna flótt-
anum frá Egiptalandi,“ sagði Pálus til skýringar.
„Hvað liafa þeir verið að gera suður í Egipta-
landi?“ spurði Marsellus, en það var greinilegt,
að Jionuin lá jiað í léttu rúmi.
„Ekkert — upp á síðkastið,“ sagði Pálus og
hló við. „Það gerðist fyrir fimmtán öldum.“
„Nú — það! Muna þeir ennþá eftir því?“
„Gyðingar gleyma engu, herra. Árlega um
þetta leyti, fara alhr Gyðingar, sem vettlingi
geta valcíið, til Jerúsalem vegna hátiðarinriar, að
því er ]>eir segja. En fiestir þeirra lnigsa nú
engu síður um að liitta frændur og viiii, horfa ú
leiki og íþróttir, uppboð og allskonar skemmt-
anir. Úlfaldalestir koma óraleiðir með varning
sinn og þúsundir manna setjast að í horginni eða
slá tjöídum á hæðunum i kring. Þá er nú líf i
tuskunum.“
Ameriskur hermaður skaut aðeins þrem skoturn
úr rifli sínum og felldi þrjá þýzka hermenn á 85(1
metra færi, í bardaga á Italiu.
Ný tegund af gleri hefir verið fundin upp, sem er
eins lélt eg korkur og flýtur á vatni. Er það kallaS
„Svampgler“ og eru níu tiundu hlutar Ioft en einn
tíundi' hluti gler.
Benjamín Franklin var yngstur af 17 systkinum.
Faðir hans var einnig yngstur systkina sinna, sama.
var að segja um afa hans og langafa.
Þegar orustan um Bretland geisaði, skutu brezkir
flugmenn 3692 flugvélar niður fyrir Þjóðverjum, en
misstu sjálfir sein svarar einni brezkri á móti fjórum.
þýzkum.
Ilver einstakur amerískur hermaður fær kaffi-
skammt, sem nægir í 40 bolla á mánuði.
í síðasta stríði notuðu Bandaríkjamenn aðeins 241
skriðdreka sem voru allir smiðaðir i Fraklclandi og
Englandi.
—o—
Fagnaðarfundur var hjá Peacock-hjónunum. í Kansas
i U.S.A. er þait hittu nýlega sou sinn eftir 18 árn
fjarveru. Höfðu þau ekki liaft spurnir af honum 4,011
þessi ár.
úr lagadeild „Han,vard“-háskólans i Bandarikjun-
um eru 1320 menn í herþjónustu. Vanalega eru um
1400 nemendur í skólanum en nú eru aðeins 80 nem-
endur.
Nýlega kom það fyrir við kösningar í Bandarikj-
unum að kviknaði í skólanum, sem þær fóru fram i
Ekki hefir verið minni hiti i kosningunum þar heldur
en hér stundum, því að ekki hefir kviknað hér í.
Karlmenn mega aðeins lesa þetta.
■jBpuijq n.i3 .mjpfj ju
-uiq ‘npocj cssj jiuioij xos So nijniu gnjpunq niu ‘pun
-sncj ntu 8o tqcfjcJ nuiu mnuoq punsncj nijnjpfj jy
18.400 manns biðu bana í verksmiðjum í Bandaríkj-
Unum á síðastliðnu ári.
Einu sinni ákvað eg og vinur niinn að segja hvor
öðrum sína galla.
Og hvernig fór Jiað?
Við höfum ekki talað saman i fimm ár.
178
I
F10TTA
Eftir
Ethel Vance
glarnpi, sem gaf til kynna, að|
hann væri eklci gersneyddur|
sálargöfgi. Og þetia minnti
hana á hann eins og hann var,
þegar hún fyrst kynntist hon-
inn .... þegar hún hafði ekki
séð hann eins og hrokafullan
harðstjóra í sinu eigin landi,
heldur hlátt áfram eins og
mann, sem var að leitast við að
græða djúp sár, líkama og sálar,
manns sem heldur dauðahaldi í
];að eilt, sem hönum virðist heilt
í öllu öngþvertinu, hcildarmátt
þjóðar og kynstofns.
En allt i einu var eins og hann
missti lökin á borðplötunni.
Ilann lineig hægt frain og borð-
ið og Flóru-líkanið moluðust
undir þunga hans, er liánn hneig
niður á gólfið. Hún sal grafkyrr.
beið þess að reka upp vcin eða
svipbreytingar vrði var.i, ]>ar til
liann lá í Íinipri við fælur henn-
ar. ' •
Þá kallaði hún hátt:
...Túlía {“
Júlía kom hlaupandi iríri úr
forstofunni og það var liún. sem
kramp á kné við lilið hans, lyfti
liöfði hans, og losaði flibbann
frá bálsi hans.
„Er liann dauður?“
„Nei, nei,“ sagði Júlía hug-
hreystandi röddu. „Hann er með
lífi. Guði sé lof. Hann hefir víst
fengið heilablóðfall?“
.,Eg hefi alltaf óttast það,“
sagði greifvnjan.
Hún leit á háls hans og sá
litla gullfesti, seni í hékk liliil
minnispeningúr úr gulli. Þella
hafði hún eitt sinn gefið lionum.
Hann dró andann þunglega.
Það var eins og það væri orð-
jð svo erfitt að draga andann
þarna inni. Og nú sló litla ldukk.
an í forsalnum........
Ilann verður lcngi veikur,
hugsaði liún og horfði á min-nis.
neninginh.
Það var í Rómaborg, seni cg
keypti þetta, hugsaði hún.
Nú er þetla þá að baki.. Hvað
Kurt hlýtur að kveljast yegjia
heilsumissisins.
Júlía ,stakk svæfli undir liöf-
lið lians og liljóp niður til þess
að síma eftir lækni.
Hún mæíti stundakennara,
sem komið hafði lil þess að
veita stúlkunum tilsögn.
„Var nokkur að koma?“
spurði hann, en er enginn svar-
aði lokaði liann dyrunum á lier-
hergi því sem hánn kenndi í.
Nú var dyrabjöllunni liringt.
Kalhe stóð við dyrnar og talaði
við einhvern. Svo lokaði hún
dyrunum, starði á skeyti, sem
hún hélt á, af mikilil forvitni og
hvislaði:
„Símskeyti!“
Píaiióleikur Sully barst að
eyrum.
Greifynjan rétti út hönd síiia
eftjr skeyiinu.
Eg yerð yisl að fai’á með
liann til ítalíu, hugsaði hún.
Hann þarfnast langrar hvíldar.
Hann barfnast súlar.
Hún lcit fram og lienni fannst,
að hún gæti séð fyrir braut
komandi ára.
Hún leit sjálfa sig i líki aldr-
aðrar konu, serii sat undir garð-
brekku móti sól, og við lilið
hennar veikur, geðillur gamall
maður. Einhver, sem nálægt
sat, sagði:
„Þarna er listmálarinn, sem
nú er mest um talað.“
Og maðurinn — listmálarinn
— sem fram hjú fór þekkti liana
ekki aflur, og þess var lieldur
ekki að vænta, né heldjir gat
hún í rauninni þekkt hanri aftur.
.... Þetta var það í rauninni,
sem eg gat séð, í forsalnum, er
liann var að fara.------- Og þótt
einkennilegt yæri fannst ein-
liver kyrrð og ró færqst yfir
allt, er rökkrið fór að siga yfir.
•-. : E N D I R ——----------