Vísir - 14.03.1946, Síða 7

Fimmtudaginn 14. marz 1946
V I S I R
7
féutnf Ift. fliteÁ s
24
Þær elskuðu hann allar
„Palrick er hjá honum, enjafnvel liann hef-
ir engin áhrif á hann, svo að mér datt í hug,
af þvi að'þú varst vinstúlka Dorothy — af'þvi
að henni þótli svo vænt um þig, að þú færir
inn til lians, reyndir að tala við liann, um
hana.....“
Mollie varð ótlaslegin. Hví báðu þau hana
þessa? Nei, þetta var' meira en hún treysti sér
til, en svo vaknaði hugsunin um það, að liún
liafi verið bezta vinstúlka Dorotliy.
„Gott og vel,“ sagði líún svo rólega. „Eg
ætla að ná í liatt minn og kápu,“
Frú Daw kallaði til hennar skrækum rómi,
cr hún var að fara:
„Hvert ætlarðu, Mollie?“
En í þetja skipti svaraði Mollie engu. Þær
lögðu af stað, hún og ísabella. Það var orðið
framorðið. Loft ,var skýjað, en tunglskin ann-
að veifið. Þær ræddu fátt, þessar ungu stúlk-
ur. Alvara lífsins blasti nú við þeim og þær
f.undu vanmátt sinn til að leysa hin. nýju,
miklu viðlangsefni. Það var ekki fyrr en þær
voru að komast að húsinu, að Mollie tók til
máls:
„Ætli það verði nú nokkuð af brottför Pat-
i'icks ?“
„Hann fer að minnsta kosti ekki að svo
stöddu.“
-Dregið var fyrir alla glugga í þessu liúsi sorg-
arinnar.
Þegar þær komu inn í forstofuna snerti Isa-
bella við handlegg Mollie og hvislaði:
„Jolm er þarna —■ í lesstofunni.“
Mollie stóð grafkyrr. Hún var óttaslcgin, en
gat þó ekki gert sér grein fyrir hvers vcgna hún
var það. Iiún kinkaði kolli, en var allskjálf-
hent, er liún lagði frá sér hatt sinn og kápu.
Svo gekk liún að lesstofudyrunum og opnaiíi
þær.
Það var næstum dimmt í lierberginu og sterk
angan af liljum.
Mollie leit sem snöggvast á lik Dorothys, sem
hafði verið lagt á legubekk, en hvitur dúkur
breiddur yfir það. Andartak var sem Mollie
ætlaði að bugast, en þegar liún leit á Jolm í
eymd sinni og angist, þar sem hann sat í hnipri
hjá liki elskaðrar konu sinnar, varð hún gripin
svo sterkri samúð, að henni gleymdist allt ann-
að en hlutverk það, sem hún hafði verið beðin
að inna af höndum.
„John, vinur minn!“
Hún kraup á kné hjá honum og Mofland,
sem hafði hulið andlitið í höndum sér, leit upp
og liorfði á hana. Aldrei hafði Mollie séð slíka
örvæntingu 1 andliti nokkurar manneskju.
Iienni hafði aldrei flogið í hug, að sorgin myndi
gela náð slíkum tökuiia á nokkrum manni.
Yissulega var svo komið fyrir Jolm, að lionum
virtist allt hrunið í rústir fyrir ser. Algerlega
á valdi móðurlegra tilfinninga lagði hún hönd
sina um háls honum og liallaði liöfði lians að
öxl sér.
„Vesalings vinur minn!“
Ilún varð þess vör, að það var sem skjálfti
færi um allan líkama hans.
„Eg sakna hennar svo, Mollie. Eg get ekki
lifað án hennar.“
Hann mælti af slíkri örvæntingu, að aftur
var sem Mollie æflaði að bugast, gefast upp
við hlutverk silt, en hún páði fljótt valdi á sér
ajjtgij, ,stmuk. iy,j r .lcms, og þau orð, sem reynd-
ust sem smyrsl opin sárin, jsjtreymdu af vör-
um hennar. . |! 1
„Hún er enn þín, vinur minn, hún verður
ávallt þin. Dauðinn getur ekki tekið frá okkur
að fullu og öllu þá, sem við elskum. Hann get-
ur aðeins aðskilið okkur um stundar sakir. Hún
er frekar þin.nú on nokkurn tíma áður.“
Það var eins óg liún með þessum orðum
hefði lagt hlýja hönd á klakann í sál lians, og
allt í einu kom tár fram i augu hans, og svo
kom gráthviðá. Hann grét eins og barn, og
eins og barn hjúfraði liann sig að henni og
leitaði huggunar. Og eftir langa stund kyssti
hann hana á kinnina og' sagði hlýlega, titrandi
röddu:
„Lofaðu mér nú að vcra einum dálitla stund?“
Mollie reis á fætur, allóstyrk, og fór út úr
lierberginu *— út úr húsinu, lnin gleymdi að
taka hattinn og kápuna, tárin blinduðu hana
næslum, og' það var ekki fyrr cn hún var kom-
in út á þjóðbráutina, að hún varð þess vör,
að hún var ekki ein, Patrick Heffron gekk við
hlið hennar.
Iiún reyndi að liælta að gráta, en liann sagði
hlýlega:
„Það skiptir engu um mig, Mollie. Þú þarft
ekki að fyrirverða þig fyrir þessi tár.“
Þau gengu um stund þögul án þess að mæla
orð af munni, en alll í einu sagði hún af nokk-
urum liita:
„Guð er miskunnarlaus. Af hverju varð hún
að deyja. Þvi gat það ekki verið eg eða einhver
annar, sem engu máli skiptir um.“
„Þetta máttu ekki segja.“
En hún hélt áfram:
„Jolin er beygður maður. Ilann bíður þess
aldrei bætur. Og hún var svo ung og hamingju-
söm.“
„Hamingjusöm,“ endurtók hann og slundi.
„Heldurðu, að hún liafi verið hamingjusöm,,
Mollie? Ef eg aðeins gæti trúað því,“
Þau voru komin að hliðinu, þár sem þau
höfðu kvaðzt kvöldið á’ður.
Tunglið varpaði fölum geislum á hið þreytu-
'lcga og áhyggj.ufulla andlit Patricks, og Mollie,
sem þerraði tárin af hvörmum sínum.
„Hún hlýtur að liafa verið hamingjusöm,“
svaraði Mollie. „Vissulegá liefir hún verið það."
Það fór ekki fram hjá henni hversu mikils
sársauka kenndi í rödd Patricks.
„Hún hafði allt, sem hún gat óskað sér og
John dáðist að henni. Og svo barnið hennar,
elsku litli stúfurinn.“
Frá mönnum og merkum atburðum:
’AKVÖlWðKVm
Frúin (aS læra á bil): En eg hefi ekki hugmynd
um hvernig eg á aö fara aö.
Eiginmaöurinn: O imyndaöu þér bara, aö það
sé eg, sem er viö stýrið.
♦
Eg var aö frétta það, að systir mín væri nýbúin
aö eignast barn, en það var ekki tekið fram, hvort
þaö var strákur eöa stelpa, svo að eg veit ekki enn_
þá hvort eg er orðinn frændi eða frænka.
-*•
Skósmiöurinn : Jæja,. nú eru skórnir yöar tii-
búnir. Eg smiöaði skó fyrir síöasta heimsskauts-
leiöangurinn yðár, er ekki svo ? Eg vona, aö þessir
reynist ekki lakari.
Heimsskautsfarinn: Þeir voru alveg prýðilegir.
Eg hefi ekki cnnþá bragðað betra leður en var í
sólunum undir þeim.
■v
Já, sagði ungi montni maðurinn. Mitt fólk getur
rakiö ætt sína til Vilhjálms sigursæla.
Einmitt það, sagði vinur hans. Þá býst eg við
að forfeður þínir hafi verið með Nóa í örkinni?
Vissulega ekki, svaraði hinn. Ættingjar niinir
áttu sitt eigið skip.
Trúboðinn: Hvers yegna starið þér svona
áfergjulega á mig?
Mannætan: Eg er matvælaeftirlitsmaður.
MATA HARI STALINS.
Eftir Breman Torris.
»
Skömmu seinna var hún komin í skinnkápu sína
og hljóp út að bíl, sem bcið eftir henni fyrir utan
lcikhúsið og hélt áleiðis til kanslarahallarinnar.
Það fór ys nm salinn, er hin fræga leikkona gekk
inn. Hún gekk brosandi inn salinn, staðnæmdist
fyrir framan slórar tvöfaldár dyr. Þær opnnðust
og fyrir innan stóð maður í brúnum einkennisbún-
ing, mcð hárið lafandi niður í augun og lítið yfir-
skegg. Hann tók báðar hendur hennar, beygði sig
yfir þær og kyssti þær. Hún kinkaði brosandi kolli,
rétti lit hægri handlégginn og sagði: „Heil, Hitler“.
Foringinn tók undir handlegg hennar og leiddi
Inma inn í eill hliðarherbergjanna, en gestirnir,
hálf óánægðir yfir því að hafa ekki fcngið að njóta
nærveru þessarar l'rægu konu aðeins lengur, geíigu
að matarborðunum.
Olga Tschechova var hin ókrý.nda „drottning“.-
nazistaforingjaklíkunnar. En það var aldrei minnzL
á hana sem hjákonu Hitlers. Eva Braun var ekki.
jafn glæsileg og Olga, og var því ekki eins eftir--
sótt í samkvæmi nazistabroddanna. Það var eins ogf
Olga væri fædd til þess að stunda samkvæmi. Húu,
var fjörug og ræðin, ófeimin og allir dáðu hana.
Hterjum gat dottið í hug, að þessi kona værit
einn hczti njósnari Rússa, og að hún sendi skýrsl-
ur til Moskvu um allt, er lnin heyrði og sá, er hún.;
var að skemmta sér með æðstu mönnum „þriðja1
ríkisins“. Hún vissi um nærri allar áætlanir þeirral
Olga er fædd í Póllandi og var gefin rússnesk-
um leikara, sem nú er látinn. Til Þýzkalands kom:
hún strax eftir fyrri heimsstyrjöldina og hefur síð-
an verið álitin Þjóðverji. Hún var mjög framgjörrL
og komst brátt í tölu beztu leikara Berlínar. En
lnin sætti einnig færis á að komast i kynni við
„fína“ fólkið og varð á furðu skömmum tíma ná-
kunnug öllu þvi fólki, er mest barst á í samkvæm-
islífinu.
Végna fegurðar sinnar og yndisþokka átti húrt;
marga aðdáendur. Hún kynntist mörgum háttsett-
um föringjum í nazistaflokknum og var loks kynnt
fyrir Hitlcr. Leið cklri á löngu þar til hún var orð-
in tíður gcstur í kanzlarahöllinni.
Meðal þeirra, er heimsóttu hana, voru hershöfð-
ingjar, stjórnmálamenn, fjármálamenn og listamenn.
Bauð hún oft einum í einu og veitti þá beztu rétti
og dýrustu vín, sem völ var á. Hafði hún sérstalct
lag á að halda uppi viðræðum um þá og fá að vita
allt það, scm hugur hennar girntist. Lék hún sér,
að þeim eins og köttur að múiS. Gat hún fengiiV
licrsliöfðingjana til þess að segja sér frá ástandinu
innan hcrsins eða iðjuhöldana til að ræða um ein-i
hverjar nýjungar í iðnaðirium, án þess að þeir gerðu
sér ljóst, hvcrsu mikilvægar upplýsingar þeir voru
að gefa henni. Eftir að gestir hennar vorn farnir,
fór hún svo inn í skrifstofu sína og skrifaði niður;
allar mikilvægar upplýsingar, sem henni hafði tek-
izt að veiða upp úr þeim.
Flestir gcsta hennar komu í sérstökum tilgangi.;
Aðallega var það til þess að biðja hana að tala málij
þeirra við Hitler. Hún lofaði þeim öllum að athuga;
mál þeirra og notfærði sér síðari þakldæti þeirra tií,
þess að fá ýmsar þær upplýsingar, sem voru mikil-’
vægar fyrir hana.
Greiser fylkisstjóri spurði hana oft, „hvort Olga.
elsluileg“ vildi ckki ncfna þetta eða hitt við Hitler.
Göring bað Olgu einnig oft um aðstoð, þegar eitt-j
hvert mál, sem honum fannst óþægilegt að minnastj
á við foringjann, var á döfinni. Ef einhver hers-'
höfðingi vildi breytingar á fallbyssum eða einhverju
öði*u vopni, þá var farið til Olgu og hún beðin að;
liafa tal af Hitler.
Hún var eiginlega einna líkust könguló, sat í
miðju netinu og veiddi, án þess að hreyfa sig. Á
stríðsárunum fór liún til aðalstöðva herforingjaráðs-
ins, hvenær sem henni datt í hug. Einnig ferðaðist
hún milli herbúðanna. Á þennan hátt kynntist hún
betur ástandinu innan hersins en nokkur annar.
Oftast var það svo, þegar einhver bað hana að
tala við Hitler um eitthvert hernaðarleyndarmál,.
að hún hcimtaði af þeim skýrslu um málið. Afsak-
aði hún sig með því, að hún ætti svo bágt með að