Vísir - 10.02.1945, Blaðsíða 7

Laiigimlaffinn 10. fehriíar 1945.
VISIR
3
„Nei, cg liefí þar ekkert að gcra. Varst þú
að liugsa um'að fara? Þetta cr sóðaleg aftöku-
aðferð. Það get eg sagt þér, af eigin reynslu.
Eg liefi einu sinni séð krossfestingu í Gálliu.
Það var herinaður, sem rak rýting sinn í bakið
á yfirmanni sínum. Þeir negldu hann upp fynr
það. Hann var að drepast allan daginn. Það
var liægt að hevra vælið í honum í hálfrar mílu
fjarlægð. Hræfuglarnir komu fljúgandi,- áður
en h'ann gaf upp öndina.-----“
Demctrius lirisli höfuðið, handaði frá sér með
skelfingu og greip andann á lofti. Melas glotti
og hrækti út úr sér. Síðaií snérist liann á liæli
og rölti i liægðum sinum til hermannaskálanna,
en Demetríus stóð eftir og hugleiddi hvað hann
ælti að gera.
Eftir nokkura umlmgsun gekk liann þungt
hugsi á eftir Melasi. Það var hljótt og kvrrt i
vislarverum foringja hans, þegar liann kom
þangað inn. Demetríus íók sér sæti og reyndi
að jafná sig. Hjartað harðist svo ótt í hrjósti
]ians, að höfuð iians' ætlaði að springa.
Siðan reis hann á fætur og féklc sér vatns-
sopa að drekka. Þa flaug honum í hug, að það
gæti verið, að Marsellus langaði til að fá sér
að drekka, jicgar hann hefði framkvæmt hina
ægilegu skipun. Ilann fyllti lilla krukku af
vatni og gekk af stað. Ilann fór’sér hægt, því
að hann langaði ckki til að fara þangað, sem
förinni var lieitið.
Æ síðan Demetrius hafði horfzl i augu Við
.íesús, liafði liann lilið á liann sem liinn ein-
mana mann, sem énginn gæti skilið, jafnvel
ekki nánustu vinir hans. i dag mundi liann
sannarlega verða einmana maður.
VI. KAFLI.
Ein sveitanna í varð íði landstjórahallarinn-
ar tók ekki þátt í liðskömntninni. Marsellus
tók eftir því, að færri menn voru en venjulega
i lierdeild landshöfðingjans, en gaf þvi ekki
frekari gaum. Þeim Mínóu-mönnum mátti á
sama standa, þótt þessari sveit, sem fjarvcr-
andi var, hefði verið l’alið eitthverl verkefni
svo snemma dags.
En þegar foringi setuliðsins- í Kapernaum,
Júlíanus að nafni, til kynna með ólundarröddu
að liðskönnuninni væri frestað og allir her-
fíolckarnir skyldu lialda sig í skálum sinum
og hiða frekari fyrirskipaiia, þá fór forvitnin
•að vakna í Marsellusi. Hann fór aftur til her-
liergja sinna og sendi e.tir Pálusi lil að leita
frétta, þvi að það var fátt sem fór framhjá
hundraðshöfðingjanum.
Pálus kom 'i Íiægðum sínupi eftir stundar-
korn. Ilann var reikull á fótum, rjóður í kinn-
um og augun hlóðhlaupin. Marsellus reyndí
ekki að dylja viðbjóð sinn, er liann sá.Pálus
svo ,á sig kominn og hcnti lvnnum að sctjast.
.Pálus seltist vai’lega niður.
„Veiztu hvað er á seiði?“ spurði Demetrius.
„Landshöfðinginn fékk eklci svel’nfrið í nótt,“
taulaði Pálus.
„Mér vjrðist sama máli gegna um yður,“
sagði Marsellus kuldalega. „Ilvað hefir gengið
á, cf það er ekki leyndarmál?“
„Pílatus er í vanda staddur.“ Pálus átti erfitt
uin mál og talaði liægt og þvoglulega. „Það
standa á hönum öll spjót. Jafnvel Júlíanus gamli
gerir lionum erfitl l'yrir, því að Iiann segir, að
ef maðurinn hafi verið Galilei, þá hcfði setu-
liðið i Kapernaum átl að hal’a umsjón með vfir-
heyrslunum, scm Heródes framkvæmdi.“
„Vilduð þér gera svo vcl og’segja mér, við
hvað þér cigið,“ sagði Marsellus og var nú farið
að siga í hann. „Hvaða maður? IJvaða yfir-
heyrslur? Bvrjið á hyrjuninni og scgið mér l’rá,
eins og eg hefði enga liugmynd um það, að
þér eruð að segja.“
Pálus geispaði óskaplega, nuddaði hlóðhlauj)-
in augun óstýrkum liöndum og hóf sögu sína.
Iíún var löng og flókin og fjallaði um það, seni
gerzt hafði kvöldið áður. Fyrirliyggjuláus tré-
siniður einhvcrs staðar norðan úr Galíleu hafði
verið lékinn lil yfirlieyrslu fyrir að stofna til
óspekta og æsa alþýðu manna til uppreistar.
Fvrir nokkurum dögum hafði liann heitt menn
ofbeldi i musterinu, rekið hin Iieilögu fórnar-
dýr út á götuna, velt horðum víxlaranna og sagt
að musterið væri orðið að ræningjabæli.
„Það cr vafalaust dagsatt,“ sagði Pálus að
tekið.“
„Maðurinn lilýtur að vera vitskertur,“ sagði
Marsellus.
Pálus setii upp efasemdarsvip og hristi höf-
uðið.
„Það er eitthváð undarlegt við þenna mann,“
sagði hann í lágum híjóðum. „Ilann var tekinn
höndum í gærkveldi. Hann var leiddur fyrir
Annas gamla, sem var æðsti prestur áður fyrr,
þvínæst Kaifas, sem er núverandi æðsti prestur,
síðan Pilatus og þá Heródes og þá — — —“
„Yður yirðist vel um þetta kunnugf,“ greip
Marsellus fram í.
Pálus hló aulalega,
„Xokkurum okkar kom til liugar að skoða
hina liclgu horg við hjarmann af tunglinu,“
sagði liann. „Skömmu eftir miðnætti rákumsl
við á mannfjöldann og slógumst í förina. Það
var nú eina skemmtunin okkar i nótt. Eg vona,
að yður þvki það ekki lýgilegt að við höfuin
verið dálítið undir áhrifum víns.“
„Eg get vel trúað því,“ sagði Marsellus.
„Áfram með smjörið. Scgið mér það, scm þér
munið.“
„.Tæ.ja, við vornm viðstaddir yfirlieyrslurnar.
Eins og eg sagði áðan, vorum-við ekki fullkoni-
lega þannig á okkur kómnir, að við gætuin
skilið til fulls það sem sagt var, því að réttar-
höldin fóru fram á aramisku. En það var eng-
um hlöðum um það að flctta, að musterislýð-
urinn og kaupmennirnir voru að reyna að fá
manninn dæmdan til dauða.“
„Fyrir það, sem gcrðisl í muslerinu?“
„Já fvrir það og fyrir að fara um landið
óg safna að sér miklum mannfjölda til að hlýða
á ræður hans.“
„l'm livað talaði Iiann?“
„Nýja trú. Eg gaf mig á tal við einn af her-
mönnum Pilatusar, scm skilur málið. Hann
sagði, að Jesús hefði verið að Iivetja alþýðu
manna i landinu, lil að taka nýja trú, sem álti
fátl sameignilegt með trúnni, sem heðið cr lil
i musterinu. Sumt af því, sem fram kom í mál-
inu, var lielber vitlevsa. Einhver har það, að
hann hefði heyrt Galileánn segja, að liann gæti
hyggt musterið upp á þrem dögum, ef það
væri rií’ið til gitunna. Það var allt á sömu leið!
Þcir vilja auðvitað ekki annað cn að hann verði
dæmdur seluir. Til þess er vist hvaða framhurð-
ur sem er, nægilega góður.“
A KVdiWðKVNM
Húseigandinn: Yfir hverju eruð þér að kvarta?
Leigjandinn: Steypibaðið i baðherberginu er bil-
að. Yæri yður ekki sania, þó að gatið á þakinu væri
flulf yfir baðkerið?
Gestur (seni er að skoða fangelsi): „Hvers vegna
ert þú lokaður hér inni?“
Fanginn (dauflega): „Eg býst við að þeir haldi
að eg færi út, ef dyrunum væri ekki lokað.“
'Kaupsýshiiiiaður nokkur vildi fá inngöngu í
hinmaríki.
„Hver crt þú?“ spiirði Sankti Pétur.
„Eg er kaupsýslumaður frá Wall Street.“
.Jlvað vilt þú?“
„Hvað — eg vil fá inngöngu."
„I-Ivað líefir þú gert, til þess að þú eigir skilið
að fá inngöngu?“
,„í gær sá eg bláfátæka konu á Broadway, og gaf
henni 10 aura.“
„Gabriel, er það i skýrslunni?"
„Já, Sankti Pétur, ]iaö er i skýrslunni.“
„Hvað hefir þú gert annað?“
„Eyrir skönnnu fór e’g yfir Brooklyn-brúna. Þá
sá eg blaðasöludreng, sem var að deyja úr kukla,
og gáf hoiium 20 aura.“
„Gabriel, er það i skýrslunni?“
„Já, Sankti Pétur, það stendur þar.“
„Hvað hefii- þú gert annað gott af ])é*-?“
„Eg man nú ekki eftir öðru í bili.“
„Gabríel, hvað lieldur þú að við ættuin að gera
við þennan náunga?"
„O. látt’ ’ahn hafa þessa 30 aura sina og sendu
liann til helvítis.“
Frá mönnum og merkum atburðum:
Landskjálitamir miklu í Japan.
Australia bjargaði, cn G00 þeárr. voru Lrezkir ogf
amerískir.
Ungfrú Coutis segir evo f.á:
„Við vcr*i innl, cr vi. Leyrc;:::: ægilcgor dnm-<
:ir. Það vv.r ci::::. ( ., d’.l vvri ..1 L._, .Y16 hlupuiiX
út og í áttina til horgafinnar (Yokohama). Seint;
um kvöldið vorum við komnar í Sekidalinn, skammtj
frá úthverfunum. Fólk lá í hrönnum við vegina^
rotað, lemstrað - - og þar var fjöldi líka. Einhvcr?
æpti til okkar á ensku: „Kóreumenn fara um ráns-»
hendi.“ — Er lengra kom'sáum við grimmdarverlé
framin. Við sáum, er ráðizt var á fólk, og allt fé-
mætt, er það liafði í l’óruin sínum, var hirt. Svo;
skáru ræningjarnir fólkið á iiáls. Við fylltumsti
hryllingi og héldum dauðskclkaðar og nærri örmagnat
aíram göngn okkar. \7íða vorn breiðar gjótur ogj
livergi hús uppistandandi. Fyrsta sjónin', sem við s
um í borginni sjálfri, var ægileg. Það var sporvagn*
sem virtist liafa numið staðar á brautinni, eins og-
eitthvað væri að, en ’allir, sem í honum voru, höfðif
beðið bana af rafinögnun. Við gerðum okluir ekki í
fyrstu grein fyrir því, scm gerzt hafði, ])ví að all.icl
sátu í eðlilegum stellingum. Ein konan sat með upp-
rétta liönd og liélt á koparpeningi milli fingra sécy
Sumir brostn, aðrir störðu beint fram. Allir höfðn;
dáið skyndidauða. \7ið spurðum Japana nokkurix
livað gerzt liafði. Hann benti á raftaugarnar, enj
sagði ekkert. Þá varð okkur ljóst, hvað l’yrir haföV
komið.“
I 1 okyo byrjuðu landskjálf.tarnir með hræringui'it
og menn kipptu scr ekki upp við það, því að vana-i
lcga liður ekki ein vika svo, að ekki komi jarðhræi-*
ingar. En eftir stutta stund jukust hræringarnar og;
ægilegar drun’ur heyrðust og brátt í’óru hús borg-
arinnar að hrynja sem spilaborgir. Það var í raun-
inni svipaða sögu að segja frá Tokyo sem Yokohama4
Húsin lirundu, gjár mynduðust í götunúm, fólkiðt
æddi út á göturnar dauðskelkað, og enginn virtistí
vita hvað til hragðs skyldi taka. Sumjr voru ser^
steini lostnir, gálu sig ekki hrært. Aðrir vörpuðu;
ser til jarðar. Fólkið lá þar í kös. Menn ;eptu atþ
sársauka cða reyndu að losna úr kösinni, af því að?
þeim lá við köfnun. Vikum saman var jörðin einsl
og ókyrr sjór og fólk reyndi mcð öllu að komasl :'»!
brott úr iiorginni, borg dauðans. Orkuver sporvagna-
kerfisins var eyðilagt og engir sporvagnar í gangi.,
Sporvagnarnir lágu eyðilagðir um alla borgina, tein-
ar sporliraulanna heygðir og brotnir. Brýrnar á!(
hinum mörgu skurðum, sem gera Tokyo að borg*
þúsund smáeyja, voru eyðilagðar. Tugþúsundii4
manna gátu því ekki átt sér imdankomu auði&þ
Eldar loguðu um alla horgina. Gasæðar sprungu og?
sprengingar urðu. Fjöldi manna fórst í cldimmp
Margir vörpuðu sér í skurðina frömdu heldnp
sjálfsmorð mcð því að drekkja sér, heldur en brenn-t
asl lifandi.
Múgur manns, hálftrylltur, æddi til járnhrautar-
stöðvanna, í von um að komast á brott sama
hv.ert, cittlivað a burt frá eldi og eyðileggingu ogj
dauða.
Þrengslin í skemmtigprðunum voru svo mikil, aiS
ekki verður með orðum lýst. — Japanskur liigreglu-
foringi hefir lýst því, sem fyrir liann bar i Tokyo;
þennan dag. Þegar fyrstu hræringanna varð vart^
flýtti hann sér út. Hann var ekki fyrr kominn út ei<
þakhellum rigndi niður alit í kringum hann, cn dun-
ur ferlegar heyrðust og jörðin gekk í bylgjum. Sterk-
ar stoðir svcigðust eins og bambustré í stormi.
Einhveríi veginn komst liann, hann gerði sér varia;
grein fyrir hvernig, að járnbrautarstöðinni, en þail
var ódaunn mikill og þrengsli. l’að var cins og allie
liefðu þyrpzt þangað, í von um að geta liorfið hurf!
úr liinni hrynjandi og brennandi borg.
A öllum torgum og ’götum, í nánd við stöðinnl
var mannhal’. Mæður, sem missl höfðu hörn sín æpti((
og veinuðu. ()g óp barnanna og grátur hafði þaut
áhrif, að menn cins og kyrrðust lítið eitt á þcssúrx
æðisgengna i’lólta frá hruni og eyðileggingu.
Lögregluforinginn segist liafa borizt með þröng-
inni að byggingu sjóvátryggingarfélagsins, sem vng
há og mikil bygging, en aðeins fjórar hæðirnar vorn
uppistandandi.
Lögregluforinginn veitti athygli spjaldi, sem fesí