Vísir - 12.09.1945, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 12. september 1945
V I S I R
FJÓRTÁNDI KAFLI.
Næstu daga var andrúmsloftið um borð i
Afríkusólinni eitthvað þvingað og óviðkunnan-
legt. Hinum mikla hita á daginn var kennt um
þessi óþægindi. Raoul var ekki sá eini sem var
‘dálítið gugginn á svipinn. De Bonaventure var
upptekinn við allskonar útreikninga varðandi
skipstjórnina og landstjórinn de Yillebon virtist
i fyrstu einnig Iiafa mikið að sýsla en er frá leið
heyrðist ekki meira frá honum. Frú de Freneuse
anzaði ræðin, ef á hana var yrt, en var annars
þögul. Hún virtist vera dálítið föl og þreytt.
Systtr hennar virtist einnig hafa nóg með sig.
Aðeins liðsforingjarnir. tveir, Nantes og Famoisy
tóku lífinu liverslagslega og sváfu áhyggjulausir
i trébeddum sínum á þilfarinu. Það leyndi sér
ekki, að hinn stöðugi liiti og hreyfingar skipsins
fengu mjög á taugar ferðafólksins.
En síðan breyttist vindurinn og hafið gerðist
úfið. Skipið naði mynni árinnar og síðan var
lialdið gegn um Gaspé í áttina að Cape Breton.
Frúrnar héldu sig mest í ldefa sínum, landstjór-
inn var sjóveikur og hermennirnir héldu hóp-
inn að mestu. Svefnstaður Raouls á þilfarinu
. gerðist nú kaldur en var þó miklu meira að skapi
lians en áður, ekki sizt vegna þess að nú þurfti
hann ekki að hlusta'á skóhljóð og skraf í tungls-
Ijósinu hverja nótt.
En á þriðja degi, eftir mikinn sjógang, fór
fólkið að hressast. Frúrnar komu til morgun-
verðar og landstjórinn kom að fá sér kaffi. Mik-
ið var skrafað um það sem gerst hafði meðan
verst var í sjóinn og lient gaman að. Bæði rugg-
inu og sultinum, ýmsum smáóhöppum, sem átt
höfðu sér stað eins og þegar frú de Chauffours
hafði lienzt niður í kjöltu landstjórans. En frú
* de Freneuse tók engan þátt í glaðværðinni. Hún
var lengst af þögul, eins og i leiðslu, en de Bona-
venture starði út í loftið. Landstjórinn og frú
de Chauffours héldu samræðunum uppi, um ný
og ný viðfangsefni án þess að nokkur annar tæld
þátt i þeim. Liðsforingjarnir voru að eðlisfari
þögulir og Raoul var leiður á ferðinni og því
þögull.
Það kom sér vel að landstjórinn var ræðinn
og að frú de Chauffours vildi gjarnan hlusta á
hann. Þau héldu aðallega uppi samræðum við
miðdegisverðarborðið, en eftir það voru de
Bonaventure og frú de Freneuse vön að fara tvö
-saman annað hvort út á þilfar, inn í „setustof-
una“ eða til klefa annars hvors þeirra. Forvitn-
isleg augu landstjórans, frú de Chauffours og
-annars samferðafólks fylgdu þeim jafnan eftir
Það var nú einmitt það, alltsaman sambland af
eltingaleik, sem bæði var blandinn skopi og
þungri alvöru. Til dæmis var varla við því að
búast, að Raoul hefði ánægju af þessum hlutum,
og landstjórinn tók þátt í áhyggjum unglingsins
af skiljanlegum ástæðum. Frú de Chauffours á-
kvað að gera tilraun til að láta strákinn að
minnta koti éta.
„Þér megið ekki horast niður,“ sagði hún við
Raoul. „Hvað lialdið þér að verði úr yður, ef
til dæmis kemur ofviðri eða þið lendið í orustu.
Reynið nú að borða til að búa yður undir fram-
tiðina.“
En Raoul þumbaðist við og fjdgdi frú de
Freneuse stöðugt eftir með augunum.
„Hann er líkur veikum hvolpi, sem eg átti
einu sinni,“ hvíslaði frú de Chauffours að systur
sinni, sem stanzaði við og spurði:
„Hvar er liann?“ Um leið leit hún hirðuleys-
islega í kring um sig eins og hún byggist við að
sjá livolp skríðandi við fætur sér.
Frú de Chauffours andvarpaði og bað fyrir
sér.
Þau voru stödd um dagleið frá St. Jean, þeg-
ar varðmaðurinn í framsiglunni hrópaði allt í
einu:
„Segl, segl. Ensk skip þrjár milur frá okkur.“
Raoul flýtti sér upp í reiðann og rýndi gegn
um þokuna, sem var svolítið greiðari nú í ná-
grenni skipsins. Við það að þokuna birti í bili
gátu allir séð óvinina, áður en syrti að aftur.
De Bonaventure varð nú meira lílcur sjálfum
sér en áður. Iiann hröpaði fyrirskipanir til und-
irmanna sinna, lét setja öll segl á skipinu og
beitti Afrikusólinni í áttina fyrir óvinina, sem
virtust ætla sér að sigla irin i myniíf "St.' Jean-
árinnar.
„Mér lízt ekki á l>etta,“ sagði de Villebon.
Frá mönnum og merkum atburðum :
Forsetakosningar 09 einkamál.
Eftir Samuel Hopkins Adams.
Enginn hefir orðið til þess að vera með dylgjur
og brigslyrði um, að ekki væri allt með felldu um
faðerni Roosevelts forseta, og engum hefir dottið
í liug að lýsa Dewey, sem var frambjóðandi repú-
blikana í seinustu forsetakosningum, sem ofdrykkju-
manni og manni, sem vendi komur sínar í pútna-
hús. Og éngar háðmyndir liafa verið birtar af for-
setaefnum eins og þær, sem algengar voru í gamla
daga, til dæmis er birt var mynd af Grover Cleve-
land, er siðar varð forseti, þar sem hann stendur
á öðrum fæti og heldur höndum að höfði sér og horf-
ir á konu, sem ber klút að augum sér og heldur á
barnunga á handleggnum, én sögur voru bornar út
„Þessi aðferð ber glöggan keim af undirferli.
Sennilegast að Englendingarnir séu að undirbúa
Iroquois-árás til að koma liði á land í Aeadíu.“
„Þeir geta ekki verið liðsterkir á svona litlu
skipi,“ sag'ði Nantes liðsforingi hughreystandi.
„Það er ómögulegt að segja um hvað mörg
skip eru komin á undan þessu,“ sagði landstjór-
inn. „Eg segi vkkur, að þetta lítur hreint ekki
vel út að mínum dómi.“
„Farðu frá,“ hrópaði de Bonaventure til
Raoul, þar sem hann var frammi á stafninum. um- að Cleveland hefði flekað konu nokkra. Mynd
Fjórir menn hlóðu stafnbyssurnar og tóku sér' var birt af Lincoln, þar sem liann stendur á víg-
jafnframt stöður til að vera viðbúnir að skjóta, j vellinum, kaldur og harður á svip, en allt í kringum
þegar þeim væri skipað. Raoul stóð álengdar
fullur eftirvæntingar. Það fór Iirollur um lianíi.
Eftir Iiálfa ldukkustund, eða ef til vill skemmri
tírna, myndi liann vera kominn í bardaga. Hann
myndi berjast við ensku djöflana og Indíánana
lika ef til vill. Hann gat ekki skilið liversu frændi
hans var rólegur, en jafnframt dáðist hann að
rósemi hans. De Bonaventure gaf sér tíma til að
lila augnablik af óvinaskipinu til að ganga úr
skúgga um að frúnum liði vel. Hann kom aftui
eftir augnablik og yppti aðeins öxlum, og sagði
um leið eitthvað við landstjórann, sem kom
honum til að lirista liöfuðið og baða út höndun-
um.
Eg skipaði þeim að fara niður,“ lieyrði
Raoul frænda sinn segja, „en þær krefjast ....
Ef ]>ær væru karlmenn .... uppreist ....
kvenfólk . . . .“ Vindurinn feykti orðunum
burtu, svo að ekki heyrðist nema sumt af þeim,
en Raoul gat imyndað sér við hvað var átt.
„Farið undir þiljur!“ lieyrði hann frænda
sinn hrópa aftur um leið og þilfarið var rutt og
allt búið undir átökin, sem i nánd voru.
„Ilvað get eg gert?“ hrópaði Raoul til frænda
síns-
„Ilaltu í þennan kaðal hér og haltu ]>ér meðán
þér er sagt,“ sagði frændi lians og benti á spotta,
sem liékk hjá lionum, án þess að hafa nokkuð
gildi að því er virtist. Raoul var í þann veginn
að hlýða og rétti höndina að spottanum í þvi
skyni, en skildi fyrirlitninguna, sem. þessi fyrir-
skipun þýddi og lét liönd sína falla aftur.
„Eg get skotið eins og hver annar,“ hrópaði
liann reiðilega. „Eg get skotið eins vel og hver
annar.“
’A KVÖlWömtH

Þegar Mark Twin var ungur, fékk hann stöíSu við
citt dagblaðiS í San Francisco og vann við það í
rúma sex mánuði. Eftir þann tíma kallaði ritstjór-
inn á hann og sagði við hann: „Við höfum ekkert
við þig að gera lengur.“
Mark horfði á ritstjórann og sagði: „Og ef eg
mætti spyrja, hver er ástæðan fyrir því að þið hafið
ekki not fyrir mig lengur?“
„Ástæðan er sú, að þú ert latur iog einskis nýtur.“
„Jæja, eg held að þú sért kjáni. Það tók ykkur
sex mánuði að komast að raun um að eg var latur
og einskis nýtur, en eg vissi það daginn, sem eg
byrjaði að vinna hjá ykkur.“
-%■
„Heyrðu Siggi minn, hvað ert þú eiginlega að
gera ?“
„Eg er að skrifa bréf til hans Árna bróður mins.“
„Jæja. Þú skalt bara líalda áfram. Eg hélt að þú
kynnir ekki að skrifa.“
„Það er alveg sama. Bróðir minn kann ekki að
lesa, svo að það jafnar sig upp.“
*»•
í námaborg nokkurri í Californiu stóð eftirfar-
andi áletrun yfir veitingahúsdyrum: „Ef buffið
okkar er of seigt fyrir þig, þá skalt þú bara flýta
þér út, því að þessi staður er ekki fyrir aumingja.“
Sá sniðugi: „Hvað kostar þessir 50 króna skór?“
Afgreiðslumaðurinn: „Tuttugu og fimm krónur
stykkið." \
Borgarstjórnin í Windsor í Ontario-fylkinu í
Canada tilkynnti í stríðsbyrjun, að hún mundi líf-
tryggja hvern borgara frá Windsor, sem léti skrá
Sig” í heriiflir'Trýggifígarupþhæðirnar voru tvær:
100 pund fyrir einhleypan mann, en 200 fyrir
kvæntan.
hann eru særðir og deyjandi hermenn —- úr flokki
andstæðinga hans. Mynd var birt af Grant forseta
með vínflösku á hné sér, og mætti svo lengi telja.
Stundum voru birtar myndir af forsetaefnum með
horn og klaufir, eða myndir, sem áttu að læða því
að mönnum, að forsetaefni hefði notað aðstöðu sína
til þess að stela úr ríldssjóði.
Slíkur var atgangurinn fyrr á tímum, að sögu-
ritarar, sem athuga blöð og dómaskjöl og fleira
frá þeim tímum, ínundu, ef þeir tækju nokkuð trú-
anlegt af þessu, furða sig á því, að Georg Washing-
ton skyldi ekki hafa verið settur í steininn og Lin-
coln makaður í tjöru og velt svo upp úr fiðurbyng
o. s. frv., og einnig, að margir aðrir skyldu sleppa
frá að vera hengdir á gálga.
Lincoln var líkt við andstyggilegan ræfil, hann
var „illr og svartr“ og framkoman á borð við fram-
komu bófa — í honum birtust einkenni staupasal-
ans og hrossaprangarans, og þeirra, sem fara í ráns-
ferðir í náttmyrkri. Fáir kunnir menn sluppu við
aurkastið — og margir freistuðust til að gjalda í
sömu mynt. Blaðamaður og ljóðasmiður, Philip
Freneau að nafni, lagði Geoi'g Washington í ein-
elti og jós yfir hann óbótaskömmum og svívirðing-
um, en hann lét það kyrrt liggja — lét sér nægja að
kalla hann einu sinni „bölvaðan þorpara“. Annar.
blaðamaður, Benjamin Franklin Bache, sem skrif-
aði ritstjórnargreinar í blaðið „Aurora“ í Phila-
delfíu, kallaði Washington „svikara“, „krókódíl“ og
„hýenu“. Hann sagði, að Washington hefði stolið
ur ríkiskassanum og bæri sök á allri ógæfu, sem •
yfir þjóðina hefði dunið.
Forsetinn varði sig aðeins gegn þeirri ásökuh, að
hann liefði farið óráðvandlega með fé rikisins. -
Jefferson var kallaður „anti-kristur í Hvíta hús-
inu“. En það var ekki nóg. Hann var sakaður um
að lialda við stúlku af negrakyni, sem hefði alið
honum barn, og var ort og birt níðkvæði um þetta.
— Quincy Adams var lýst sem manni gersneyddum
öllum dyggðum, og hann var sakaður um að baða
sig í Potomac-ánni á morgnana, án þess að nota
baðföt.
Adams forseti varð jafnan fyrir hörðum árásum,
áður en hann varð forseti og allan þann tíma, sem
hann var forseti. Andrew Jackson var sakaður um
að hafa liengt brezkan þegn og skotið annan, og
látið taka af lífi 8 liðsforingja fyrir liðhlaup, fyrir
að ganga að eiga konu, sem eklci var löglega skil-
in frá manni sínum, fyrir að lieyja einvígi, beita
hnefunum, ef því var að skipta á drykkjuknæpum,
og slást upp á hvern sem var, og beita þeim vopn-
um, sem hendi voru næst.
Á síðari timum varð Harding fyrir harðastri hríð
andstæðinga. Bæklingur var prentaður með leynd,
til þess að telja mönnum trú um, að hann væri
kynblendingur. Eftir andlát Hardings skrifaði kona
nokkur, Nan Britton, bók um hann og kvað liann
vera föður að barni sínu. — Herbert Hoover varð
fyrir miklu aurkasti, hann var kallaður bezkur þegn,
sakaður iim „svindil-brask“ í ýmsum löndum og að
hafa auðgazt á gjafafé handa bágstöddu .fólki í
Belgíu og Rússlandi og víðar, en sannleikurinn var
sá, að hann vann hið bezta verk i þágu hungraðra
manna og þjáðra í ýmsum löndum, og lagði fram
stórfé úr eigin vasa til þeirrar starfsemi. Hann var