Vísir - 02.02.1945, Blaðsíða 7

Föstudaginn 2. fcbrúar 1945.
VISIR
71'

<T
2Z/oyd '~(3. ^Doug/ao.'
^d//rí/íl/nn
x/5

sljórn virkisins,“
geðslirður til að
37
„Sá, sem hafði á liendi
skrifaði liann, „var dálitið ö
hyrja með og var ekki ý.kja gestrisinn, cn eftir
nokkura umliugsun ákvað hann að liafa góða
samvinnu við mig og við erum nu heztu vinir.
Mér fellur þessi Pálus hundraðshöfðingi vel i'
geð. Ef satt skal segja, þá vissi eg bara ekki
hvað eg ætli að gera án hjálpar hans, því að
hann veit um allt i virkinu, livað á að gera, live-
nær á að gera það og livernig.“
Marscllus liafði gaman af að skrifa bréfið.
Það gladdi hjarta hans að gela skýrt Díönu frá
þvi, sem líf hans snerist nú um. Það var rétt eins
og hann ætti liana og hún hann. Þetla var eins
og eiginmaður væri að skrifa heim lil konu
sinnar.
Þetta var'ð langt bréf og fyrirferðarmikið á
keflinu, sem það var vafið á. En hann fann, að
Iiann yrði að ljúka þvi með orðum, sem kæmi
l'rá hjartanu. En það ætlaði ekki að reynast
auðvelt að finna réttu orðin.
Hánn sal lengi og hugleiddi, hvernig hann
ætti að orða þann kafla brcfsins. Átti liann að
hlýða boðum tilfinninga sinna og segja Díönu
ardráttarlaust, hversu mikið liann hugsaði um
hana, hversu hjartfólgin hún væri og Iiversu
ákaflega hann óskaði þess, að skilnaður þeirra
væri á enda? Mundi það vera sanngjarnt og
rétt? Díana var svo ung og full af æskufjöri.
Væri það rétt af honum að vekja þá von i brjósli
hennar, að hann mundi bráðlega koma lieim
og biðja um hönd hennar? Væri það rétt að
láta Díönu halda, að hann ætti sjálfur þá von?
Mundi ]iað ekki vera heiðarlegra^að hann segði
henni skýrt og skorinort, að allar likur væri til
þess, að liann mundi ekki eiga afturkvæmt uih
langan tima — — það gætu jafnvel liðið ár,
])angað lil hann kæmisl heim aftur. Auðvitað
vissi Diana alla málavöxtu. Og hann hafði getið
þess í frásögn sinni um Pálus, að harin hel'ði
verið sendur lil Móniu fyrir ellefu áriuii og
hefði aldrei fengið heimfararleyfi á því timá-
bilí. Hún mundi geta dregið réttar ályktanir
af þv'í. Loks sló Marsellus botninn í bréfið og
hann var nokkurn veginn ánægður með það.
„Þú veizt, Díana, hvað eg mundi segja við
þig, ef við værum tvö saman. í þeirri fjarlægð
sem skilur á milli okkar — -— í mílum og hver
veit hversu löngum tíma — -—- nægir að segja,
að eg mun alltaf gleðjast vfir hamingju þinni.
Allt, sem hryggir þig, yndislega stúlka, hrvggir
mig einnig. Skip, sem heitir Vestris, er nú sagt
statt i Joppu. Það kom við i Gaza. Eg bíð þess
með óþolinmæði, að eg komist aftur til virkis-
ins, því að ef til vill biður min þar bréf frá þér.
Eg vona það af öllu hjarta. Demetríus kemur
i fyrramálið og hann mun fá þetta bréf í hend-
ur hraðboða landshöfðingjans, sem á að mæta
Vestris við koniuna til Joppu. Skipið lætur
bráðlega úr-höfn þaðan aftur. Ef pg mætti að-
eins fara með því!“
svo mjög i rippnámi og finna einliyerja orsök
fyrir þunglyndi sínu. Það var ein orsakanna,
að hann var einmana. Marsellus skipli sér ekki
af lionum siðan þeir komu til Jerúsalem, en
það var ekki gert af ásettu ráði, því að það v^
hverjum manni ljóst, að ])rælar vorn engir
anfúsugestir i híbýlum foringjanna, nema ])eg-
ar þeir voru að sinna skyldustörfum sínum.
Þegar ])eim var lokið, áttu þeir að hafa sig á
hrott. Demetríus var óvanur slikri meðferð.
Ilann hafði verið i návist húsbónda síns, hvert
sem Iiann fór og hvað'sem hann gerði, svo lengi,
að þcssi hreyting á framkomu hans særði hann
eins og opin und.
Ilann hafði sagt hvað eftir annað við s.jálfan
sig, að Marsellus mundi að líkindum kunna
þessu illa líka og harmaði ef til vill þá illu nauð-
syn, sem neyddi hann til að reka hann frá sér.
Demetrius hafði fundið það sárar en nokkuru
sinni, að hann var þrælll.
En hugarstríð Demetríusar átti sér einnig
aðrar rætur. Það var hin ógleymanlega minn-
ing um hin biðjandi augu, sem höfðu horft á
hann andartak, þegar hann var á leið til borgar-
innar. Siðar hafði hann setið slundum saman
niðursokkinn i hugsanir um ])etta augnatillit og
reynt að skýra svip þeirra og hann hafði að end-
ingu komizt að þeirri niðurstöðu, að það
einkenndi þau einna helzt, að þau lýstu svo
miklum einmanaleik. Það hafði verið svo her-
sýnilegt, að hinn lilli hópur manna, sem hafði
reynt að liafa heniil á manngrúanum, hafði orð-
ið fyrir vonbrigðum. Maðurinn á asnanum gerði
ekki það, sem hinir hávaðasömu ofstækismenn
höfðu ællazt til af hónum,hvað svo sem þaðhafði
verið. Þetta hafði mátt sjá á augabragði. Það
var hreinasta furða, að þeir skyldi ekki hafa
séð það. Allir höfðu hvatl hann til að taka að sér
foruslu i máli, sem hánn liafði sýnilega engan
áhuga „fyrir. Hann var einmanalegur maður!
Það skein úr augunum, að hann þráði að eignast
vin, sem gæti skilið liann. Og einhvern veginn
liafði einmanaleiki hans og einmanaleiki Deme-
tríus verið sú taug, sem lengdi ])á saman. Þetta
var einmanaleiki, sem sagði greinilega, svo að
ekki varð um villzt: „Þér gætuð allir gert nokk-
uð til að bæta þenna óhamingjusama heim, ef
þér vilduð það. En þér viljið það ekki.“
Frá mönnum og merkum atburSum:
AKVÖlWÖKl/m
Demetríus hafði aldrei verið svona eirðar-
laus. Honum var auðvitað fyrir löngu ljóst orð-
ið, að hann gæti ekki búizt við miklu af lífinu,
])egar liann var að hugleiða framtíðina og slöðu
sina í þjóðfélaginu. En hann hafði farið að sætta
sig við örlög sín smám saman. Ilann var þræll
og við þvi var ekkert að gcra. Illutskipti hans
var sannarlega aunit, þegar það var borið sam-
an við ævi frjáls manns, en hann var heppnari
en margur annar, sem béittur var allri þeirri
grimmd, sem venjulega fylgdi því að vera ófrjáls
maður.
Gallió-fjölskyldan hafði komið vel fram við
hann og hann var orðinn svo samrímdur
Marsellusi, að hann vissi vart, hvort hann
vildi fórna vináttu hans fyrir frelsið. Liisia
endurgalt honum ekki ást hans og hann gat
ekki eignazt hana, þótt hann væri eins frjáls
og fuglar loflsins. Slíkar og þvilikar hugsanir
höfðu komið í veg fvrir það, að hann örvilnað-
ist og sættu hann við hlutskipti hans.
Nú voru þessar Iieimspekilegu liugleiðingar
liættar að veila lionum fróun. Hinn lilli heirn-
ur lians var úr skorðum genginn og ekki að-
eins það, heldur fannst honum öll mannleg lil-
vera unnin fvrir gýg, tilgangslaus, imiantóm
hártogun á því, sem hefði liaft — ef til vill
guðdómlega möguleika, en verið kastað á glæ
— týnt, svo að það fyndist aldrei aftur.
Ilann hafði reynt að skoða sál sina, sem var
Hvað er það, sem teku.r mestum stakkaskiptum,
þegar vatn verður að ís? spurði kennarinn.
Xeniandinn: Verðið.
Kennarinn: Hvað er konungsstjórn?
Nemanitinn: Þjóð, sem er stjórnað af konungi.
Kennarinn: Hver myndi stjórna, ef konungurinn
dæi?
Nemandinn: Drottningin
Kennarinn:: Nú, en ef hún skyldi nú líka deyja?
Nemandinn: Gosinn.
Pabbi, sagði Elsa litta, heldur þú að inamma kunni
nokkuð að ala upp börn?
Já auðyitað væna niin, en hvers vegna spyrð þú?
Ja, i hvert sinn sem eg er glaðvakandi, ])á segir
hún mér að fara að hátta, en svo þegar eg er dauð-
syfjuð, þá skipar ‘hún mér að fara á fætur.
Tonnnié sagði kennarinn, hvers vegna þværð þú
þér ekki i íraman? Eg get séð livað þú horðaðir i
morgun.
Hvað var það? spurði Tommi.
Egg, sagði kennarinn.
Það er ekki rétt, kennari, eg borðaði egg i-gær.
Kvikmyndastjarnan: Má eg kynna manninn .minn
fyrir yður?
Leikstjórinn: „Mér þykir alltaf mjög ánægjulegt
að kynnast mönnunum yðar.“
—o—-
„Jæja, nú er eg búinn að segja þér söguna af hon-
uiii pahha þinum i þrælastriðinu.
En pabbi, sagði sonur liaris, livað gerðu allir liin-
ir hermennirnir?
Ein 100 watla rafmagnspera, sem látin væri loga
stanzlaust i eitl ár, eyðir orku, senl svarar til að
fáist úr 900 kilóum af koluin.
Boxarauppreistin í Kína.
l'rá „æðri stöðum“ um að drepa ætti alla útlencl-
in'gá, Iivar sem þeir væru, og hefði hann skotið tvð
.iitlendinga ])á um morguninn, er þeir voru bornir,
í burðarstólum um borgina. Og- af því að í ljós vaT
kontið, að annar hinna vegnu manna var þýzki sendi-
herrann, treysti undirforinginn því, að sér yrði laun-
að með því að hann yrði hækkaður í tign.
Þegar var sent á fund drottningarinnar og lienni
sögð þessi miklu tíðindi, og gcrði hún þegar or'(f
eftir lunum vitra Jung Lu.
Hann útskýrði fyrir henni, Iiver hætta væri u
ferðum. Það væri brot á álþjóðalögum að ráðast <i
sendiherra og ræðismenn. En jafnvel orð Jung Ln,
sem til þessa höfðu alltaf liaft áhrif á skoðanii*
drottningarinnar, féllu að þessu sinni í daufa jörð,
Því að höl'ðu ekki liinir ósvífnu innrásarmenm
móðgað hana á hinn freklegasta hátt? Og nú ákvað
hún að hallast algerlega á sveif með Boxurununn
og veitti þeim vald til að fara sínu fram.
Fralckar höl'ðu krafizt ])css, að Kínverjar létu afj
hendi við ])á Taku-virkin. Það var móðguri, en kann-í
ske hefði hún getað fallizt á það, og jafnvel ad
10.000 manna erlent herlið væri sent til borgarinn-
ar, en þegar þeir kröfðust ])ess, að hinn róttæki keis-
ari, sem ekkjudrottningin hafði svipt völdum, værf
settur a valdastól aftur, og að hún sjálf, hinn „gamii
Buddha“, sem jalnan Iiugsaði fyrst um vald sitt og
öryggi - skyldi afsala sér völdunum, það var nógj
til að fylla mælirinn og meira til. Og hún varð grip-
in óstjórnlegra æði en nokkru sinni fyrr eða síðaxj
á hfsleiðinni.
„—Ösvílni þessara litlendinga á sér engin tak-
mörk“, æpti hún. „Þeir voga sér að neita að virðal
vald mitt og rétt. Upprætum ])á áður en við setj-
umst að morgunverðarborði.“
Stórráð hennar lýsti yfir því, að hún hefði vi 'á
þetta tækifæri sýnt mikið hugrekki og fundið sárt'
lil meðferðar þeirnu’, sem liún og ])jóð hennar sætti
af hálfu liinna erlendu þjóða. llún kvað sinni keis-
aralegu virðingu liafa verið misboðið, en á;]>ví skylcli
nú endir verða, og tók hún fram, að alll þar til þesri
var krafizt, að hún afsalaði sér völdunum, hefðt
hún ætlað sér að kæfa uppreist Boxaranna. Nú væii
Iiins vega rfriðsamleg lausn málanna vonlaus. E:n
stórráðið hafði áhyggjur miklar og stórar, eins og;
nú horfði, og keisaradrottningin varð néi, er mest i,
æðið var runnið af henni, að ræða þetTa miklu;
vandamál við ráðunauta sína. Hún fór vel að þeiiru
Halði hún ekki reynzt þeim og keisararíkinu vel?,
Höfðu þeir ekki allir orðið fríðinda og margs konai’
gæða aðnjótandi? Hún hafði létt skattabyrðar þjóð-
arinnar og hún hafði veitt fé úr sjóði keisaraveld-
isins fólki til hjálpar, bælt niður uppreistir, og fylgf
kenningum kínverskra vitringa. Var nú til of mik-
ils mælzt, að hún nyti stuðnings þeirra allra tíl.
þess að klekkja á hinum ósvífnu útlendingum, sem
treystu á hermátt sinn. Nú gæti Kina aðeins reitf
sig á hiná vösku Boxara, til þess að uppræta í eitf
skipti fyrir öll íhlutun erlendra þjóða í Kína. O.i;
væri ekki betra fyrir þau öll, ef í það færi að ganga
éit i bardagann og falla með sæmd, heldur en aíf
afsala sér fleiri réttindum.
Er hún nú þannig hafði lýst skoðun sinni o'»
hvatt alla til að fylkja sér að baki hennar, kvaðsf
hún reiðubúin til ])ess að hlýða á ráð þeirra.
Fyrsti stjórnmálamaðurinn lagði til, að gefin værj
út tilskipun um upprætingu allra útlendinga i Kínu^
og að sendisveitarbústaðirnir skyldu lagðir i rúsi^
til þess að koma í veg fyrir að nokkrir njósnaraí
kæmust undan og úr landi, til þess að skýra fró!
því, sem gerzt hafði. Aðrir stjórnmálamenn báðvt
drottninguna um að segja ekki stórveldunum strí-i
á hendur. Jung Lu minnti drottninguna á. að þótf
smáríldð Transvaal liefði risið upp gegn Englanid
og sigrað það, væri það engin sönnun fyrir þvi, ad
Kína mundi sigra i striði við stórvcldin. —- Yuan
Chang hafði nægt hugrekki til að bera til að scgja.,
að útlendingar væru vanalega menn sanngjarnir 015
góðir viðskiptis, og liann tryði því ekki, að krafaa
um valdaafsal drottningar væri ófalsað. Þá spurði
Tuan prins, sem í'Iutt hafði kröfu-orðsendinguna^
hvort drottningin ætlaði að hlusta á svikara, og vaT
hávær nokluið, og vítti drottningin hann fyrir fram-