Vísir - 27.07.1945, Blaðsíða 7

Föstudaginn 27. júli 1945
VlSIR

(T

"• <j£loi/d 'tcf <3)ougIas

178
litum borðum. Geslir komu langt að. Háv-
aðinn «g hrærigrauturinn yarð æ meiri með
Iiverri klukkustundinni, sem leið, og allir vegir,
er lágu að Borginni, fýlltust af ferðamönnum,
er sumir vo.ru að heiftisækja Róm, aðrir að koma
heim til sín, songvurum, töframönnum,. farand-
sölum, dansmönnum, línudönsurum, vasaþjóf-
um og ferða-dýrasöfnum með. skrækjandi öp-
um og tömdum björnum.
Allir voru snortnir af kátínunni. Vinna var
öll lögð niður, sömulciðis allur agi. Sá orðróm.
ur Iiafði breiðzt út, að í ár yrðu Rómaleikarnir
fjörugri en nokkuru sinni. Nýi keisgripn var
enginn nískupúki. Nöldurseggurinn bann rbí-
beríus, sem aldrei gat unnt fólki að skemmta
sér, lá nú dauður i gröf sinni. Aurasálin bann
Sejanus, sem snúið liafði hverjum sestersa
þrisvar sinnum við, áður en liann lét hann af
Iiendi við Gájus prins, var eimiig dauður. Sömu.
leiðis Gajus og þar var ekki vanþörf á. í ár
yi-ðu leikarnir sannarlega þess virði, að sóttir
væru! Stígvéladrisill myndi sjá fyrir því, að
engum leiddist! Jafnvel kristnu vesalingarnir
gætu reiknað með tíu daga fríi frá ofsóknun-
um, því yfirvöldin yrðu of drukkin til að liugsa
um svoleiðis liluti.
I Avessanó nam vagn senatorsins staðar i
skugganum rétt hjá vegamótum. Marsellus reið
upp að vagninum og sleig af baki til að kveðja
farþegana, þvi að bér skildu leiðir. Hann stakk
hendinni inn um opinn gluggann, fók i hönd
föður sínum og fullvissaði hann um, að þeir
hittust bráðum aftur, síðan í hönd Demelríus-
ar, sem var ennþá lashurða og mjög hrærður
að skilja við hann. Marsellus harkaði af sér og
reyndi að hafa'stjórn á rödd sinni.
„Góða ferð, Demetríus!“ áagði hann. „Og
gangi þér allt að óskuin, sem þú tekur þér fvrir
licndur! Ivann að verða langt, þangað til við
hittumst —“
„Ekki er það víst, herra,“ sagði Demetríus
lágum rómi og brosti dapurlega.
„En samt sem áður, bvort sem langt verður
eða skammt, vinur minn, þá munum við hitt-
ast aftur! Þú trúir því, er það ekki?“
„Af öllu hjarta!“
Marsellus fór á bak Isjtor, sem réði sér ekki
fyrir fjöri, reið burtu á harða stökki og veifaði
hendi, er hann sneri i suður á leið til Arpínó.
Nú tók umferðin að minnká og hægara um vik.
Er meira varð á fótinn fór heldur að dofna yfir
Isjtor og hún lét sér nægja valhoppið.
Nú er Marsellus var öruggur um Demelríus,
gladdist hanii i hjarta. Hann' var á leið til Díönu!
Ekkert annað komst að hjá honum. í Alatrí
gaf hann Ipjtor í hesthúsinu við krána og stakk
nokkurum koparpeningum í lófa þræls og báð
hann kemba benni, Er bann fór hurt úr þorp-
inu, teymdi hann merina eina mílu, fór svo á
bak aftur og bélt áfram. Það glitraði á tinda
Appenninufjalla í kvöldsólinni.
Langt var liðið á nóttu, er liann kom til Arp-
inó. Vörðurinn við bliðið að búgarðinum þekkti
bann strax.
„Vektu engan,“ sagði bann. „Eg get sjálfur
komið merinni i hús og fundið mér svefnstað.“
Marsellus treysli ekki einu sirini hinum þaul.
æfðu hestasveinum Kesó til að fara rétt með
Isjtor og gaf henni sjálfur að drekka og lalaði
við hana á meðan vingjarnlegum rómi, svo að
sveinarnir fóru að hlægja. Er hann heyrði, að
herbergið, sem hann hafði áður haft, stæði
autt, fór liann þangað og liáltaði örþreyttur
eftir óslitið æfintýr í heilan sólarhring.
þeirra hafði drifið síðan þeir skildu. Marsellus
gat þess, að Kesó hefði lagt niður að mestu
bráðlyndi silt og ofsa, en ennþá mátti þekkja
bann á þvi, bve skjótur hann var til að gefa
mönnum ráðleggingar.
„Því gengurðu ckki strax að„eiga Diönu?“
spurði Kesó. „Þar sem allir halda þig dauðan,
telur Kalígúla sig eiga rétt til að þykjast um-
hyggjusamur um velferð hennar. Þegar hún er
orðin kona þin, getur hann ckki framar rétt-
lætt það, að hann skipti sér af henni.“
MarseUus, sem sal hálfklæddur á rúmstokkn-
um, var svo lengi að hugsa svarið, að Ivesó bætti
við af Óþolinmæði:
„Þið tvö elskizl þó, er það ekki?“
„Jú, en sannleikurinn er sá, Kesó,“ sagði
Marsellus dapUr í bragði, — „að Diana er alls
ekki ákveðin að vilja giflasl mér.“
,Ekki ákveðin!“ tók lvesö upp eftir honum.
„Víst er Iiim ákveðin! Hví ælli liún annars að
vera þér heitbundin?“
„Sagðist bún vera það?“ Marsellus rélli úr
sér og Iifnaði nú yfir honum.
„Hvort hun sagði! Er það kannske ekki satl ?“
„Siðast, þegar eg talaði við hana, Kesó, sagði
hún, að hjónaband okkar færi aldrei vcl, af þvi
að eg væri kristinn.“
„Uss! Diana er alveg eins kritsin og þú! Ef
það að vera kristinn þýðir bið sama og að sýna
samúð og vclvild fólki af lægri stigum, þá á
Diana verðlaun skilið! Þú hefðir ált að sjá
liana í víngarðinum! Núna í viku eða meira
hefir hún lniið í koti í herbergi með stúlku,
scm Mclella heilir, og orðin bezta vinkona
hennar. Og Metella er orðin allt önnur stúlka!
Þú myndir ekki jiekkja hana fyrir þá sömu!“
„Það gleður mig að heyrá,“ sagði Marsellus.
„Það gleður mig að heyra, að Diana hcfir fengið
þessa reynslu.“ Þunglyndisblik kom i augu
hans. „En mikill mismunur er milli ])ess, bve
Díana er fús að lifa eftir kristnum lifsreglum
og þess, að eg er skuldbundinn lil að ganga í
hreyfingu, sem stjórnin hefir bannað — og
dvelja meðal manna, sem lifa í stöðugri lífs-
liættu. Þelta er það, seni Díana fellsl ekki á.“
„Nú, ekki geturðu áfellzl Iiana fyrir það!“
'sagði Kesó þurrlega.
„Né heldur sjálfan mig,“ svaraði Marsellus.
„Eg á einskis annars kost.“
Appiusi Kesó hafði fundizt það óþarfa var-
færni að láta Díönu vinna í víngarðinum næstu
dagana á undan og meðan á stæði Rómaleikun-
um, þvj hann vissi, að þeir tælcjri allan hug
þeirra, -sem leituðu hcnnar fyrir.'keisarann.
i gærkveldi höfðu þau látið koma nieð'hana
i húgarðinn aftur og þate serii þetta var fyrsti
morguninn i alllangan tnria, sem Diaria gat
verið noldairri veginn ^ör.ugg og hyilzt, hafðj
Antóriía skiþað svö fvrirj að hún væri lálin
sofa ólrufhið, þar lil húri væri. afþreyll orðin.
Er Kesó kom út í hesthúsin morguninn eftir,
hcýrði hann, áð Marselius væri kominn og fór
til herbergis hans og fánn liann þar vakandi.
i bálfa ldukkustund ræddust þeir við i bróð-
erni og sögðu hvor öðrum frá.því, er á daga
Þau hittust ein í svölum forsalnum. Antónía
hafði setið við hlið hans en hætt skyndilega )
miðri setningu og flýtt sér burt. Diana gekk
hægt niður marmarastigann. Marsellus spratl
á fætur og gckk yfir gólfið til móts við hana.
Hún hikaði andartak, er hún sá hann fyrst; síð_
an kastaði hún sér í faðm hans og gleðin Ijóm
aði af ■andlitinu.
„Ástin mín!“ sagði Marsélliis lágum rómi og
þrýsti lienni að sér.
„Komstu til að sækja mig?“ hvislaði liún.
„Eg.vildi eg gæti hafl þig hjá mér — alltaf
vina mín.“
Hún kinkaði kolli, en opnaði ekki augun.
„Það vildi eg líka,“ sagði liún bliðlega.
„Díana!“ Hann lagði kinn sína að hennar
ástúðlega. „Er þér alvara? Ertu þá min —- þrátt
fyrir allt?“
Ilún rétti upp báða arma og vafði þeim þétt
um háls hans og bauð honum varir sínar
ástriðuþrungið.
„í dag?“ hvislaði Marsellus mjög hrærður.
Ilún hallaði höfðinu aftur á bak og slór aug-
un glóðu i tárum.
„Ilvers vegna ekki?“ sagði hún lágt. Ilún
losaði sig úr faðmi hans og tók í hönd honum.
„Komdu!“ sagði hún með kátinu. „Við skul-
um segja þeim!“ Hún var bliðróma. „Marsell-
us, þau hafa verið mér svo fjarska góð. Þau
gleðjast af að heyra. þetla.“
Aritónía hafði farið til Appíusar út i garð-
inn. Það Ijómaði af ásjónu þeirra, er Marsellus
og Díana komu niður stigann og leiddust. Þau
stóðri á fætur og gengu til móts við þau. Antón-
ía kom Marsellusi á óvart með þvi að kyssa
hann og eitthvað méira fólst í því en hinn
venjulcgi kúrtcisissiður, og Díana kyssti Appí-
us, svo að liánn tókst ajlur á loft. Síðan faðm-
aði hann Antóníu að sér glaðlega.
,,Appius,“ sagði hún, — „jgetur sem luisbóndi
i Arpinó gefið okkur saman, er það ekki?“
„Ekkért \;eri. mér geðfe|ldara!“ sagði Kesó
breykinn og sló á brjósf sér.
Frá mönnum og merkum atburðum:
Hvað gerðist í Ploesti?
Eítir Henry F. Pringle.
einnig þá, scm unnin var úr kolum. Af Jiessu olíu-
magni' voru 8 milljónir smálesta hreinsuð olía. Frá
olíustöðvunum í Rúmcníu komu 4.700.000 smálestií '
af hreinsaðri olíu. Rúmenía, land Karls fyrrverandi
konungs, var mesta olíusvæðið, sem Þjóðverjar réðu
yl'ir. Ploesti-olíuviiinslusvæðið var hið mesta af öll-
um ölíuvinrislusvæðum á valdi Þjóðverja.
Ploesti-svæðið er á Walachian-sléttunni í Rúmeníu
og cr olíusvæðið að flatarmáli um 33 ferkílómetrar.
Enginn vígreifur sprengjuflugmaður gat kosið sér
ákjósanlegrá árásarsvæði, ef hann vildi sjá mikinn.
árangur af sprengjukasti sínú.
Ploesti-borg er um 55 lrilómetra norður af Rukar-
est, við þjóðbraut og aðaljárnbrautina, og járnbraut-
ina frá höfuðborg Rúmeníu (Bukarest) til fjalla-
héraðanna í Transylvaníu. Þar með einnig við-aðab
brautir til Ungverjalands, Tékkóslóvakíu og Þýzkri-
lands sjálfs.
I Ploesti voru hin ágætustu skilyrði til þess aö
geyma feikna olíubirgðir. Þar var samfellt kerfi
olíubrunna, olíuvinnslustöðva og olíuleiðslna. Og þaf
eru gríðarmiklar járnbrautarstöð.var.
Olían var lífsvökvinn, sem Þjóðverjar þurftu' á
að halda, til þess að geta hóð leifturstríð. En það
var í leifturstríði einu, sem Hitler gat gert sér von-
ir um að sigra alla andstæðinga sína og lagt undii
sig heiminn. Og nú vita allar þjóðir, hve litlu mun-
að, að þetta tækist.
Hann þurfti á hverjum olíudropa að halda, sem
hann gat í náð. Þær 1(5—17 milljónir smálesta, sem.
hann réð yfir, er bezt lét, þurfti hann handa flug-
her sínum, landher og flota, og til notkunar í verk-
smiðjum við framleiðslu hergagna (smurningsolíi
á vélar o. s. frv.). Ilvert tjón Þjóðverjar biðu viö
missi olíuframleiðslunnar í Ploesti sést kannske
cinna bezt á eftirfarandi samanburði.
Bandaríkin framlciða 220 milljónir smálesta af
olíu á ári. Þrátt íyrir olíuskömmtun og nokkrar-
takmarkanir aðrar nota Bandaríkin aðeins V3 þessa
olíumagns lianda flugber sínum, landher og flota.
En gerum nú ráð fyrir, að Bandaríkjamenn, eins og
Þjóðverjar, notuðu hvern olíudropa til • styrjaldai-
þarfa, og að hver sá olíumissir, sem Bándaríkja-
mcnn yrðu fyrir, væri þcim eins tilfinnanlegur til
lölulega og Þjóðverjum olíumissirinn frá Ploesti.
Gerum ráð fyrir, að Hitler hefði sigrað England
og að þýzka herstjórnin hefði skipulagt og undir-
búið innrás í Bandaríkin. Til þess að leggja allt í
rúst í álíka mikilvægum stöðvum og Ploesti, yrði
hann að gereyða öllum olíustöðvum um miðhluta
Randaríkjanna, þ. e. í Minnesota, Norður- og Suðuv-
Dakota, Micbigan, Indiana, Ulinois, Missouri, Ohio^
Nebraska, Kansas og Oklahoma.
Hitler mundi ekki, eins og augljóst má vera, gera
tilraunir til þess að gera sprengjuárásir á borgir
eða olíuvinnslusvæði um miðbik Bandaríkjanna, fyrr-
en hann hefði ráðizt á land á Atlantshafsströnd
Bandaríkjanna og náð þar stöðvum á sitt vald.
Hann mundi því liafa einbeitt sér að árásum á olíu-
vinnslustöðvar á austurströnd Bandaríkjanna eða í
grennd þeirra, en þar er unnið úr 18,5% af olíu-
magni því, scm framleitt er í Bandaríkjunum. Hann
mundi hafa reynt að eyðileggja stöðvar Atlantic Rc-
fining Oil Compány í Point Breeze, Philadelphiu,
og stöðvar Sun Oil félagsins í Marcus Hook, Penn-
sylvaníu. Hann mundi einnig hafa orðið að leggja
í rúst eftirtaldar olíuvinnslustöðvar:
I Pulsboro, New Jersey, Socony-Vacuum Oil Com-
pany-stöðvarnar, stöðvar Standard Oil í New Jersey
við Bayway og Bayhead í New Jersey og Standard
Oil-stöðina í Baltimore. Enn fremur olíuvinnslu-
stöðvar Colonial Beacon Oil félagsins í Boston.
Þegar Hitler hefði verið búinn að eyðileggja all-
ar þessar slöðvar, hefði hann ekki vcríð búinn að'
valda Bandaríkjamönnum eins tilfinnanlegu tjónL
og Þjóðvcrjum var bakað með árásunum á Ploesti,
scm 15. Bandaríkjaherinn gerði l'rá 1. ágúst 1943
til 19. ágúst 1944.
Það er því engin furða, þótt riáfnlð Ploesti, sem
jafnan mun verða ódauðlegt í apnálum urii afipek
Bandarikjaflughersins, hafi títt verið nefnt á ráð-
Stefnunni í Casablanca snemma árs 1943.