Vísir - 27.06.1945, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 27. júni 1945
VISIR
152
baka honum mikilla érfiðleika — og þér lílca,
liugsum vér. Honum finnst sér beri skylda til
að taka þátt í þessari Jésúhreyfingu.“
„Hreyfingu?“ tók Díana upp eftir honum
mjög undrandi.
„Það er ekkert minna. Og í henni er fólgið
sáðkorn uppreistar. Þúsundir manna í Pale-
stínu og l>ar í grennd hafa játazt undir það, að
þessi Jesús sé Kristos — hinn smurði — og
kalla sig hina kristnu. Þetta breiðist ört út;
vestur eflir Makedóníu, og austur eftir Mesó-
póstamíu; breiðist hægt út en styrkist smám
saman.“
Díana hlustaði með opinn munn og undrandi
á svip. ; ,lS.
„Þér eigið við, að þeir myndu kíumske rey.na
að steypa heimsveldinu?“
„Ekki með ofheldi. Ef einliver fifldjarfur ná-
ungi klifraði upp á vagn og hrópaði til þessa
hlekkjaða fólks hvatningarorð um að rísa upp
gegn drottnurum sínum, þá vissu þeir allir, að
það er vonlaust. En liér kemur vopnlaus maður.
Kærir sig ekkert um vopn. Hefir engan póli-
tiskan melnað. Iværir sig ekkert um hásætið.
Mútar engum. Hefir aldrei átt í orustu, ahlrei
ált sverð. Hefir enga foringjahæfileika, nema
—“ rödd Tíberíusar varð að hásu livísli, —
„nema hann veit, hvernig gera á blinda sjá-
andi, láta krypplinga ganga, og þegar búið er
að drepa liann fyrir að vekja alla þessa æsingu,
þá rís liann upp frá dauðum og segir: „Fylgið
niér, og eg skal gera yður frjálsa!“ Nú, og hví
ættu þeir þá ekki að fylgja lionum, úr þvi að
þeir geta trúað þessu?“ Gamli maðurinn
hló kuldalega. „Til er meira en ein tegund af
hugrekki, barnið gott,“ sagði hann hálfvegis
við sjálfan sig. „Ög hið máttugasta af öllu er
hin samvizkulausa 'dirfska þeirra, sem liafa
eugu að tapa.“
„Og þér lialdið, að Marsellus sé einn af þess-
um kristnu?“ spurði Díana.
„Auðvitað er hann það! Á því leikur enginn
vafi! Hann leyfði sér þá dirfsku að segja upp
i opið geðið á oss, að rómverska heimsveldið
væri dáuðadæmt!“
„Hræðilegt að segja þetta!“ sagði Díana.
„Að minnsta kosti er það liættulegt að segja
annað eins,“ tautaði Tíberíus. „Og úr þvi að
hann var nógu vitlaus til að láta slikt út úr sér
í návist keisarans, þá er ekki við þvi að húast,
að liann sé bliðmáll við aðra.“.
„Plann kynni að verða ákærður fyrir land-
ráð!“ sagði Díana óttaslegin.
„Já, en honum stæði á sama. Það er einmitt
það versla við þennan nýja Galíleuhugsunar-
hátt. Þeir sem trúa, eru alveg hlindir! Þessi Jes-
ús var krærður fyrir landráð, fundinn sekur
og krossfestur. En hann reis upp frá dauðum
og mun gæta allra þeirra, sem leggja lif sitt
í sölurnar fyrir málefnið. óttann þekkja þeir
ekki. Og þegar einu sinni er búið að setja svona
lagað á hreyfingu, verður á því enginn endir!“
„En hvað kemur til, að Marsellus spáir hruni
rómverska keisaraveldisins ?“
„ímyndarðu þér, að rómverska keisaraveldið
standi að eilífu?“ lireytti Tiberíus út úr sér.
„Eg hefi aldrei hugsað út i það,“ játaði Díana.
„Nei, sennilega ekki,“ tautaði gamli maður-
inn fyrir munni sér annars hugar. Hann lá um
stund og starði upp í háa hvelfinguna. „Það
gæli verið gaman,“ hélt hann áfram og talaði
við sjálfán sig, — „það gæti verið gaman að
horfa á þessa hreyfingu vaxa. Ef hún gæti hald-
ið áfram, eins og hún breiðist nú út, þá gæti
ekkert stöðvað hana. En liún heídur ekki áfram
svona. Hún hrynur innan skamms. Um leið og
hún mætir öflugri mótspyrnu. Um leið og hún
■særður nógu sterk til þess að setja öðrum kost-
ina. Þá fara þeir að rífast um gullið og völdin.
Kristinn maður, fótgangandi er stórhættuleg-
ur, en þegar hann verður nógu fjáður til að
fara riðandi —“ Tíberíus rak allt í einu upp
voðalegan hrossalilátur. „Ha! ha! ha! Þegar
liann getur fengið sér hest! Hi! hí! ln! Kristinn
maður á hestbaki verður nákvæmlega eins og
hver annar riddari! Þessi Jesúher verður að
fara fótgagandi, ef honum á að verða nokkuð
ágengt!“
Díana hlustaði undrandi á æðið í gamla keis-
aranum og fann bæði til meðaumkunar og
óbeitar. Um stund hafði hann talað af skyn-
semi. Nú hafði hann snúið við blaðinu. Af
reynslunni vissi hún, að eftir þetta bitra liáð
kæmi reiðikast. Hún færði sig út á stólbrúnina
eins og til að spyrja, hvort hún mætti nú fara.
Gamli jnaðurinn henti henni að vera kyrri.
„Marsellus þinn ætlar að tala aftur við oss
um hádegið," sagði hann alvarlegur á svip.
„Vér sögðum honum, að vérlétum það alls
ekki viðgangast, að þú eyðilegðir framtíð þína
með því að giftast rnanni, sem stæði í liinu
minnsta samhandi við þessa Jesúhreyfingu. Ef
hann kastar sér út í þetta, og vér efumst ekki
um, að það ætlar hann sér, þá glatar hann vin-
um sínum — og lífi líka. Vér látum hann taka
hvorn kostinn, sem hann vill, en hann skal
aldrei di-aga þig út í fenið með sér! Vér sögð-
•um hoiium að kjósa. Vér sögðuin. honum, að ef
hami yfirgæíi ekki liina krjstnu, þá gæfum vér
þig Gajusi fyrir konu!“
„ó! Nei! Gerið það ekki!“ hað Díana.
„Vér játum það,“ sagði Tiberíus og hlö; —
„að Gajus liefir sína galla. En hann getur gert
þig að prinsessu! Þér finnst það kannske ekkert
tilhlökkunarefni að verða kona hans, en sem
prinsessa verðurðu hamingjusamari heldur en
sem kona geðveiks manns, sem dáist að draug!“
„Hvað sagði hann?“ hvíslaði Díana, — „þeg-
ar þér sögðuzt ætla að gefa mig Gajusi?“
„Hann hað um umhugsunarfrest til hádegis
i dag.“ Gamli maðurinn reis upp við dogg til
að sjá, hver áhrif þetta ofboðslega svar hefðí.
Brosið dó út á andliti hans, er hann sá, hve
mjög þetta liafði sært Díönu.
„Hann varð að fá frest til að íhuga,“ hafði
Díana eftir döpur í hragði, — „til að ihuga,
hvort hann ætti að lála gefa mig —- Gajusi!*1
„Já, og vér teljum, að liann muni láta það
ske. Þótt liann elski þig heitt, harnið gott, mun
liann ekki hætta við Jesú sinn!“ Tíberíus skók
langan, krókóttan fingur framan i Díönu. „Þetta
var það, sem vér áttum við, þegar vér sögðum,
að þessi kristna hreyfing er ekki lambið að1
leika sér við! Þeir sem trúa á liana, sleppa öllu!
Marsellusi stendur á sama um alll annað. -—
Jafnvel þig!“
„Þá er kannske gagnslaust að eg eigi tal við
hann,“ sagði Díana vonleýsislega. „Það hara
særir okkur bæði.“
„Samt er vert að reyna. Vér bönnuðum hon-
um að tala við þig, þar til hann væri húinn að
taka ákvörðun, en vér munum senda honum
boð um, að hann sé leystur undan loforðinu.
Þú getur kannske lijálpað lionum til að taka
ákvörðun.“
Díana stóð á fætur og gekk til dyra.
„Látlu hann ekki vita það, sem vér sögðum
um Gajus,“ kallaði gamli maðurinn. „Þú lætur
sem þú vitir það ekki.“
Þau sátu þétt saman á marmarabekknum í
hinum innilukta laufskála og liorfðu út á liafið,
sem glampaði á í sumarblíðunni. Tæpur liálf-
tími var eftir til hádegis og Marsellus átti að
vera lagður af stað, því að liann átti að ganga á
mikilsverðgn fund gamals manns, og gamlir
menn voru mjög viðkvæmir fyrir stundvisi,
hvað svo sem öðrum göllum þeirra leið.
Allt hafði verið sagt, sem segja þurfti. Diana
var mjög lirærð og hallaði höfði sínu að öxl
Marsellusar. Við og við rauf ósjálfráður grát-
ekki andardrátt hennar og hélt hann handleggn-
um fastar utan um hana til verndar.
Þegar þau hittust þar fyrir þrem stundum,
hafði Diönu fundizt, að ást þeirra myndi lejrsa
vandann. Marsellus var karlmannlegur en blið-
ur i viðmóti. Ilann hafði sýnt lienni þvílika
ástríðu, að þau voru hæði hrærð. Ekkert gat
slitið þau frá livert öðru nú; ekkert! Díana
var frá sér numin. Ekkert gat skyggt á. Á með-
an þau áttu hvort annað, mátti heimurinn sigla
sinn sjó. Heimsveldið standa eða hrynja! Þessi
Jesús gæti að eilífu gert gott og stjórnað mönn-
um með góðviljanum — eða þá ekki og lieim-
urinn héldi áfram að berjast og svelta, eins og
liann liafði alltaf gert. Þau áttu livort annað
og ekkert gat skilið þau að! Hún leit upp, svo
að hann gæti kysst hana. Hann fann hjarta
hennar slá. Þau voru eitt!
„Komdu nú,“ liafði Díana hvislað óstyrkri
röddu. „Við skulum setjast og tala um fram-
tíðina.“
Þau sátu um stund þétt saman og fundu
mjög til nálægðar hvors annars, þar til Díana
færði sig lítið eitt frá honum og hristi höfuðið.
Frá mönnum og merkum atburðum:
„Við eram Sil frásagnar".
ið streymdi inn gegnum gat. á skipshliðinni. Allsstað-
ar var brak, deyjandi og drukknaðir, særðir og þjáð-
ir menn. Gene sogaðist niður, en hresstist við og
tók þá bjargföstu ákvörðun, að reyna af öllum mætti
að komast lífs af. Hann synti upp á við — ’ruddi
sér braut gegnum kös drukknandi manna, unz hann
komst upp á yfirborðið, og sá þá í heiðan himin,
því að lestarhlerarnir höfðu henzt burtu, er spreng-
ingarnar urðu. Vatnið var tæplega meters djúpt á
þilfari, er hann var þangað kominn.
Það voru silfurvængirnir fyrrnefndu, sem björg-
uðu Bert. Hann hafði haft þá nælda innan á skyrt-
una sína og gætti þeirra jafnan sem vandlegast, allá
tíð á helgöngunni og jafnan, síðan. Bert hafði hengt
skyrtu sína á hjálka í miðri lcstinni, og þegar jap-
anski hermaðurinn fór að þeyta lúður sinn, lagði
Bert þegar af stað til þess að ná í skyrtuna og næl-
una. Hann var því í miðri lestinni, er sprengingin
varð, og það varð honum til hjargar. Hann vafði
handleggjunum um bjálkann og hélt sér af allri orku
og hann segist liafa sagt við sjájfan sig, er sjórinu
fossáði fram hjá honum:
„Nú veit eg hvernig mönnum líður, er þeirra
hinzta stund er komin.“ En þá varð honum litið upp
og sá, að hjart var fyrir ofan. — „Nei, eg skal ekki
deyja. Þetta skal ekki verða mín liinzta stund.“
Og liann tók sundtökin og lcomst upp á þilfar rétt
á eftir Gene.
I afturlestinni.
Johnny var í afturlestinni, þegar fyrsta tundur-
skeytið hæfði skipið. Bjálki rakst á höfuð hans og
hann missti meðvitund sem snöggvast og lá þá und-
ir særðum og látnum mönnum. Blóð lak í andlit
hans. En er hann hafði losað sig úr þrengslunum,
þuklaði hann um andlit sitt og handleggi og lík-
amann allan sem snöggvast, cg komst að raun uni
að hann var ósærður. Hann ákvað að reyna l|vað
hann gæti til þess að komast á þilfar.
Japanar voru farnir að skjóta at' rifflum og varpa
liandsprengj um niður í lestina í hóþ hinna særðu
manna. Liðsforingi nokkur lá undir bjálka og mátti
sig ekki hræra. Hann kallaði á hjálp. Johnny reyndi
að veita honum aðstoð með því að lyfta bjálkanum,
en tókst það ekki. — Skipið var farið að hallast og
Johnny skrcið yfir kassa og poka Japana og tókst
að komast upp á þill'arið.
Á stjórnpalli stóðu allmargir japanskir liðsforingj-
ar í fylkingu vopnaðir „30-caliber“ rifflum og skutu
á fangana, sem upp komust. Litli Cæsar skipaði þeim
fyrir. Hann veifaði skammbyssu og lét sem óður
værí. — Gene komst á þilfar ásamt tveimur mönn-
um öðrum. Byssukúlur Japana þutu fram lijá hon-
um. Svo heyrði Gene dimmt hljóð og varð þess var,
að fanginn, sem var honum á hægri hönd, hafði
hnigið niður, hæfður skoti úr japönskum ril'fli. —
A þilfari voru lík japanskra hemianna í kös. Her-
menn þessir höfðu farizt af völdum sprengingarinn-
ar og voru líkin hræðilega útleikin.
Gene steig >rfir lík túlksins okkar, Vada, en það
lá við björgunarbát á þilfarinu. Svo klifraði hann
fram hjá hátnum og yfir borðstokkinn og henti sér
í sjóinn.
| Skipið var mjög tekið að hallast og seig æ hrað-
iar í sjó niður. 1 um þriggja kílómctra fjarlægð blasti
Jvið strönd smáeyjar. — Johnny var enn á þilfari og
svipaðist um eftir einhverju, sem hann gæti notað
til þess að halda sér á floti. Hann smeygði sér úr
buxunum, er hann hafði leitað án þess að finna
nokkuð nothæft, og klifraði upp á borðstokkinn.
Við lilið hans var undirforingi, scm ekki var synd-
ur. Byssukúlur Japana voru á flugi allt í kringum
þá. — Jolmny synti að hóp japanslcra hermanna
á sundi, í von um, að Japanar mundu hika við að
skjóta á sína eigin menn. — Mittisskýla hans hafði
losnað og flæktist um fætur hans, cn hann losn-
aði brátt við hana.
Gene synti fram hjá nokkrum Bandarikjamönn-
um, sem héldu sér í lestarhlera, er flaut á sjónum
skammt ffá sökkvandi flutningaskipinu. Honum var
fyllilega ljóst, að skotið var úr rifflum frá skipinu
á þá, sem reyndu að bjarga sér á sundi. Hann synti
því frá skipinu og var einn síns liðs. Brátt sá hann
þó amerískair liðsforingja, sem reyndi að halda SÓr
á floti, en sóttist erfiðlega sundið, því að hann hafði