Vísir - 19.02.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 19. febrúar 1946
V I S I R
7
/Ííl. fiiteá t
Þær eiskuðu hann aiiar
ÞaS, sem á undan er gengið:
Patrick Heffron er koniinn heim eftir langa fjar-
veru. Hann liafði verið rekinn úr skóla fyrir að
kyssa dóttur skólastjórans, Dorothy Graham. Þegar
Pat kemur heim fær bezti vinur hans, John Morland,
hann til að vera svaramaður við brúðkaup sitt og
Dorothy. Pat verður þess þá var, að hann er ekki
húinn að gleyma henni né hún honum ....
Frá þeirri stund átti hann ltug hennar allan.
Andlitssvipurinn, augun, hláturinn, röddin,
fótatak lians og hlýtt innlegt liandtak hans —
allt þetta var dásamlegt •— hún liugsaði um
það, þráði það.
Og þólt þau liefðu ekkí minzt á neill einu
°rði, liorugt gefið neill til kynna, var liún sann-
færð um það í lijarta sinu, að hann vissi hug
hennar.
Hví skyldi hann ella liafa forðazt liana af
ráðnum hug? Ilvað annað gat valdið því, að
liann var hættur að heimsækja þau?
Einn sólarliringur.
Hún liringdi bjöllunni og þegar þernan kom
sagði hún það, sem liún var fyrirfram húin
að álcveða að segja.
„Herra Morland er farinn lil London í við-
skiptaerindum og kemur ekki aftur fyrr en
annað kvöld. Eg ætla að heiman, til að horða
miðdegisverð með föður minum.4
„Já, frú, en bifreiðin er farin til stöðvarinn-
ar.“
„Eg veit það. Eg ætla að ganga. Það eiT svo
fagurt veður í kvöld. Sendið ekki hifreiðina
eftir mér. Einhver verður itl þess að koma
mér heim.“
„Já, frú.“
Þernan fór sína leið. —. Dorothy strauk hárið
ijósa aftur frá enninu.
Hún var óstyrlc og hún dró andann ólt og
títt, er hún gekk upp stigann og fór inn i her-
hergi sitt, til þess að skipta um föt. Hún fór
i kjól úr hvítu efni. Heffron hafði eitt sinn sagt,
að honum geðjaðist að því að sjá lconur livít-
klæddar. Og liann hafði liorft á hana, er liann
sagði það.
Hún smeygði sér í létta kápu og lagði svo
af stað hattlaus og hanzkalaus, og geklc eftir
gangslíg, sem lá yfir akrana,' og hrátt blasti
hús Ileffi’ons gamla við, sem svo mjög var
farið að láta á sjá, eins og fyrr er getið.
Það var komið kvöld. Sól skein eigi lengur
og himininn, sem fyrir fáum mínútum var
allur rauður og gullinn i vestrinu, hafði tekið
á sig perlugráan lit.
Ilún mætli engum á gangstignum. Eitt sinn
skauzt kanína þvert yfir stíginn fyrir framan
hana og hvarf i limagirðingu og öðru sinni
vældi ugla, ámátlega í tré nokkuru. Seinasta
spölinn hljóp Dorothy við fót og var allmóð,
er hún kom að garðhliðinu fyrir utan hús
Ileffrons.
Hún nam staðar skyndilega, til þess að jafna
sig, þvi að hún hafði mikinn hjartslátt.
Henni veittist erfitt að ná fullu valdi á sér, en
tóksl það, og gekk rólega bugðólta stiginn frá
garðhliðinu að húsinu.
Húsdyrnar stóðu opnar og Heffron gámli
var að ganga yfir forstofugólfið, er hana bar
að, og hún kallaði til hans óstyrkum rómi:
„Gott kvöld, herra Heffron!“
Öldungurinn nam staðar og leit í áttina til
hennar. Ilann var. nærsýnn prðinn og augu hans
kiprpðust saman. Svo gekk liann til hennar
eins og honum væri það eigi að skapi.
„Gott kvöld! Eruð þér einar á ferð. Gerið
svo vel og komið inn.“
„Nei, þökk, eg kom aðeins með skilaboð til
Patricks. John varð að skreppa til London í
viðskiplaerindum, svo að —•“
„Eg held, að Pat sé farinn út,“ sagði öldung-
urinn, eins og hann væri að þreifa fyrir sér
hvernig i þessu mundi liggja, að frú Morland
kom sjálf með skilaboð til Pats. Öldungnum
geðjaðist ekki að Dorolhy og honum veittist
erfitt að sýna hemrf fulla kurteisi. „En eg
skal grennslast eftir þessu.“
Hann kallaði skjálfandi röddu:
„Patrick, Patrick!“
„Já,“ heyrðist inni í húsinu.
Hann var þá heima. Dorothy Morland var
svo óstyrk, að hún studdi sig við liandriðið á
tröppununn meðan hún beið, og ef tir örskamma
stund kom Patrick hlaupandi niður stigann.
Hann var í gömlum fötum úr þunnu efni
og liafði luralega skó á fótum, óburstaða. Ilann
var að þlístra eitthvert fjörugt lag, en hætli því
skyiídiiega, er hann sá liana standa þarna i
kvöldhúminu.
„Þetla er-óvænt ánægja,“ sagði liann.
Hún brosti lítið eitt.
„Eg var með skilaboð frá JohnT Ilann var
að fara til London.“
„Ilann sagði mér frá því. Eg lalaði við hann
í kvöld í síma.“
Ó“
Ilún varð vandræðaleg á svip sem snöggvast.
„Það var víst óþarft fyrir mig að leggja á
mig þessa göngu, úr því svo er,“ sagði liún og
reyndi að lrlægja.
„Það var leitt, cn ]iað var vinsamlegt af þér
að koma,“ sagði Patrick. Hann liorfði á hana.
Augnatillit hans var stöðugt, og liún vissi mæta
vel, að hann gerði sér fyllilega grein fyrir þvi,
að hún hafði fundið upp á þessu með skila-
boðin, til þess að fá tækifæri til að liitta hann.
Það var orðið syo skuggsýnþtóð hún gat varl
séð andlit hans, þar sem hann stóð í gættinni,
cn hún staippaði i sig stálinu og sagði:
„Finnst þér þá ekki viðeigandi að íauna mér
velvild mína með því að fylgja mér dálítið á
leið heim.“
„Það skal eg gera með ánægju.“
En hún fann, að hugur fylgdi ekki máli, og
henni féll það þungt.
Patriclc kallaði eitthvað til föður síris og svo
lagði hann af stað með Dorotliy. Það var dimmt
orðið en veðrið hlýtt og gott.
„Jolm er þá farinn af slað lil London?“ sagði
hann.
Hann gekk liratt og fór fyrir.
„Já.“
Ilenni veittist erfitt að fylgja honum eftir og
loks nam liún staðar.
Frá mönnum og merkum atburðum:
AKVÖlWÖKVm
Sjúklingurinn : Eg get alls ekki sofiö á nóttunum.
Iiinn minnsti hávaöi vekur mig, — jafnvel mjálmjp
í kettinum.
Læknirinn: Þetta púöur ætti aö duga.
Sjúklingurinn: Hvernig á eg að taka þaö ?
Læknirinn: Þér eigiö ekki aö taka þaö. Gefiö
kettinum þaö í mjólkinni.
Faöirinn : Skammast þú þín ekki íyrir aö vera
lægstur af þrjátíu drengjum?
Sonurinn: Nei, þaö er alls ekki svo slæmt.
Faðirinn : Hvaö meinar þú, — „ekki svo slæmt“ ?
Sonurinn : Hugsaöu þér bara, ef þeir væru fimm.
tiu? j. j; : j . | /
*£A.- ;• .
Af hverju fórst þú enn á' ný aö .rífast við hann
Jón?
Hann bað mín aftur í gærkvöldi. •
Nú, var nokkuð athugavert viö þaö?
. i. eu ii.,nn gerði þaö líka kvöldið áður.
Frá sjénarmiði þýzks hershöfðingja,
Eftir Samuel W. Taylor liðsforingja.
tjóni. En það, sem verra var, var að báðir viðgerð-!
arvagnarnir, þar sem gert var við skriðdrekana,
höfðu verið cyðilagðir í loftárás, og vagnar, sem
eg hafði beðið um í staðinn, höfðu stöðvazt langtj
fyrir aftan vígUnuna vegna benzínskorts. Það var
al'ar lítið benzín til, og allt, sem hægt var að fá,;
varð að senda með flutningabifreiðum frá birgða-
stöðvunum.
Eg hafði misst þrjátíu slcriðdreka í sókninni, fyr-
ir utan þá, sem þörfnuðust viðgerðar, og þá, sem
voru benzínlausir. Án skriðdrekaviðgerðarvagna
voru þeir mér gagnslausir.
Bandaríski flugherinn sýndi glæsilega yfir-
burði sína yfir óvininum. Við beindum árás
okkar . . . að aðdráttarleiðunum, því að Rund-
stedt var lífsnauðsyn að halda vegum þeim
. opnurn, sem birgðalestir hans fóru um, svo
að sókn lians stöðvaðist ekki algerlega. . ..
Og úr því varð ekkert lát á árásunum. . .
24. desember ... voru farnar 5102 flugferðir
(Skýrsla bandamanna).
Eg missti átta brynvarðar njósnabifrciðar og jafn
marga flutningavagna á jóladag, sökum skotbríðar
frá stórskotaliði óvinanna, sem var leiðbeint afí
njósnaflugvélum. Þessar flugvélar leiðbeindu stór-
skotaliðinu með ótrúlegri nákvæmni. Eg bað þýzka:
flugherinn að hrekja þær á flótla, en ekkert skeðij
Eg þorði ekki að halda áfram sókninni þennan dagl
vegna ótta við þann aragrúa óvinaflugvéla, sem
sveimaði yfir höfðum vorum. Um kvöldið hóf eg
árás á óvinina, til þess að reyna að koma öðru skrið-
drekaherfylkinu til hjálpar. En við mættum flótta-
mönnum, sem sögðu okkur, að það væri orðið of
seint. Eg hörfaði til Rochefort kvöldið eftir. Þriðji!
bandariski lierinn hóf nú gagnsókn sína.
~h janúar fékk cg fyrirskipun um að verjast með-i
an nokkur stæði uppi. Allsherjarundanhaldið var
byrjað. — Það reyndist satt, sem Hiller hafði sagí
að ef Ardeima-sóknin mistækist, væri striðið tapað.‘
Og 15. apríl 1945, eftir tveggja mánaða undan-i
hald, i sífelldri martröð glæpsamlegra fyrirskipanaj
og rifrildis milli hershöfðingjanna, kvaddi Fritz|
Bayerlein yfirhershöfðingi Lehr-skriðdrekaherfylkið?
og gaf sig á vald óvininum.
Við erum þess fullvissir, að það var loftflotaj
okkar að þakka, hve fljótt og örugglega við
sigruðum í styrjöldinni. (Sk. bandamanna).
E N D I R.
Fáfældingurinn í „Hvífa húsinu11.
Verst launaði maðurinn í Bandaríkjum Norður
Ameríku er maður nokkur, sem býr í húsinu nrj
1600 við Pennsylvania Avenue í Washington, sam-j
kvæmt ósk bandarísku þjáðarinnar. Forseti Banda-j
ríkjanna lítur ekki út fyrir að vera fátækur. Hanri
er ekki heldur sérlega kjörinn til þess að reka góð4
gerðastarsemi. En ef dæma á eftir kaupi því, sem'
hann fær, þá er hann hvorutveggja. Truman for-
seti hefir þó ekki kvartað. Það er áreiðanlegt,
að hann mun ekki fara fram á kauphækkun. I síð-
ustu skýrslu sinni til þingsins, íor liann fram á,
að kaup þingmanna yrði hækkað lir tíu þúsund
dollurum í tuttugu þúsund, og þó er afkoma þeirra
miklu betri en hans sjálfs.
Til allrar óhamingju fyrir forsetana eru þeir
ekki aðeins menn, hcldur öllu fremur stdfnun. Þeir
verða að búa i hinu geysistóra „Hvíta húsi“, hvar
sem þeir koma er ekki litið á þá sem venjulega
menn, heldur sem tákn allrar bandarísku þjóðar-
innar. Þeim er séð fyrir læknum, þjónustufólki,
gárðyrkjumönnnum, yfirleitt öllu, sem þeir þurfa á
að lialda, nema nægu fé lil þess að geta staðizt
útgjöld þau, er þeim ber að greiða
Kaup forsetáns, sem er sjötíu og fimm þúsund
dollarar og risna að auki, virðist fljótt á litið vera
alveg einstaklega gott, en ef betur er að gætt, þá
kemst maður að því að það, sem bandaríska þjóðin
borgar forsetanum, er tæplega nægilegt fyrir út-'
gjöldum hans. Kaup forsetans liefir ekki hækkað,