Vísir - 21.07.1945, Blaðsíða 2

2
VISIR
VINNUFOLKSEKLA
Mtíkthifndir wn
kelgina
Gamla Bíó.
Munaðar-
leysingjar.
I HOLLVWOOD.
.. Það eru fleiri húsmæður en þær, sem í Reykjavík
búa, er eiga í vinnustúlkuvandræðum. Það mun jafnvel
ekki einsdæmi í Hollywood, að kvikmyndastjörnur, sem
hafa aldrei drepið hendi í kalt vatn, neyðist til að leggj-
ast á hnén og taka til við að skúra eða bóna. Greinin
hér á eftir segir á skemmlilegan hátt frá þeim vand-
ræðum, sem fólk á við að stríða í þessum efnum i kvik-
myndahorginni.
Gamla Bíó sýnir núna um
helgina Metro Goldwyn May.
•er-kvikmyndina: Munaðar-
Jeysingjar. Er hún gerð eftir
vinsælíi enskri skáldsögu,
„Journey for Margaret", efl-
ir William L. White. Mynd-
in gerist að mestu í Lund-
linaborg, þegar loftárásirn-
ar á borgina stóðu sem liæst.
Mvndin minnir nokkuð á
Júna ágætu mynd „Frú Mini-
"ver“, en efnið er gjörólíkt, eii
cngu að síður hrífandi. Eitt
aðalhlútverkið leikur 5 ára
gömul telpa, Margáret O’Bri-
<n. Leikur hennar hefir vak-
ið mikla athygli, enda undra-
werður. önnur aðalhlutverk.
in leika Robert Young og
Jiin fagra leikkona Laraine
Day. Myndin verður sýnd á
Jvvöldsýningum laugardag
og sunnudag. En kl. 3 og 5
l)áða dagana verða sýndar
tvær spennandi myndir:
„Ræningjar á þjóðbraut“ og
Cowboy-mvnd méð Jolin
jWayne.
Tjarnarbíó.
Sformur yfir
Lissabon.
Mynd þessi snýst um spila-
■víti í Lissabon, sem er i eigu
Dersco’s (Erich von Stro-
lieim), sem lögreglan i Lissa.
bon hefir grun um að sé i
vitorði með Þjóðverjum. Til
að komast að sannleikanum
fær lögreglan fallega stúlku
(Vera Ruba Ralston) til að
venja komur sínar á knæp-
una, undir þvi yfirskini, að
Jiún sé illa stödd og sé að
bíða eftir flugferð til Ame-
ríku. Þetla tekst og hún er
ráðin sem dansmær í sjíila-
yitið.
Derco fær fyrirslcipun frá
Möndulveldafulltrúum, um
að ná í Ameríkumann, sem
sloppið hefir úr japönsku
fangelsi með áríðandi leynd.
armál, sem skráð hefir verið
á fihnurenning. Þessi maður
er i felum í Lissahon, og
Dersco felur Maritzu að kom.
ast i sambandi við manninn
og ná filmunni frá honum
rneð brögðum. Henni tekst að
ná í manninn og henni tekst
að láta honum lítast vel á
sig, en henni tekst ekki eins
fullkomlega að hlýða ölluin
sínum fyrirskipunum. Verð-
ur úr þessu löng .viðureign,
þar sem margt óvænt drífur á
dagana og margt æfintýra-
TÍkt. Myndin er rnj'óg spenn-
andi Qg vel gerð. Ameríku-
manninn leikur John Craig.
,Vera Ralston er alkunn fyrir
fegurð og Erich von Stro-
heim kannast allir við.
Það er ekki um auðugan
garð að gresja í Hollywood,
ef menn þarfnast heimilis-
hjálpar. Elugvélaverksmiðj-
urnar i Suður-Kaliforniu
hafa sogað til sín nær allt
vinnuafl og það er slcringi-
legt fólk, sem nú snýr sér til
ráðningarstofanna og kveðsl
vera þaulvant öllum þjón-
ustustörfum. Og það vinnur
heldur ekki fyrir neina smá-
peninga. Launakröfurnar
fara eftir því, livað hinir
væntanlegu húshændur bera
úr bítum og það er ekki ó-
algengt, að krafizt sé 250—
300 dollara á mánuði — og
það er gengið að þeim kröf-
um. Þeir, sem hafa úr held-
ur minna að spila, þurfa ekki
að greiða alveg eins mikið.
Ymsir liinna reyndustu og
tryggustu þjóna IloIIywood-
búa hafa þó staðizt allar
f reistingar hergagnasniiðj-
anna, en í stað þeirra, sem
sagt hafa upp vistinni, hefir
margskonar rekald borizt
upp á eldhúsfjörurnar. Það
kemur þó ekki allt frá ráðn-
ingarstofunum, eins og saga
sú her með sér, sem sögð skal
hér á eftir:
Kunningi Chesters Morris
kom einu sinni til hans og
bað hann um að hjálpa
manni einum, sem liafði ver-
ið leikari áður fyrr, en átli
nú í mesta basli. „Getur þú
eklci fengið honum eittlivað
að gera?“ spurði kunninginn.
Morris hugsaði málið. „Ef
honum er nokkur hjálp í að
fá finim dali, þá getur liann
fengið það fyrir að hjálpa í
veizlunni lijá mér í kvöld.“
Uppgjafaleikarinn féllst á
þetta og þótt þetta væri iburð-
armikil veizla gekk allt eins
og í sögu, þangað til nýi
þjónninn kom inn með steilc-
arfat.
„Getið þér útvegað mér
steikarsósu,“ sagði Morris
við hann i hálfum hljóðum.
„Er einmitt með hana,
lasm,“ svaraði hinn og skældi
að honum liægri mjöðmina.
Morris leit niður og rak upp
stór augu. Glas með steikar-
sósu stóð upp úr öðrum bak-
vasa mannsins, en glas með
Worcestershire-sósu stóð upp
upp úr hinum. „Reyndu að
hjarga þér, karl minn,“ sagði
uppgjafaleikarinn.
En þó margir þessara
þjóna sé lítt starfi sínu vaxn-
ir, jjegar þeir byrja er þó oft
liægt að kenna þeini, svo rað
þeir verði góðir. En bezta
kennsla getur j)ó reynzt tvi-
eggjuð undir vissum kring-
umstæðum og er bezt að færa
sönnur á það.
Ekki alls fyrir löngu
réð kvikmyndaliöfundurinn
Rowland Leigh til sin pilt
frá Filippseyjúm. Það kom
fljótt á daginn, að pilturinn
hafði lært málið svo að
mörgunvþótti nóg um. Þegar
gestur koni í heimsókn til
húsbónda hans, var hann
vanur að kynna hann með
þessum orðum: „Það er ein-
hver skarfur, sem vill fá að
tala við yður.“
Leigh reyndi að vanda um
við piltinn. „Þú átt að segja:
„Það er herra, sem vill tala
við yður“ eða „það er maður,
sem óskar eftir viðtali“. Ann-
að á ekki að segja “
Drengurinn æfði sig á
þessu af kostgæfni og var
heldur en ekki montinn eitt
kveld, þegar hann var búinn
að læra j)að. Þá ér allt í einu
barið að dyrum og eftir and-
artak kemur pilturinn inn
til húsbónda síns og segir
hreykinn mjög: „Það eru hér
tveir herrar, sem óska eftir
viðtali". Leigh ætlaði að fara
að hrósa happi yfir því, hvað
honum hefði tekizt að mennta
piltinn, ])egar „herrarnir“
gengu í stofuna. Þetta voru
nefnilega glæ])amenn og þeir
rændu Leigh öllu, sem í hús-
inu var.
Þá kemur j)að líka fyrir, að
])jónustufólkið þolir ekki
framkomu og líferni . hús-
hændanna. Hjón nokkur, sein
voru kunnug rithöfundinum
Ludwig Bemelmann réðu
til sín mátreiðslumann, sem
Walter hét. Hann var leikinn
í list sinni, svo að hann stóð
ekki að baki góðum frönsk-
um matreiðslumanni. En
svo rak að því að húsbændur
hans síkildu og húsfrevjan
fór.til Reno, þar sem hjóna-
skilnaðir eru framkvæmdir
með lmndrað kílómetra
hraða.
Fyrst í slað kunni eigin-
maðurinn ekki illa við ein-
veruna, en svo fór honum að
leiðast einveran, svo að hann
bauð ltunningjakonu sinni
heim eilt kveldið. Walter
virti gyðjuna fvrir ,sér andar-
tak og tók siðan stefnu fram
í búr og hjóst til brottfarar.
Húsbóndinn hafði að vísu vit-
að að Walter var siðavandur,
en hann hafði ekki grunað, að
liann væri svo strangur, að
hann yrði að lifa sem munk-
ur til að honum mislikaði
ekki. En Walter sagði upp
vistinni. Hanh g,at ekki búið
undir sama þaki og maður,
sem var enn óskilinn að lög-
um, en var þó að dingla við
kvenfólk.
Húsbóndinn bauðst til að
varpa gesti sínum' á dyr taf-
arlaust, ef W.alter vildi þá
vera um kyrrt, en hann var
ósveigjanlegur, Þegar Walter
var farinn, hringdi maðurinn
til Bemelmanns-hjónanna og
sagði: „Walter er aftur kom-
inn í umferð. Þið skuluð
reyn.a að handsama hann, því
að það væri syndsamlegt að
Laugardaginn 21. júli 1945
KBOSSGATA nr. 29.
< X •>
8 «
10 “ í
■ d
SKYRINGAR:
Lárétt: l..ílát. 4.
Ofar. 8. Síli. 9. Fall.
10, . Slæman. 12.
Merki. 13. Draga úr.
15. StiIIa. 17. Útfall.
20. Ýfa. 22. Með tölu.
24. Haf. 25. Virðing.
26. Lýsing. 27. Líf-
| færi.
Lóðrétt: 1. Sía. 2.
Neyta. 3. Mannsnafn.
5. Snara. 6. Kveik-
ur. 7. Dýr. 11. Far.
12. Efni. 14. Bletta.
16. Kúlu. 17. Kum.
18. Kona. 19. Stefna.
21. Spíra. 23. Verk.
RÁÐNING Á KROSSGÁTU NR. 28.
Lárétt: 1. Þvottahús, 8. áir, 9. óla, 10. T. T. 11. arf, 13. F. M.
14. elfan. 16. toll, 17. regn, 18. lukum, 20. K. F. 22. ryk, 23.
au„ 24. ala, 26. bur, 27. næturvörð.
Lóðrétt: 1. Þátttakan, 2. vit, 3. O. R. 4. to,rf, 5. hó, 6. úlf, 7.
samanburð, 11. allur, 12. Faruk, 14. ell, 15. nem, 19. kyrr, 21.
flæ, 23. aur, 25. at 26. bö.
láta hann komast í annara
hendur, þegar svona erfitt er
að fá heimilishjálp.“
Bemelmanns-hjónin höfðu
upp á Walter og réðu liann i
þjónustu sína. Fáeinum dög-
um síð.ar kom fyrrverandi
húsbónda hans í hug, að gam-
an mundi nú að bragða enn
einu sinni á hinum ljúffengu
réttum, sem Walter bjó til.
Ilann liringdi því til Bemel-
manns og bað hann um að
bjóða sér að borða þ,ar
heinia.
„Það er því miður ekki
hægt,“ svaraði Bemelmann,
því það var eitt af skilyrðun-
um, sem Walter setti, þegar
við réðum liann, að þú feng-
ir ekki að stíga fæti jnn fyrir
húsdyr lijá okkur. Þetta er
ekki hægt, gamli vinur.“
Því eru engin takmörk
sett, sem menn vilja gera, til
að halda starfsfólki sínu nú á
dögum. Skopleikarinn Fred
Allen er lifandi sönnun þess,
hvað menn vilja leggja i söl-
urnar fyrir þetta. Fred og
kona hans höfðiu lieyrt, ,að
erfitt væri að fá húshjálp i
Ivaliforniu, svo að. þegar þau
fluttust þangað, tóku þau
stúlkuna með sér alla leið frá
New York. En um leið og
Allen leggur af stað til vinnu
sinnar í kvikmyndatökusöl-
unum, kallar stúlkan til hans:
„Ekki glevma, lir. AIlen.“ Og
Allen gleymir ekki, því að í
livert skipti, sem hann mætir
einhverjum frægum manni,
rífur hann eiginhandarskrifa-
bók upp úr vasanum og biður
um undirskrift fyrir vinnu-
stúlkuna sína.
Sumt þjónustufólk reynir
að Iiagnýta sér aðstöðu sína
og umgang þekktra, vildugra
manna á heimilum hús-
bænda sinna til þess áð koma
sér að við kvikmyndir eða
leikhús. Maður einn, sem var
aðstoðarleiðbeinandi hjá
Samuel Goldwyn hafði ung-
an svertingja í þjónustu sinni.
Piltinn langaði til þess að
verða frægur dansari, svo að
þegar .liann var látinn bera
mat á borð eða „hanastél“
handa gestunum kom liann
ævinlega „steppandi“ inn.
Húsbóndinn þorði ekki að
setja ofan í við hann, því að
þá vissi liann, að hann mundi
verða þjónslaus á samri
stundu.
Áður liafði þessi maður
haft þjón, sem var sæmilegur
teiknari og langaði til að
komast áfr,am á því sviði,
verða jafnfrægur James
Montgomery Flagg, sein er
einhver vinsælasti listamaður
Bandaríkjanna. Þegar liús-
bændur hans komu heim að
næturlagi úr veizlum og sam-
kvæmum lágu allskonar
skrípamyndir af þeim eins
og hráviðri um alla íbúðina.
Það er ofur-eðlilegt, að
umsetning sé mikil á þjón-
ustufólksinarkaðinum. í
Hollywood, þegar svona mik-
ið er lagt á liinar fingerðu
taugar fólks. Þó mun það
hafa verið met hjá A1 Sant-
ell, sem er leiðbeinandi lijá
United Artists, er hann fór að
reikna saman, hversu marg-
ar barnsfóstur liann liafði
haft á sjö árum og komst að
því, að þær liöfðu verið
hvorki meira né minna en 43
,að tölu. Seint á síðasta ári
setti liann auglýsingu i blað,
því að hann vantaði þjón.
Einn þeirra, sem buðu sig
fram var mjög brezkur i
framkoiúu og var þegar ráð-
inn. Hann liafði prýðilegustu
meðmæli. Hann byrjaði
vinnu á miðvikudegi, en
þegar komið var fram á
föstudag, bað liann um dags
frí. Það var veitt, en kauði
lét ekki sjá sig fyrr en á
mánudag, síðdegis.
Hann liafði þá afsökun, að
liann hefði brugðið sér á
skemmtistað, sem er litið eitt
sunnar á slröndinni og hefði
unað sér svo vel, að liann
hefði ekki getað fengið sig til
að fara þaðan aftur. Santell-
hjónunum fannst ekki ástæða
til að liafa manninn lengur,
úr þvi að hann var ekki á-
hugasamari fyrir störfum
sínum og sögðu honum upp.
Þá komst það upp, að hann
hafði fengið eldabusku þeirra
hjóna til að lána sér tuttugu
dollara til skemmtifararinn-
ar og ók frúin honum lil
banka til að fá þar greidda á-
vísun, til þess að eldabuskan
gæti fengið peninga sína aft-
ur.
Á leiðinni til bankans sagði
maðurinn: „Eg verð að gera
játningu mína. Eg er í raun-
inni ekki þjónn. Systir mín
er hertogaynja hitt — eða —
þetta. Eg skrifaði sjálfur
meðmælin, en frúin, sem þér
spurðuð um mig, er góð vin-
kona mín. Hún hefir oft verið
gestur í húsi mínu og langaði
bará til að gera mér greiða.“
Frú Sántell reyndi ekki að
grafast fyrir sannleikann í
málinu. Hún fór rakleiðis
heim, lagði kaldan bakstur á
enni sér og revndi að gleyma
þessu atviki með öllu.
Þeir, sem hafa lagt sig cftir
Framh. af 6. síðu.