Vísir - 17.07.1945, Síða 7

iÞxiðjudaginn 17. júli 1945
VISIR
'Q=
<r
^S)
2&toyci io. (23oug/as
- V— ...

fe)
169
liefir takð eins og dyggur þjónn föður míns,
sem lætur sér annt um velferð sonar hans. Eg
er þér þakklátur fyrir það. En þess konar ráð
gefa kristnir menn ekki liver öðrum. Hefir
Ðemetríus eða einhver annar ekki sagt þér frá
síðustu ferð Jesú til Jerúsalem, þegar lærisvein-
arnir, sem vissu, hve hættulegt myndi vera fyr-
ir iiann að koma þar um páskana, reyndu að
telja hann ofan af því að fara? Þeir bentu lion-
um á, að líf lians væri dýrmætt, að hann mætti
ekki kasla því á glæ, að hann yrði að vera ó-
hultur til að geta orðið fólkinu til góðs.“
„Og iiverju svaraði hann?“ spurði Marsípor.
„Hann. sagðist ekki fara eftir slíkum ráð-
leggingum, sagði þeim, að enginn maður ætti
að ráða vini sínum frá þvi að steypa sér út í
hættuna skyldunnar vegna. Hann sagði þeim,
að stundum yrði maður að týna lífi sínu til að
finna það, og að þeir, sem reyndu að hjarga
sjálfum sér myndu áreiðanlega týnast. Nei, þér
gengur gott eitt til með þessu, Marsípor, en eg
fer ekki úr Róm! Sérðu ekki, við gætum beðið
ósigur, ef við horfðum í l)lóð okkar?“
Marsípor kinkaði kolli dræmt og slóð með
erfiðismunum á fætur.
„Komið þá,“ sagði hann. „Við skulum fara lil
fundar við þá.“
„Hvar?“ spurði Marsellus.
„í grafhvelfingunum,“ sagði Marsípor og
benti gegnum trén. „Þeir eru þar um þrjátíu og
ráðgast um, hvað gera skuli.“
„Eru svo margir kristnir menn í Róm?“ Mar-
•sellus var bæði undrandi og glaður.
„Vinur minn,“ sagði Marsípor. Nærri því
fjögur þúsund kristnir menn eru í Róm! Þessir
jn-játíu hafa verið útnefndir leiðtogar.“
Marsellus gat ekki komið upp orði um slund
og liugsaði þessa furðulegu yfirlýsingu. Að lok-
um fékk hann málið.
„Konungsriki hans er í nánd, Marsípor! Það
stvrkist og eflist liraðar en eg bjóst við!“
„Ilægan,'vinur minn!“ muldraði Marsípor,
stem gekk á undan að grafhvelfingunum. „Enn
á það langa, erfið.a leið fyrir höndum.“
Mjóu, ójöfnu þrepin, sem lágu niður í göng-
in, voru dimm sem nóttin. Er þeir voru komnir
niður, sást glæta út um rifur á hurð til vinstri.
Marsípor gekk inn öruggum skrefum, eins og
væri hann þarna daglegur gestur. Hávaxinn
maður í verkamannskyrtli gekk fram. Hann
liélt daufu ljóskeri hátt á loft og gægðist fram-
an í Marsellus.
„Hver er þetta, Marsípor?“ spurði hann.
„Marsellus Gallíó, herforingi. Hann er einn
af okkur, Letó.“
„Hvað höfum við að gera með jierforingja?“
spurði Letó og var höstugur.
„Marsellus hefir fórnað miklu fyrir trú sína,
Letó,“ sagði Marsípor, eins og ekkért hefði í
skorizt. „Hann veit meira um Galíleumanninn
en nokkur okkar — nema einn.“
„Jæja þá,“ samsinnti Letó dræmt, — „ef þú
ábyrgist hann.“
Þeir héldu inn löng göng og þreifuðu sig á-
fram. Marsellus var undrandi, live löng þau
voru. Marsípor dokaði við og tók í ermi hans.
„Letó telur nýja málefnið okkar vera það
eitt að hinir fálæku taki höndum saman,“ sagði
hann lágum rómi. „Þér munuð mjög rekast á
þá skoðun meðal hinna kristnu. Það er vel
skiljanlegt. Þeir liafa svo lengi verið kúgaðir.
En illa væri farið ef konungsriki Jesú yrði ekk-
ert annað en athvarf öreigans.“
„Kannske hefði verið betra að halda leyndu,
liver staða mín er,“ sagði Marsellus.
„Nei, hinir kristnu í Róm hafa gott af því að
sjá, að maður ekki allslcostar auralaus getur
lika verið kristinn. Við höfum heyrt of mikið
um dyggðir fátæktarinnar.“
Þeir hux-fu skyndilega fyrir horn til hægri og
gengu inn enn mjórri göngu, sem engan endi
sá á og var veggurinn alþakinn steinflögunx,
sem á voru grafin nöfn og ártöl löngu dauði-a
Gyðinga. Dauft ljós blakti og sást þung tréhurð
við enda gangsins. Annar varðmaður gekk fram
úr skugganum og stóð andspænis þeim. Mai-sí-
jxor gerði enn á ný grein fyrir Marsellusi. Varð-
maðurinn beindi Ijóskerinu á lítið teilcn á dyra-
tréun.
„Veiztu hvað þetta tákn þýðir?“ spurði hann.
Frá mönnum og merkum atburðum:
„Það er leynimerki hinna kristnu,“ svaraði
Marsellus.
„Hefir einhver sagt þér það, eða sástu |iað
áður?“
„Eg hefi séð það á mörgum stöðum hæði í
Galíleu og Jerúsalem.“
„Þá vil eg spyrja þig*‘ sagði vai-ðmaðux-inn,
„hvers vegna myndin er af fiski. Er nokkuð
lieilagt við fiskinn ?“
Marsellus útskýrði það nákvæmlega. Varð-
maðurinn hlustaði með athygli.
„Þú mált ganga inn,“ sag'ði hann og steig til
hliðar.
Það var stórt, ferliyrnt hei'bei-gi og ætlað
iangtum fleirum en þeinx, sexn sátu i hálfhrings-
röðunx i liorninu liinunx megin þétt kringum
stóran mann með alskegg, sem talaði við þá
dimmum bassaróm.
Þeir gengu hljóðlega áfram í daufri skimunni.
Marsipor á undan, þar til vel mátti heyra mál
þess, sem talaði. Mai-sellus kannaðist strax við
röddina. Hann kippti i ermi góða, gamla Kor-
intuþrælsins.
„Þú þekkir hann?“ hvislaði Marsipor og
brosti glaðlega.
„Auðvitað!" sagði Marsellus með ákefð.
Það var Stóx-i fiskimaðurinn!
XXIV. KAFLI.
Það var snemnxa morguns, en þegar var orð-
ið svo lxeitt í veðri, að húazt nxátti við öðrum
molludeginum til. Dökkleiti verkstjórinn á vin-
ekrunni hafði ekkert fyrir stafni í bili, liallaði
sér makindalega upp við liliðið og liorfði geisp-
andi á verkafólkið, sem voru meira en átta
lugir af karlmönnum, konuin og stálpuðum
krökkum við að sníða af stóru, purpurarauðu
klasana með mikilli varfærni, þvi að varan átli
að fai-a til vandlátra.
I dálitilli fjai-lægð niðri á þjóðveginum þyrl-
aðist upp ofurlítill rykmökkur undan hófum
asnatetui-s, sem grár var á lit og blóðlatur. Hann
dró á eftir sér lúinn, stóx-hjólaðan vagn fullan
af lxeyi. Grannvaxinn unglingur gekk á undan
og rylckti af óþolinmæði í langan tauminn. Við
og við tók asninn sér lxvild og hávaxni pilturinn
i pi’jónaúlpunni lagðist þá á tauminn af öllu
afli og mátti sjá á látbi-agði lians, að þolinmæð-
in var á þrotuxn og kraftarnir.
Vébiskus, verkstjórinn, liorfði á þetta og
brosti með sjálfum sér. Pilturinn sá liafði varla
mikið vit á ösnum, því þá hefði hann gengið
með þétla þyniivisk í lxendi. Hver gat þetta
verið? Vóbiskus þekkti hveni einasta asna,
livern vagn og ekil, sem fór um veginn hjá
Arpinó, en gal alls ekki konxið þessunx fáránlega
búningi fyrir sig. Hann athugaði piltinn nxeð
vaxandi athygli, er hann færðist hægt og hægt
íxær. Enginn gat verið að aka lxeyi á íxxai'kað i
öðrunx eins vagni, og þessi uiiglingurinn gat alls
ekki verið að koma af engjum. Hann var í síð-
um, grófum lcyrtli og með legghlifar eins og
námumenn nota til að verjast grjótflísum. Þessa
víðu, gömlu liúfu liefði sjónxaður getað átt. Hún
var allt of þykk í svona veðri og Vóbiskus braul
heilann um það, hvers vegna liann læki liana
ekki ofan.
Beinl fyrir framan opið hliðið varð asixinn
staður á ný og grannVaxni unglingurinn, seixx
ekki leit einu sinni á Vóbiskus, er hann gekk í
hægðum sínunx út á veginn, — rykkti svo ákaft
í tauminn, að gamla heizlið slitnaði. Asninn
varð frelsinu feginn og lalxbaði rólegur út á
vegarbrúnina og fór að narta í grasið. Dreng-
urinn gekk á cftir, riam staðar til að taka upp
beizlið, sem asninn dró á eftir sér og liprfði á
það ólundarlega. Siðan kastaði liann því niður
og strauk rykugum höndum sínunx upp og
niður á víðri úlpunni. Það voru fingerðar hend-
ur og langir, frammjóir fingur. Nú Ieit hann
við og liorfði á verkstjórann senx snöggvast,
en ekki mjög vingjarnlega og gekk svo slutt-
um og hröðum skrefum að asnanum.
Vóbiskus strauk vangann liugsi á svip og
rannsakaði gauiixgæfilega þennan vandræðalega,
unga komumann frá livirfli til ilja. Svo rak
liann tunguna út í aðra kinnina, eins og liann
væri að átta sig og spekingsbros lék um and-
litið. Ilann tók upp ganxla beizlisræksnið og
spennti slitnu ólarnar af.
„Eg liélt þú værir strókur,“ sagði liann vin-
gjarnlega. „Eg skal lagfæra beizlið fyrir þig,
góða. Farðu þarna yfir úm og seztmí skugg-
Sannleikurinn um uppgjöf Itaixu.
Eftir David Brown.
SIÐARI KAFLI
á Sikiley. Gardiner hafði venjulega ameríska liðs-
foringja-skammbyssu. Að þeir báru skammbyssur
í belti sínu var og sönnun þess, að þeir voru liðs-
foringjar, en ekki njósnarar. Sjálfum þéim fannst
og, að það kynni að koma sér vel, að liafa skanxm-
byssurnar.
I niðamyrkri klukkan fjögur um nótlina — að-
faranótt þess 7. september, fóru þeir út í brezkan
PT-flotabát, senx átti að flytja þá fyrsta áfangann.
Báturinn fór hægt af stað, en er út úr höfninni kom,
var farið með fullum hraða, og var ixú farið með
fullum hraða til eyjarinnar Ustica, sem er 40 míl-
ur frá norðvesturhorni Sikileyjar.
Komið var að strönd Ustica í dögun. Skemnxtun
var haldin í tilefni af komu þeirra í ítalskri korv-
ettu, sem kom þangað á tilskildum tínxa. Þeir áttu
að hafast við í korxættumii um daginn, og þeinx
leið þar vel. Korvettan átti að flytja þá 200 mílna
leið, og Maugerie flotaforingi, sem tók á nxóti þéim,
lofaði að gera allt, senx í hans valdi stóð, til þess að
þeim liði sem bezt meðan þeir væru á herskipinu.
Matur var nægur og vín. Veður var ágætt — logn
og „dauður sjór“. — Kl. 6,30 að kveldi var lagt í
lxöfn — Gaeta, senx er hafnarbær um 120 ldlónietra
tyrir sunnan Rómalxorg.
Amerísku hershöfðingjarnir stigu nú á land á
jtalski’i grund og var þar ítalskur hervörður. Voru
þeir — að nafninu til — teknir höndum -— til þess
að franxfylgja þeim lið áætlunarinnar, að þeir væru
flugmenn, sem teknir hefðu verið liöndum.
Hershöfðingjarnir liöfðu troðið liúfunx sínum í
vasana og hár þerira var úfið, hálsbindin öll úr lagi,
og þeir litlu sannarlega út eins og hermenn, sem
lent hafa i volki og verið teknir höndum. Þeir voru
settir i bifreið og látið líta svo út sem farið væri
allharkalega með þá.
Bifreiðinni var ekið af fullum liraða frá höfninni.
Ekið var til staðar rúmlega 3 kílómetra frá Gaeta,
og var þar ekið inn á hliðarbraut. I nokkurri fjar-
lægð beið þeirra lítið farartæki. Það sást ekki frá
þjóðveginum. Flutningatæki þetta var líkast flutn-
ingatækjum þeim, sem sölubúðir og garðyrkjumenn
og blómsalar stórborganna nota. Rúða var í bifreið
þessari og gátu hershöfðingjarnir því virt fyrir sér
allt, sem fyrir augun bar á ferðalaginu, án þess að
þeir sæjust sjálfir. Þeir flýttu sér að skríða inn urn
dyrnar aftan til á bifreiðinni.
Bifreið þessari var nú ekið eftir Appia-brautinni
heimskunnu í áttina til Rómaborgar. Hershöfðingj-
arnir gáfu nánar gætur að öllu, senx fyrir augu þeirra
bar. Þeir veittu því eftirtekt, að nxilli Gaeta og
Rómaborgar liafði ekki verið komið fyrir nxiklum
víggirðingum, og þeir sáu, aðeins á 6 stöðum, að
ráðstafanir höfðu verið gerðar til þess að geta veitt
öflugt viðnánx á þjóðvegiun. Þeir svipuðust urn eftir
þýzkunx hermönnum, en sóu aðeins fjóra þýzka lier-
menn í allri ökuferðinni. Hins er þó að geta; að
beggja vegna Appia-brautarinnar voru ýms tákn og
merki, sem voru leiðarvísir til stöðva þýzks liðs.
Þetta var jafnan við aukavegi frá þjóðveginum og
áletranir allar á þýzku. Franxh.
Tom: Hefir þú nokkurn tima lent i járnbrautarslysi?
Dikk: Já, einu sinni. Eg var í lest, sem fór í gegnum
neðanjarðargöng. Eg ætlaði að kyssa unga stúlku, senx
sat við hliðina á mér, en eg! snéri mér til rangrar hliðar
og kyssti föður hennar í staðinn.
Þótl Japanir hugsi sér keisara sinn sem guðlega veru,
er hugsi ekki um jarðneska auðlegð, svo sem peninga, hef-
ir Hirohito grætt ógrynni fjár siðan að Japanir réðust
á Kína 1937, og þó að mikil dýrtið sé rikjandi, hefir hann
aukið sparifé ,sitt úr einunm og hálfum inilljarð i sex
milljarða dollara (ameríska). í Japan fá verkamenn 80
sen á dag = ísl. kr. 1,10.
Sjómaður (sem e.r að skrifa bréf): Heyrðu, Jói, farðu úr
skyrtunni, svo að eg geti séð á flúrinu á brjóstinu á þér,
hvernig ,-,Mathilda“ er skrifáð.
I